Ace Speaks: Phil Hellmuth

Geen speler die wereldwijd voor zo veel ophef zorgt. Geen speler die wij zo graag zien verliezen als juist the player we love to hate, zelfverklaard Poker Brat Phil Hellmuth.

Mediapublicaties over hem focussen gewoonlijk vooral op zijn uitbarstingen – zoals in een recente radio-uitzending op BNN  (donderdag 30 juni 2011, begintijd 20:00, scroll naar 55:08) waar ik ’s mans aparte gedragingen aan de tafel mocht duiden. Vaak ook gaat het juist over zijn geweldige toernooiprestaties of indrukwekkende erelijst. En soms is het een combinatie van dit alles, zoals in een recente thread op Pokerinfo n.a.v. een veelbesproken interview in PokerPlayer, “The People vs. Phil Hellmuth”. 

Wat is toch de reden van Hellmuth’s aparte gedrag, bestaande uit een combinatie van ongegeneerd beraten van anderen & ongekende borstklopperij. En waar komt toch het tenenkrommende gejank na iedere pot vandaan? Sommige mensen zeggen dat dit alles slechts een act zou zijn, puur en alleen bedoeld om de aandacht van de media altijd op zich gericht te houden – met alle financiële voordelen van dien. Maar ik zie dit anders.

Immers, kijk alleen naar zijn lichaamstaal en hoe een uitbarsting zich gewoonlijk al ruim van te voren aankondigt, en je weet: de man meent dit. Hij voelt zich echt verongelijkt, en meent het als hij beweert altijd maar zo veel pech te hebben. Hierbij spelen volgens mij vier aspecten:

1. Zijn natuurlijke karakter. Of, in Oprah-taal: een low self esteem. Wanneer iemand zichzelf in beginsel niet leuk, knap of interessant vindt, is soms de neiging aanwezig om dit te willen compenseren – en langzaam in de richting te gaan van ongebreideld narcisme.
2. De opbouw van zijn carrière. Hellmuth werd al op zeer jonge leeftijd wereldkampioen, op een moment dat hij er nog echt uitzag als een blaag. Een knulletje nog groen achter de oren, won op dat moment het hoogst mogelijke wat er maar te winnen was. Probeer dan maar eens niet in je eigen grootsheid te gaan geloven! (Voorbeelden te over uit andere sporten waar jonge sporters ten onder gingen aan een overdaad van roem & geld op een moment dat ze daar geestelijk helemaal nog niet rijp voor waren. En waar een niet reëel zelfbeeld de inleiding vormde tot een lange reeks rare gedragingen.)
3. De toegenomen concurrentie. Als je jezelf ziet als een Groot Kampioen (of zelfs als de Beste van de Wereld), dan kun je het meestal niet verkroppen als andere mensen jou passeren. Zo moeilijk te erkennen voor iemand die ooit de beste was – of in ieder geval zichzelf de beste vond – dat hij aan alle kanten is voorbijgestreefd! En bij het zien van verschuivende aandacht & waardering richting anderen, is het dan een natuurlijke reactie om nog meer dan normaal te benadrukken hoe geweldig jij zelf wel niet zou zijn, en hoe grote donks de opponenten. Zelfs dus degenen die jou eigenlijk allang hebben voorbijgestreefd!
4. Gebrek aan waardering. Het feit dat Phil door vrijwel alle goede, jonge online spelers voor ‘vis’ wordt uitgemaakt, snijdt natuurlijk door de ziel van deze (voormalig?) kampioen. Met als gevolg dat hij nog vaker dan normaal zijn CV gaat opnoemen om zijn criticasters de mond te snoeren – en met als logisch gevolg dat hij door de pokerwereld nog meer wordt uitgekotst dan al het geval was.

Ik zal eerlijk zijn: ik ben bepaald geen fan van de man! De neerbuigende maniertjes richting tegenstanders staan mij tegen, evenals het constante geklaag over de vermeende domheid van zijn opponenten. (Voor hem persoonlijk misschien best wel goed, trouwens, deze beide eigenschappen. Dit omdat hij zo altijd het centrum van de aandacht blijft, en bovendien het zelfvertrouwen van zijn tegenstanders zo maximaal probeert in te dammen.) Echter, het is mijn stellige overtuiging dat het de taak is van iedere profspeler om nieuwe, jonge of slechte spelers zo veel mogelijk welkom te heten. Geef hen een goed gevoel, en maak het poker tot een zo fijn mogelijke ervaring, juist ook voor de verliezers – daar profiteert op termijn het gehele poker van. Maar Hellmuth wil slechts het beste voor Hellmuth! En zeker in zijn uiterst bevoorrechte positie zou hij m.i. iets meer terug moeten doen voor de industrie die hem heeft groot gemaakt.

