Column Rolf: Buitenlandse Taferelen

Wie veel reist, ziet het al snel. Ons eigen landje, waar we zo vaak op kankeren, is zo slecht nog niet. We hebben gewoonlijk de neiging om alles wat Nederlands is extra kritisch te benaderen wat betreft de tekortkomingen, en om het buitenland juist op te hemelen om de paar mooie dingen die we daar hebben waargenomen.

Deze selectieve perceptie vindt plaats op eigenlijk alle gebieden, dus ook wat betreft poker. Ik heb al vaak gezegd dat het Holland Casino waar wij zo frequent onze gal op spuwen (met de bijbehorende termen als “smethuis” en “rovershol”), het zo slecht nog niet doet in relatie tot het buitenland. Ik ben net terug van een klein tripje waar ik verder gesterkt werd in deze mening.

Vechten om klanten

Niet de allergrootste fan van de Noord-Afrikaanse mentaliteit (iets te snel opgewonden, veel stemverheffing, weinig inlevingsvermogen, nogal beperkte klantvriendelijkheid – de welbekende uitzonderingen daargelaten natuurlijk), waagde ik mij toch aan een tripje naar Marokko. Eigenlijk meer vanwege een pokertoernooi in Agadir – waarvoor een plaatsbewijs was verworven door de in de vorige column geïntroduceerde dame. En hoewel ik wist dat zowel Agadir als Casablanca niet de allermooiste plekken zijn in het zeer cultuurrijke Marokko, werden dit toch de plekken van bestemming. Dit mede gevoed door de directe vliegverbindingen en ons gebrek aan tijd voor een langere trip.

Reeds bij het vliegveld kwam precies de mentaliteit naar voren waar ik geen fan van ben, en die ik ook herkende van mijn eerdere bezoekjes aan het naburige Egypte. De gereserveerde taxi, gewoon de voorste in de rij, was bezig met het inladen van onze koffers toen een andere taxi op rauwe wijze zijn vehikel plaatste direct naast de onze. De chauffeur van dit voertuig stapte uit, en beende richting ‘onze’ taxichauffeur met gebalde vuist en de bijbehorende – natuurlijk fikse – scheldkanonnade. De bekende handgebaren, enige fysieke dreiging en zelfs het proberen weg te trekken van onze koffers om ze in zijn taxi te stoppen waren onderdeel van dit toch niet heel gezellig uitziende tafereel. Waarna vervolgens ook onze – tot dan toe erg voorkomend lijkende – chauffeur echt volledig uit zijn dak ging, zodat er een proces ontstond van een lange taxirij zonder klanten waar de een meute chauffeurs elkaar voor rotte vis uitmaakten rond de enige taxi die toevallig wel een klant had. Welkom in Marokko!

Zoals door mij al gevreesd bleek het hotel inderdaad het eigenlijk enige fraaie gebouw in de wijde omtrek, dat verder werd gekenmerkt door veel stof, viezigheid en een penetrante stank. Gelukkig was onze accommodatie de spreekwoordelijke vlag op de modderschuit, met zeer luxe kamers en een overwegend Westerse standaard. Silvia (die net terug was uit Marokko, waar ze het al genoemde ticket had gewonnen) had reeds gewaarschuwd voor het slappe, smakeloze eten in de diverse restaurants, en helaas kreeg ze gelijk. Want zijnde een groot liefhebber van alle soorten exotisch eten, mijn bewering dat ik haar de verborgen pareltjes wel zou laten zien kon ik helaas niet gestand doen. Zelfs het verkiezen voor de plaatselijke Marokkaanse keuken boven de toeristische leverde slechts een bescheiden zesje op in plaats van de acht waar ik op rekende, en ook op de weinige hippe plekjes aan de boulevard van Casablanca werd slechts met zeer veel moeite het niveau Benidorm of Antalya overstegen. Teleurstellend – zeker voor iemand als ik die houdt van relaxed, lang & goed dineren.

Koninklijk Agadir

Ook in Agadir bleek de hotelkeuze een redelijk schot in de roos. Dat wil zeggen: Aangezien niemand minder dan de koning van Marokko Mohammed VI verbleef in hetzelfde Atlantic Palace Hotel waar ook wij onze spreekwoordelijke tenten hadden opgeslagen, leek het mij veilig om aan te nemen dat ons hotel in ieder geval enige status moest bezitten. Volgens een zowaar eens zeer gedienstige taxichauffeur was deze koning zaken aan het bespreken met de kroonprins of de minister van buitenlandse zaken van Saudi-Arabië, en achtte hij het tactisch gezien beter om die besprekingen in een gezellig hotel te laten plaatsvinden in plaats van in één van zijn officiële paleizen. Kortom, een goed pokeraar, deze Mohammed VI – handelend volgens het puur Machiavellistische principe “eerst paaien, dan scheren”.

Het Atlantic Palace had niet alleen de pre van koninklijk bezoek – het bevatte daarnaast ook een heerlijk buitenzwembad en een groot in-house casino. En laat dat laatste nou de reden zijn geweest van onze komst! Een casino dat nota bene mijn favoriete spel pot-limit Omaha aanbood als cash game, met blinds van (omgerekend) €10-20, en dat aan een tafel gevuld met de welbekende donks, schaapjes, bananen, klapgympen danwel pannenkoeken. U begrijpt dat weinig zaken mij tot grotere opwinding brengen dan een dergelijke tafel constellatie, en ik snapte dan ook direct waarom een toch zeer grote speler als Dave Colclough de laatste paar maanden in Marokko heeft doorgebracht. Naar eigen zeggen zat hij daar “omdat hij de Marokkaanse mentaliteit zo lief heeft”. Maar mijn analyse was iets anders: namelijk dat deze liefde toch vooral werd gevoed door het dagelijks binnenharken van enige stapeltjes dirhams.

Gelukkig kon ik dat zelf ook! Al in mijn eerste toernooitje (buy-in 5000 dirham, omgerekend zo’n €500) speelde ik ijzersterk. Met een perfecte combinatie van kleine potjes pikken en wachten op een grote hand om volledig te worden afbetaald bleef ik eenvoudig in leven. Maar een ongelukkige KK vs. AA match-up deed mij de das om. In een ideale situatie (gezeten op de button tegen een lichte open raiser) maakte ik een standaard 3-bet, waarop de small blind wakker werd met azen. Met al te veel geld geïnvesteerd en bovendien geen absolute zekerheid dat ik hier tegen twee Kogels zat aan te kijken, was er voor mijn edele Koe-Jongens geen weg meer terug. En met ook nog eens de suits gecoverd, waren mijn koningen voor mijn opponent zijn azen een wel heel eenvoudige prooi.

Het 10,000 dirham toernooi de volgende dag wilde ik in eerste instantie niet spelen, omdat ik de voorkeur wilde geven aan wat quality time buiten de casinomuren. Maar aangezien mijn geliefde reispartner & ik niet geheel soepeltjes de dag waren doorgekomen, bedacht ik: Fuck it – ik ga lekker spelen.

En in dit toernooi met slechts 34 spelers had ik een gigantische kickstart. Al in mijn tweede pot van de dag vond ik pocket azen en kreeg ik in veel etappes mijn tegenstander all-in op de flop met zijn unimproved paar koningen. Chipleader vanaf het eerste begin vond ik vervolgens nogmaals azen in een situatie waar een opponent had geopend voor liefst 11 big blinds (!), om tegen mijn kleine reraise uit de big blind vrolijk all-in te schuiven voor zo’n 47 big blinds met KJ offsuit. (!!) Klaarblijkelijk was mijn reputatie als supernit nog niet geheel doorgedrongen tot de lokale Agadirse player base, maar daar maalde ik vanzelfsprekend niet om. Tot aan de laatste drie spelers had ik continu de absolute chiplead, maar toen de blinden substantieel werden raakte ik die voorsprong helaas kwijt. In de typische shove-or-fold fase waar veel toernooien mee eindigen, trok ik van leer door (als in mijn beste Master Classics tijd) pot na pot all-in te schuiven met niets. Natuurlijk had ik in alle gevallen dat ik werd gecallt de mindere hand, maar dat in alle vijf showdowns deze slechtste hand ook daadwerkelijk verloor lag toch duidelijk beneden mijn verwachting. Niettemin was ik met een keurige derde plaats ook niet ontevreden, al was het alleen maar omdat ik een flinke bak papier kreeg uitgekeerd als prijs – mijn 50,000 Dirham prijzengeld keurig uitgekeerd in briefjes van 100. Het wc-papier dat ik pleeg te gebruiken op het kleine kamertje is van significant betere kwaliteit dan deze wonderlijke verzameling dirhams, waarvan alleen het natellen ervan al zo’n 22 minuten in beslag nam. Wat mij dan weer genoeg tijd gaf om het casino te informeren dat hun huidige modus operandi (waar de €100 satellites plaatsvonden met exact dezelfde chips, startstacks & blinds als de dure toernooien) nu niet direct de meest verstandige was. Immers, er was geen rocket scientist voor nodig om te zien dat deze werkwijze flink wat ruimte bood voor enige fraudegevoelige praktijken.

Eind Goed, Al goed

Na nog twee dagen afsluiting in Casablanca inclusief nog meer klef voedsel, enige oplichtingpraktijken op kruimelniveau en het leren van een prachtig en voor mij nieuw spel genaamd gin rummy, zat dit weekje Marokko erop. Een typisch voorbeeld van “wisselend bewolkt”, waarbij de relationele perikelen en de soms nogal onbeschaafde taferelen met de locals in het casino, de taxi’s en de restaurants, uiteindelijk een nipte nederlaag leden tegen het prettige gevoel van lekker kaarten, heerlijk genieten van de zon en het toch weer leren kennen van een nieuwe cultuur.

Iets dat eigenlijk altijd wel prettig is… al is het alleen maar om het thuisland iets meer te waarderen.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit