Column Rolf: Een weekje Valkenburg

Ik zal eerlijk zijn: De Euregio Poker Challenge (een werkelijk onuitspreekbare naam voor wat toch ook gewoon “Valkenburg Classics” had kunnen zijn) stond nu niet direct bovenaan mijn prioriteitenlijst voor dit jaar. Immers, een toernooiweek met slechts vier events, velden van maximaal 100 man en ook nog eens bescheiden buy-ins maakten dit toernooi nu niet direct tot het financieel meest aantrekkelijke van het jaar. En al helemaal niet omdat voor mij als Amsterdammer het lieflijke dorpje Valkenburg toch op zo’n twee uur rijden ligt – en met mijn conservatieve rijstijl waarschijnlijk nog wel meer.

Puur financieel gezien was dit weekje dus allerminst een must. Maar ik ben tegenwoordig in de gelukkige omstandigheid dat ik – in tegenstelling tot vroeger – mijn beslissingen niet meer puur op financiële gronden hoef te nemen, of wil nemen. Steeds meer neem ik mijn beslissingen op basis van gevoel, of omdat ik iets al dan niet leuk vind. Zijnde een groot liefhebber van zowel de Zuid-Limburgse gemoedelijkheid alsook de prachtige natuur, wilde ik dit event dan ook niet laten lopen. Het feit dat PokerCity bovendien de live streaming verzorgde voor het Main Event, was daarbij een mooie bonus.

Het Main Event had een buy-in van slechts €500, en de kosten van alle vier toernooien bij elkaar bedroegen (incl. fee) een bescheiden €1100. Schaal jezelf in als een zeer bovengemiddelde speler, tja dan is je winstverwachting over de gehele week misschien €600 of €700 – een kleine €1000 misschien als je echt goed bent. Haal daar de kosten voor transport en eten vanaf, of verblijf (zoals ik) een paar dagen in de bepaald niet goedkope Thermae 2000, en het zal duidelijk zijn dat dit geen trip was om eens flink de bankroll te spekken.

Maar zoals gezegd, ik ben niet meer de persoon die ik ooit was. In de beginjaren van mijn carrière was ik extreem gefocust, en schoot ik ieder initiatief bij voorbaat af indien ik wist dat het niet heel winstgevend zou zijn. De laatste jaren is deze grondhouding langzaamaan veranderd – mogelijk ook omdat mijn financiële situatie het toelaat om af en toe eens de simpele factor ‘plezier’ prioriteit te geven boven de sec winstverwachting. Misschien is het ook wel een logisch gevolg van ouder worden, hoor. Want was ik vroeger toch vooral het prototype van het stadmens dat op het platteland “nog niet dood wilde worden aangetroffen”, tegenwoordig waardeer ik zeer de schoonheid van rust, natuur en gemoedelijkheid.

Gelukkig is deze relaxte houding in het echte leven nog niet ten koste gegaan van mijn scherpte aan de tafel – althans, niet noemenswaardig. Nog altijd kan ik het prima opbrengen om aan de tafels maximaal gefocust te blijven, en in tegenstelling tot veel spelers heb ik ook geen enkel motivatieprobleem bij kleinere toernooitjes. Zo werd er door sommigen wel wat vreemd opgekeken toen ik plaatsnam in het kleine €100+10 freeze-out openingstoernooi, een event met een eerste prijs van slechts €3,500. Maar ik had al van te voren besloten om alle events te gaan spelen, en mijzelf opladen voor wat velen toch zouden zien als een klein toernooitje kostte mij geen enkele moeite.

Wat daarbij hielp: De perfecte organisatie, de gastvrijheid van eigenlijk alle betrokkenen, en niet in de laatste plaats de werkelijk schitterende locatie. Het HC Valkenburg is ruim gelegen aan een geïsoleerd stuk van de Cauberg, met op enkele tientallen meters afstand slechts de al genoemde Thermae – een combinatie van hotel, sauna en (thermische) zwembaden. Over de gehele breedte van de pokerroom bevindt zich een grote ronde glaswand, waardoor vanaf de pokertafels de spelers kunnen genieten van prachtige vergezichten naar het bosrijke landschap en de ongerepte natuur.

Tja, allemaal hartstikke mooi natuurlijk – maar pokeren, dat was waar het om ging. En helaas waren op dat gebied mijn prestaties nogal matig. De eerste twee toernooien had ik eigenlijk nog niet zo veel klachten. In beide events speelde ik vrij degelijk, volgens de aloude Rolf-tactiek van diep komen en dan (in de fase van het ‘schuiven’) hoping-to-get-lucky. Het eerste lukte prima, maar helaas lag ik in beide toernooien al na mijn eerste all-in eruit.

Dat bleef overigens ook zo in de laatste twee events – maar in die toernooien had ik nog wel wat extra redenen om kritisch te kijken naar de door mij geleverde prestaties. Zo maakte ik in het €500+50 Main Event een in principe niet zo heel onlogische play door met A=c Q=c op een K=c T=d 5=c flop all-in te pushen, heads up tegen de c-bet van de preflop raiser. Ware het niet dat ik deze Duitse opponent zeer goed kende, en dus kon zien dat ook hij vol gehit had – waardoor ik veel minder fold equity had dan ik verwachtte bij met maken van mijn move. Tegen zijn geflopte set vijven had een flatcall in positie derhalve een betere play geweest dan de push waar ik voor koos. Nu ging ik all-in, kreeg een call, maakte vervolgens mijn straat op de turn maar verloor uiteindelijk via een pair the board op de river. Weliswaar was ik er ook uitgegaan als ik op de flop gewoon geflatcallt had; immers, dan zou op de turn het geld er evengoed zijn ingegaan en werd ik alsnog geklopt op de river. Maar dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat ik voorlag op het beslissingsmoment – en dat was nu helaas niet het geval.

Ook in het afsluitende €200+20 bounty toernooi was ik enigszins onfortuinlijk om in een situatie te geraken waar ik met mijn zeer sterke hand opliep tegen een nog betere, in omstandigheden waar deze tophand bij de opponent niet heel waarschijnlijk was. Na actiever spel van mijn kant dan gewoonlijk met een flink aantal open raises in de laatste paar orbits, besloot ik met veel aplomb nu ineens te open-limpen van under the gun met AK. Het doel was vanzelfsprekend te worden geïsoleerd door iemand die deze limp mogelijk als zwakte zou interpreteren – zodat ik dan mijn aloude limp-reraise uit de kast zou kunnen halen. Zowel mijn stack van ongeveer 25 big blinds als mijn toenmalige image leken hiervoor ideaal. Dus toen na 1 andere limper de big blind uiteindelijk een raise maakte, was dit voor mij precies waarop ik gehoopt had. Maar toen alle stofwolken waren opgetrokken zat ik vrolijk tegen AA aan te kijken en was ik dead in the water. Terwijl als ik echt goed had nagedacht, ik had geweten dat deze specifieke opponent mij zodanig respecteerde, dat hij niet zo snel met een marginale hand zou gaan raisen in een pot waarin ik UTG zat als open-limper.

Gelukkig wist ik de kosten van mijn toernooibuy-ins terug te verdienen aan de cash games na afloop. Helaas werd nog geen pot-limit Omaha aangeboden, maar ook vier dagen no-limit hold’em was wel eens gezellig voor de verandering. Leuke cash games, niet uitzonderlijk zwak maar gelukkig ook niet superzwaar, en gespeeld in een prima atmosfeer. Waarbij ik voor mijn doen uitzonderlijk los had gespeeld – maar naar Valkenburgse begrippen was ik natuurlijk alsnog een übernit.

Hoe dan ook, gezellig was het tijdens dit weekje – daar was iedereen het wel over eens. Ik hoop dat volgend jaar de prachtige pokerroom bezet zal zijn met 18 of 20 tafels i.p.v. de slechts 10 van nu. (De beschikbare ruimte moet hiervoor ruim voldoende zijn zonder dat het allemaal te krap wordt.) Dan worden ook de prijzenpotten hoger en krijgt het event aldus een stuk meer allure. En dit verdient het HC Valkenburg gewoon – omdat er met hart voor de zaak wordt gewerkt, in een accommodatie & ambiance die van topniveau is.

aanjtwit