Column Rolf: Kampioen van de Benelux! Not

Dit is een verslag van mijn recentelijk gespeelde BeCOOP toernooi op Stars, met een korte analyse van mijn globale tactieken plus een paar interessante handjes. Ik heb Camtasia opnamen gemaakt van het complete toernooi, en heb het plan om in mijn strategiecolumn die begin volgend jaar van start gaat iets dieper in te gaan op mijn gedachten bij de meest interessante handjes – met behulp dus van zowel beelden, stats als notes. Niet zozeer om als een soort onderwijzer te vertellen hoe *jullie* in deze spot zouden moeten spelen – maar meer om een discussie aan te gaan over de (vaak aparte / onderscheidende) tactieken die *ikzelf* pleeg te gebruiken, en de pros en cons van het bewust afwijken van de ‘correcte’ speelwijze in bepaalde spots. Dit alles dus vanaf de tweede week van januari 2011 – onder de bij de meesten van jullie niet onbekende titel “Ace Speaks”.

Toernooien spelen online… ik doe het niet graag. Sowieso speel ik al tijden nauwelijks nog online. Maar als ik speel, dan verkies ik toch gewoonlijk ring games. Daar kan ik beginnen en stoppen wanneer ik wil, en hoef ik niet tot diep in de nacht door te ploeteren als ik gewoon lekker naar bed wil.

Maar natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen. Zo was er vorig jaar het 6-max PLO medium SCOOP toernooi, die ik tot mijn eigen complete verrassing won. (Want: niet opgelet bij de registratie. Had ik geweten dat het een 6-max was, had ik hem nooit gespeeld.) En hoewel de meeste mensen zo’n mooi succesje zouden gebruiken om vanaf nu standaard de grote MTT’s te spelen, ik heb dit niet gedaan. Ik speel online toernooien eigenlijk vooral voor de eer. En daarom ziet men mij zelden tot nooit in de Sunday Millions of Warmups van deze wereld. Het duurt me te lang – en ik vind het niet bijzonder genoeg.

Afgelopen weekeinde was daar dan ineens de eerste editie van het Main Event van de BeCOOP, het ‘officieuze online pokerkampioenschap van de Benelux’. Met andere woorden: er was weer eens een interessante titel te verdienen – en dus was ik er als de kippen bij.

Precies op een moment dat mijn vriendin hard aan het werk was in Tilburg (een belangrijk paper, incl. deadline) had ik voor het eerst sinds tijden weer eens een heel weekeinde beschikbaar om online te spelen. En toen ik hoorde van dit toernooi, schreef ik mij direct in voor $320 – om er later pas achter te komen dat het a) tweedaags was, b) deepstacked, en c) met zeer langzame structuren. Maar goed, voor mij wel een mooie gelegenheid om mijn iets agressiever tactieken uit de kast te halen, en ook eens een keer mijn postflop skills te laten zien.

Baggerplay van mijn kant blijft onbestraft – en wordt zelfs beloond

Want niet alleen was de beginstack riant (400 big blinds), ook gingen de levels extreem langzaam omhoog. Op geen enkel moment, ook niet aan de finaletafel, zou een gemiddelde stack zich ook maar in de buurt van push/fold mode bevinden. Ideaal dus voor een potje toppoker. Maar helaas mocht mijn spel in het eerste uur die kwalificatie (toppoker) bepaald niet dragen. Mijn tactiek van veel kleine raises, lichte drie-bets en kleine c-bets was in de kern prima, zeker gezien het kaliber van de gemiddelde opponent – waarvan de meesten waarschijnlijk weinig ervaring hadden met het spelen zo diep. En na een kleine preflop raise uit de hijack, geflat door de button, waren mijn twee zwarte boeren heads up op een 842 flop met twee harten hier natuurlijk vrij vaak de current best hand. Maar om daarmee te doen wat ik deed: al in het eerste of tweede level tegen zijn halfpot flop bet check-raise all-in te spelen voor zo’n 8k effectief (zijn stack, mijne ongeveer de 20k beginstack)… tja, dat leek natuurlijk nergens op. Ik had heus wel mijn redenen ervoor, hoor. Zo was ik erg actief geweest in de beginfase van het toernooi, en leek mijn move heel erg op het pushen van een big draw – waardoor ik hoopte met mijn monster bet door handen zo licht als TT, 99 of zelfs doodgewoon top paar afbetaald te kunnen krijgen onder het motto “die bet van sapperjuu klopt gewoon niet”. En daarbij had ik de hoop dat juist de handen die voor mij gevaarlijk waren (flush draws met eventueel nog een overkaart op mijn pocket paar) mogelijk zouden folden uit angst voor een dominerende draw – namelijk de nut flush draw. Maar in alle eerlijkheid was het geld veel te diep voor deze move. Uitbetten en dan reraise all-in tegen een eventuele raise, of zelfs de eenvoudige check-raise of check-call: het zouden allemaal veel betere opties zijn geweest. Nu maakte ik de klassieke fout zo’n soort overbet te maken waarbij ik de opponent al zijn (semi-) blufjes zou laten passen, om eigenlijk alleen nog actie te krijgen van de handen die mij gecrusht hadden. Wat dus inderdaad het geval was! Mijn opponent insta-callde met een set vieren, en ik was uiterst fortuinlijk door op de river een boer te spiken. Als beloning voor een aan alle kanten verkeerd gespeelde hand (kleine PFR in combinatie met een postflop zwaar overspeeld, en niet eens premium overpaar) was ik nu ineens de grootste stack aan tafel!

Gas erop

Ik besloot vanaf dat moment vol het gas erop te gooien, en won ook meteen de twee volgende potjes – zonder showdown, maar na wel significante actie. Nu met een zeer loose-aggressive (om niet te zeggen: maniakken) image, maakte ik gretig gebruik van precies datgene wat LAGs altijd bij mij proberen te doen: continu klein raisen of reraisen in situaties waar zij weten dat het geld te diep is voor een verdediging middels flop check-raise all-in of preflop reraise all-in. Goed mijn momenten pakkend, en door steeds op het juiste moment weg te leggen als ik met weerstand te maken kreeg (of juist goed door te barrelen als ik zwakte rook), behield ik steeds mijn dikke stack. Waarbij ik nog een mooi cadeautje kreeg van iemand die in een slechts enkelvoudig geraiste pot met KJ op een J98 flop waar ik 88 speelde, eerst mijn bet raiste, vervolgens mijn dikke reraise callde, en toen na de turn K tegen mijn committed bet all-in schoof. Met top-paar-niet-eens-top-kicker (OK, op de turn top two, maar ook zonder die koning was het er hoogstwaarschijnlijk wel ingegaan) volledig afstacken in een drie- of vier-way pot, in een situatie waar KJ vaak een grote dog is en eigenlijk nooit veel meer dan even money… tja, dat zie ik wel als een cadeautje.

Met een goede stack en intussen een sterk image (de spelers aan mijn huidige tafel hadden mijn baggerplay met de boeren niet gezien, en ondanks mijn uiterst lichte openingsstandaard kregen mijn kleine preflop raises en c-bets veel respect) was het mijn plan zo lang en zo risicoloos mogelijk met deze tactiek chips te blijven vergaren. Maar toen werd ik verplaatst naar een tafel waar ik, als nummer 4 in chips van het toernooi, ook aan tafel zat bij de nummers 1, 3 en 6 – en de chipleader had bovendien positie op mij. Later kwam daar nóg een dikke stack bij voor een super chipheavy tafel, en het was snel duidelijk hoe men al die chips had vergaard. Niet door het maken van quality folds in ieder geval!

Mij volledig beseffend dat in dit geweld mijn prutbetjes niet al te veel indruk zouden maken, besloot ik mij koest te houden. Een uurtje lang speelde ik zeer tight, op één enkele lichte drie-bet na, en zo was ik nog steeds dik bovengemiddeld vlak voor de bubble. De zeer los-agressieve ElJardi had toen net een flinke pot verloren. Aangezien ik hem een vervelende speler vond in die zin dat hij a) veel open spots voor mij wegnam, en b) als ik zelf agressie had getoond hij ook daar niet heel erg van onder de indruk leek, zag ik dit als een prima moment om hem extra stevig onder druk te zetten. Immers, hij was nu dik ondergemiddeld – en precies twee plaatsen voor het geld zou hij nu toch wel moeten beseffen dat hij met zijn optimistische spel nu niet meer zou kunnen wegkomen. Dacht ik!

Maar de waarheid bleek anders. Ik drie-bette hem twee keer op rij, en beide keren callde hij uit positie voor een significant percentage van zijn stack, gevolgd door in één geval ook nog een check-call op de flop. De handen die hij uiteindelijk tentoonspreidde: T9 suited en KT suited – nu niet precies het type handen dat graag je op de bubble speelt uit positie, zonder initiatief en tegen een goede speler met een dikke stack.

Mijn plan was mislukt! Beide keren had ik natuurlijk poep, maar ik had gedacht dat mijn tegenstander wel slim of oplettend genoeg was om mij respect te geven nu ik na zeer lange inactiviteit ineens in actie kwam. Dat was dus niet zo – en als gevolg was ik nu ineens zelf teruggezakt naar een gemiddelde stack. En met de vele grote stacks aan tafel die stuk voor stuk bereid waren stevig te gokken, was er nu zelfs een serieus gevaar dat ik misschien niet eens het geld zou halen!

Gelukkig bleek dit uiteindelijk geen probleem, maar aan mijn agressieve tafel zakte ik wel langzamerhand steeds verder weg. Op een gegeven moment zelfs tot half average, toen ik ineens met een (voor mij, zeer zeldzame!) disconnect te maken kreeg. Vlak voor het einde van de dag keerde ik gelukkig terug, aan een nieuwe tafel bovendien waar enkele spelers wél respect toonden als ik in actie kwam. Ik maakte hiervan gebruik middels een play die ik die dag al drie of vier keer had toegepast: een float in positie, dit geval op een Q55 flop. Ik flatcallde de c-bet van de preflop raiser, en pakte op de turn de pot weg – om zo alsnog de dag te beëindigen met 255k, niet veel onder de gemiddelde stack van 363k. En met de blinds nog steeds maar 2k-4k/500 was het geld nog steeds uiterst diep te noemen!

Benedengemiddeld dag 2 in

Ik was nu verzekerd van ruim $900, zo’n drie keer de initiële buy-in, maar ik had natuurlijk een iets hoger doel: de eerste prijs van ongeveer $17,500. En veel belangrijker natuurlijk nog: de titel “Kampioen van de Benelux”! Maar de loting voor dag 2 was mij niet heel goedgezind. ElJardi, die zich flink had hersteld op het eind van dag 2 en nu met afstand chipleader was, was ook nu aan mijn tafel – vier plaatsen ter linkerzijde. Dit betekende dat ik nog maar twee plekken had waar ik ‘makkelijk’ zou kunnen openen (de button & de cutoff), omdat in alle andere potten ik niet zeker zou zijn of hij in de hand zat. Bovendien had ik meteen rechts van mij “quidithear”, en die was mogelijk nog optimistischer dan ElJardi. Met stats van 36-27 voor deze Belg direct rechts van mij en mijn licht drie-bettende Rotterdamse vriend in de rug, wist ik dat mij een zware dag te wachten stond.

Het goede nieuws: ik had de dag ervoor al geconstateerd dat ElJardi iets gas terug nam als zijn stack was gegroeid, en dus besloot ik vanaf het begin flink hard terug te spelen op mijn rechterbuurman. Ik drie-bette quidithear al meteen op de allereerste hand van de dag (met een QJ suited, uncontested win), maar vervolgens kreeg ook ikzelf de ene na de andere drie-bet om de oren. Dat weerhield mij er niet van om gewoon veelvuldig te blijven openen, omdat door mijn kleine raises & de progressieve ante mijn steals niet eens in 50% van de gevallen hoefden te slagen om toch winst te maken. Vandaar dat ik niet te snel de panic button wilde pushen door marginaal / uit positie een drie-bet te callen, danwel licht te vier-betten.

Reshove tijd

Na veel open raise / fold to 3-bet handjes (danwel raise / fold na een check-raise op de flop tegen mijn kleine c-bet), had ik twee payjumps overleefd. Ik had nu $1363 locked up, en omdat de beide overgebleven tafels nu six-handed waren en het geld net iets minder diep begon te worden, vond ik het moment gekomen om vol gas te gaan en te gaan spelen voor stacks. Met een stack van zelfs minder dan 200k, average ruim 500k, was dit het moment om de reshove effectief te gaan gebruiken. De twee ideale kandidaten waren natuurlijk quidithear en ElJardi, de eerste omdat hij veel te licht opende, en de tweede omdat hij nogal frequent drie-bette. Kortom, het plan was: licht reshoven all-in tegen quidithear, wetend dat hij in staat was weg te leggen na zelf te hebben geopend. Bij ElJardi was dit wat moeilijker, a) omdat hij een stuk selectiever was in het openen van pots, maar vooral ook b) omdat hij bewezen had heel wat heat te willen weerstaan met uiterst marginale handen. Kortom: ik zou quidithear’s late positie raises all-in reraisen soms zelfs met poep, ik zou zeer tight openen wanneer ElJardi nog na mij in actie kon komen (zodat ik zou kunnen shoven op zijn eventuele drie-bets), en wanneer ElJardi zelf zou openen zou met mijn ongeveer 20BB stack AJ+/KQ+88+ gewoonlijk genoeg moeten zijn voor een all-in reraise.

En inderdaad: middels drie uncontested repushes en een gewonnen potje in showdown had ik mij van 200k weer opgewerkt tot dik boven de 400k! Zoveel chips had ik nu dat ik weer ‘gewoon’ kon openen, en dit deed ik dan ook – om weer vrolijk in de oude situatie te komen waar ElJardi mij drie-bette en ik foldde.

Het was in dit situatie dat mijn eliminatiehand plaatshad. Met aan onze tafel nog slechts vijf spelers en blinds 5k-10k ante 1250, open raiste ik op de button naar 20,099 – mijn standaard raise gedurende bijna het hele toernooi. (2BB+99). Dit keer had ik een voor deze situatie zwaar bovengemiddelde hand, , en ik hoopte dus met mijn 415k stack enige actie te krijgen. Dat kreeg ik ook: niet geheel verrassend van big blind ElJardi die mij reraiste naar 56,500. (Meen ik – het kan iets meer of minder zijn geweest.) Met nu een kleine 90k aan potentieel dood geld in de pot en met een hand die het tegen zijn drie-bet range lang niet slecht zou doen, besloot ik hier (enigszins licht / optimistisch) all-in te gaan. Tegen sommige spelers zou ik liever klein hebben gevierbet in deze spot om nog iets meer kracht te representeren dan ik had, maar tegen ElJardi leek mij dit niet slim. Dit omdat hij niet snel zou wegleggen tegen mijn vier-bet, en hij dan bovendien nog de ‘right to first bluff’ danwel stop-‘n’go play ter beschikking zou hebben. Komt bij dat in een handje vlak hiervoor Freakstah een 700k+ pot had gewonnen met KQ, all-in preflop (!) tegen A4(!!) – en het dus duidelijk was dat aan deze tafel wel zéér lichte all-in calls werden gemaakt. Dat gezegd hebbende, besefte ik mij terdege dat mijn A9 het tegen de range waar hij mijn shove mee zou callen waarschijnlijk niet heel goed zou doen. (ElJardi was wel los, maar zwakkere azen dan mijn A9 zou hij voor in totaal 60% van zijn stack toch meestal wel weggooien, leek mij. Dus ik verwachtte tegen zijn call range misschien iets van 40 tot 46% equity te hebben, afhankelijk hoe vaak hij zou callen met handen als kleine paartjes, KQ of een gedomineerd aas.) Maar dit werd dan weer ruimschoots goed gemaakt door de vele keren dat ik hier de pot uncontested zou kunnen oppikken – waarbij ik dan bovendien ook nog de duidelijke boodschap kon verspreiden “Beste heren, ik ga hier voor de winst. Drie-bet mij en er is een goede kans dat de gehele stack erin gaat.”

Het eindresultaat kent u. ElJardi had een tophand (KK) die standhield. En zo lag ik eruit op mijn eerste all-in showdown. Bij slechts mijn tweede vier-bet shove uit het hele toernooi op mijn Rotterdamse opponent (na vele folds tegen zijn drie-bets) keek ik meteen tegen een premium hand aan. Natuurlijk ook goed gespeeld hoor van ElJardi, die waarschijnlijk prima besefte dat (gezien het shorthanded karakter en de situatie open raise op de button / hij wederom reraise uit de big blind) ik hier waarschijnlijk heel licht zou gaan schuiven, waardoor hij waarschijnlijk in deze schijnbare resteal situatie niet snel zonder een echte hand zou drie-betten. De eerste paar keer succesvol restealen met bagger, om dan op het moment dat hij weet dat ik er genoeg van heb een absolute tophand open te draaien. De 101 van loose-aggressive poker!

Minder dan ik wilde – maar toch tevreden

Hoe dan ook: mijn toernooi zat erop. Een toernooi waar ik na een uiterst slecht gespeelde hand in het begin mij volledig had weten te herpakken, en toen de complete dag 1 geweldig poker had laten zien – met een uitstekende timing wat betreft het maken van blufs en het opvangen / uitlokken van blufs. Helaas moest ik mij uiteindelijk tevreden stellen met ‘slechts’ een 11^e plaats, en dus niet de titel waar ik voor was gegaan.

Maar omdat ik ook na afloop eigenlijk alle beslissingen die ik had genomen best kon billijken, kon ik prima leven met dit resultaat. Omdat het voor mij wederom een bewijs was dat ik de laatste tijd speltechnisch meer en meer de weg naar boven weet te vinden.