Column Rolf: Filmpjes

Mijn grote passie op werkgebied is schrijven. Meer nog dan het beoefenen van de door mij zo geliefde pokersport, heb ik altijd mijn vreugde gehaald uit het bedenken van al dan niet fictieve verhalen, van met verdriet en pijn doordrenkte poëzie, of van scherp aangezette columns die wisten te zorgen voor reuring, controverse of gewoon nieuwe invalshoeken. Ik ben altijd een fervent aanhanger geweest van de visie “the pen is mightier than the sword” – hoewel ik mij terdege bewust ben dat in absolute oorlogstijd of in extreme omstandigheden deze stelling mogelijk niet zal standhouden.

Tijden veranderen! Waar vroeger een mooi opgebouwde zin of een gevoelig verhaal steevast kon rekenen op bijval van het meer geletterde deel der natie, daar is het in de afgelopen jaren steeds meer kwakkelen geworden voor het geschreven woord. Met de komst van eerst TV en later internet is in de laatste paar decennia het belang van het geschreven woord aanzienlijk verminderd – omdat in de ogen van velen, beelden simpelweg meer zeggen dan woorden. Vooral de jonge generatie kijkt liever een snel filmpje van maximaal een paar minuten, dan dat zij een ‘saai’ of ‘droog’ artikel over hetzelfde onderwerp moeten doorspitten.

Wie te boek wilt komen te staan als ‘ouwe zemelaar’, tja die zet zich vol vuur af tegen deze toch-niet-te-stoppen ontwikkeling, en voert een verloren strijd door eigenlijk tegen beter weten in van het geschreven woord te blijven verdedigen. Echter, het eindresultaat is dan ook wel zeker: De jongeren zullen jou zien als ‘oud nieuws’, en zelfs binnen de groep liefhebbers van jouw werk zul je als steeds minder relevant worden gezien – simpelweg omdat buiten de wereld van het geschreven woord je naam nog maar nauwelijks wordt genoemd. Zeg, net zoals een overtuigd theateracteur zijn eigen glazen zou ingooien indien hij zich niet ook zo nu en dan laat zien op de door hem mogelijk als ‘inferieur’ geziene televisie. Immers, indien hij niet af en toe meedoet aan praatprogramma’s, soapseries of zelfs reclame, nou dan vervreemdt hij zich van zijn potentiële publiek – en zonder publiek is iedere artiest natuurlijk kansloos.

Het wonderlijke is dat een overstap van het ene naar het andere medium ook gewoon verfrissend kan werken. Want waar ik eerst nogal huiverig was voor TV of DVD-opnames (getuige mijn weliswaar degelijke maar ook wel ietwat statische optreden in mijn “Expert Hold’em 4DVD-set), daar begin ik het gewoon steeds leuker te vinden om mijn hoofd terug te zien op televisie of internet. En hoewel ik mijzelf bepaald geen natuurtalent vind, is het natuurlijk ook weer niet zo dat ik “een perfect gezicht voor radio heb” – de zin die in medialand nog wel eens wordt gebruikt voor de wat minder TV-genieke lieden.

Eén enkele search online is genoeg om een heel leger aan korte interviewtjes met mij terug te vinden, waar ik met mijn combinatie van wat inhoudelijke verhalen, dom geklets en puntige one-liners poog iets interessants of afwijkends te melden in de weinige tijd die mij is toebedeeld. (Een selectie van deze filmpjes is te vinden in de “Ace in Videos” sectie op mijn site www.rolfslotboom.com.) Meer en meer krijg ik er plezier in mee te werken aan dit soort filmpjes. En helemaal omdat na mijn eerste grote live toernooi, het Master Classics Main Event van 2005, ik uit ervaring heb geleerd dat slechts een paar beelden of leuke uitspraken op TV veel meer impact hebben dan tientallen serieuze artikelen of goed onderbouwde verhalen.

Vandaar ook dat ik met graagte de plannen van Holland Poker ben aangegaan om in vele filmpjes een prominente rol te spelen. Natuurlijk in de eerste plaats via de Live Reporting bij de toernooien in Nederland, waar ik – afhankelijk van mijn eigen prestaties – probeer wat zinnig commentaar te geven bij de finaletafels, en de bijbehorende interviews. Hoewel ik hier vaak mijn bijdrage probeer te leveren, is en blijft Nicky Roeg hiervoor natuurlijk onze Main Man. (Niet in de laatste plaats omdat hij altijd zo snel wordt uitgeschakeld in de toernooien, dat zijn aanwezigheid achter de microfoon voor ons dus een zekerheidje is…) J

Zelf probeer ik mij steeds meer aan te passen aan de huidige tijden van snel gemonteerde clipjes, lichte grapjes en “Geen Stijl”-achtig vermaak. Zo hebben mijn veelbesproken Holland Poker School filmpjes met Ancilla Tilia (die ik in die filmpjes opleid tot toernooiprofessional) iedere keer een leuke gimmick. In het “Minuutje met Ancilla” aan het eind van de uitzending zorgen we eigenlijk altijd wel dat we op milde wijze iemand schofferen, of gewoon onszelf belachelijk maken. En niet geheel verrassend is het juist dit afsluitende minuutje dat de kijkers trekt, want slechts een enkeling kijkt de filmpjes puur voor de strategische inhoud – danwel onze beginneradviezen. 😉

Wat ik het leukste vind om te doen? Tja, met grote afstand is dit “Poker Inside”, onze eigen poker talkshow op PokerCity. Al enkele jaren terug had ik dit als programma-idee laten deponeren – destijds nog onder de naam Poker Insite (met een ‘t’ dus), als variant op het in die tijd zeer populaire Voetbal Insite van Johan Derksen & Wilfred Genee. Het plan was dit programma te gaan maken voor Simpel Media, maar door mijn veelbesproken conflict met deze heren is dit voorgenomen plan nooit uitgevoerd.

Toen PokerCity duidelijk maakte een soort online pokerpraatprogramma te willen maken, is dit idee van mij weer enigszins uit de mottenballen gehaald. Dat is niet geheel zonder slag of stoot gegaan hoor, omdat ik misschien wel meer dan de makers van het programma belang hecht aan serieus, inhoudelijk werk en het leveren van constante kwaliteit. Bij mij moeten grapjes, gimmicks en lolligheidjes eigenlijk altijd ondergeschikt zijn aan de inhoud – en het lijkt erop dat we met Poker Inside die balans intussen redelijk hebben gevonden. Ik ben blij dat ik voet bij stuk gehouden heb om de ‘Wilfred Genee’ van het programma te kunnen zijn (de objectieve presentator die slechts zo nu en dan zijn eigen mening laat doorschijnen) en dus niet de ‘Johan Derksen’ die er vooral zit voor de one-liners of het geven van extreme meningen. Dat doe ik al genoeg in mijn columns, en ik ben blij dat iedereen het er tegenwoordig over eens lijkt dat ik in de positie van de kritische-maar-goed-geïnformeerde presentator prima op mijn plaats ben.

Wat niet wegneemt dat het nog altijd veel en veel beter kan, hoor. Er is nog genoeg ruimte voor verbetering op bijvoorbeeld de gebieden articulatie en empathie – om zo maar even twee kleine verbeterpunten te noemen. Maar het grote enthousiasme waarmee het programma ontvangen is, en dan vooral de rol van zowel mijzelf als Nicky hierin, doet ons grote deugd. De gasten lijken zich tot nu toe zeer prettig te voelen binnen het format, en hebben ons harde werken beloond met professionele bijdragen en de bereidheid om ook in te gaan op lastige onderwerpen. Daarvoor verdienen zowel Constant Rijkenberg als Ruben Visser een pluim – en ik hoop dat ook toekomstige gasten een soortgelijke openheid aan de dag zullen leggen.

Aan mij, de presentator, zal het niet liggen. Want misschien nog wel meer dan mijn wekelijkse columns zie ik Poker Inside een beetje als mijn ‘kindje’ – als het leuke en snelle, maar toch vooral ook relevante programma dat PokerCity een duidelijke meerwaarde geeft. Ik hoop dat het ons technisch gaat lukken om vanuit Vegas een derde Poker Inside te maken. Maar slagen we daar niet in, nou verwacht dan een mooie show van ons meteen na terugkomst van de WSOP. Immers, we hebben met mannen als Dominik Kulicki, Michiel Brummelhuis, Lex Veldhuis, Ron Hofman en natuurlijk onze bracelet winnaar Marc Naalden een overschot aan Nederlandse topprestaties – en ik kijk ernaar uit om deze heren voor de camera’s hun ervaringen te laten delen.