Column Rolf: Circus Monaco

Monaco is een circus. Een echt ministaatje – maar dan met een maximum aan rijkdom. Plaats waar de Nouveau Riche en het Oude Geld elkaar treffen, en waar het leven prachtig en zorgeloos is voor wie daadwerkelijk enige knaken in de zak heeft. Alles op een gebiedje van hemelsbreed maar een paar kilometer – precies ook die paar kilometers die jaarlijks gebruikt worden voor dat andere circus waar Monaco zo trots op is: de Formule 1.

Met die Grand Prix nog zo’n drie weken verwijderd, waren alle ogen nu gericht op de Grote Finale van de Europese Poker Tour, gehouden in het luxueuze Monte Carlo Bay & Resort. Een waar pandemonium aan sterren had zich verzameld in dit kleine stukje über-wealth. Want niet alleen waren daar alle Echte Poker Sterren en de minstens even grote lijst wannabe-champions, nee ook de richand famous van buiten dit edele kaartspelletje waren in ruime mate vertegenwoordigd.

Zo was de door enkele heren als ‘zeer lekker’ aangeduide Christina Milian aanwezig, en vanzelfsprekend ontbrak ook de rappende pokeraar Nelly niet. Dit imponerend heerschap werd intens vergezeld door een dame met een zo diep en prachtig decolleté dat ik nu al niet meer weet hoe haar gezicht er eigenlijk uitziet, en hij had daarbij continue twee kleerkasten in de buurt om het toch bepaald niet vege lijf van de stoere rapper te beschermen. Deze bodyguards kweten zich met verve van hun taak door in drie dagen tijd geen enkele maal te glimlachen, en maakten in alles duidelijk dat zij waren geselecteerd op de kenmerken boosheid en spiermassa – en dus niet op wat minder belangrijke aspecten als, pakweg, IQ of klantvriendelijkheid. Dat Nelly aan de overkant van de Grote Oceaan een absolute megaster is, dat weerhield het personeel er overigens niet van om hem gewoon naar de kassa te sturen om geld te wisselen, net op het moment dat negen likkenaardende opponenten klaarzaten om in een one-table satellite de Bling-Bling Man van zijn bling te ontdoen.

Maar dé ster was toch wel Boris Becker. Overal waar de voormalige nummer 1 van het mondiale tennis zijn stappen zette, werd hij gevolgd door een horde hongerige persmuskieten – of, vaker nog, persmuskietjes. In de ijdele hoop om Boom Boom enige interessante uitspraken te kunnen ontfrutselen voor deze of gene site, krant of tijdschrift, hobbelden ze van zaal tot zaal braaf achter der Boris aan. Het waren overigens niet alleen de media die hem iedere stap volgden – ook de dame die hem vergezelde week geen moment van zijn zijde. Wie het precies was weet ik niet, omdat de vele vriendinnen van de Duitse tennisheld er gewoonlijk identiek uitzien: mooi, stijlvol en met licht getinte huid. En het moet gezegd – de man heeft zeker smaak op het gebied van vrouwelijk schoon. Dat vond de dame in kwestie kennelijk ook, want middels een ongekende portie territoriumdrift zorgde zij ervoor dat onze rossige Oosterbuur niet eens in de verleiding kon komen om enige wulpse dame te laten genieten van zijn goddelijke zaad.

Het was een circus van jewelste – en in al dit geweld probeerde ondergetekende een paar duiten bij elkaar te schrapen. Ik was teleurgesteld dat de events waarvoor ik hier kwam, de twee pot-limit Omaha toernooien, beide waren afgelast. In haar onmetelijke wijsheid had de Monegaskische regering besloten dat Hold’em wel mocht worden gespeeld, maar Omaha niet, en dat er weliswaar toernooien en satellites konden worden aangeboden, maar geen sit-n-goes. Dit natuurlijk zeer logische besluit zorgde ervoor dat mijn trip enigszins in het water leek te vallen, vooral omdat ik sowieso al besloten had geen volledige €10.000+€600 buy-in uit te trekken voor het No-Limit Hold’em Main Event – waar ik verwachtte een veel minder grote edge te hebben dan in pot-limit Omaha.

