Column Rolf: Bekende Nederlanders Nader Bekeken (1)

Pokerend Nederland heeft veel echte characters. Mannen als Rob Hollink, Marcel Lüske, Peter Dalhuijsen, Thierry van den Berg zijn echt van die figuren die als parodie in één of ander satirisch programma niet zouden misstaan. Met Owen Schumacher als De Dal misschien, of Erik van Muiswinkel als Bokkie… het lijkt me allemaal best mogelijk in de toekomst.

Het zal duidelijk zijn: In de komende serie columns neem ik de Bekende Poker Nederlanders (BPN’ers) onder de loep, en dan vooral hoe ze zich in de media of in de interviews achteraf profileren.

Laat ik beginnen met mijzelf. Ieder interview met mij is eigenlijk hetzelfde. Ik steek een heel verhaal af over mijn geweldige voorbereiding, over hoe serieus ik wel niet ben, en over hoe ik me nog geen enkele zorgen maak in het toernooi – ondanks dat ik nog slechts 3 big blinds over heb. Vervolgens vertel ik mijn hele CV, geef ik aan dat ik het eigenlijk maar een kuttoernooi vind, dat ik speel voor de roem en de eer, en dat er gewoon veel te veel goede spelers meedoen. Ben ik dan nog niet onderbroken door de interviewer, dan krijgt hij er ook nog het hele verhaal bij over dat ik dealer was in Wenen, dat ik daar woonde met mijn vriendin, en dat toen ik pokerprof besloot te worden ik door iedereen werd uitgelachen – maar dat ik daar juist een enorme kracht en gedrevenheid uithaalde. Vervolgens maak ik nog een grap, sluit ik af met een joviaal “Thanks man” of “Bedankt jongen” – en dan hebben we weer het volgende nietszeggende interview achter de rug. O ja, wel met één opvallend aspect: Als ik veel chips heb vergaard, zal ik vrijwel altijd beweren dat ik als een konijn zit te spelen, maar juist als ik shortstacked ben of ben uitgeschakeld, dan heb ik naar eigen zeggen vaak “het beste poker van mijn leven” gespeeld. Tja – je bent nu eenmaal graag tegendraads, of je bent het niet. 🙂

Of wat te denken van mijn teammaat Thierry van den Berg, voor intimi ook wel “Bokkie”. Als je die man voor de camera’s krijgt, gaan je oren suizen! Binnen 30 seconden heeft hij dan al vijf handjes verteld, waarin hij dan drie keer koningen had en twee keer azen – “en dan heb ik ook nog twee keer aas-koning voor de flop moeten wegleggen”. En dat is dan alleen nog maar in de eerste break, na de eerste twee levels! Terwijl ik in die twee uurtjes nog geen enkele speelbare starthand heb gehad, heeft Thierry naar eigen zeggen al meer tophanden gekregen dan ik normaal in een week, en tja – vanzelfsprekend zijn die tophanden natuurlijk ook allemaal gekraakt.

Het zal duidelijk zijn: Thierry’s favoriete onderwerp is zonder enige twijfel de bad beat. En het werkt! Gedurende de recente World Series, zijn verscheidene van mijn teammates naar me toegekomen om me te informeren over wederom een sicke hand die Bokpower had verloren, en waar de tegenstander nog slechts één out had… en die dan natuurlijk ook kwam op de river. In de Live Reporting van één van de laatste toernooien stond er eerst keurig vermeld dat Thierry zich had verdubbeld door all-in met AT tegen AQ op de river een lucky ten te hitten… en niettemin kwam in het hele stuk als analyse naar voren dat hij “echt beat na beat om zijn oren krijgt”. Let wel: We hebben het hier dus over dezelfde persoon die vorig jaar liefst $561,729 aan prijzengeld binnenhaalde – ondanks dat hij veel en veel minder toernooien speelde dan de gemiddelde professionele toernooipokeraar. Mijn inschatting is dat hij zijn toernooibuy-ins in dat ene jaar misschien wel verviervoudigd heeft… en het lijkt me duidelijk dat daar dus ook wel enig fortuin bij zal hebben gezeten. En in dat licht bezien, uitgaande van de lange termijn dus, is een aantal potjes pech of misfortuin natuurlijk niets anders dan een volstrekt normale downswing.

Maar niet bij Thierry! Geconfronteerd met enige scepsis over zijn ongekend hoge aantal premium hands of vermeende beats (vermeend, omdat hij meestal wel zegt wat hij heeft maar zijn kaarten slechts zelden showt), gaat hij dan vrolijk verder met het vertellen van een ander handje waar hij ook heel veel pech had. De man heeft zich in korte tijd uit het niets opgewerkt tot de top van het Nederlandse toernooipoker, met een erelijst om U tegen te zeggen – maar naar eigen zeggen is hij de grootste pechvogel die er is. Een echt character dus – of zoals we dat in Amsterdam zeggen: een mooie gast.

Wat zeker ook gezegd kan worden van Peter Dalhuijsen. De man die pokerend Nederland verrijkte met de uitdrukking “de muntjes zijn weer op” en die al sinds jaar en dag ons verblijdt met intelligente en subtiele schrijfsels vol onderkoelde humor, wel die man heeft menig interviewer al tot wanhoop gebracht. Eén van de hoogtepunten: Een fragment waar hij klaagt dat hij al zijn coin flips verliest “zoals net nog met mijn 86 tegen AK”, of waar hij besluit te slowplayen met diezelfde 86 op een 952 flop “tja want als ik hier verhoog dan raak ik mijn tegenstander misschien wel kwijt, en dat wil ik niet natuurlijk”. Je ziet de arme interviewer denken: “Hey, hier klopt toch iets niet in het verhaal”, maar uit angst om De Dal tegen te spreken, of om voor de camera mogelijk een flinke canard te maken, houdt hij dan toch maar zijn mond. Waarbij Peter natuurlijk geen spier vertrekt, en dan bij het slot hem bedankt voor het fijne interview. Wat een held!

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.