Ace Speaks: Andere Koek

Het was wel weer eens tijd voor mij om ergens een mooi live toernooiresultaat weg te halen. Vandaar dat ik optimaal geprepareerd kwam naar de Euregio Poker Challenge, afgelopen weekeinde in Valkenburg. Hoewel ik eerst alleen de twee duurste toernooien zou spelen (de twee die ook deel uitmaakten van het puntenklassement van PokerCity), besloot ik ook het €200+20 openingstoernooi hier aan toe te voegen. Daartoe boekte ik een rustiek hotelletje in Slenaken, een dorpje zo’n 10 km van Valkenburg, en in een omgeving waar ik vroeger vaak kwam. Ik had bovendien wat extra video’s gekeken op video instructie sites en zelfs weer eens een toernooipokerboek uit de kast getrokken. Dit alles voor het verkrijgen van de maximale focus die ik vereist acht voor het leveren van topprestaties.

Toernooi = misère

Maar het hielp geen zak! Althans, niet aan de toernooitafels. De beide openingstoernooitjes, de €200+20 en €300+30 freeze-outs, hadden een structuur die veel spelers niet bevalt – namelijk in het begin veel ruimte om te spelen maar aan het einde uitsluitend shallow money. Echter, ik gedij normaal gesproken uitstekend binnen een dergelijke structuur! Helaas kon ik ditmaal niet eens in de eindfase van push-or-fold geraken, en was ik in beide events reeds voor de dinner break uitgeschakeld. Weliswaar enigszins onfortuinlijk, maar dat telt natuurlijk niet. Resultaten behalen, daar gaat het om. En ondanks de vrij matige tegenstand en mijn perfecte voorbereiding was ik daar helaas niet in geslaagd.

Bleef dus slechts het €1000+80 Main Event over. Ik had mij voorgenomen iets actiever te spelen dan normaal. Weliswaar met mijn zelfde weak-tighte image en mijn zelfde ‘ik ben uit de pot te drukken’ act als normaal, maar met minder bereidheid te folden tegen spelers die kracht zouden representeren. Met andere woorden: een gedeelte van mijn game plan bestond uit mijzelf enigszins zwak voordoen om moves uit te lokken – en die moves vervolgens beantwoorden met lichte calls danwel reraises.

Feitelijk is dit een tactiek die ik sowieso al vaak gebruik – zeker tegen jonge, overactieve spelers. Maar nu gebruikte ik hem ook succesvol tegen een wat oudere heer. Met slechts had ik utg geopend, en de button had na zijn kaarten te hebben bekeken uiterst snel gecalld. Op de flop T22 rainbow c-bette ik 400, en mijn opponent raiste insta naar 1000. Hoewel ik niet graag geraist wordt door oudere heren die ik niet goed ken, was het tempo zodanig dat ik eerder een tien verwachtte dan een twee – en een pocket paar hoger dan tienen viel wel uit te sluiten gezien zijn insta-call preflop na het zien van zijn kaarten. Mijn gedachte: met een hoog pocket paar had hij zeker even moeten denken of hij niet zou drie-betten. En handen met een twee zijn niet snel auto-calls, ook niet op de button. En zelfs al zou hij iets van hebben, dan zou hij waarschijnlijk op de flop net iets meer theater hebben gemaakt, en zeker gezien het droge board waarschijnlijk eerder hebben geflat dan raisen in een spot waar ik vaak zou folden en/of dan niet meer kon doorbluffen.

Lang verhaal kort: na veel zuchten & theater maakte ik 2000 om een push uit te lokken – en die push kwam ook. Mijn opponent ging direct all-in voor bijna 7000 (ook de stack die ik had), en hoewel ik hem nu toch wel een beetje begon te knijpen was er feitelijk geen logische hand beter dan AT te bedenken die mijn opponent zo zou spelen. Ik was wel bang omdat mijn opponent geen enkele krimp gaf toen ik zei dat ik AT had en dat ik mij niet kon voorstellen dat hij beter had. Hij bleef ook na deze mededeling angstaanjagend relaxed en oprecht vrolijk lachen! Ik maakte niettemin de call, en zat goed tegen zijn KT. Na ook nog een ander prima uitgespeelde pot te hebben gewonnen, had ik een voor mijn doen dikke stack van anderhalf keer gemiddeld.

Echter, die zou ik verspelen in één enkele pot tegen Wouter van den Bijgaart, die met een nog iets grotere stack dan de mijne naar de tafel was gekomen – en die met zijn kleine prutraisjes een storende factor was in het spel zoals ik die tot dan toe had kunnen spelen. Meestal als hij bij mij aan tafel zit ben ik short, maar nu had ik chips & positie. Ik besloot derhalve al bij zijn tweede open raise met slechts J4o te drie-betten vanaf de button om zijn agressie in te tomen – en hij foldde. Niet veel later kwam de voor mij cruciale (en uiteindelijk noodlottige) hand.

In 200-400/50 opende hij naar 875, en met drie-bette ik in positie naar 2025. Let wel: hij zat pas een minuut of 20 bij mij aan tafel, en nu had de persoon-die-nooit-driebet (ik dus) hem al twee keer gereraist. Hij zou dit derhalve niet 100% zeker hoeven te zien als kracht. Kortom: ondanks mijn vrij dikke stack van een kleine 18k behind, besloot ik dat als hij hier zou vier-betten ik de bereidheid had te spelen voor stacks. Ik verwachtte een fold of een vier-bet, maar hij callde. Uit positie iets wat hij niet vaak doet – dus bang was ik zeker.

De flop leek op zich vrij gunstig: ik had nu top paar / top kicker met een runner-runner flush. Echter, het was ook precies het soort flop waarvan Wouter zou vermoeden dat het mij wel eens gehit had kunnen hebben. Vandaar dat ik verre van blij was toen hij 2850 donkbette in de 5.1k pot. Callen leek hier de default play om dan op de turn te re-evalueren. Echter, omdat ik dacht dat mijn hand dan misschien wat te transparant was en omdat een flop raise van mijn kant ook nog steeds best een move zou kunnen lijken, besloot ik na wederom een hoop theater tot een raise naar 7800. Wouter ging insta all-in en hoewel dit alle tekenen had van een tophand, waren er nu ook weer niet zo veel betere handen die hij kon hebben. AA en QQ leken zeer onwaarschijnlijk, AQ, A9 of Q9 zijn niet echt fijne handen om out positie een drie-bet mee te callen, en dat hield feitelijk alleen 99 en misschien een klein beetje AQ over als meest serieuze opties die mij zouden hebben geklopt. Gevoegd bij het feit dat er met handen als JT of eigenlijk iedere twee schoppen (zeker combo-draws als , het type hand waarmee hij preflop zeker de drie-bet zou hebben gecalld) er best wel wat semi-bluf mogelijkheden waren, besloot ik met ‘slechts’ TPTK voor mijn leven te spelen tegen een gevaarlijke opponent die mij met exact 50 aan toernooipunten had outchipped. Tegen de relatief onverwachte QQ had ik slechts backdoor straat- en flush-outs, maar kon ik niet verbeteren. En zo had ik mijn vrij dikke stack in één grote pot verspeeld, en wist ik dat ook in Valkenburg er voor mij geen vette geldprijs zou klaarliggen.

Cash = succes

Althans niet in het toernooigedeelte – want de cash games waren andere koek. Al op de eerste dag kreeg ik veel (ja, te veel dus) actie op mijn grote handen. Alleen wist ik ze iets minder vaak staande te houden dan verwacht, waardoor ik niet veel verder kwam dan slechts een klein winstje. Maar de tweede avond was het echt bingo. Ik had al een nette winst van de €5-5 NLH toen ik plaatsnam aan de €5-5 PLO. Daar had ik eerst nog wat pech, toen ik mijn met een AAxx opgebouwde winst leek te gaan uitbouwen met de nuts op de turn. Mijn opponent, een ervaren Duitse speler, dacht met top set azen + nut flush draw een giga-flop te hebben. En dat had hij ook, maar ik had een leuk wrapje. En aangezien dit was in een door hem preflop geraiste pot gevolgd door een underbet op de flop, was zijn hand eigenlijk vrij transparant. Nut straat op de turn voor mij, en geheel tegen mijn gewoonte in besloot ik voor de check-raise te gaan, wetende dat mijn Duitse vriend zich waarschijnlijk niet zou kunnen beheersen. Mijn opponent bette inderdaad precies zo veel dat ik met een pot-sized check-raise zelf effectief all-in kon gaan. Mijn opponent deed daarmee eigenlijk alles fout op de turn wat hij maar fout kon doen, maar kwam er mee weg door op de river te hitten. Het zou gelukkig voor mij slechts een kleine tegenslag blijken. Ik overspeelde KK66ss een beetje in een gestraddelde pot waarin liefst 7 callers waren, en met mijn €250 stack vanuit de big blind dacht ik: “What the fuck. Zelfs als iemand hier azen zou spelen, dan wordt het waarschijnlijk een dikke multiway all-in, en dan heeft mijn KK66 toch ook al snel 25%. Kortom: zit ik goed, is het dik +EV, en zit ik fout, is de schade uiterst beperkt.” Uiteindelijk zou ik vier-way komen tegen inderdaad ook een AAxx. Ik won die pot enigszins fortuinlijk, en vanaf dat moment met een grote stack ging het gas erop. Met enkele onervaren spelers aan tafel (waaronder eentje die handen als QJ54ss en J332ss genoeg achtte voor het spelen voor stacks – duidelijk geen fan dus van de aanbevelingen uit mijn boekje Secrets of Professional Pot-Limit Omaha) kreeg ik afbetaald als ik afbetaald wilde worden, en kon ik succesvol bluffen als de opponenten door hun checks of bets feitelijk de hand face up speelden. Zonder enige bijzonderheden of uitzonderlijk goede plays pakte ik uiteindelijk een zeer dikke winst. En ook de derde & laatste dag was daar een goede score, na in vijf uur tijd slechts twee handen (!) te hebben gespeeld – beide voor stacks, beide met de beste hand, en beide in situaties waar de opponenten mij vanzelfsprekend geen enkele actie hadden moeten geven. Dit keer was het spel no-limit hold’em – maar de euro’s waren net zo fijn. 🙂

Ergo:

Ergo: het was een leuk weekeinde, waar ik in de toernooien geen potten kon breken, mede ook door enig misfortuin, maar in cash de chips juist met een strikje erom kreeg aangeleverd. Een echte mixed bag dus – met onder aan de streep een prima & zeer positief resultaat. En alles afgesloten met het doen van live stream commentaar bij de finaletafel van het Main Event. Waar volgens mij de mensen thuis erg van genoten hadden – net als de uitkramers van alle onzin ikzelf, Pieter S. en Yori E.

Hopelijk meer van hetzelfde in Breda!