Gelukkig wist ik op de mij bekende wijze mij alsnog te plaatsen voor dit Main Event middels één van mijn absolute specialiteiten: de live supersatellite. Hoewel ik dit keer wel één nogal fortuinlijke ontsnapping nodig had (met K=s 5=s als reraise tegen een AQ die uiteindelijk dus toch niet de steal raise was die ik dacht – maar waar ik keurig een koninkje vroeg en kreeg), werd mijn goede manoeuvreren uiteindelijk beloond. De gemiddelde opponent bleek namelijk wel erg onwetend over de vereiste tactiek in een supersatellite. De meest voorkomende fouten: te weinig pushen, shoves callen voor de gehele stack met veel te marginale handen, en door blijven raggen zelfs nadat het benodigde chipaantal voor kwalificatie al was bereikt. Ondanks pech in twee cruciale potten bleef ik vrij eenvoudig op de been, waardoor landgenoot Ad Schaap en ik ons met een aanzienlijke discount voor het Main Event konden melden.

Echter, het hoofdtoernooi van de EPT werd er voor mij eentje sans histoire – om maar eens een typisch Nederlandse term uit de kast te halen. Op dag 1 deed ik bijna niets. Ik begon met 30K, had nooit minder dan 28K en speelde geen enkele grote pot. Pas op het eind van de dag won ik twee potjes van enige omvang. Gezeten in de niet bepaald benijdenswaardige positie met Ilari Sahamies, Joe Hachem en Ross Boatman allen direct links van mij, wist ik toch mijn stack te vergroten.

In de eerste pot die ik in een uur tijd speelde open raisede ik met JJ uit middenpositie. Joe Hachem op de button dacht heel lang na, dreigend om mij te reraisen, waarna hij uiteindelijk ‘slechts’ callde. Het leek mij vrij duidelijk dat hij hier kracht aan het veinzen was om mij angst in te boezemen, met als doel mij te proberen na de flop uit de pot te drukken. Dus toen ik na de feitelijk afschuwelijke flop A43 rainbow 2.000 c-bette met mijn boeren en hij verhoogde naar 6.000, besloot ik ondanks de Aas op het board zijn raise te callen. Ik was bereid hier voor mijn hele stack te check-callen op de turn en river omdat zijn acties simpelweg geen sense maakten, maar Joe gaf met zijn Q9 offsuit zijn bluf op omdat hij op de turn zijn negen paarde en nu dus ineens enige showdown value had.

Toen ik ook de laatste hand van de dag won met QQ middels het betpatroon 1.850 open raise op de button van mij / 6K 3bet van small blind Ilari Sahamies / uncontested all-in 4bet van mij, eindigde ik dag 1 met 47.300 in chips. Lang niet slecht gezien het feit dat de blinds op dag 2 pas 500-1000 + ante 100 zouden bedragen.

Helaas kon ik op dag 2 weinig spectaculairs te berde brengen. Aan mijn nieuwe tafel bleef ik zeer strak spelen, hopend dat ik mijn strakke image te gelde kon maken als de antes hoger zouden worden (of als de tafels naar 8-handed zouden gaan). Omdat ik ook weinig speelbare kaarten kreeg, bleef ik de hele dag hangen tussen de 32K en de 47K waarmee ik begonnen was. Met een stack van minder dan 20 big blinds wist ik met JJ versus QQ op zeer knappe wijze de schade nog beperkt te houden, wetende dat mijn tighte tegenstander hier wel een betere hand moest hebben. Maar als gevolg werd ik wel steeds shorter. Met nog 10 big blinds over besloot ik all-in te gaan na een minimale open raise van een losse speler en een flatcall van een eveneens losse Rus, in een situatie waar de big blind weg was en waar ik de open raiser gesqueezed had tussen mijn all-in bet en de big-stack Rus in zijn rug. Omdat beide spelers na lang nadenken callden en op het board Q5275 vervolgens niemand meer inzette, had ik nog enige hoop dat mijn AT-hoog een monsterpot zou kunnen pakken – maar ik werd helaas miniem geklopt door de AJ van de initiële raiser.

En zo eindigde mijn shot to the €2.3 million first prize zonder noemenswaardig resultaat. Ik kon mij weer richten op de écht belangrijke zaken in het Monegaskische leven: flaneren langs de boulevard, genieten van de zon, eten in te dure restaurants, je belangrijker voordoen dan je bent, en hip zijn in de trendy nachtclubs. Dat ben ik momenteel dus allemaal aan het doen dan wel pogen – en hopelijk met wat meer succes dan in dat rottige pokerspel.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]