Column Rolf: De Romantiek van het Pokerspel

Noem het woord ‘pokeren’ en uw gesprekspartner zal hierop reageren met een bepaald waardeoordeel. Positief of negatief, maar zelden volledig neutraal.

Het is precies dat wat mij altijd zo heeft aangetrokken in het spelletje. Pokeren was iets bijzonders. Iets schimmigs. Iets wat mensen niet begrepen, waar ze een beetje bang voor waren – maar wat ze meestal ook wel (heimelijk) erg spannend vonden. Ik kan mij het aantal feestjes of verjaardagen niet heugen waar alle gesprekjes over en weer snel klaar waren, maar waar men vervolgens wél urenlang bleef doorvragen wat ik nu precies deed, of het niet eng was, wat mijn grootste verliesdag was, wat mijn grootste winstdag, hoe het zat met mijn morele vragen, of ik verslaafd was, en nog tientallen andere vragen die logisch voortvloeiden uit het voorgaande.

Vragen dus die men niet zou stellen als men het niet stiekem een prachtige hobby (danwel beroep) zou vinden! En voor mij perfect passend bij mijn persoonlijkheid. Ik heb het altijd fijn gevonden iets bijzonders te doen, en mij bezig te houden met een activiteit die mensen wel intrigeerde, maar die ze niet zo heel goed begrepen.

De romantiek van het pokerspel zat voor mij vooral in de volgende zaken:

• Het gevoel een ‘vrije jongen’ te zijn. Geen baas hebben die je vertelt wat je moet doen, waar je dit moet doen of wanneer. Heerlijk!
• Eigen tijden bepalen. Niets zo irritant als de wekker te horen gaan in de morgen, of als je baas zegt dat je nog even door moet terwijl je weet dat je geliefde thuis zit te wachten met een heerlijke maaltijd. Het niet hebben van deze afhankelijkheid, maar het gewoon zelf kunnen bepalen waar & wanneer ik speelde – het waren de arbeidsvitaminen voor mijn niet-aflatende motivatie & gedrevenheid. Immers, iets zelf willen is altijd een stuk beter dan het moeten.
• Poker is een coole sport! Het draait om misleiding, om vernuft. Om intelligentie, om durf, om beheersing. En om cohones! Wie wil nou niet zijn werk maken van een spel waarbij het al dan niet in voldoende mate hebben van deze aspecten bepaalt hoe succesvol je bent?
• Verantwoording moeten afleggen aan niemand – behalve jezelf. Kort gezegd: verlies je een pak geld, heb je een slechte serie, heb je simpelweg pech gehad of heb je juist een aantal dure blunders vergaan: de enige die dit wat aangaat, ben jijzelf. De enige mensen die mij hier ooit wel eens op aanspraken in de eerste jaren van mijn loopbaan waren de mensen met wie ik pokerde uit het Holland Casino Amsterdam, of de Poker World in Wenen – of welk casino het ook was waar ik destijds dag in, dag uit bivakkeerde. Binnen deze kleine subcultuur van pokerliefhebbers danwel concurrenten was dit de enige ‘verantwoording’ die ik hoefde afleggen. En zelfs dat deed ik niet – omdat wat mijn opponenten al dan niet vonden mij natuurlijk geen flikker interesseerde, en omdat ik in mijn persoonlijk leven mijn goede of slechte resultaten gewoonlijk niet eens vermeldde. Laat staan dat ik mijn stemming erdoor liet afhangen!
• De grote vrijheid – in alle opzichten, eigenlijk. Alles was minder duidelijk uitgelijnd dan nu, wie er won of wie er verloor. Opponenten die flink inleverden konden makkelijker rookgordijnen ophouden, en zeggen dat ondanks dat ze iedere hand speelden ze toch gewoon winnaars waren. Kom daar nu maar eens om! Iedere speler ziet online grafiekjes die genadeloos zijn, en ook de grenzen van speelstijl worden steeds meer afgebakend. 17/15 als standaard, 23/18 is al een te grote gap en speel je 31/12 tja dan ben je een giga-fish. Er is geen ontkomen meer aan, en dat beseffen de zwakke spelers maar al te goed. Werden vroeger de vissen gepamperd, en kregen ze juist complimenten voor hun character of het lekker tegen de stroom ingaan, daar voelen zij nu de druk van alle voornamelijk jonge gasten die precies weten hoe alles moet, en die alles wat afwijkt van de norm automatisch minachten. Vind je het gek dat de middelbare, sigaarrokende man vrijwel volledig uit het spelbeeld is verdwenen!

