Column Rolf: Erkend ITM-folder blaast zich op

Na mijn magere optreden bij de Master Classics (nog wel netjes afgesloten met een 13e plek in het afsluitende crapshoot toernooi, en dus mijn eerste cash) was de focus alweer snel gericht op de direct aansluitende EPT Vilamoura. Ik speel zelden EPT’s vanwege de al vaak aangehaalde belastingregels, maar in deze trip had ik echt zin. De combinatie van het heerlijke weer in de Algarve, het lekkere hotel / resort waar ik al eens was geweest, en het bedroevende spelpeil van de gemiddelde Portugees deden mij besluiten om weer eens een buitenlands tripje in mijn agenda te zetten.

Dag 1: Koningen wederom dodelijk

Al vanaf het allereerste begin moest ik vechten als een leeuw. Net als op mijn Master Classics Main Event van vorige week, verloor ik ook bij dit belangrijke toernooi twee grote potten met KK – beide op nogal onfortuinlijke (om niet meteen te zeggen: onterechte) wijze. Van mijn 30k startstack was nog slechts 11k over… en het toernooi was nog maar nauwelijks begonnen!

Maar goed, U kent zo langzamerhand mijn visie wel. In poker moet je nooit denken aan wat je ooit eens had, en al helemaal niet aan hoeveel je eigenlijk zou moeten hebben. Het enige relevante aspect is hoeveel chips je daadwerkelijk hebt, en hoe je die op zo goed mogelijke wijze kunt gebruiken.

En hoewel ik naar buiten toe vanzelfsprekend mijn kalmte behield… enigszins pissed was ik wel. Want ondanks dat in dit toernooi er (in tegenstelling tot mijn verwachting) erg veel topspelers zaten, had ik juist het fortuin van de loting dat ik hen stuk voor stuk had vermeden. Gezeten aan een voor mij perfecte tafel, had ik derhalve de ideale uitgangspositie om nu eens niet alleen maar te plodden, maar om gewoon eens echt een stack te gaan bouwen. Maar die plannen konden dus al snel de kast in, toen na minder dan 90 minuten spel ik alweer in de situatie zat dat elke fout of één keertje pech mijn einde kon betekenen.

Maar ik vocht mij uitstekend terug. Ondanks dat ik op twee geflopte (top) sets geen actie kreeg, eindigde ik dag 1 zonder ook maar één enkele all-in op mijn standaard helft van average, 25,700 in chips.

Uitstekend herstel zet zich voort op dag 2… voor eventjes althans

Op dag 2 had ik een vliegende start. Twee strakke Portugezen die ik ook op dag 1 al aan mijn tafel had, zaten er nu wederom – met de waardering voor mijn spel die ze de dag daarvoor uitgebreid hadden getoond. Al op de eerste hand maakte ik misbruik hiervan, door de open raise van één van hen blind all-in te reraisen, wetende dat deze man zich mijn strakheid van de dag ervoor nog uitstekend herinnerde. Ik won vervolgens een showdown met 77 van Luca Pagano’s bottom pair in een medium potje, stal de blinds van een ghost player twee links van mij, en won vervolgens een reuzenpot tegen dezelfde Portugees als in mijn blind all-in coup. Met QQ maakte ik wederom uit de big blind een gigantische reraise tegen zijn open raise, en ditmaal besloot hij met AK volledig te committen. Volledig in lijn met mijn adviezen aan de dealster, draaide zij als eerste kaart van de flop een vrouw, en beloonde mij met een giga-pot. Ik was in één klap dik bovengemiddeld!

Na mijn furieuze start in dit eerste uur van dag 2 nam ik even mijn gas van het pedaal. De Portugese ghost player twee links van mij was ook komen opdagen, en ik nam de tijd hem te bestuderen. Het eerste wat hij te horen kreeg van zijn twee strakke landgenoten: “Kijk uit voor die gast met de muts, hoor – want als ‘ie speelt heeft ‘ie de goods.” Mijn Portugees is niet geweldig, maar dat verstond ik prima. Mijn plan voor de rest van de dag bleef derhalve beperkt tot de volgende steekwoorden: Strak spelen, weinig openen, en mijn blufjes of marginale reraises beperken tot juist deze drie Portugezen.

Maar dat liep niet goed af! De voormalig ghostplayer bleek niet zo goed naar zijn landgenoten te hebben geluisterd. Ondanks dat hij sinds zijn komst mij in ruim een uur tijd geen enkele (!) hand had zien spelen, reraiste hij direct de eerste open raise die ik maakte. Omdat ik flink wat kracht voelde foldde ik mijn hand, na een heel verhaal van mijn kant dat ik hier een strakke laydown maakte met mijn AJ suited. (Mijn echte hand: 75 offsuit.) Toen hij een ronde later ook mijn tweede open raise sinds zijn komst reraiste, leek mij dit een prima tijd om de move uit te voeren die ik allang in gedachte had. Omdat ik bij hem dit keer veel minder kracht voelde dan bij zijn vorige reraise, besloot ik hem nu met slechts committed te vierbetten voor zo’n 65% van mijn stack. Hij leek me dan wel iemand die waarschijnlijk een te slechte speler was om AK te kunnen wegleggen, maar de – voor mij – zeer gevaarlijke handen als AQ of AJ zouden toch echt wel de muck ingaan tegen een übernit als ik.

Althans… dat dacht ik! Want zonder ook maar een moment van twijfel vijfbette mijn opponent all-in mij voor in totaal 32 big blinds… met slechts twee negens. En dat dus tegen de man met het stof op zijn chips! Ik ging flippen voor een pot die mij naar twee keer gemiddeld kon brengen – maar een negen op de flop zette mij gewoon weer terug op mijn gebruikelijke half average. Het was duidelijk: Ik had te veel risico genomen, en te veel gedacht aan hoe de opponent had moeten reageren, in plaats van correct in te schatten hoe hij daadwerkelijk zou reageren.

Terecht gestraft voor deze foute inschatting, moest ik weer vechten voor mijn leven. Met twee sterk getimede reraises-met-niets en verder mijn gebruikelijke Survival-Poker, eindigde ik de dag alsnog relatief keurig met 70,400, iets meer dan de helft van de 130k average stack. 69 spelers waren er nog over, waarvan liefst 48 in het geld. Op de diverse pokerfora werd aldus druk gespeculeerd dat ik mij wel weer keurig in the money zou folden, door sommigen met de knipoog die ik prima kan waarderen – maar door een enkeling helaas ook weer met de zo bekende negatieve ondertoon.

Dag 3: Te veel optimisme kost het toernooi

Die laatste categorie mensen snapt het kennelijk nog steeds niet. (Of, iets waarschijnlijker: wil het gewoon niet snappen.) Soms moet je in toernooipoker, net als in voetbal, ‘op de nul spelen’. Als er niet meer inzit, kan 0-0 ook een prima resultaat zijn! Je hebt weinig chips, je zit tegen goede tegenstanders & grote stacks, en je zit ook niet ver meer af van het geld. In zo’n geval ben je niet bezig met het toernooi te winnen, natuurlijk. Nee, het hoogst haalbare op dat moment is in het geld raken, en het verzekeren van die cash moet dan het primaire doel zijn. Pas als dat bereikt is ga je dan vervolgens kijken of er niet heel misschien toch nog ietsjes meer mogelijk is.

In zo’n situatie, met weinig chips & gezeten tegen sterke of agressieve opponenten, is het behalen van de cash (altijd nog meer dan de buy-in – dus zeker niets om op neer te kijken!) gewoonlijk al een uitstekende prestatie. Sommigen kijken hier met enig dedain op neer – maar dat is voor hun rekening. Ik zeg: Vele kleintjes maken een grote; van kleine slokjes word je ook dronken. Wie in het leven alleen maar let op big scores en niet de betekenis inziet van cumulatieve effecten, zal mijns inziens op termijn altijd te kort schieten. Als je standaard de portier van het casino een tientje geeft bij het weggaan, en je speelt daar vijf dagen in de week, tja dan geef je op jaarbasis zo’n €2500 weg – een substantieel bedrag. Vind je twee euro per gewonnen pot te gierig en maak je er dus standaard vijf van, nou dan lijkt dat niet zo veel verschil te maken voor je uiteindelijke resultaten – maar als je maar vaak genoeg speelt, kost dit je al gauw tienduizenden Euro’s per jaar.

Zo werkt dat ook met cashen in toernooien. Iedere individuele cash van €6000 of €8000 stelt misschien niet zoveel voor – maar bij elkaar opgeteld tikt het toch aan. Of beter gezegd: Het tikt vooral aan bij de spelers die deze cashes niet waarderen, en die geloven in het ‘alles of niets’ principe van spelen om de winst, en anders niet. Die spelers hebben dus zelden dit soort ‘nietszeggende’ cashes op hun erelijst die niet alleen een goed gevoel geven, maar die ook nog gewoon de trips bekostigen. En misschien wel het belangrijkste van alles: Om een toernooi te kunnen winnen moet je eerst cashen – en hoe vaker je casht, des te meer je (OK, misschien met een beetje geluk, en met een flinke aanpassing van de tactiek in de eindfase) ook in de positie kunt komen dat je die toernooien ook daadwerkelijk kunt winnen. Wie zelden casht, komt dus ook zelden aan de finaletafels!

Hoe dan ook – toen ik dag 3 begon wist ik dat de simpele cash waarschijnlijk het hoogst haalbare zou zijn. Zeker ook omdat ik zo goed ben in het ‘spelen met een gesloten defensie’ was mijn plan voor die dag volledig in lijn met wat mijn criticasters al hadden voorspeld: niets weggeven, en vooral geen marginale spots opzoeken totdat ik die cash had verzekerd.

Maar mijn kaarten veranderden alles! Op de allereerste hand van de dag vond ik direct AA. Ik raiste naar 6300, en werd op twee plaatsen gecalld. Ik c-bette 9400 op een flop , werd geraist naar 20k door de coldcaller die ‘medium paar of flush draw’ op zijn hoofd geschreven had staan, en ik maakte de ABC play door all-in te reraisen. Met slechts 77 betaalde mijn Portugese opponent de 43,900 extra, en twee blanks later was ik alweer boven average.

De Portugees die de pot verloor was ziedend! Waarom dit was, Joost mag het weten – maar de brave borst was volledig van zijn stuk door dit hem aangedane onrecht.

Tien minuten later troffen we elkaar weer. Iedereen foldde naar mijn 1500 small blind, en bij het onhandig oppakken van zijn kaarten had mijn opponent in de big blind de geflasht. Met ook 300 ante van iedereen in de pot en met zo’n 140k tegen zijn slechts 40k, de big blind 3k, was ik sowieso al geneigd licht te raisen / shoven in deze spot. Maar wetende dat hij maximaal 55 danwel A5 kon hebben was dit een Abc’tje natuurlijk. Ik keek één kaart, en toen dit de prima was (prima, omdat bij een eventuele call van 55 of A5 ik nu in ieder geval levend zou zijn) besloot ik te raisen naar 25k. Mijn opponent ging insta all-in voor zijn 40k totaal, en ik was nu natuurlijk committed om ook de laatste 15k erbij te callen. Ik vreesde iets afschuwelijks als 93 offsuit te moeten openen, maar toen ik gewoon 99 bleek te hebben, kon ik prima mijn gezicht en dus ook mijn image redden. Om mij vervolgens hoofdschuddend en met gefronste wenkbrauwen af te vragen hoe iemand toch met slechts een Q5 tegen een Super-Nit als ik zijn toernooileven wenste te riskeren. Tja, het zal duidelijk zijn: enige gespeelde verontwaardiging is mij niet vreemd!

Ik won de pot, en had nu zowaar 185k – voor mijn doen echt dik bovengemiddeld. Plotseling was mijn perspectief voor dit toernooi significant veranderd. De cash was nu niet langer meer het einddoel. Natuurlijk was het binnenhalen van die €7,500 nog steeds leuk, hoor. Maar plotseling zag ik potentie om met mijn behoorlijke stack te gaan rammen, en om extra druk te zetten op de kleinere stacks zo vlak voor de bubble. Dit alles met het uiteindelijke doel om mijn kansen op een daadwerkelijke EPT zege te kunnen maximaliseren – in plaats van mij slechts te richten op een nu niet meer zo relevant ‘tussendoel’ als het verzekeren van de cash.

Maar in mijn enthousiasme vergooide ik ruim twee dagen hard werk. Ik opende met voor 6300 op de button, en callde de 15,600 totale reraise (9300 extra) van big blind Jan Heitmann. Op zich al een slechte play van mij, deze call van de reraise. Immers, ik voelde zwakte bij hem. Zijn driebet voelde als “Tja jongen, je hebt net twee grote potten gewonnen. Ik ga je hier gewoon reraisen met poep omdat je op zeker deze net gewonnen chips niet direct wilt gaan riskeren”. En dus had ik gewoon direct all-in moeten gaan. Des te meer omdat Jan mijn tightness kent, niet graag een grote call maakt voor zijn toernooileven, en omdat ik hem (zij het maar net) gecoverd had.

Echter – ik deed dit allemaal niet. Ik flatcallde slechts, callde opnieuw toen ik middenpaar flopte op een Q72 all clubs board, checkte terug op de turn, en foldde toen tegen Jan’s 48k river bet na een vierde klaveren. Niet fijn gespeeld van mijn kant, en aan alles voelde het alsof ik hier een cruciale pot had laten liggen. Helemaal toen ik Jan in de volgende ronde iemand anders zag reraisen naar een vlakke 20k in plaats van zijn ‘vreemde’ 15,600 bet tegen mij. Omdat hij bij die vlakke bet een echte hand had, werd ik alleen maar gesterkt in mijn read dat ik in de hand met een play van zijn kant te maken had gekregen, en hij dus nooit had kunnen doorgaan als ik agressie had getoond.

En dit maakte mijn uiteindelijke uitschakeling des te stommer. Met een average stack van ongeveer 133,000 vond ik JJ in de cutoff. Er was geopend naar 7000 door een bedeesde jongeman die nog geen hand had gespeeld. Gezien mijn positie, zijn tightness en de diepte van de stacks leek een flatcall mij geschikter dan een reraise. Ik callde, en vervolgens reraiste Jan Heitmann wederom – net als in de vorige twee orbits – uit zijn big blind. Hij maakte er een vlakke 25,000 van, vijf chips van 5000. De open raiser foldde, en het was aan mij.

Hier zat ik dus tegen iemand die weliswaar tight lijkt, maar die nu al in drie opeenvolgende orbits had gedriebet uit zijn big blind. Helemaal omdat hij hier een aantrekkelijke squeeze spot had, zou hij niet per se een hand hoeven te hebben. En daar kwam nog eens bij dat met mijn flatcall-in-positie ik mijn hand zwaar had ge-underrepresent – om maar eens een fijn Hollands werkwoord uit de kast te halen. Kortom: Een schijnbaar prima situatie om veel waarde uit mijn hand te kunnen halen, gezien de flinke mate van surprise value van mijn boeren.

Maar ik zag drie cruciale dingen over het hoofd:

1. Jan had al twee keer eerder gereraist in diezelfde spot. Dan zou hij dit natuurlijk niet een derde keer gaan doen met bagger!

2. Jan voelde prima aan dat ik hem al (te) veel moves had zien maken in die spot, en dat ik derhalve nu wel eens licht op hem zou kunnen terugspelen.

3. Jan had precies die vlakke bet gemaakt waarvan ik wist dat hij kracht betekende.

In mijn enthousiasme om voor de toernooiwinst te willen gaan terwijl dit nog lang niet nodig was, vierbette ik Jan naar 69k, en kreeg vervolgens de onvermijdelijke all-in om mijn oren. Met nog zo’n 64k behind was ik committed en maakte ik de call, maar lag ik met mijn verdekt gespeelde JJ eruit tegen de bij-nader-inzien-o-zo-obvious AA van mijn Duitse opponent. Door het zo snel winnen van die twee potten op het begin van de dag had ik ineens een houding gekregen van “Dit keer gaat het gebeuren – ik ga nu vol voor de winst!” Een op zich prijzenswaardige houding. Maar niet als het inhoudt dat je onnodige risico’s aangaat, dat je handen verkeerd uitspeelt of dat je vergeet om de relevante informatie die een tegenstander weggeeft ook daadwerkelijk in je op te nemen.

In mijn enthousiasme om – feitelijk dus al veel te vroeg! – voor de winst te willen gaan, vergat ik dit alles. Het eindresultaat: Een op zich zure en schijnbaar onfortuinlijke, maar toch zeker ook terechte uitschakeling – met een prijzengeld van €0 als het bewijs van mijn foute inschattingen.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit