Column Rolf: Bondscoach!

Het zal de bezoekers van PokerCity intussen wel bekend zijn: ik neem nogal graag de rol van trainer/coach op mij. Zo weet ik het al jarenlang beter dan de (pakweg) Frank de Boeren of Ronald Koemannen van deze wereld, en roep ik in weerwil van de heersende Nederlandse mening dat 4-5-1 toch echt een beter systeem is dan 4-3-3. Dit ondanks het feit dat ik in mijn 16 jaar durende voetbalcarrière nog nooit meer dan 4 doelpunten per seizoen heb weten te fabriceren, en ik door mijn coaches altijd geringschattend als ‘werkertje’ werd omschreven – terwijl ik in mijn beleving de basis van mijn spel toch echt vooral technisch/tactisch van aard was.

De wissel Jorrit van Wijk

Helaas heb ik in het voetbal dan ook nooit de rol van coach op mij mogen nemen. Maar in een andere sport wel: het korfbal! Jorrit van Wijk is tot op de dag van vandaag nog steeds woedend op mijn coachgedrag in dezen. Want ondanks dat ik slechts de dag voor dit recreatieve “Korfballende Pokeraars” toernooi de regels van het spel tot mij nam, en mij dus verre van een expert op speltactieken kon noemen, zag ik met mijn boerenverstand al snel dat zijn sportmentaliteit niet optimaal was voor de teamspirit.

In de beslissende wedstrijd dacht ik hem vlak voor tijd dan eindelijk eens veilig te kunnen inzetten omdat de voorsprong groot genoeg leek te zijn. Maar met zijn rare capriolen en zijn uitstraling van ‘ach, wat kan het mij allemaal schelen’ dreigde het alsnog mis te gaan. Vandaar dat ik mij genoodzaakt zag tot een soort De Mos / Megrelishvili momentje, en Van Wijk vlak na zijn glorieuze entree in het veld er ook direct weer af haalde. Iets wat hij mij tot op de dag van vandaag nog niet vergeven heeft!

Het zal duidelijk zijn: als er binnen een team wordt gespeeld, houd ik van onbaatzuchtigheid naar elkaar toe, en de bereidheid om met elkaar tot een topprestatie te komen. Dingen die daarbij niet passen: arrogantie, eigengereidheid of lankmoedigheid.

Pokerbondscoach

Dus toen ik door de PokerBond in de gelegenheid was gesteld om voor de IFP World Championships in Londen het Nederlandse team samen te stellen, was het creëren danwel behouden van een echte teamspirit voor mij topprioriteit. Zeker voor het openingstoernooi “Duplicate Poker”, een team event zonder prijzengeld waarbij het hoge doel van de IFP op het spel stond (aantonen dat poker een behendigheidsspel is i.p.v. een kansspel), zeker voor dit toernooi had ik grote vrees dat de spelers het allemaal misschien niet zo serieus zouden nemen.

Hoe anders bleek de werkelijkheid! Al bij de teambespreking bleek de enige dame in het team Fatima Moreira de Melo een stuk beter op de hoogte van alle regeltjes dan ik, en wisten Rob Hollink & Jorryt van Hoof te komen met enkele speltactieken waar ik zelf nog totaal niet aan gedacht had, maar die in dit event voor ons van grote waarde zouden blijken. Het is misschien te lastig voor deze column om precies uit te leggen wat deze tactieken nu precies behelsden, omdat ik dan te diep op de structuur van het event zou moeten ingaan.