Voor mij was dat de grote charme van het spel: mij binnendringen in een onbekende wereld, genieten van hoe de mensen daar hun hobby plegen te bedrijven, om daar dan met een volledig eigen & zelfbedachte strijdwijze tegenin te gaan – en hun gewoontes maximaal uit te buiten.

Maar natuurlijk besefte ik dondersgoed dat deze situatie nooit heel lang zo kon blijven bestaan. En inderdaad: de pokersport is intussen volwassen geworden. Met alle mooie gevolgen van dien – zoals veel media exposure, grote prijzenpotten, soepel lopende organisaties, en een grote waardering voor goede prestaties bij pers & publiek.

En toch vind ik deze ontwikkeling, hoe logisch ook, vaak jammer. Jammer omdat wij pokerspelers niet meer puur en alleen lekker kunnen pokeren, maar plotseling ineens allerlei zaken moeten afwegen. Belastingregels, moeten we in een BV of toch ZZP’er, moeten we bonnetjes bewaren of niet, hoe kunnen we het beste al onze resultaten bijhouden, is het niet verstandiger er een goed, wit baantje naast te nemen. Het lijkt soms wel alsof we meer moeten boekhouden dan dat we lekker kunnen kaarten!

Konden we eerst gewoon vrijelijk naar het buitenland als we dit wensten, onder de huidige belastingregels zijn deze trips zo –EV geworden dat we eerst een hele studie moeten maken naar de verwachte kwaliteit van het veld, of er nog wel enige overlay is en dat soort shit. Logisch dat de professionele speler zo moet denken, hoor, want anders gaat ‘ie broke – maar leuk is het niet. Ongesponsord buitenlandse toernooien spelen, dat doet geen mens nog structureel. De enige zich die op reguliere basis nog over de grenzen begeven, zijn de gesponsorde profs. En tuurlijk hebben die een fijn leven: trips verzorgd, buy-ins betaald, een zeker inkomen, altijd verzekerd van exposure. Kind kan de was doen! Echter, het houdt ook in: het moeten zijn op bepaalde events, het moeten verschijnen voor media op gezette tijden, en natuurlijk het niet meer kunnen zeggen dat het door je eigen sponsor georganiseerde toernooi eigenlijk gewoon zwaar kut was. Gaat niet!

En wat daar ook nog bij komt. Als bekend / goed speler ben je nog maar zelden onder de radar. En dat betekent dat iedereen een mening over je heeft! Presteer je een avond slecht in de cash games, dan lees je dat de volgende dag terug op Twitter één of ander pokerforum. Doe je het online niet goed, is er altijd wel een columnist die je magere resultaten feilloos openbaar maakt. En haal je een paar maanden even geen finaletafel, dan serveert het grote publiek je genadeloos af als zijnde old news – danwel Schnee von gestern.

Betekent dit dat poker dus niet meer leuk is? Nee, natuurlijk betekent het dat niet! Poker is vooral erg anders t.o.v. pakweg 10 jaar terug. En in vele opzichten betekent dit: beter, stukken beter zelfs. Neem maar de toegenomen beschikbaarheid van games, of de versnelde leercurve – waardoor zowel goede resultaten als roem tegenwoordig veel meer binnen handbereik zijn dan vroeger. En je dus als jongeling niet meer jarenlang het spel de hard way hoeft te leren, gezeten in live casino’s of in shabby, underground cardrooms – tegen getructe of zelfs valsspelende opponenten met tientallen jaren meer ervaring en vele malen grotere bankrolls. Die tijden zijn gelukkig voorbij!

Poker is alleen niet meer de new kid on the block. We zijn een vast, gerespecteerd onderdeel van de samenleving geworden, met alle rechten & plichten die daarbij horen. En hoe goed dat ook is in vrijwel alle opzichten, het is voor een deel ten koste gegaan van het ‘romantische’ gevoel van anti-establishment waaraan zo veel pokerspelers altijd grote waarde hebben ontleend.

En dat is allerminst een ramp – maar jammer is het wel.