Column Rolf: Commentatoren (2)

Commentatoren (2)

Toen Arthur van den Meeren in november 2006 gekozen werd voor de job van commentator voor de Master Classics 2006, waarbij ik op niet zo’n nette wijze aan de kant was gezet, wel toen was ik op z’n zachtst gezegd not amused. Hoewel ik zeer blij was voor hem en het hem ook heel erg gunde (omdat ik hem oprecht een heel aardige gast vind) vond ik het een keuze die was ingegeven op basis van persoonlijke voorkeuren in plaats van op basis van kwaliteit. En bij het maken van TV-programma’s met alle grote financiële belangen van dien, hoort pure kwaliteit natuurlijk de doorslag te geven. En of ik nu al dan niet een lastig mannetje ben (waar) die niet houdt van lobbyen (waar) en die bovendien ook nog de eigen broodheer in het openbaar kritisch durft te benaderen (waar), wel dit zouden mijns inziens bij grote projecten geen relevante factoren behoren te zijn. Maar goed, nu nam dus Arthur plaats op ‘mijn’ stoel, ondanks het feit dat hij geen ervaring had in het geven van TV-commentaar, en eigenlijk ook niet in het spelen van poker op het hoogste niveau. Samen met grappenmaker Wilco Terwijn vormde hij een op dat moment verderlicht presentatieduo, en dat voor het belangrijkste pokerprogramma in Nederland tot op dat moment – cruciaal voor de toekomst danwel bloei van het Nederlandse poker.

Hoewel de beelden mooi waren, was het commentaar – zoals verwacht mocht worden gezien het gebrek aan ervaring, en gezien de voor de commentatoren zeer korte voorbereidingstijd – onder de maat. Echter, het zou unfair zijn deze commentatoren puur af te branden op één enkel vierdaags toernooi. Want net als ikzelf tijd nodig had om te groeien, zo gold dat natuurlijk evenzeer voor hen. Je kunt niet verwachten dat je een paar rookies voor de leeuwen gooit en dat dan het resultaat direct fantastisch is – dergelijke dingen hebben natuurlijk tijd nodig.

Maar vooral daarin ben ik enigszins teleurgesteld in Arthur. Hoewel hij intelligent en erg sympathiek is (en ook op TV zo overkomt) blijft zijn commentaar mijns inziens onder de maat, ook na toch al vele verschillende pokerprogramma’s te hebben gedaan. Te vaak slaat hij de plank mis als het gaat om de inhoudelijke analyses, of voelt hij de psychologie van de situatie niet goed aan. Daarbij probeert hij soms mensen te sparen die een flater begaan, en durft hij zelden de exploiteerbare zwaktes van Nederlandse toppers als bijvoorbeeld Marcel Lüske en Rob Hollink te benoemen. Dat stelt mij teleur, omdat hij toch vaak genoeg met deze mannen aan tafel heeft gezeten – en als ik die situaties herken waarbij onze toppers kwetsbaar zijn, dan zou Arthur die toch ook moeten herkennen lijkt mij. Tegenwoordig vormt hij een vast duo met Marc de Hond, die in zijn hoedanigheid als co-commentator helaas maar weinig toevoegt. Ik snap de rolverdeling wel: Arthur als de serieuze expert, en Marc als de enthousiaste jongeman die de voorzetten geeft die dan door de expert moeten worden ingekopt. Echter, dit komt allemaal niet echt uit de verf. Marc roept continue heel enthousiast de flops die wij zelf ook in beeld zien, of hij lijkt het heel spannend te vinden als we de 80.000^e race zien waarbij wederom een pocket paar het opneemt tegen de twee overkaarten – en dit is een enthousiasme dat ik niet deel. Bovendien interpreteren beide commentatoren slechts zeer zelden de invloed van de toernooistructuur op juiste wijze. En het belangrijkste van allemaal: doordat ze veel moeilijke pokertermen gebruiken, leggen ze de lat te hoog voor de beginnende speler. Als daar dan tegenover had gestaan dat de inhoudelijke analyses sterk waren en hout sneden, wel dan wordt in ieder geval nog één doelgroep geheel bediend – maar ook dat is dus niet het geval. Zo is het allemaal vlees noch vis, waarbij beide commentatoren ook nog de fout te maken hun kennis over de hand van de tegenstander in de analyse te betrekken – een absolute no-no waar het gaat om pokercommentaar. Bijvoorbeeld pas geleden in RTL’s Next Star Of Poker was daar een man die op een flop QJ3 rainbow met zijn geflopte set drieën 300 zette, toen na een blank op de turn bette hij 200 (!), en na een A op de river checkte de man plotseling. Arthur vond dit checken van een set heads up tegen een tegenstander die nog geen enkele kracht had getoond “zeer verstandig” – ja nogal wiedes als je al hebt gezien dat de tegenstander met KT de nuts heeft gemaakt. Maar iemand die tegen één tegenstander een setje zo passief uitspeelt, tja die verdient natuurlijk een andere beoordeling dan dit – een beoordeling die uitgaat van het maximaliseren van de eigen hand, en niet een beoordeling die uitgaat van kennis over de hand van de tegenstander (kennis die de speler in kwestie natuurlijk ontbeert). Dat is precies wat ik altijd heb geprobeerd te voorkomen in mijn commentaar, en wat dus in mij irritatie opwekt als ik het op structurele wijze zie terugkeren bij de huidige generatie commentatoren.