Maar ik kan verzekeren dat ik persoonlijk zonder de hulp van de Cleaner & Batoelrob nooit de strijdwijze had durven toepassen die nu zo veel punten opleverde – en die ervoor zorgde dat we eerst net niet de finale leken te hebben gehaald, toen in de herkansing net wel, en die in de uiteindelijke finale ervoor zorgde dat onze achterstand op de uiterst sterke winnaar zeer beperkt was gebleven. Ondanks dat we hier – hangend hoog boven de rivier de Thames in afzonderlijke, ronddraaiende capsules – feitelijk ‘om niets’ speelden, was het Marcel Lüske die tweemaal op rij de meeste punten scoorde van allemaal. En was het Noah Boeken die reeds op zijn hotelkamer zat na afloop van het event, maar die niettemin – toen hij hoorde dat de telling mogelijk niet klopte en de organisatie zou gaan hertellen – zonder enig gemor naar de County Hall toog om ons toch nog de finale in te praten. Kortom: een teamprestatie in optima forma!

Persconferentie

Ook buiten de pokerpit bleek Nederland in staat te scoren. Zo mocht ikzelf voor het eerst in mijn leven spreken op een persconferentie. Best eng, zeker als dit gebeurt in dit indrukwekkende gebouw. Maar ik bracht het er niet slecht vanaf, zo verzekerde men bij. En de vriendschappelijke omhelzing direct na afloop door IFP president Anthony Holden gaf mij de verzekering dat ik met mijn gestamel in ieder geval geen al te grote schade had aangebracht aan de belangen van de organisatoren. Belangrijker dan mijn eigen woorden waren de woorden in deze zelfde zaal enige uren daarvoor, gericht aan PokerBond voorzitter Martijn Paulen. Hij werd voor vier jaar herkozen in het board van de IFP. En dit betekent dat feitelijk op alle gebieden de continuïteit van de PokerBond nu gewaarborgd is.

Waarmee dus ook onze lange-termijn invloed kan worden gemaximaliseerd, zowel vanuit internationaal perspectief alsook wat betreft onze overtuigingskracht richting de binnenlandse politiek. Want daar is onze inzet de komende tijd meer dan nodig, aangezien in 2012 vele beslissingen zullen worden genomen die op allerlei manieren (belastingregels, spelaanbod, legaliteitskwestie) van invloed kunnen zijn op de manier waarop pokerend Nederland met zijn beroep danwel hobby omgaat.

The Table

Helaas konden wij als Nederlanders in het afsluitende “The Table” toernooi ons goede spel van de eerste dagen geen vervolg geven. Een mooi, conventioneel no-limit hold’em toernooi, een freeroll met prima prijzenpot voor enkele genodigden: de deelnemende spelers aan het Duplicate Poker event, één speler per overig aangesloten land van de IFP, plus een enkele prominent t.b.v. de publiciteit. Het zou een prachtige omgeving moeten zijn voor ons Nederlanders om de “poker = skill” stelling van dit toernooi met een prachtige titel te onderbouwen. Helaas maakte ikzelf aan een uiterst softe tafel de fout mijzelf in een cruciale pot te outthinken, en ook de overige Nederlanders zouden allen ruim voor het geld worden uitgeschakeld. Wat als goede nieuws had dat Jorryt van Hoof, Koen de Bakker, Fatima & ik de tijd hadden voor een uiterst gezellig afsluitend diner, waarbij we voldoende sappig materiaal wisten te verzamelen voor zeker drie episodes van Poker Inside. Helaas had ik besloten de opnameapparatuur toch maar uit te laten, en de heren plus dame uit mijn team voor één keer enige privacy te gunnen.

Al met al een mooie afsluiting van een topweek in London, waar Spanjaard Raul Mestre de volgende dag ten koste van pokerend columniste Vicky Coren de hoofdprijs zou weten binnen te slepen – om zich zo te kronen tot allereerste IFP World Champion.

Gezien het grote enthousiasme van zowel pers als publiek, lijdt het weinig twijfel dat men volgend jaar minstens net zo indrukwekkend zal terugkeren voor dit event, al dan niet wederom op Brits grondgebied. Zou dat het geval zijn, dan hopelijk wel op een iets bescheidener (lees: vooral iets lager!) locatie dan degene die men ditmaal had gekozen: de London Eye.