Spekkoper – De Ballade van een Bubble Boy (deel 2)

Net als je denkt eindelijk af te zijn van dat eeuwige geëmmer over die vermaledijde Unibet Open in Tsjechië, komt Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma nog even op de proppen met een epos waar de Portugese waterhonden geen brood van lusten. Volgens zijn psychiater is het zeer therapeutisch om het door hem in het Praagsche opgelopen trauma van zich af te schrijven, dus daar valt hij u gaarne mee lastig. Het is weer lachen om niet te huilen! Vandaag deel 2: FML – The Fall of Bacon.

Klik hier voor deel 1.

DAG 1B

Na nog geen vier uur meuren gaat de wekker alweer, omdat ik in een vlaag van verstandsverbijstering bedacht had dat we eventjes met de camera langs zouden gaan bij het appartement van de heren van Team Unibet Pro. Drie leden van dit onvolprezen pokergezelschap zijn namelijk sinds kort woonachtig in deze zogenaamd goedkope hoofdstad, dus waarom niet even op de MTV Cribs toer gaan? De taxichauffeur weet echter in elke verkeersader die de stad rijk is een opstopping te vinden, waardoor het filmen van de kapitale Unibachelorpad een gevalletje splash & dash wordt (letterlijk in het geval van Tim van de Riet, die nog onder de douche staat als we eigenlijk al wegmoeten). We nemen dezelfde taxi retour en zijn op tijd terug voor nog wat pre-prestatie-interviewtjes met onder meer Germ ‘Bananenpak’ Sikma en de notoire wanbetaler Ruben van der Minder.

De Ninja en ik mogen ook nog even aanschuiven bij de livestream microfoon, maar voor ik goed en wel het belabberde handschrift van Micky Norinder heb ontcijferd (die neergekalkt heeft wie waar zit en met hoeveel chips), hebben we louter de tijd gehad om drie keer te roepen dat Tim van de Riet out is, om hem vervolgens alsnog doodleuk weer aan een pokertafel te zien plaatsnemen. Correction, apologies, did not sleep, snoring ninja in my room. Godzijdank worden we bijtijds afgelost door de lentefrisse en overenthousiaste Happy_Freaked. Net als Heppie gaat zitten krijgen we nog een laatste bericht door: Timvanderread has been eliminated. Je zou ze toch, die pokergoden.

De dag sukkelt naar zijn einde als de niet-(meer)-spelende goegemeente verkast naar de Mecca, een Praagse danstoko waar zelfs AJSoprano de voetjes van de vloer haalt en even later met Pieter de Korver een tijdlang een onzichtbare bal overkopt in een spetterende Derby Der Kale Mannen. Kan zomaar een hype worden.

Als iemand vervolgens oppert om naar de Darling te gaan zet ik daar even mijn horloge op gelijk, want dat een groep pokerspelers in den vreemde op zeker moment in een lokale striptent beland is een zekerheidje waar je met een gerust hart all in op kunt gaan. Vooral Team Unibet-lid Huub Verdonschot, die weer eerste rang zit, toont zich andermaal een ware connaisseur. Ikzelf heb er natuurlijk helemáál geen verstand van, maar aan ’s mans goedkeurende grijns te zien moeten libretto en choreografie hier beslist bovengemiddeld zijn. Bjorn van Bavel lijkt daar anders over te denken, want de man met de zilveren sokken presteert het om me eerst twee keer achter elkaar hetzelfde verhaal over de pindakaaspotten van Bart Wetsteijn te vertellen (ach, ik ga ook wel eens twee keer naar dezelfde film als deze goed genoeg is) om vervolgens in zijn stoel in slaap te sukkelen. Nu had ik de man al eens horen beweren dat hij werkelijk óveral kan slapen, maar om dan die stelling meteen keihard te bewijzen door te midden van de nakende dames en blèrende jaren ’90 muziek een dutje te doen… dat gaat wel erg ver.

Om half vier heb ik wel weer genoeg functioneel naakt gezien en ga ik maar eens op huis aan. Er moet morgen immers weer gekaart worden.

DAG 2

Slecht geslapen. Bizarre nachtmerrie gehad. Gedroomd dat ik in mijn adamskostuum achternagezeten werd door een roodharige Rolf Slotboom in een bananenpak. In allerijl spring ik in deze droom in een zwembad, alwaar net onder het wateroppervlak een filet mignon aan een vislijntje bungelt. Het tafereel doet een beetje denken aan die albumcover van Nirvana, maar dan met mij in plaats van die baby en een steak in plaats van dat dollarbiljet. Ach kom, hoe heet dat album ook alweer? Nou ja, nevermind…

Badend in het zweet – au bain Marie, inderdaad – word ik wakker. Ja, ik vertel het maar zoals het is: dat soort koortsdromen kun je verwachten als je in contact bent geweest met de net van de Mexicaanse griep genezen zijnde Germ ‘What’s in a name?’ Si(c)kma. Na het broodnodige sappie naar binnen geklokt te hebben arriveer ik net op tijd in de toernooizaal om de hele boel eens even rustig af te gaan kaarten.

