Column Rolf: De Beste Willen Zijn

Vaak wordt van poker gezegd dat zonder inzetten het spelletje niets voorstelt, en dat het juist geld is wat poker maakt tot wat het is. Zonder geld geen poker dus!

Ik ben het hier slechts gedeeltelijk mee eens. Ja, inderdaad is zonder dat er iets gewonnen (of verloren!) kan worden, poker niet het meest interessante spelletje. Immers, als het een opponent niets kost om op de river te komen kijken, dan heeft bluffen niet veel zin meer. En heeft bluffen niet veel zin meer, en verwordt poker tot een wedstrijdje kaartjeskijken in de zin van “wie heeft de hoogste hand?”, tja dan wordt inderdaad de ziel uit het spel weggehaald.

Maar deze ziel hoeft niet per se monetair van aard te zijn. Veel mensen denken dat het bij poker vooral gaat om geld verdienen, en in zekere zin is dat ook zo. Maar dat geld verdienen staat niet op zichzelf. Meer dan een doel op zich, is veel geld winnen een middel om te kunnen zeggen: “ik ben de beste”, of, voor de wat bescheidener mensen onder ons: “ik behoor bij de beteren” / “ik ben een winnende speler”.

Toen ik jarenlang letterlijk iedere avond in het HC Amsterdam zat te cashgamen in wat ik zag als ‘mijn’ partij, verdiende ik erg goed. En inderdaad was een belangrijk motief om iedere dag aanwezig te zijn dat ik daar meer kon verdienen dan in welke andere functie ook die mij op dat moment ter beschikking stond. Met andere woorden: door een dagje vrij te nemen dupeerde ik mijzelf gemiddeld voor een paar honderd euro. En in die fase van mijn leven vond ik weinig activiteiten zodanig leuker dan een avondje poker, dat ik het ‘verlies’ van enkele honderden euro’s hier tegen vond opwegen.

Maar een veel belangrijker reden dan geld voor mijn dagelijkse aanwezigheid was dat ik simpelweg mijn territorium wilde beschermen. In dit kleine microkosmos van het Nederlandse poker, vlak voor het moment dat het online poker op uitbarsten stond, had ik mij opgewerkt tot de ongekroonde koning, de Golden Boy, ja tot de jongen met de Gouden Pik. (En, direct hieraan gerelateerd natuurlijk: tot de vieze mazzelaar, de klootzak, de arrogante kwast, de profiteur, de nit.) Binnen het kleine groepje spelers dat toentertijd de duurste live game in Nederland bevolkte, was ik de meest succesvolle, en was ik de nummer 1 op deze nooit officieel uitgeschreven ranglijst. Dat gegeven alleen was voor mij voldoende drijfveer om iedere dag terug te komen, ook toen op een gegeven moment deze partij al lang niet meer zo juicy was als in het begin. Maar ik had zo lang ernaartoe gewerkt om eerst te mogen deelnemen aan die partij en al vrij snel om de positie van best verdienende speler in die game in te nemen, dat ik die positie vervolgens natuurlijk ook met hand en tand wilde verdedigen. Zelfs toen ik mij er ten volle van bewust was dat in de online games waarschijnlijk met hetzelfde gemak en in een stuk minder tijd eenzelfde winst te behalen was, toen duurde het alsnog enkele maanden voordat ik die game in het HC wilde opgeven. Simpelweg omdat de meerwaarde van wat ik extra zou kunnen verdienen niet opwoog tegen het opgeven van mijn leidende positie.

De beste willen zijn! Het is een leidraad in iedere sport. Sterker: het is mijn stellige overtuiging dat niet alleen aan de absolute top, maar ook ver daaronder – en in eigenlijk iedere sport – eerzucht een stuk belangrijker drijfveer is dan het te winnen (prijzen)geld.

