Column Rolf: Het Sylvie Effect

Toen de leuke, beetje streetwise Ajacied Rafael van der Vaart het aanlegde met voormalig VJ Sylvie Meis, riep dit gemengde gevoelens op bij het grote publiek. De echte voetbalfans waren bang dat ze ‘hun’ jongen mogelijk zouden verliezen in het door glamour omgeven wereldje van de volgens velen “Meest sexy vrouw van Nederland”. En inderdaad: Na aanvankelijk groot enthousiasme over de verovering van ‘onze Raf’, sloeg naar aanleiding van enkele mindere prestaties op de groene mat de stemming om. Plotseling was Sylvie de reden dat onze voetballer “zijn hoofd er niet meer bij had”, en vooral op de tribunes van ADO maakte deze lieftallige, charmante en goedlachse dame een nogal radicale transformatie tot De Hoer van Amsterdam.

Iedereen had wel een mening over dit showbizzkoppel, en eigenlijk is dit nog steeds zo – hoewel met het toenemen van de afstand (van Amsterdam naar Hamburg, en later van Hamburg naar Madrid) de vooroordelen flink zijn afgenomen, en nu toch vooral nog het ‘leuke stel’ zichtbaar is. Sterker: Door het hebben van een loyale, zelfstandige maar ook zeer aantrekkelijke dame als partner, heeft Van der Vaart zowel zijn marktwaarde als zijn image een goede impuls weten te geven. Hij is niet alleen meer de leuke voetballer van weleer, nee hij is ook een stijlicoon geworden, en een persoon die wat verder kijkt dan het ietwat conservatieve & bekrompen wereldje van zijn eigen beroepsgroep. Een prima voorbeeld van wat ik hier maar zal omschrijven als het Sylvie Effect: het hebben van een bepaalde partner die ervoor zorgt dat men (het grote publiek) net iets anders naar je kijkt dan voorheen.

Veelal is dit positief, en dan vooral als de dame in kwestie leuk, sympathiek of aantrekkelijk is – en bij voorkeur natuurlijk een combinatie van die drie. Alhoewel alleen “aantrekkelijk” gewoonlijk al meer dan voldoende is, hoor. Toen Christian Karembeu met zijn prachtige model Adriana Sklenarikova op de proppen kwam, verhoogde dit zijn status aanzienlijk – niet alleen bij mannen die stikjaloers waren, maar ook bij vrouwen die dachten “als een zo prachtige vrouw met hem het bestaan wilt opbouwen, nou dan moet het wel wat zijn, die Karembeu”. En toen ook de toch niet bepaald hippe doelman Fabien Barthez met een absolute schoonheid aan zijn zijde verscheen, verdween in ieder geval voor enkele momenten het beeld van die koddige grabbelaar die eigenlijk altijd mis zat. Natuurlijk weet iedereen dat die dames toch vooral vanwege de financiën en de status aan het handje van de voetballer lopen – maar zeker als deze voetballer weet te kiezen voor een stijlvolle of wereldwijze dame, geeft hem dit toch wat extra allure. Alhoewel een te trendy vrouw juist ook negatief kan zijn voor je image. Want waar David Beckham voorheen door de vrouwen werd gezien als één van de meest sexy mannen ter wereld, het feit dat hij zich al jarenlang laat drillen door zijn graatmagere, dominante en niet erg sympathieke ex-Spice Girl Victoria, heeft hem bij het grote publiek flink wat punten gekost. Het heeft hem het image gegeven van een “weliswaar lekker hapje, maar eentje zonder ruggengraat, en bovendien met een erg beperkte herseninhoud”. Niet het image wat je graag wilt hebben!

Ik zie ook bij mijzelf hoe de partner het beeld dat anderen van je hebben kan beïnvloeden. In de ogen van velen ben ik toch vooral die robot, die staalharde professional met een misschien wat overdreven nadruk op discipline en hardheid. Iemand die bovendien niet heel makkelijk in de groep ligt, die zelden uit de band springt en als gevolg daarvan vaak wordt gezien als ‘serieus’ of ‘onbuigzaam’. Echter, als ik ergens met mijn vriendin verschijn, dan krijg ik in de ogen van deze zelfde personen ineens een veel ‘menselijker’ gezicht. Als men ziet dat ik net als eigenlijk iedere andere man ook gewoon bezig ben mijn meisje tevreden te houden, of als ik nota bene door mijn eigen vriendin belachelijk wordt gemaakt om mijn overdreven toewijding voor het spel, dan ziet het grote publiek plotseling een andere kant van mij dan alleen maar de extreem gedreven / gefocuste pokeraar met zijn vreemde rituelen.

Als je partner kan zorgen dat je slechte punten wat minder voor het voetlicht komen, en haar aanwezigheid je een stuk sympathieker maakt, is dat zeer prettig. Ik ben er vrij zeker van dat de recent tot Belgisch Kampioen gekroonde Sijbrand Maal dit gevoel zal kunnen delen. Zijnde iemand die aan de pokertafel zelf niet altijd even sympathiek naar voren komt (mede misschien door eenzelfde soort gedrevenheid / verbetenheid die ik ook in mijzelf herken), is hij buiten de tafel juist een zeer relaxte persoon – die alleen nog maar menselijker wordt als zijn vrouw Mariken ten tonele verschijnt. Als ik zag hoe in de ontbijtzaal zij braaf de stokbroodjes voor haar hubbie aan het smeren was, en hoe in het misschien wel belangrijkste toernooi van zijn leven Sijbrand toch de hele tijd maar bleef opletten of alles wel goed ging met zijn vrouw aan de rail, dan verdween direct het eendimensionale beeld van de serieuze pokeraar met zijn carrièrebewuste vrouw, en maakte het plaats voor een veel menselijker, ‘positiever’ beeld. Een beeld dat ook in zakelijk opzicht beiden geen windeieren zal leggen.

Soms zorgt de keuze van een partner er ook voor dat je de persoon zelf met een heel andere blik gaat bekijken. Toen Nicolas Sarkozy op weg was president van Frankrijk te worden, had ik een behoorlijk groot vertrouwen in de daadkracht en de oprechte bedoelingen van de man. Maar na zijn samengaan met voormalig model / actrice / zangeres Carla Bruni weet ik dat niet meer zo zeker. Plotseling zie ik toch vooral een heel klein mannetje die zijn uiterste best doet om zo rechtop mogelijk te lopen – zodat zijn vrouw niet een kop groter lijkt dan hij. Plotseling denk ik: “Tja, zal Sarkozy misschien niet gewoon het prototype van de kleine machtswellusteling zijn die nooit een vrouw kon krijgen. Kortom – iemand wiens politieke ambities dus niet zozeer is ingegeven door het willen verbeteren van de wereld, maar vooral om ‘lekkere wijven’ te kunnen scoren?” En gezien zijn ernstige val in populariteit sinds zijn affaire met deze frêle / aantrekkelijke dame, lijkt het erop dat er meer mensen – al dan niet terecht – zijn gaan twijfelen aan ’s mans oprechtheid.

Een politicus in wie ik heel wat minder vertrouwen had dan Sarkozy is Silvio Berlusconi, de voormalige baas van de huidige Ajax-coach Marco van Basten bij AC Milan. In mijn optiek belichaamde Berlusconi toch altijd vooral alles wat ‘fout’ was: een egomaniak met foute, racistische uitspraken, die de Italiaanse staatszenders in een ijzeren greep hield en de ene na de andere claim vanwege corruptheid om zijn oren kreeg. En toch… nadat ik zijn vrouw Veronica Lario zag, kreeg ik iets meer sympathie voor deze Kleine Dictator. Na Berlusconi’s recente uitglijder (waar hij voor het oog van de camera wat zat te flirten met een Venezolaanse danseres, haar vertelde dat hij “overal met haar naartoe zou willen gaan” en vervolgens aan de andere aanwezigen toevertrouwde dat “als hij niet al getrouwd was, hij deze dame direct zou huwen”), nam zijn vrouw Veronica gepaste maatregelen. Ze eiste (en kreeg!) een publieke verontschuldiging van haar man, en niet zo maar – nee middels een uitgebreid interview met één van de weinige media die Berlusconi niet onder controle had, een centrum-linkse krant die al jarenlang bezig was met een behoorlijke hetze tegen haar man. Maar ook eerder had deze dame al van zich te laten horen, door te wijzen op het conflict of interest in Berlusconi’s duo-rol als premier & mediatycoon, door afstand te nemen van zijn beslissing de inval in Irak te steunen, en misschien nog wel het mooiste van allemaal: door publiekelijk te verklaren dat ze zelfs na hun huwelijk nog nooit had gestemd op de partij van haar man (Forza Italia), simpelweg “omdat deze denkbeelden haar niet aanstaan”. (!)

Hier heb je dus een man die heel zijn land onder de hoogst mogelijke druk houdt, maar bij zijn eigen vrouw keer op keer door het stof moet. Ik weet niet hoe U dat ziet – maar ik vind het fantastisch.