Er zijn van die dagen dat werkelijk alles goed gaan aan de pokertafel. Dit is voor mij niet zo’n dag. Eerst verzuim ik in een blind battle mijn shortstacked opponent direct all-in te zetten, waardoor ik hem de ruimte geef over de top te komen en ik mijn baggerhand nog moet wegleggen ook. Een treurige beginnersfout. Slechts iets minder ongelukkig is mijn play tegen een übertighte mejuffrouw tegenover me. Ik raise Aas-nog-wat en krijg alleen van haar een zuchtende call. Ze zit supershort, dus op de K-hoge flop overweeg ik een frontpush. Als zij hier netjes een pocket pair speelt lazert ze zeker te weten op uit de hand en ik kan me moeilijk indenken dat ze hier vaak een Koning heeft… misschien dat KQs tot haar supernitty flatcall range behoort, maar slechter dan dat toch echt niet. En AK had ze wel gereraised, toch? Nou niet dus, want ik push en mevrouw draait tóch Big Slick om, waardoor ik zo live ben als een pier. Achteraf logisch, we hebben hier immers te maken met iemand die een 3bet-range ter grootte van één hand hanteert.

Dure grapjes, maar ik zit toch nog diep genoeg om 55 te misplayen in de big blind: in plaats van de openraise van mijn rechterbuurman te repoppen, flat ik met het idee nog voor setvalue te kunnen spelen – in theorie waar want ik cover zijn bet ruim 15 keer, maar in de praktijk te dum veur weurden, want die man heeft natuurlijk allerminst een monster dus hoe wil ik in vredesnaam afbetaald krijgen, ook al hit ik? Dan beter hier de pot oppakken in plaats van een na de flop zeer marginale hand te spelen tegen misschien wel de beste speler aan tafel. De flop – T99 – is op zich nog vrij redelijk voor Vijven, maar dan net wel weer voldoende voor mijn tegenstander, die T6 speelt, om me lelijk te outfloppen. Na mijn eerste barrel vermoed ik dat de man inderdaad een zwakke Tien heeft en kan ik het niet laten om de Aas op de turn te gebruiken om nog een keer te vuren. Na lang nadenken lijkt de man (naam: Ville Mattila) me te lezen als een open boek en maakt hij de call. Ik heb de testikels niet om op de blanke river nog een keer te vuren (en meen een vlekje showdownvalue te hebben met die vijffies), en dus check ik behind en verlies ik hier een grote pot met m’n eeuwige gedonkbluf.

Drie unforced errors dus en ik ben teringshort, maar ik kom aardig terug door te dubbelen met AJs tegen QJ (preflop all-in; de Q flopt, maar de river brengt mijn flush). Ik zie mezelf alweer bijna tot average terugkomen als Mattila een volkomen terechte autopush op mijn big blind uitvoert met A5 en ik gelukkigerwijze AK vind. Flop komt AJJ en ’s mans outs op de win zijn meteen verdampt, maar helaas heeft hij nog wel wat outs op de split en de J op de turn is er daar helaas één van. Zonde, nu blijf ik shorterig en als even later de blinds omhoog gaan begint mijn stapeltje er wel erg zielig uit te zien.

Goed nieuws voor de status van het poker als behendigheidsspel is dat zowel Boudewijn Wubbels als Ruben van der Meer in deze fase stranden. Vooral dat laatste is voor Unibet erg prettig, want als die Lama het toernooi had gewonnen was de kans groot dat het sportsbetting-gedeelte faillissement kon gaan aanvragen. Dat zijn namelijk odds waar niet tegen op te verzekeren valt! Met nog 55 spelers in het toernooi en 54 plekken betaald beginnen de andere shorties mijn chip-and-chair scherp in de gaten te houden. Ik heb de pech dat in deze hand-for-hand fase alledrie de andere supershorties hun all-ins winnen en zich naar een meer comfortabel stapeltje weten te dubbelen. Nu ben ik de gedoodverfde favoriet voor de bubble, hoewel Godverdikkeme Tatjana Pasalic ook wel vrij short zit.

Ik zit UTG en besef dat de blinds mij ruim mijn halve stack gaan kosten. Ik loer naar mijn kaarten en vind 66. Tja. De vraag is nu of ik me hier in the money wil gaan folden of een gamble aanga; als ik hier dubbel ben ik nog één dubbel verwijderd van een fighting chance (en kan ik, als de bubbel dan nog niet gebarsten is, zelfs wat druk zetten op de meer angsthazige spelers aan mijn tafel). Maar dubbel ik pas na de blinds dan sta ik er net zo kut voor als nu. Ik herinner me dat ik voor het oog van de PokerNews-camera beweerd heb me niet in ’t geld te zullen vouwen, dus daar gaan we. Iedereen foldt, behalve mijn goede vriend Mattila in de big blind, die zich committed acht met 84 offsuit. Moet hij toch weten.

Mentaal bereid ik me alweer voor op de sneeuwpop die onvermijdelijk gaat vallen. Als die op de turn nog niet is verschenen, begin ik een sprankje hoop te krijgen – wat heet, ik geef die twee mille in gedachten alweer uit aan twee whisky’s en een shaslik in de hotelbar (geen wisselgeld). Maar uiteraard is de river een 8 en mag ik voor het oog van de draaiende camera’s en flitsende fototoestellen afdruipen, gereduceerd tot een wandelend badbeatverhaal. Je zou ze toch, die pokergoden.

Op de foto met Ewa Kwiatkowska. En dan zeggen ze dat je niks wint als je bubble wordt!

In de onvermijdelijke exitinterviews probeer ik nog eventjes net te doen alsof ik dacht dat de bubble een auto zou winnen, maar daar stinkt helaas zelfs de Groene Sinterklaas niet in. Ach, bubble… het heeft z’n charme. Tegenover iedereen die hier casht, ongeacht de grootte van hun stack, beweer ik doodleuk dat ze dus dankzij mij het geld gehaald hebben. Technisch gezien waar! Daarnaast ben ik sowieso iemand die graag klaagt, dus dan is dit de heerlijkste plek die er is… en ik garandeer je dat ik die twee ruggen er binnen drie kwartier uitgezanikt had. Vanaf dat moment is elke klacht dus pure winst. Als ik dan op Facebook ook nog eens een krabbel krijg van Godverdikkeme Tatjana Pasalic (die dus dankzij mij het geld gehaald heeft) met de tekst ‘Bubble boy!!!!’, kan ik al helemaal tevreden zijn. Ik bedoel, dat is slechts 500 euro per uitroepteken! Koopje te noemen.

Enige jammere van dit hele verhaal is dat de pokerende goegemeente zo nodig weer z’n mening moet geven over hoe ik die zesjes speel. “Je hebt daar toch een fout gemaakt,” hoor ik van dezen en genen. Spoiler: je moeder heeft ook een fout gemaakt, daar hoor je mij toch ook niet over? (Aardig idee voor een online pokernickname trouwens: je_moedurrrr. Terzijde.)

Vooral die Boudewub Wijnels heeft opvallend veel praatjes voor iemand die net een spectaculaire lastlonger heeft verloren. De man waagt het zelfs om te beginnen over het ICM-model, waarbij het feit dat hij niet weet dat de M ook al voor ‘model’ staat, de eerste aanwijzing is dat hij niet weet waar hij het over heeft. Los van het feit dat live ter plekke Ie-Cé-Emmen, met nog zes tafels en een volstrekt onvolledig overzicht van de stackgroottes, vrijwel ondoenlijk is, durf ik de volgende sidebet gerust aan te gaan: Zet een revolver tegen mijn hoofd met één kogel erin voor elke ICM-berekening die Wubbels tot op heden ooit in zijn leven gedaan heeft, en haal dan de trekker zes keer over. Ik garandeer je dat mijn herseninhoud na afloop allerminst als een late Jackson Pollock tegen de muur kleeft.

Waar ik overigens ook de spreekwoordelijke geer niet goor heb is dat Egi Adriaans op dat moment aan komt hobbelen met het beat-verhaal over hoe de Limburgse luckbox Marc Sullot hem in het zojuist in de kroeg gespeelde vijftig-kronen-sit-en-gootje elimineerde. Zelden was de kreet ‘Nou en?’ zo van toepassing.

Swen ‘Z-Wen’ Meijer weet vervolgens de rest van het bloed onder mijn nagels vandaan te halen met zijn ‘Wat-doe-jij-in-deze-spot?’-enquêtetjes. Niet dat ik te beroerd ben om mijn n00b-visie te geven op Hand Histories Allerlei. Maar Z-Wen heeft de onhebbelijke gewoonte om het woord ‘Villain’ – op zichzelf al een jeukterm van heb ik jou daar – uit te spreken zoals je het schrijft. Dus rijmend op het Duitse ‘nein’. Villein checkt. Villein donkbet. Villein suckt uit. Villein Zegt Sorry.

