Column Rolf: Hoogconjunctuur

Ik heb dit jaar de wind mee. Diepe finishes van mij eindigen gewoonlijk vlak voor de bubble of vroeg dood aan de finaletafel – maar kom ik over die hump, dan win ik ook. De frustrerende plekken nr. 2, 3, 4 en 5 zijn dit jaar grotendeels aan mij voorbijgegaan. En dit is zowel financieel als voor het ego erg prettig, kan ik U melden! Want ondanks dat ik slechts een beperkt aantal toernooien heb gespeeld dit jaar, staat de teller wat betreft zeges nu al op vier met live spel, plus daarbij was er ook nog eens één groot online event dat ik op mijn naam wist te schrijven. Niet slecht voor iemand die nog wel eens smalend wordt omgeschreven als in-the-money-folder!

Vorige week tijdens de Summer Classics behaalde ik een mooie-maar-fortuinlijke overwinning in het €100+10 plus rebuy & add-on limit hold’em toernooi, goed voor een bedrag van €16,762. Natuurlijk zal ik uitgebreid beschrijven hoe ik dit voor elkaar kreeg, terugkomend van slechts 2.1 big blinds six-handed aan de finaletafel. Maar eerst een kort overzicht van mijn mislukkingen in deze bewuste week.

All-in = All-out

Tja, mislukkingen… ook dat is niet echt de juiste term waarschijnlijk. Het suggereert namelijk zwak spel of fouten. Maar in toernooipoker is een beetje geluk op de belangrijke momenten vaak het cruciale verschil tussen wederom een tournoi sans histoire en die enkele zeer succesvolle dag.

Dat bleek wel de eerste twee toernooidagen toen ik prima in vorm was en uitstekend speelde, maar niet verder kwam dan de laatste 30% van het veld. Beide keren was de eerste all-in ook echt all-out voor mij. In het openingsevent toen ik all-in reraiste met AK en werd gecalld door TT, no help. En tijdens de supersatellite een dag later toen in de push-fold situatie iemand die feitelijk zijn ticket al binnen had toch besloot met slechts KQ tegen mijn shove een grote call te maken, uit de small blind nota bene. Ik had natuurlijk mijn standaard bagger-de-luxe, en kon geen lucky escape krijgen tegen de wat ik beschouwde als slechte call van een toch normaal zeer solide speler.

Uit de dood herrezen

Op dag drie bij het al genoemde limit hold’em event leek het precies zo te gaan. Ik verloor een monsterpot heads up tegen voormalig NK Poker babe Bo van Tienoven, waar vier bets erin gingen op de flop 853 in een committed-for-stacks situatie, en waarbij tegen mijn pocket boeren haar TT een derde tien vond op de turn. Mijn bovengemiddelde-stack-met-potentie-voor-de-chiplead was plotseling teruggebracht tot slechts 7 big blinds – en dus was het weer sappelen.

Ik zakte zelfs tot 3.3 big blinds, maar dubbelde toen met JJ versus AK. Vervolgens maakte ik twee zeer marginale calls die beide goed bleken, en ik had weer een stack. Maar een aantal niet-gehitte flops in geraiste pots, in situaties waar mijn tegenstanders wel gehit moesten hebben, brachten mij toch weer in de problemen. Ik haalde wel de laatste negen en dus de finaletafel van de dag erop – maar helaas slechts met vier big blinds, en ook nog van under the gun. Denkend dat mijn finale mogelijk dus slechts twee handjes zou duren, besloot ik derhalve op die dag gewoon ook het kleine €100 + rebuys & add-on no-limit hold’em event te spelen. Maar mijn limit finale zou langer duren dan verwacht!

Het was in mijn voordeel dat de finalisten unaniem akkoord gingen om twee levels terug te gaan, en dus de finaletafel aan te vangen met veel lagere blinds – waardoor het event in plaats van een echte crapshoot nu een semi-crapshoot werd. In combinatie met een gelukt blufje en een keihard doorgetrokken AK versus AQ, mijn opponent drawing dead op de turn, werkte ik mij al snel op tot een gemiddelde stack. Maar ik had de moeilijkheid die ik zo vaak heb in toernooien: in mijn rug zat een jongen die niets liever deed dan mij uitschakelen. En dus had ik weinig gelegenheid om los te openen of met marginale handen mijn strakke image te gelde te maken.

Met zes spelers over en blinds 8k-16k, had ik (na wat preflop folds & opgeven-op-de-flop potjes) precies 33k over. Niet echt een stack om trots op te zijn! Maar ik maakte mij niet druk. Want niet alleen is shortstacken mijn kracht – ik kreeg ook de hulp van Vrouwe Fortuna toen ik het nodig had. Ik verdubbelde met een J8 suited tegen een KT, en besloot mij vervolgens volledig te committen met een AT suited tegen de reraise van de big blind. Ik dacht dat deze speler dit mogelijk met een wijde range zou doen, maar ik bleek gewoon tegen QQ te zitten – een absolute tophand dus. Op de flop ging mijn geld erin met een unimproved aas-hoog / backdoor flush / runner-runner straat, maar een blank op de turn betekende dat slechts drie azen op de river mij nog konden redden. In standaard Rolf-fashion smeekte ik de dealer zich volledig te concentreren om alsjeblieft één van de overgebleven azen uit het deck te pulleken. En wonder boven wonder luisterde de heer in kwestie – en was ik volledig in de running met gewoon weer een bovengemiddelde stack.

En dat werd zelfs een reuzenstack, nadat de enige speler met meer chips dan ik (mijn linkerbuurman) besloot mij enige pennies from heaven te geven – een cadeautje dus. Ik had hem al twee keer een walk gegeven op zijn big blind en ook op de button had ik nooit licht geraist omdat ik wist hoe graag hij terugspeelde op mij. Dus toen ik nu met blinds 15k-30k open raiste uit de small blind naar 60k, had hij toch wel een serieuze hand kunnen vermoeden. En die had ik ook: AK – een monster gezien de situatie. Hij callde niettemin de preflop raise, raiste mijn 30k bet op de flop K42, en callde vervolgens mijn reraise. Ik voelde een mogelijke float of weak hand, en op de turn 4 checkte ik, waarop mijn opponent 60k bette. Na wat praten van mijn kant check-raiste ik naar 120k, waarop mijn opponent besloot te reraisen naar 180k. Ik had op dat punt nog precies 61k over, en in plaats van dit mijn beslissende hand te maken was er (gezien de stack sizes van de anderen) een betere optie voorradig. Immers, alle overige spelers aan tafel waren shortstacked, en als ik nu gewoon de drie-bet zou callen en dan check-callen op de river, dan zou ik in geval van verlies in ieder geval nog 1 enkele chip van duizend overhouden. En gezien mijn positie op de button en de situatie zonder antes, zou ik dan mogelijk 1 of 2 plekjes kunnen opschikken in de payout – wat toch al snel €700 of €1500 extra zou kunnen betekenen. Om een lang verhaal kort te maken, ik callde de turn en check-callde de river, om met TPTK te winnen van mijn opponent zijn… 97 offsuit. Met no pair / no draw had hij zijn vrijwel complete stack geriskeerd tegen een zeer strakke speler die al significante kracht had getoond. Een wonderlijke beslissing van zijn kant, maar voor mij prima natuurlijk. Ik had nu de absolute chiplead met bijna de helft van alle chips in play. En vanaf dat moment kon ik mij overagressief naar de titel toebeuken, terwijl de anderen toch vooral moesten hopen dat ze elkaar konden outlasten in de strijd om de tweede plek. Zoals gezegd: Wonderlijk – maar het leverde mij gelukkig een mooie titel op.

Zwak spel na euforie

Blij dat ik ruim voor het einde van deze week mijn doelstellingen al ruimschoots had overtroffen, hoopte ik ook de resterende toernooien mijn goede vorm te kunnen behouden. Maar dat gebeurde slechts ten dele. In de €500+50 6-max NLH, toch al niet mijn forte, kreeg ik wederom een gebrand-om-mij-uit-te-schakelen jonge gast in mijn rug, en in combinatie met wat gemiste flops was ik al weer snel shortstacked. Ik verdubbelde nog wel twee keer toen opponenten excessive action gaven tegen mijn Groep 1 handen. Maar na de dinner break vergooide ik op lichtzinnige wijze mijn bovengemiddelde stack door het maken van een te losse call van een shove, en een te lichte drie-bet in een situatie die daarvoor niet geschikt was. Met A8 versus 77 werd ik vervolgens terecht uitgeschakeld, nog voor de ante-fase zelfs. En omdat ik de dag ervoor ook de no-limit niet optimaal had kunnen spelen door mijn limit finale, stond ik na 5 toernooien op slechts 1 cash. Weliswaar was die cash dan ook wel meteen een overwinning, en weliswaar was ik in alle vijf events bij de laatste 40% van het veld gekomen, maar toch kon ik over mijn spel niet meer volledig tevreden zijn.

Ik hoopte mijn A-game te kunnen vinden bij het Main Event, en gelukkig was dat ook zo. Aan een mooie tafel maakte ik enkele goede calls. Maar ik was erg ongelukkig toen ik tegen iemand die niet makkelijk een hand kon wegleggen een pot verloor waar ik op de flop three of a kind had en hij slechts aas-hoog. (!) In plaats van hem flink te laten afbetalen of in ieder geval een nette pot te pakken, runner-runnerde mijn opponent zich vrolijk naar een acht-hoog flush tegen mijn bets op de flop en turn. Niets aan de hand hoor, want nog altijd was ik (in tegenstelling tot normaal) gewoon bovengemiddeld in dit Main Event. Totdat ik met KK als open raiser in de cutoff opliep tegen de AA van big blind Siema Chedoe. (Een goede kennis van mij, die eerder ook al mijn teammaat Nicky chips afhandig had gemaakt met diezelfde bullets.) Hoewel ik wist dat zij tegen mij niet snel een move zou maken, had ikzelf in soortgelijke positie al lichte open handen laten zien – zo zwak als J7 offsuit, waarmee ik zelfs een reraise had gecallt in positie. Met andere woorden: gezien mijn stack van 30 big blinds en 24 voor haar, gezien de speelhistorie van deze dag en gezien onze relatieve positie aan tafel, was dit een hand voor stacks. Ik probeerde nog met wat gepraat en een kleine 4-bet haar ruimte te geven om eventueel een kleiner paar dan mijn KK te overspelen, maar kijkend tegen azen was ik de Sjaak. Shortstacked vanaf dat moment zag ik nog voldoende ruimte om terug te kunnen komen, maar mijn eerste shove van de dag (met A2, vanaf de button voor 3.5 big blinds) werd gecalld door de T6 suited van big blind Thierry van den Berg – die mij met een geriverde flush naar huis zond.

Ook in het afsluitende €400+40 NLH bounty toernooi wist ik geen potten te breken, en dat had ik toch vooral aan mijzelf te wijten. Met goed & rustig spel, en na uitschakeling van drie opponenten (en dus drie bounty’s), had ik een liefst twee keer gemiddelde stack – een prachtige positie om echt diep te komen in dit event. Echter, gezeten op de button met de nut-flush draw plus gutshot, besloot ik op de turn niet gewoon terug te checken en de gratis kaart te nemen, maar te gaan voor een ill-timed overbet semi-bluf. Ik representeerde eigenlijk niks, en omdat mijn opponent ook nog eens net iets sterker was dan ik dacht, had hij feitelijk een easy call tegen mijn move die echt van een kilometer afstand zichtbaar was. En dat nota bene tegen de enige speler aan tafel die mij kon breken! Niet echt goed poker natuurlijk – om het maar enigszins mild uit te drukken.

Conclusie

Een weekje Summer Classics met voor mijn doen een beetje wisselvallig spel, had mij wederom iets meer gegeven dan waar ik eigenlijk recht op had. Want weliswaar was mijn terugkomst-van-een-short-stack in vrijwel alle toernooien weer top notch (en ook het bewijs dat succesvol shortstacken & toch voor de winst gaan niet per se tegenpolen hoeven te zijn), toch had ik iets vaker dan normaal beslissingen gemaakt die niet optimaal waren. Maar ook dat is een teken van hoogconjunctuur. Het kunnen genieten van een structureel opgaande lijn – waarbij je vaker dan normaal wegkomt met foute beslissingen, en waarbij vergissingen niet altijd maximaal worden afgestraft.

Met andere woorden: Een situatie die wat mij betreft nog wel even mag blijven voortduren.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit