Column Rolf: Het Pokerface van de Profvoetballer (1)

Als je alle trainers, technisch directeuren, commentatoren en analytici mag geloven, dan is de voetbalsport veel verder geëvolueerd dan welke andere sport ook. Echter, op het gebied van het pokerface valt voor de gemiddelde voetbalprof nog heel wat te leren. Aan de zogenaamd onschuldige blik van menig schopper of duikelaar kan immers nog wel wat worden verbeterd. De speler die na weer een mislukte schwalbe wanhopig opkijkt naar de man in het zwart – tja, daar ziet zelfs een doorsnee B-referee wel doorheen. Net als het onschuldig spreiden van de armen, na net daarvoor iemand volledig onder de zoden te hebben geschopt. Te vaak gezien, en eerder een erkenning van schuld dan van onschuld.

Spijkerharde verdedigers

Wat dat betreft kan menig voetballer een voorbeeld nemen aan Marco Materazzi, de spijkerharde verdediger van Inter – bij het afgelopen WK nog wereldkampioen geworden met de Italiaanse ploeg. Een slager pur sang, zegt u? Ja, natuurlijk. Ik weet dat, en u weet dat – maar het gaat erom of de scheidsrechter het ook weet.

Een doodgewone wedstrijd, pas geleden in de Serie A. De spits van de tegenpartij wacht op een voorzet van de flank, om zo de beslissing in de wedstrijd te forceren middels een briljante kopbal. Materazzi ziet wat er gaat gebeuren, beseft dat de spits waarschijnlijk veel te snel voor hem is, en doet het volgende. Hij gaat staan in de looplijn van de speler, zijn elleboog uitgestoken op hoofdhoogte van de spits. De voorzet komt, en Paf! De opponent loopt recht tegen zijn elleboog aan. De spits is vol geraakt, volledig out, en het bloed stroomt van zijn gezicht. ‘Wat een schandelijke overtreding!’ hoor ik u roepen. ‘Jazeker’, zeg ik. ‘Schandelijk, dat zeker – maar perfect uitgevoerd.’ Helemaal omdat de dader, Materazzi, niet na de daad een of andere onschuldige blik opzet die hem verraden zal. Nee, hij kijkt simpelweg met een wat verveeld gezicht naar de aangerichte schade, als om aan te geven: ‘Tsss, wat een aansteller.’ Het bloed stroomt over het lichaam van de spits, maar het gezicht van de dader vertrekt geen spier. Dat is pas een pokerface!

Een tweede voorbeeld. Ik geef toe, het is uit een grijs verleden, maar toch. In een wedstrijd van – als ik het me goed herinner – het Nederlands elftal deelt Sjaak Troost, robuuste verdediger van Feyenoord, een geweldige schop uit aan een doorgebroken speler. Echt een schandalige overtreding, een donkerrode kaart. Maar de goden zijn Sjaak goed gezind. Hij komt goed weg: de scheidsrechter beloont zijn doodschop met slechts een gele kaart – en hij mag dus blijven staan. Desalniettemin belaagt Troost de scheidsrechter alsof hem groot onrecht is aangedaan, en het moet gezegd: hij brengt het geloofwaardig. Door het image uit te stralen van een stoere-maar-faire verdediger brengt hij wat twijfel in de geest van de scheidsrechter. En zo creëert hij extra speelruimte voor het restant van de wedstrijd wat betreft het maken van verdere overtredingen. Kortom: Een goed pokerface.

Komedianten & Duikelaars

Hoe het niet moet? Wel, dan kunnen we dicht bij huis blijven – bij onze vriend Arjen Robben. Ongetwijfeld een fantastische jongen, goed voor zijn moeder, begenadigd voetbaltalent. Maar zelfs bij het aanzetten van de dribbel ziet iedereen het al aankomen: Hij wil duikelen. En als hij dan ook inderdaad gáát duikelen en de scheidsrechter niet fluit… wel, dan staat het gezicht van onze ster op vollédig verongelijkt. Hoe kan hém dit onrecht toch worden aangedaan? Tja, als dit nu één of twee keer zou gebeuren, dan is er nog niet zo veel aan de hand – maar het tafereel herhaalt zich wel vijf, zes keer per wedstrijd.

Ik zou Arjen graag trainen om a) niet te laten zien dat hij wil gaan duikelen, en b) als hij dan toch duikelt, simpelweg te blijven liggen in plaats van direct te gaan reclameren. Zo creëert hij mogelijk iets meer sympathie bij zowel publiek als referee, zodat hij in de toekomst ongestoord – en succesvol – kan blijven duikelen.

Onsportief, zegt u? Ja natuurlijk. Maar om sportiviteit gaat het allang niet meer in de sport. Sportiviteit, daar koop je geen brood voor. Want of men nu netjes speelt of als een crimineel, in de topsport gaat het in eerste instantie om het eindresultaat. Het gaat er dus vooral om eerlijk te lijken – en het ook daadwerkelijk eerlijk zijn is daarbij niet meer dan een mooie bonus.

Sportiviteit staat ook niet heel hoog in het vaandel bij Luiz Suárez, dribbel- en duikelkoning van de Godenzonen uit de Amsterdam Arena. Als scheidsrechter weet je van tevoren dat ‘ie je wilt gaan fucken. Want de grote, onschuldige ogen als hij (natuurlijk volkomen ten onrechte) wordt beticht van een schwalbe, of dat engelachtige koppie als ‘ie weer eens een elleboogje heeft geplant in het gezicht van de tegenstander – tja, het ligt er allemaal net ietsjes te dik bovenop.

