Column Rolf: Bekende Nederlanders Nader Bekeken (2)

In deel 1 van deze serie columns over Bekende Poker Nederlanders (BPN’ers) beschreef ik al enkele van onze markante persoonlijkheden, namelijk Peter Dalhuijsen, Thierry van den Berg en ook mijzelf. (Ik dacht: Laat ik ook mijzelf maar een beetje belachelijk maken, in plaats van alleen maar proberen te scoren waar het gaat om anderen.)

Deel 2 van deze serie is volledig gereserveerd voor onze Nederlandse Nummer 1, Marcel Lüske. Door sommigen wel eens de “Johan Cruijff van het poker” genoemd vanwege zijn onnavolgbaarheid op verbaal gebied, en daar zit natuurlijk wel wat in. Want net als de grote JC zijn ook de verhalen van Marcel gewoonlijk monologen, die slechts hier en daar – al dan niet hinderlijk – onderbroken worden door de interviewer (die soms dan maar eventjes besluit zijn stem te laten horen om niet helemaal voor Jan Doedel te zitten). Natuurlijk is net als bij JC aan de verhalen van Marcel meestal geen touw vast te knopen. Hij begint bij A, gaat voor een verklaring van A naar B, om dan bij C de draad kwijt te zijn – en om dan maar te eindigen met iets wat er totaal niet toe doet, maar wat hij toch even gezegd wilde hebben. Kortom: Voor wie de wil heeft te genieten van dergelijke monologen, zal Marcel nooit teleurstellen. Integendeel zelfs, want wanneer hij voor een groot publiek spreekt, of wanneer hij toehoorders heeft die hem adoreren, is hij juist op zijn allerbest. Dan is hij scherp, grappig, intimiderend en joviaal – alles tegelijk.

Nu ken ik Marcel al jaren, maar nog altijd verwonder ik me om zijn vermogen van niets iets te maken. Eigenlijk altijd is hij wel bezig met nieuwe projecten, zoals het Nederlandse pokerteam (1999), de FIDPA (2005), het programma Poker Kings (2006) of een hele stoet andere – vernieuwende – zaken die hij op zich heeft genomen. Zelden of nooit praat hij over dingen die reeds achter de rug zijn, maar bijna altijd gaat het over plannen die hij gaat ontwikkelen. Echter, door te praten alsof al deze plannen al helemaal rond zijn, en door persoon A te zeggen dat persoon B geïnteresseerd is, en door tegen persoon B te zeggen dat A zeker meedoet, is hij een meester is het creëren van dingen, en in het openen van deuren die voor anderen gesloten blijven. Aan alles is te zien dat ondanks de vele successen, Marcel toch nog steeds de gewone handelsman van weleer is, met een groot charisma en een wijze van praten die altijd suggereert dat er iets heel belangrijks voor de deur staat. En die door deze capaciteiten altijd maar weer bezig is met het ontwikkelen van nieuwe plannen – niet in de laatste plaats omdat hij dingen ontwikkelen veel interessanter vindt dan om dag in, dag uit bezig te zijn met het uitvoeren ervan.

Eén van de vele bijnamen die Marcel draagt is The Gentleman of Poker, omdat hij zijn verliezen gewoonlijk zeer gracieus opneemt. In tegenstelling tot vele andere sterren die altijd gaan klagen als ze verliezen, houdt Marcel altijd zijn rug recht, en wil hij zich niet door één enkel teleurstellend resultaat uit het veld laten slaan. Een houding die natuurlijk zeer te prijzen is, maar des te knapper gezien ’s mans enorme eerzucht. Aan alles is te zien dat hij gekweld is als hij uit een toernooi wordt gegooid, maar voor de camera’s zal hij dat nooit openlijk toegeven. Hij blijft dan een heer, of vertelt een verhaal dat het gaat over de lange termijn, of soms gebruikt hij een afleidingstactiek door te gaan wijzen op iets wat niet goed is in dit toernooi – de structuur, het gedrag van een bepaalde speler, de onjuiste toepassing van de regels door de dealers. Maar zelfs op die voor hem vervelende momenten zal hij er toch alles aan doen om hoe dan ook als de morele winnaar uit de strijd te komen, en het toegeven van fouten of het erkennen dat iemand anders hem misschien heeft outplayed – tja, dat hoort daar gewoonlijk niet bij.

Aan tafel is de man natuurlijk een fenomeen. Voelt hij zicht goed of heeft hij publiek, dan is hij de charmantste man op aarde. Dan zingt hij (en goed ook!), dan is zijn timing perfect, en dan is hij de entertainer pur sang. Plus, hij weet als geen ander ook aan de tafel zelf vrienden of bondgenoten te creëren – en te houden. Zo was ik er ooit getuige van hoe hij in een dure cash game op de river een pure bluf maakte. (Ik zat naast hem, en had toevallig zijn hand gezien. Het was een pot-limit Omaha cash game, waarbij Marcel al zijn draws had gemist, en nu iets van €1500 all-in zette op de river – met slechts een vrouw hoog.) Toen zijn tegenstander, iemand die hij al jaren kent en met wie hij ook wel een soort van vriendschap had, zat te denken om die bet te callen stapte Marcel uit zijn stoel, en liep hij naar zijn gabber. “Wat heb je, vriend – waarmee zit je te denken mij te callen?” Zijn tegenstander toonde toen zijn enigszins marginale hand – top / bottom pair, als ik het mij goed herinner. Marcel nam vervolgens de kaarten uit zijn hand, gooide ze over de gele lijn, en zei: “Alsjeblieft vriend, ik help je wel een handje. Ik wil niet dat je daarmee je geld verliest.” Zijn vriend lachte hem dankbaar toe en klopte Marcel nog eens op zijn schouder, als blijk van waardering dat hij hem mogelijk flink wat geld had bespaard. Kortom: Marcel had de pot gewonnen met een fantastische bluf, en hij had ook nog eens de vriendschap met zijn gabber versterkt – en had zo twee vliegen in één klap geslagen.

Nou, wie dit allemaal zo goed en geloofwaardig kan brengen, en dan ook nog eens op het moment suprême – wel, die is een groot kaarter, dat leidt geen twijfel. Die is zowel een artiest als een sportman, iemand die als het er echt om gaat in staat is het beste uit zichzelf naar boven te brengen. En na vele jaren internationaal poker op het hoogste niveau, met een vrij indrukwekkende reeks titels als bewijs.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.