Gelukkig zorgen met name Olaf de Zeeuw en Marco Adams dat er voor de Hollandse equipe nog wat te railen valt. Marco wordt natuurlijk fel gesupporterd door zijn teamgenoten. Nu wordt er in de pokerscene wel eens beweerd dat ondergetekende hoogstpersoonlijk verantwoordelijk was voor het bedenken en samenstellen van het zo onwaarschijnlijk lekker runnende Team Unibet Holland Pro en het feit dat dit verhaal lariekoek in zijn puurste vorm is, is voor mij geen enkel bezwaar om het bij elke gelegenheid in leven te houden. Noem mij maar de Karl Rove van het poker.

Als de beide heren eindelijk de (bijna-)finaletafel en daarmee het einde van de dag bereiken – Marco zelfs als chipleader, maar goed: zo had ik dat destijds natuurlijk ook al bedacht – wordt het tijd de boel af te pilsen in de Sasasù. In deze too-cool-for-school club stond de nacht ervoor niemand minder dan Tiësto nog te scratchen, dus we zijn benieuwd hoe ze daar vanavond over heen gaan komen. Niet, zo blijkt, want de glazenwassers die vanavond plaatjes staan te draaien worden door de toch best goedgeluimde pokeraars massaal gefêteerd het universele wegwerpgebaar. Terecht.

Egi Adriaans heeft het maar op een zuipen gezet en doet zijn piratennaam – Deadmoney Spuugbaard – meer dan eer aan, als eerst de dansvloer en daarna zijn gezichtsbeharing kennismaakt met zijn maaginhoud. Dat Tim Verbon je vertelt dat je beter hotelwaarts kunt keren is tot daar aan toe, maar als zelfs Thomas ‘Partyboy’ Runhart een taxi voor je gaat bellen, dan heb je mogelijk een probleem. Als wederom een bezoekje aan de Darling geopperd wordt, geloof ik het wel even en besluit ik de nacht/ochtend met mijn eigen Teampje Unibet af te sluiten in de Studio 54. Deze gammele tent blijkt de coke-hoofdstad van Oost-Europa te zijn (en dan heb ik het niet over cola), dus daar hebben we het vrij gauw gezien. Bedtijd.

DAG 3

Het railen van de razendspannende eindfinale (zoals wijlen Robert Long het altijd foutief zei aan het einde van het ironisch getitelde Tien Voor Taal), begint met gemengde gevoelens. Olaf wordt namelijk door Marco geëlimineerd, middels de meest klassieke cooler: KK tegen AA. Erg jammer, maar er is een upside: Marco verstevigt zijn chiplead en kan zich nu als een malle richting de volle winst gaan stampen. I love it when a plan comes together… en als de beste man ook nog eens Ville Mattila eruit kegelt ervaar ik dat als bedenker van Team Unibet als een attent cadeautje, waarvoor dank. Marco eindigt uiteindelijk in de top twee, zowaar een prestatie om meer dan trots op te zijn.

Marco ‘Tin[19]49’ Adams laat de leeuw niet in zijn hempie staan.

Na het broodnodige naborreltje wijst Jasper ‘De Weet’ Wetemans ons nog op de aanwezigheid van een vuige hustler, maar dat verhaal is voor een andere keer. We nemen afscheid van hen die de volgende ochtend hun vliegtuig moeten gaan halen en zoeken tegen tweeën de mand op. Joh, dat railen is zwaarder dan spelen, ik zeg het je.

***

De laatste dag wordt besteed aan een bezoekje aan het oude stadsplein, waar zo’n beetje elke lokale grapjas met een barbecue ons een braadworst probeert aan te smeren. Ik kan nog net voorkomen dat Ninjajos ze allemaal aan een vergelijkend warenonderzoek onderwerpt waar Felix Meurders nog voor zou terugdeinzen, waarop de man zijn kunsten als culinair criticus maar botviert op een McFlurry (‘slecht geroerd, niet op temperatuur’).

Als we des avonds willen wegrijden voor de terugrit, incasseer ik een laatste bad beat: bezoekers van de op dat moment in het Hilton georganiseerde beurs hebben de ganse parkeerplaats dichtgebouwd, waardoor de dienstdoende pet geen keus rest dan een sleepwagen te bellen en wij dus redelijk wat vertraging oplopen. To add insult to injury komt kalende ondergetekende er op de valreep nog achter om wat voor beurs het precies gaat: haarmode. Geen grap. Je verzint het niet.

Op de lange terugweg hakken we nog een zak TropiFrutti weg bij het eerste tankstation in Duitsland, dat gerund wordt door de oenig uit zijn ogen kijkende en deerniswekkend lelijke Herr Fingerhut (geknipt voor een rol als lid van Team Holland Poker, dus) en dat lijkt mij een mooi moment om dit Homeriaanse verslag af te kappen. U bent weer op de hoogte en ik voel me al een stuk beter!

Tjüss,

Gerthein ‘Spekkoper’ Boersma

Gódverdikkeme zeg.