De laatste anderhalf, twee jaar speel ik poker eigenlijk nog vooral recreatief. De drive om iedere avond ergens te zitten en het spel tot op iedere euro uit te melken heb ik niet meer. De wil om ieder boek dat uitkomt tot in de diepte te bestuderen is verdwenen, en vervangen door een wil om te genieten van het ‘echte’ leven – dat buiten de pokertafels dus. Ik zit niet meer gespannen voor de buis om de allernieuwste pokershow te zien, en ook struin ik niet meer online naar de meest recente High Stakes Poker danwel de laatste video van een of ander online kanon. Gevolg is natuurlijk dat ik niet meer de absolute topper ben zoals ik mijzelf in het verleden nog wel zag. Immers, zonder de maximale focus, wil en bereidheid tot continue verbetering is het vrijwel onmogelijk om in het hogelijk competitieve pokerwereldje een toppositie te behouden.

Toen ik begon als prof stelde ik mijzelf vaak monetaire doelen. Voor mijn 30^e de eerste zoveel euro’s verdiend, voor mijn 40^e mijn eigen huis afbetaald – dat soort shit. Nu ik afscheid heb genomen van dat soort doelen en zie dat het leven ook mooi en vooral een stuk relaxter is door gewoon te genieten van de bevoorrechte positie die ik heb, is geld dus nauwelijks nog een factor in mijn beslissingen. Ik zit nu liever in een gezellige game waar een grote winst al €600 is, dan in een minder gezellige game waar diezelfde €600 juist de onderkant is van mijn verwachtingswaarde. Terwijl ik een aantal jaar geleden toch echt een volstrekt andere keuze zou hebben gemaakt!

In de gezellige maandagavondgame die ik het laatste jaar heb gespeeld, zijn de inzetten stukken lager dan ik gewend was. En zeker in het begin bleek dat ook wel uit de manier waarop de toernooitjes destijds werden gespeeld: op losse wijze, ouwe jongens krentenbrood, en of iemand er als eerste uitlag of juist het geld had weten te halen had nauwelijks enige invloed op de sfeer aan tafel, of over het plezier bij de betreffende speler.

De laatste maanden is er in deze game feitelijk niets veranderd. De spelers zijn nog steeds hetzelfde, de inzetten zijn hetzelfde, en ook de toernooistructuren zijn nog hetzelfde. Slechts één ding is anders: we spelen tegenwoordig een soort puntenklassement. Een klein gedeelte van de inleg wordt apart gehouden als prijzengeld voor een latere toernooifinale, waarbij aan de hand van de klasseringen in de ranking bepaald wordt met hoeveel toernooipunten je die finale mag beginnen.

Dit betekent dat je zelfs als shortstack toch nog gewoon de hoofdprijs kunt pakken. (Zoals zowel Suitkees van het forum alsook mijzelf vorige keer is gelukt. In mijn geval zelfs na feitelijk nogal belabberde prestaties, en waar ondanks mijn reputatie als prof ik mij pas op de voorlaatste speeldag bij de beste 10 spelers had weten te spelen – om vervolgens in de ‘play-offs’ toe te slaan.) Maar iedereen die regelmatig op dezelfde plek pokert, weet wat zo’n soort klassement echt betekent: het is feitelijk een ranglijst van wie de beste speler is! Bij de tweede ronde van dit klassement die nu bijna geëindigd is, was er een uiterst felle strijd tussen vier spelers wie van hen uiteindelijk de nummer 1 zou worden. Waarbij ik wederom vlak voor tijd heb weten terug te komen uit achterstand, en met nog 1 game te gaan nu gedeeld eerste sta. En waarbij we dus uiterst fel hebben gevochten om deze titel – ondanks dat hij in financieel opzicht nauwelijks enige waarde vertegenwoordigt.

Met andere woorden: het zijn puur de eer en de bragging rights die kunnen zorgen dat een pokergame op het scherpst van de snede wordt gespeeld. Want in tegenstelling tot wat vele mensen denken, zijn daar helemaal geen hoge inzetten voor nodig.