Column Rolf: Legendarische potjes (3)

In de column van vorige week beschreef ik mijn debuut bij twee van de meest prestigieuze live toernooien ter wereld, de World Series of Poker Main Event en de EPT Grand Final. Vandaag blijf ik een stuk dichter bij huis, namelijk in Utrecht voor het hoofdtoernooi van de Summer Classics. Wederom waren hier twee cruciale potten waar ik pocket koning had – en waarbij ik in tegenstelling tot de het laatste handje van vorige week dit keer wel de juiste beslissingen wist te maken.

Koningen deel 3

Gezeten aan een mooie tafel, en met een nets ietsje actiever speelstijl dan normaal, had ik mijn startstack van 10,000 in slechts een paar levels weten uit te bouwen naar 19,500. (Relatief ongewoon voor mij, omdat ik in Main Events vaak vrij conservatief begin en als gevolg daarvan vaak de gehele dag 1 benedengemiddeld ben.) Met blinds 60-120 en twee limpers, maakte de zeer actieve en ietwat overagressieve Kenny Hallaert er 420 van. Een opvallend kleine raise, en kleiner dan zijn standaard open raises. Gezeten in de hijack achtte ik de kans aanwezig dat hij hier met een suited connector of een medium paar middels een kleine raise simpelweg probeerde de “button te kopen”. Ik sloot echter ook niet uit dat hij hier een tophand had op zoek naar actie.

In de small blind vond ik KK. Met de blinds, de twee limpers en de raise van Kenny lag er aardig wat geld in de pot, chips die ik graag aan mijn stack zou toevoegen. Ik besloot groot te reraisen naar 2400, a) omdat ik slechte positie had, b) om een soort overbet ‘move’ te representeren a la de “Kleine Schoppetjes” hand, c) omdat ik zo misschien 1 van de limpers zou kunnen verleiden tot het spelen van een grote pot met bijvoorbeeld een kleiner paar, en d) om bij Kenny zijn implied odds wat weg te nemen. (Ik wist dat hij vaak vrij los reraises callt, en aangezien hij met 12,800 een iets bovengemiddelde stack had wilde ik hem niet de kans geven om relatief goedkoop en in positie de call te kunnen maken, omdat dit mij postflop mogelijk in de problemen zou kunnen brengen.) Iedereen foldde, en toen was het aan Kenny. Hij ging in de tank, schudde wat met zijn hoofd, en na ongeveer 45 seconden legde hij soepeltjes vijf 1,000 chips bij zijn initiële inzet, om zo de totale bet 5,420 te maken – precies 3,020 extra dus.

De combinatie van zijn lichaamshouding, de tijd die hij nam en vooral de zeer ongebruikelijke reraise deden bij mij de alarmbellen rinkelen. Zoals al in de vorige column beschreven, als spelers plotseling komen met een ‘tussen-raise’ in een situatie dat een shove normaal zou zijn, is dit vrijwel altijd AA – slechts een enkeling heeft de durf hier zo’n kleine vier-bet te maken met bijvoorbeeld suited connectors. Daar komt nog eens bij dat Kenny & ik een uitgebreide speelhistorie hebben. Vroeger speelden we vaak in dezelfde toernooien op T6, waar we zeer vele clashes hebben gehad, en waar ik vaak met nogal marginale handen grote calls tegen hem had gemaakt. Met andere woorden: Ik zag hem als een goede maar enigszins overagressieve speler die altijd maar met bagger zit te raisen, en hij wist ook dat dat mijn mening was – en dat ik hem derhalve dus zeer licht zou callen of reraisen. Kortom: Intelligent als hij is, was het hem wel duidelijk dat hij natuurlijk niet echt het juiste image had om tegen mij een move te maken, of met een marginale hand te raisen, drie-betten of vier-betten.

Maar het was slechts 3,020 extra! Zelfs als mijn opponent hier de AA had die ik dacht dat hij had, dan nog kon ik toch gewoon de call maken en de flop zien – of niet dan? Tja, dat zou je denken – maar dat vind ik dus niet. Die 3,020 was zo’n 18% van de totale stack die ik nog over had, en belangrijker: na zijn vier-bet had Kenny nog slechts 7,400 behind. Dus als ik tegen AA zat, was dit een duidelijke fold, en als ik dus toch zou callen zou ik dat doen omdat ik twijfelde of Kenny wel had wat hij representeerde. En in dat geval zou het voor mij bij flops als 522 of 742 natuurlijk erg verleidelijk zijn om dan ook maar de rest erin te zetten.

Na heel lang denken, en met pijn in mijn hart open-foldde ik uiteindelijk mijn koningen. De crux: Als Kenny hier een move had gemaakt (een move waar hij vrijwel zeker toe in staat zou zijn) of zelfs een hand had van het kaliber AK / QQ / JJ, dan had hij in alle waarschijnlijkheid niet nog die extra betronde ingelast. Immers, er lag meer dan 3,000 dood geld op tafel, en het binnenhalen van die chips zou hij zijn stack met meer dan 25% hebben kunnen laten groeien – een meer dan bevredigende opbrengst als je feitelijk geen echte tophand zou hebben. En wetende dat ik hier vrijwel zeker een behoorlijke of zelfs goede kaart had, en zich er bovendien van bewust dat ik zijn verhogingen gewoonlijk niet al te zeer respecteer, was die kleine reraise dus bijna 100% zeker bedoeld om mij te tricken: om mij de illusie te geven dat er nog enige fold equity was, en om mij te verleiden all-in te gaan met een hand die tegen een shove van hem mogelijk niet had kunnen callen. Aangezien er slechts één hand is die aan al deze eigenschappen voldoet, AA, en aangezien deze hand meer dan 4-tegen-1 favoriet is tegen mijn koningen, was gezien alle bewijzen die op tafel lagen dit feitelijk een vrij eenvoudige fold – zelfs tegen de enigszins overagressieve speler die Kenny is.

En niet alleen een eenvoudige fold, maar gelukkig ook een juiste – zoals Kenny later tegen mij zou bevestigen door de simpele woorden: “O ja, nog één ding: Je fold was goed.”

Koningen deel 4 (slot)

Na mijn koningen te hebben weggelegd voor de flop, en na later ook nog AK preflop te hebben gefold (wederom correct: mijn opponent had KK), wist ik natuurlijk dat mijn opponenten mij misschien van mijn hand zouden proberen te drukken, in de gedachte: “Tja, als die gast dit soort handen foldt, dan is hij natuurlijk uit iedere hand te drukken.” En inderdaad, niet veel later kwam daar al de eerste ‘slimmerik’. Met blinds 80-160 had ik under the gun verhoogd naar 480 met KK, en een tot dan toe zeer strakke speler in midden positie ging all-in voor liefst 5400. Een gigantische shove dus, maar ik had geen enkele twijfel dat mijn KK hier goed was, en ik maakte dan ook direkt de call. Mijn opponent had een stack van meer dan 30 big blinds (!) erin gegooid met een AQ offsuit, terwijl in onze full-ring game zonder antes er natuurlijk nog geen enkele noodzaak was om gekke dingen te doen.

Kortom: Na twee goede beslissingen met koningen was ik alweer een bijna twee keer gemiddelde stack, en leek ik op weg naar een topprestatie. Maar toen verloor ik een cruciale pot. Wederom met een standaard open raise under the gun, was het dit keer de big blind die met een gigantische all-in reraise mij van mijn hand probeerde te drukken. Hij had A?J?, en ik callde direct met een dominerende hand, AK – annoncerend dat ik callde omdat ik vrijwel zeker de beste hand had. Dat had ik ook, en ik was op weg naar een zelfs drie keer gemiddelde stack met nog slechts 25% van het veld over – tot een boer op de river mij een spreekwoordelijke klap in het gelaat gaf.

Toen ik niet veel later was uitgeschakeld, had ik wel degelijk een tevreden gevoel: Ik had eigenlijk in alle cruciale pots vertrouwd op mijn reads, die steeds ook spot on waren gebleken. Echter, hoe trots ik dan misschien ook was op die beslissingen – met de teller van het prijzengeld nog gewoon op 0, was dat toch niet veel meer dan een schrale troost.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.