Column Rolf: Kort Verhaal: De strijd tegen een passie

In de komende tijd zal ik mijn column regelmatig gebruiken voor korte verhalen over de pokerwereld, waarin velen van jullie zich mogelijk kunnen herkennen. Let wel: Dit zijn vooral algemene verhalen, en ze zijn dus niet (of niet per se) van toepassing op concrete personen in mijn / onze omgeving.

Ze keek hem doordringend aan. “Jongen….”, begon ze. Het woord waarvan hij wist dat het bad news betekende. Want iedere keer dat ze dat zei kwam er vrijwel automatisch een serie verwijten in zijn richting, of volgde een gesprek dat hij toch nooit kon winnen. Kortom: Het was weer eens alle hens aan dek.

“Jongen”, zei ze. “In een relatie gaat het om geven en nemen. Jij doet alleen maar de dingen die je leuk vindt. Jij gaat naar de kroeg wanneer je daar zin in hebt. Jij gaat voetballen kijken met je vrienden wanneer het je maar uitkomt. Als ik thuiskom, zie ik je altijd achter de computer pokeren, en als het tijd is om te slapen zit je nog steeds achter dat scherm. Dit is geen relatie meer, hoor. Er moet nu echt iets veranderen.”

Hij keek haar aan terwijl ze sprak. Waarom was ze toch altijd zoveel aantrekkelijker als ze boos of onredelijk was? Dan had ze ineens wel weer dat vuur en die passie die hem altijd zo hadden getroffen.

Want wat was ‘ie verliefd geweest op haar, en wat had hij zich gelukkig gevoeld de eerste maanden dat ze samen waren. Maar stilletjes aan, bijna geruisloos was iets binnengeslopen in hun relatie dat er eigenlijk niet thuishoorde. Steeds meer had dat gelukzalige gevoel en die eerste opwinding plaatsgemaakt voor tevredenheid en voor routine. Routine die langzaamaan veranderde in sleur, en sleur die op zijn beurt weer overging in onverschilligheid. Of irritatie. Ach, eigenlijk was hun relatie net zo verlopen als die van al hun vrienden: In het begin was het meisje leuk, enthousiast, interessant en sexy. Je dacht de hoofdprijs binnen te hebben – maar dan zette ineens de sleur in, en wilde ze precies die dingen gaan veranderen aan jou die ze eerst zo leuk vond. Kortom: Het ging steeds meer voelen als een echt huwelijk – terwijl het dat nog niet eens was.

Als ze boos was, liet hij haar altijd maar uitrazen. Als ze dan was uitgeraasd, gaf hij daar dan meestal een zoen, en maakten ze tenslotte de ruzie weer goed met het beste smeermiddel dat er is: seks. Echter, ook dat begon haar steeds meer te storen – namelijk dat hij haar niet serieus leek te nemen, en nooit op haar klachten wilde ingaan. Maar hij had haar nu al zo vaak boos gezien, en hij wist dat hij tegen haar geklaag en gemopper toch niets kon beginnen. Immers, ze was middels argumenten of redelijkheid toch nooit te overtuigen, en op oplossingen zat ze al helemaal niet te wachten – dus was hij ook maar gestopt ze aan te dragen.

Terwijl ze haar gebruikelijke monoloog afstak, kon hij het niet laten om toch even met een schuin oog naar zijn beeldscherm te kijken. Op de $10-20 tafels waren twee flinke vissen aangeschoven, en ook de $25-50 was nog alleszins zacht te noemen voor dit tijdstip van de dag. Het was nu zo’n één uur ’s nachts, en dat zou toch moeten betekenen dat de actie nog wel zo’n twee, drie uurtjes goed moest kunnen blijven… Hij schatte zijn kansen in of hij zou kunnen wegkomen met het aloude “schat, ga jij maar vast slapen – ik kom zo”. Maar gezien de lichaamstaal van zijn liefje, zat dat er deze keer niet in. Als hij in deze situatie alsnog zijn pokergame zou voortzetten, dan zou hij wat betreft de relatie zijn hand wel erg overspelen. Want hoezeer hij over die relatie ook zijn twijfels had – lafaard als hij was, wilde hij het natuurlijk niet zo ver laten komen dat ze echt boos zou worden.

“Je moet gewoon niet zo zeuren”, sprak hij plotseling – en tot zijn eigen verrassing. “Als je denkt dat je het ergens anders beter kunt krijgen… wel, dan ga je toch.” Zijn ogen ineens kalm en zakelijk, sprak hij precies datgene wat hij eigenlijk altijd al had willen zeggen. “Kijk, je hebt dan altijd wel van alles te zaniken over een ander, maar zelf ben je ook niet vooruit te branden. Als je nou eens net zo kritisch op jezelf zou zijn als je altijd bent op mij, tja dan werd het misschien nog eens wat tussen ons. Dus als het je niet bevalt hoe ik ben, nou dan is daar het gat van de deur.”

Voordat hij het wist waren deze woorden eruit – en terwijl hij ze sprak dacht hij: “Mijn God, wat doe ik nou?” Tja, want echt willen dat ze wegging, daarvan was geen sprake natuurlijk – en al helemaal niet bij gebrek aan een redelijk alternatief. Maar ja, hij had de semi-bluf nu eenmaal ingezet, en dus was er voor hem ook geen weg meer terug. Sorry zeggen of zijn woorden terugnemen zou nu wel het zwakste zijn wat ‘ie kon doen. Dus zette hij de aanval voort, en liep hij recht op haar af, met dezelfde staalharde blik in zijn ogen waarvan hij wist dat ze daar juist zo verliefd op was geworden. En zonder het gesprek ook maar af te maken vielen ze in elkaars armen – de voorbode van wederom een gepassioneerde nacht als in hun good old days.

Toen hij de volgende morgen wakker werd, voelde hij nog altijd dat gelukzalige gevoel. Voor eventjes was zij weer die vrouw op wie hij toentertijd zo gek geworden was. Maar, zo wist hij: Lang zou het allemaal niet duren. Want steeds schaarser werden hun momenten van oprechte vreugde, en steeds langer de ‘dry spells’ – waar sleur het had gewonnen van passie & plezier. Tevreden kijkend naar haar nog altijd prachtige lichaam, stapte hij uit het bed en zette hij zich voorzichtig achter de computer. Hij draaide het geluid ietsje zachter, zodat ze hem niet zou horen. En terwijl hij zijn grote blind plaatste in de nu helaas heel iets minder juicy games dan gisternacht, voelde hij zich voor eventjes toch weer de man. Hij had een lekkere vrouw, iedereen was jaloers op hem, en bovendien had hij van zijn hobby zijn beroep weten te maken. What more can a guy wish for?

Tegelijk wist hij dat dit niet eeuwig zou kunnen voortduren, en dat hij uiteindelijk deze continue strijd zou gaan verliezen. Want zonder twijfel zou die dag komen dat ze er echt genoeg van had om hem weer te zien zitten achter dat beeldscherm, als een zielig klein kind roepend om “heel veel schoppetjes”. En hoewel hij gisteren nog de strijd had gewonnen door zijn goede timing en de juiste touch, het had haar sluimerende onvrede natuurlijk niet blijvend kunnen wegnemen. Een onvrede die mogelijk ook nu alweer aan de oppervlakte zou komen, nu zij ondanks zijn omzichtigheid toch wakker was geworden van het geluid – en hem wederom zag zitten achter dat door haar zo verfoeide beeldscherm, volledig opgaand in die passie die zij maar niet kon delen.

Een passie waar ze dus tot in lengte van dagen tegen zou blijven ageren. Tot het moment dat er bij één van beiden iets zou knappen… met als onvermijdelijk gevolg die langverwachte breuk.

Hij wist het: in eerste instantie zou hij dan mogelijk zelfs enige blijheid kunnen voelen, door kortstondig te genieten van zijn nieuw herwonnen vrijheid. Maar uiteindelijk zou dat niets waard blijken zo zonder zijn lief. Eenzaamheid zou die plek gaan vullen. En het diepe verdriet over wat hij ooit eens had – maar niet kon houden.

Want ja, natuurlijk zou hij dat eeuwige gezeur van haar dan ineens gaan missen… waarschijnlijk nooit volledig beseffend waar het nu precies was misgegaan.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.