Anderzijds: zijn prestaties staan buiten kijf! En dat zo veel jonge spelers hem continu belachelijk maken over zijn vermeende gebrek aan kwaliteit, dat is niet terecht. Zeker, ze hebben op bepaalde punten gelijk. Zo is de man een verliezende cash gamer, ondanks het feit dat hij dit jarenlang met kracht heeft ontkend. En zelfs in zijn specialiteit, no-limit hold’em toernooipoker, is hij aan alle kanten voorbijgestreefd. Hij heeft exploiteerbare zwakheden, zoals betpatronen die echt stukken minder zijn dan die van de jonge sterren. Hij durft zelden voor stacks te spelen wat hem een prima slachtoffer maakt voor bully-praktijken. En daarbij kent hij de percentages lang niet altijd juist, is hij gevoelig voor tilt en bovendien zit zijn ego hem ook nog eens stevig in de weg. Voeg dit alles bij elkaar, en je lijkt inderdaad een geweldige vis te hebben.

Maar dit is kortzichtig denken. Immers, alleen omdat hij veel dingen niet precies doet op de manier die de jonge generatie ‘juist’ acht, wil natuurlijk niet zeggen dat er dan ineens helemaal niets meer van zijn spel zou deugen. Puur omdat Barcelona het beste en mooiste voetbal van de wereld speelt dat een voorbeeld is voor iedereen, wil niet zeggen dat daarom andere speelstijlen per definitie slecht zouden zijn. Immers, ook met kick’n’rush (a la Stoke City, of vroeger het betere schaafwerk van Wimbledon) of ouderwets catenaccio (laten we zeggen, a la Inter) zijn nog steeds resultaten te boeken – en is de totale kracht van het elftal misschien wel meer dan de som van de kwaliteiten van de individuele spelers. Waarmee soms zelfs de in potentie veel ‘betere’ teams kunnen worden geklopt!

En bij Phil Hellmuth speelt natuurlijk één belangrijke factor mee: hij is ongekend eerzuchtig. Juist als hij ergens op het allerhoogste niveau moet presteren, met een maximum aan media-aandacht, is de man op zijn sterkst. Puur door de wil om te winnen en de kunst optimaal te presteren onder druk, is hij in staat zijn in principe betere tegenstanders te outperformen.

Zoals hij ook dit jaar weer doet. Terwijl heel de wereld aan de voeten ligt van de jonge online sterren, lijkt de ‘oude’ Hellmuth met liefst twee tweede plaatsen en daarbij ook nog twee goede cashes gewoon de Player of the Year te worden van deze WSOP. Jarenlang is er geschamperd over zijn elf bracelets die ‘vroeger zoveel makkelijker te halen’ zouden zijn, of over het feit dat hij ‘alleen maar’ goed in no-limit hold’em zou zijn. Alsof dat op zich niet al een geweldige prestatie is!

Als tegenreactie van deze afgeschreven speler die alleen Hold’em zou kunnen (en dan ook nog met een heel ‘ouderwetse’ manier van spelen), haalt Hellmuth dit jaar zowel in het $10k No Limit Deuce to Seven Draw als in het $10k Seven Card Stud Hi/Lo (beide Championship events) een tweede plaats! Terwijl andere bekende spelers de grootste moeite hebben om alleen maar tot één finaletafeltje te komen, komt Hellmuth tot twee keer toe bijna tot zijn liefst twaalfde bracelet, en dat in toernooien tegen de sterkst mogelijke oppositie. In spelen dus waar hij bepaald geen expert in is, en met tactieken die ontegenzeggelijk enige gaten vertonen.

En dat verdient mijns inziens groot respect! Zelfs als de man dit respect slechts zelden op gepaste wijze beantwoordt richting zijn opponenten.