Hoe het wel moet? Wel, dit zal velen verrassen – hoe het wel moet is zoals Rob Hollink het deed bij de Part[Po]ker.com Dutch Open. Een crapshoot van het zuiverste water, waarbij Rob geheel onervaren achter de microfoon ging zitten – maar hij bleek een natuurtalent. Inhoudelijk sterke analyses, correct voorspellen wat gezien de handen & de eigenschappen van de spelers mogelijk zou kunnen gebeuren, veel leuke anekdotes en tenslotte de durf om ook grote spelers hard aan te pakken als ze een ongelukkige move maken. Het enige minpuntje was misschien dat voor de zender in kwestie (Veronica) Rob misschien net niet ‘sexy’ of ‘hip’ genoeg was – maar om die reden zat Lange Frans natuurlijk op de stoel naast Rob. En het misschien nog wel belangrijkste compliment aan Rob: alles was live ingesproken, zonder dat later bij de uitzending nog wat foutjes waren weggewerkt. Met andere woorden: Chapeau!

Daar kan men in het buitenland nog wat van leren. Want de vaak bewierookte Amerikaanse combi Mike Sexton / Vince Van Patten – wel, ook die twee vind ik niet meer dan een mager zesje hoor. OK, misschien redelijk goed op het gebied van enthousiasme en snelle one-liners, maar inhoudelijk gezien toch vrij armoedig. Zelden of nooit is er een analyse van hoog niveau, en daarbij hebben de commentatoren een zeer beperkte kennis van de spelers – ze weten slechts wat van de erkende sterren, plus wat over de andere deelnemers op hun briefjes staat. De wijze waarop de ‘Amateurs’ benaderd worden is niet zoals ik vind dat het hoort, helemaal omdat vooral Mike zijn vingers niet durft te branden aan een kritische analyse van de ‘Sterren’. En alles wat uit Europa komt is helemaal onbekend, kijk maar naar de werkelijk belabberde analyses bij de handjes die Rob Hollink speelde aan de door Tuan Le gewonnen WPT finaletafel – een tafel die bovendien een grote schijn met zich meedroeg van (door de commentatoren niet benoemde) collusie. Kortom, hoewel Mike & Vince wel degelijk een leuk & charismatisch koppel vormen, stelt het inhoudelijk allemaal maar weinig voor – laten we zeggen, geheel in de Amerikaanse traditie.

De slechtsten uit het hele rijtje? Wel, dit is mijns inziens een ex aequo tussen het World Series of Poker duo Norman Chad / Lon McEachern en de ‘independent’ Jesse May. Waarom vind ik dit World Series duo zo slecht, vraagt U misschien – immers, is dit niet het hoogste podium van pokercommentaar? Mijn antwoord: Ja, dat zou het moeten zijn inderdaad. Maar voor een programma dat zozeer voorgeproduceerd is en waarbij werkelijk niets spontaan is (alles voorgelezen van de auto-cue, zo lijkt het) zou je in ieder geval iets grappigs verwachten, of een paar rake analyses op zijn tijd. Maar niets van dit alles: zwakke analyses, oeverloos gepraat, een negatieve benadering van juist de wat onbekendere spelers, en tenslotte: onderbroekenlol waar zelfs de kinderen van groep 6 al niet meer om moeten lachen. Voeg dat bij het kolderieke openingsshot van de lange (slungelige) Lon & de kleine Norman die daar wat ongemakkelijk staat te draaien in zijn niet-passende colbert, en ik zeg: dit is niks. Ik mis nog steeds geen enkele uitzending hoor – simpelweg omdat de beelden van de WSOP me zo aanspreken. Maar ik blijf dus kijken ondanks de commentatoren – en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn van de makers.

Als laatste dan een niet zo honorable mention voor Jesse May, mijn voorganger als Bureau Chief bij CardPlayer Europe. Hij zit achter de microfoon bij vele studio-programma’s die vrijwel zonder uitzondering kunnen worden gekenschetst als crapshoots met een skill factor 0. Echter, niets daarover uit zijn mond. Nee, wat hij doet is hele grote opwinding veinzen als iemand AK opraapt, en als diegene daar dan volkomen standaard drie keer de blind mee raist en iedereen foldt, dan analyseert Jesse met een van enthousiasme overlopende stem: “Great play, what an excellent raise!” Voeg dit bij zijn irritante lachje, waarbij hij continue zit te giechelen om dingen die absoluut niet grappig zijn, en je kunt er zeker van zijn: de televisie bij Rolf gaat op zwart, of in ieder geval dit zogenaamd deskundige commentaar wordt de nek omgedraaid middels aanpassing van de volumeknop.

Let wel: commentatoren zijn vaak aangeschoten wild die het in de ogen van het grote publiek echt nooit goed kunnen doen, en daarbij kunnen ze zichzelf maar moeilijk verdedigen tegen de grote hoeveelheden (soms onterechte) kritiek. Plus, wat voor de één goed is, is juist weer bron van irritatie voor de ander. Kortom: wat hierboven allemaal geschreven staat is dus geenszins de absolute waarheid. Het is slechts mijn waarheid – en iedereen is volkomen vrij het daarmee eens danwel oneens te zijn.

Profiel van Rolf Slotboom

Overzicht van de Columns van Rolf