Als ik scheidsrechter was wist ik het wel. Ik zou dergelijke spelers nooit een penalty geven – tenzij de ogen echt uit de kassen zijn gedrukt, het bloed uit het lichaam stroomt, of het shirt echt compleet van het lichaam is getrokken. En zelfs dan zou ik nog eerst double-checken bij de grensrechter of de vierde man of er niet een andere reden zou kunnen zijn voor het ongemak. Pas als beyond reasonable doubt kan worden bewezen dat er geen muntjesgooiers uit het publiek verantwoordelijk kunnen zijn… of als het echt 100% zeker is dat het tricot van topmateriaal vervaardigd is en dus niet gescheurd kan zijn door – bijvoorbeeld – een aanzwellend briesje… pas dan zou ik overwegen om eventueel, heel misschien, de bal op de stip te leggen.

Nog zo’n irritant figuur: Hristo Stoichkov, komediant-Bulgaar uit het voormalige Dream Team van Verlosser JC. Natuurlijk was ook ik een fan van het Grote Barcelona hoor, met hun prachtige one-touch voetbal, en hun opzienbarende tactiek van vrijwel alleen aanvallers en nauwelijks verdedigers. En met de in de ogen van eigenlijk alle kenners als libero volledig misgecaste Ronald Koeman, die zonder enige snelheid, tackles of slidings in zijn arsenaal een half veld moest bestrijken tegen de veel snellere spitsen van de counterende opponent – en daar jaar in jaar uit op wonderbaarlijke wijze in slaagde.

Maar goed, we hadden het dus over Stoichkov. (Door Koeman overigens consequent aangeduid als Stoikof – maar dit geheel terzijde.) Wat een irritante gast was dat, zeg! Altijd maar dat overdreven theater, altijd dat verongelijkte hoofd, en altijd het strafschopgebied binnengaan in vrijwel horizontale toestand voor het geval er heel misschien een opstaand grassprietje hem uit zijn evenwicht zou kunnen brengen. Als ik verdediger was tegen zo’n rottige duikelaar, nou dan stormde ik werkelijk na iedere beslissing woedend op hem af om hem van simuleren te beschuldigen. Zeg, zoals mannen als John de Wolf en Henk Fräser dat vroeger zo goed konden. Iemand eerst finaal onder de zoden schoppen, om dan hoofdschuddend de handbeweging maken van een duikeling, of de uitgeschakelde aanvaller luidkeels te verwensen over zijn ‘onsportieve theater’. Liefst natuurlijk met het lichaam gebogen over de creperende spits voor extra theatraal effect. Vooral De Wolf schopte de ene na de andere gast richting brancard, maar door zijn image Ruwe Bolster, Blanke Pit kreeg hij vrijwel nooit een kaart. Een pokeraar in optima forma dus!

Gentleman Strikers en ‘onbeholpen’ Good Guys

Maar er is ook goed nieuws voor de puriteinen onder u: Niet iedereen in het profvoetbal is door en door verrot. Ze zijn dan misschien op de vingers van één hand te tellen – maar er zijn natuurlijk ook nog wel enkele echt goede jongens. Een modelprof als Heini Otto is in zijn actieve sportleven nooit betrapt op enige elleboog, geniepige tackle of ‘tja, normaal-doe-ik-het-nooit-maar-nu-waren-de-belangen-gewoon-net-even-te-groot’ schwalbe. Gary Lineker is misschien nog wel een beter voorbeeld. Deze Gentleman Striker ontving in zijn gehele carrière geen enkele gele of rode kaart. Dan ben je toch wel een echte held in mijn ogen – en al helemaal omdat hij door zijn kwaliteiten en zijn mentaliteit alsnog een absolute topspits kon worden genoemd.

Veel spitsen hebben gepoogd dit ‘ideale schoonzoon’ image van de heren Otto & Lineker te kopiëren. Maar als het niet van binnenuit komt, dan is het gewoon te obvious dat het hier gaat om mislukt acteerwerk.

Zo probeert Frank Demouge, bonkige spits van Willem II, uit alle macht het beeld uit te stralen van de goede, sportieve, hardwerkende spits. Maar zelfs de toch-niet-echt-op-het-allerhoogste-niveau-fluitende-want-Nederlandse scheidsrechters weet hij daarbij niet te foppen. Immers, na een jaargang sleuren, beuken & bikkelen in de Tilburgse frontlinie stond hij vorig seizoen al snel op het respectabele aantal van 14 doelpunten – zeer knap voor de frontman van een zo pover spelend elftal. Maar met tegelijkertijd ook 8 gele kaarten en een eerste plaats in het klassement van het aantal gemaakte overtredingen, hebben we hier duidelijk niet met het braafste jongetje van de klas te maken – zijn futiele pogingen ten spijt om toch gewoon die ‘goede jongen’ te lijken.

Eigenlijk een beetje in lijn met die andere bonkige spits, Jan Vennegoor of Hesselink. Een man met een beetje het image van Berry van Aerle: ietwat sullig danwel dommig, maar ook iemand die een portemonnee teruggeeft als je die verloren hebt, of die het oude vrouwtje helpt bij het oversteken. Echter, in het veld is het andere koek! Het aantal ‘per ongeluk’ trapjes na danwel ellebogen van het breekijzer uit Oldenzaal is net iets te hoog om nog aan het toeval te kunnen worden toegeschreven. Sterker, als de man nog in Nederland zijn kunsten zou vertonen, nou dan zat hij vaker in de “Elleboog van de Week” dan dat Luis Suárez op de grond ligt. En ik kan U verzekeren… dat is vaak!

Volgende week het tweede en laatste deel, met enkele “Geniepige Artiesten”(Marco van Basten & Dennis Bergkamp), en “Vrienden van de scheidsrechter” zoals Lothar Matthäus, en de hier op PokerCity zo hogelijk gewaardeerde Mark van Bommel.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit