Column Rolf: Buffelen in Boedapest

Buffelen in Boedapest

Als uitvloeisel van mijn verkiezing tot PokerCity’s “Speler van het Jaar 2008” ben ik de afgelopen week verbleven in Boedapest. Ik had als prijs het Unibet Open pakket ter waarde van €4,000 gekregen, en ik had het plan opgevat in mijn eerste buitenlandse toernooi van 2009 flink van mij te doen spreken. Het toernooi zelf bleek slechts een €1,500 buy-in te hebben, en dus vroeg ik mij al snel af waar de andere €2,500 in het pakket toch aan was opgegaan. Immers, zo duur zouden hotel & verblijfskosten toch ook niet moeten zijn, bedacht ik mij, en enig spending money had ik ook nog niet in het handje gekregen. Maar verblijvend in het luxueuze Marriott, met al het eten zeer goed verzorgd, en een toernooi spelend waarvoor de buy-in door derden betaald was, had ik natuurlijk niet veel te klagen – en dus deed ik dat ook maar niet.

In een veld van 360 spelers had Unibet mij tot de nummer twee op de favorietenlijst gemaakt, met nota bene odds van 35-1 om te winnen! Zelf een bionische man zou tegen dergelijke odds natuurlijk nooit kunnen opboksen – maar leuk vond ik het natuurlijk wel dat het vertrouwen in mij kennelijk groot was.

Zowaar eens goed van start

Omdat het veld bestond uit veel jonge online spelers die misschien wat minder ervaren zijn in live toernooipoker dan op bijvoorbeeld de EPT’s, ging ik iets actiever van start dan normaal. Ik wilde vooral in positie relatief veel flopjes zien. En zowaar – in tegenstelling tot normaal ging ik nu eens goed van start. Ik bouwde mijn 10k startstack al snel uit naar 13,500. Tegen een 150 early position raise en een flatcall callde ik ook met 54 in de cutoff. De flop kwam J55 met twee klaveren, en de caller in het midden zette 425. Ik callde, en toen op na de turn 2 mijn jonge opponent naar me toecheckte, zette ik 700. Tot mijn verrassing werd ik gecheckraist naar 2100 en hoewel mijn opponent hier eigenlijk een hand als A5 representeerde, voelde het eerder als een boer of zelfs een flush draw. Ik callde en kreeg na zijn river check helaas niet meer afbetaald – maar al met al was ik toch redelijk begonnen aan deze Unibet Open.

Maar in het derde level verloor ik wat chips. Met A?T? had ik vanuit de hijack een open raise gemaakt naar 425, en de 150 big blind ging nu all-in voor 2,975. Normaal gesproken had ik in deze spot een insta-call gemaakt omdat een deze reraise all-in move vanuit de big blind tegenwoordig echt met alle soorten poep wordt gemaakt. Maar de lichaamstaal van deze opponent suggereerde een echte hand, vandaar dat ik alsnog dicht bij een fold was. Uiteindelijk callde ik toch, maar ik lag dik achter tegen mijn opponent zijn AK, en kon niet meer verbeteren.

Gelukkig kreeg ik mijn verloren chips op een presenteerblaadje weer terug. Naast mij zat de Portugees Ricardo Sousa, naar het schijnt de nummer twee van de EPT Warschau. Bij mij aan tafel viel hij echter vooral op door wat ongelukkig getimede acties en het weggeven van tells. Met blinds 100-200 open raiste hij uit de small blind naar 625, en in de big blind met 86 had ik een vrij makkelijke call. Op de flop AJ8 c-bette hij 700, en aangezien hij nog 4,600 behind had vond ik het de moeite waard de turn te bekijken. Ik callde, en toen een 8 op de turn kwam zette Ricardo 4,575 – effectief all-in dus. Niet zo’n heel slimme inzet met zijn A7o, omdat hij nooit een betere hand kon laten folden, en gezien zijn grote bet kon hij eigenlijk ook nooit een slechtere hand laten callen. Voor mij was het wel mooi, want ik eindigde level 4 na deze hand met een healthy 14,500 stack – nog steeds bovengemiddeld dus.

Tafelwissel pakt minder goed uit dan gehoopt

Omdat mijn starttafel één van de sterkste van het hele veld leek, was ik niet ontevreden dat wij gebroken werden. De nieuwe tafel werd bevolkt door aardig wat vissen, konijnen, bananen danwel pannenkoeken – en ik zag derhalve wel mogelijkheden om enige ammunitie te kunnen vergaren. Maar mijn positie aan tafel bleek minder gelukkig dan ik gehoopt had. Meteen links van mij zaten twee jongens die mij zeer graag wilden uitschakelen, en dus werd eigenlijk iedere open raise van mij zeer licht gecallt of gereraist. Ik wilde graag kleine-potjes poker spelen met veel relatief kleine open raises, maar door mijn positie moest ik enkele keren check-folden op de flop, of zelfs preflop al wegleggen tegen een drie-bet. Echter, nadat wederom beide heren in ‘mijn’ pot zich begaven (open raise naar 800, twee callers en toen was het aan mij in de 300 big blind, met bovendien 225 aan antes) besloot ik al het dode geld op te pakken door all-in te gaan met slechts een paar vijven. Het duurde wel vier minuten voordat alle spelers afscheid hadden genomen van hun kaarten, maar uiteindelijk was ik toch weer terug op mijn 14,000-15,000 stack van voorheen.

Er veranderde echter niet veel: mijn linkerbuurman bleef maar in mijn vaarwater zitten. Gelimpt in de small blind met KQo flopte ik top paar en zette op de flop 300 en op de turn 1,000. Mijn opponent raiste naar 3,000. Ik callde snel met mijn top paar / goede kicker, en was toen gedwongen te check-folden op de river tegen een vrij obvious value bet – wat gezien de psychologie van de situatie wel twee paar moest zijn.

Ik bleef maar ploeteren tussen de 10k en de 15k. Wachtend op een echt grote hand om mijn twee buren links te straffen voor hun te grote gretigheid in de potten tegen mij, bleef de oogst wat betreft deze mooie handen nogal pover. Op het limiet 200-400/50 ante verloor ik wederom chips. Ik open raiste naar 875 met pocket zevens en werd door mijn buurman twee links gereraist naar 2,475. Folden of all-in gaan waren beide opties, maar gezien mijn read dat hij hier mogelijk twee plaatjes had die hij zelfs tegen een shove van mij niet zo snel weg zou leggen, besloot ik te callen, hopend op een flop met een 7, danwel kleine kaarten. Maar op de flop KT8 restte mij niets anders dan te check-folden. Ik was nu al urenlang aan het strijden en aan het buffelen zonder al te veel resultaat – maar wie mij kent weet dat ik deze strijd juist altijd wel mooi vindt.

Reshove tijd

Terug op de laagste stand van de hele dag (8,000, nog maar de helft van de gemiddelde stack) was ik ineens op reshove territorium terechtgekomen. En mijn timing was gelukkig prima. Ik had al één marginale reshove gemaakt met de reeds genoemde 55, en die volgde ik op met nog een marginale reshove – met ATo wederom een pot oppakkend. Geheel volgens mijn aloude principe “twee keer raisen met bagger, de derde keer een hand”, had ik bij poging drie een monster: KK. Tegen een 1,075 open raise schoof ik vanuit de small blind wederom mijn volledige stack erin – 8,600 totaal. Mijn opponent vond zijn A9 offsuit kennelijk de moeite waard om voor het toernooileven te spelen, en callde all-in voor 7,600. Dit ondanks het feit dat hij na een logische fold nog gewoon 16 big blinds zou overhebben. Een typisch geval van pushing the panic button too soon – maar gelukkig voor mij een mooie verdubbelpot. Ineens had ik iets meer dan 15,000, het hoogste punt van de dag dus. Met andere woorden: Ik was weer terug in de race.

Rolf vindt Waterloo: enigszins optimistische move bestraft

De blinds nu 300-600 / 75 ante, was er een ongewone open limp in midden positie. Met J3 besloot ik te completen vanuit de small blind, en de big blind checkte zijn optie. Met 2,475 in het midden bette ik 1,000 uit op de flop T73 met mijn bottom paar / overkaart / backdoor flush, eigenlijk vooral om mijn linkerbuurman ertussen te zetten en om alleen over te blijven met de limper waar ik vrij veel controle over had. Wederom was het mijn nemesis aan de linkerzijde die verhoogde, dit keer naar 3,000. Met nu 6,475 al in de pot en zittend tegen iemand die mij echt keer op keer in het vaarwater zat, besloot ik dat dit een goede spot was om all-in te gaan. Immers, gezien deze situatie hoefde mijn opponent echt geen hand van het kaliber top paar te hebben – en zelfs als hij die had, nou dan was het alsnog verre van zeker dat hij daarmee ook daadwerkelijk 12k extra zou willen bijbetalen. Maar met QTo deed hij dit inderdaad – en dit betekende dat ik slechts 25.3% equity had. De turn T vormde het einde van de boeren en drieën als mijn outs, maar in ruil hiervoor had ik nu ieder geval een live flush draw. Maar helaas: Een blank op de river betekende mijn uitschakeling.

Het toernooi waarin ik nooit echt los had kunnen komen, zat er dus op – het buffelen in Boedapest was voorbij. Vaker dan verwacht was ik opgelopen tegen een hand die bereid was / die goed genoeg was om voor de hele stack te spelen, en ook mijn tafelloting was niet helemaal in mijn voordeel geweest. Ik wist dat ik ergens een stand moest maken tegen het optimistische gepoker van mijn linkerburen, maar achteraf bezien denk ik dat die laatste spot misschien niet zo heel gelukkig gekozen was. Immers, gezien de raise op deze droge T73 rainbow flop met nog een speler in de rug, en helemaal gezien de optimistische inslag van de persoon in kwestie, zou een relatief groot gedeelte van zijn raise range hier bestaan uit handen die ook bereid waren te spelen voor stacks. En dus had mijn all-in reraise waarschijnlijk een stuk minder fold equity dan ik aan de tafel hoopte & verwachtte – wat mijn uiteindelijke move tot een nogal discutabele maakte.