Column Rolf: Mijn Master Classics

De Master Classics of Poker zijn weer begonnen – de toernooiserie waar eigenlijk iedere Nederlandse pokeraar al lang van tevoren naar uitkijkt. Dit jaar helaas niet televised – wat op zijn minst verrassend is te noemen gezien het relatieve succes van de uitzendingen in vooral 2006, en in mindere mate ook 2007.

Voor mij is dit liefst de elfde Master Classics die ik van zeer dichtbij meemaak. Een uitgebreid verleden dus, waarbij ik in vele hoedanigheden met het toernooi heb te maken gehad – en met wisselend succes. Hier is mijn verhaal.

Een goed begin

Toen ik begin 1998 als pokerprof begon, was ik een pure cashgame speler. Ik speelde nooit toernooien, en had ook eigenlijk nog nooit van de Master Classics gehoord. Toch besloot ik me in te schrijven voor de twee kleinste toernooitjes. En wonder boven wonder: in het 200 gulden limit stud / hold’em mix toernooi kwam ik diep. Ondanks een eigenlijk te tighte, pure cashgame tactiek waar ik mezelf iets liet doodbloeden in de fase dat de blinds & antes substantieel werden, had ik de wind mee. Met zo’n 15 spelers over in het toernooi en met slechts 9 big blinds in mijn stack, kreeg ik 88 op de big blind in een multiway, ongeraiste pot. Ik flopte top set, kreeg volledig afbetaald, en kon zo eenvoudig cruisen naar de finaletafel. In mijn eerste toernooi als prof, werd ik uiteindelijk tweede – zoals gezegd, ondanks dat mijn toernooitactiek verre van perfect was.

Van wie verloor ik?, zult U vragen. Wel, weinig mensen weten dit, maar de persoon van wie ik verloor was Aryan Börger – precies, de huidige eindredacteur van het tijdschrift Poker Visie. Hij verhoogde eigenlijk iedere pot, en tegen mijn veel te tighte approach bleek dit de juiste tactiek. Echter, in 1999 bleek dat ik toch wel degelijk iets goed gedaan moest hebben. Want in exact hetzelfde stud / hold’em mix toernooi als het jaar ervoor, eindigde ik dit keer als vijfde. Toeval of niet: in het jaar erop was ‘mijn’ toernooi ineens uit het schema gehaald, en kon ik dus geen ‘drie op een rij’ halen. Na geen aansprekende resultaten te hebben geboekt in dat jaar (2000), had ik in al met al acht Master Classics toernooitjes gespeeld – met als resultaat liefst twee finaletafels. Een goed begin dus.

Overstap naar de reporting

De jaren 2000 en 2001 waren voor mij mijn doorbraak geweest als succesvol middle-limit cash gamer. Ik pendelde heen en weer tussen de cash games van Amsterdam en Wenen (waar mijn vriendin werkzaam was als dealster), en ik had bovendien mijn strategiecolumn “Ace Speaks” opgestart in het Amerikaanse Poker Digest magazine. Meer en meer begon ik na te denken over hoe ik een carrière buiten het poker kon opzetten, om ook op termijn verzekerd te zijn van stabiliteit & een zeker inkomen – en natuurlijk om gewoon mijn risico’s wat te spreiden. Ik besloot aan Holland Casino voor te leggen om hun vaste verslaggever te worden van de Master Classics toernooien, een functie die tot op dat moment nog niet bestond in Nederland maar bij de buitenlandse toernooien wel. Ik legde uit dat dit voor de gasten in het casino heel leuk zou zijn om op de hoogte te blijven, en bovendien zouden die stukjes ook op de website van het casino kunnen worden geplaatst om het toernooi zo ook iets meer internationale exposure te geven. Omdat de directie slechts matig overtuigd leek van de directe voordelen, besloot ik mijn diensten gratis aan te bieden – als investering in mijzelf, om te zien of ik het eigenlijk wel leuk vond / goed kon, en om het casino ervan te overtuigen mij in de toekomst aan te nemen. Dat lukte! De gasten in het casino en ook de bezoekers online vonden mijn dagelijkse verslagen zo leuk, dat vanaf dat moment er voor de directie geen twijfel was. Vanaf 2002 was ik bij ieder HC-event de vaste reporter. Ik kweet mij zeer gedreven & consciëntieus van mijn taak, en meer en meer werden die dagelijkse reports onderdeel van de vaste routine van de mensen: nadat ze opstonden of voor ze naar het casino gingen, eerst nog even Rolf’s reports lezen. In 2005 verplaatste ik die reports ook naar mijn live blog op PokerPages, zodat men niet tot de volgende ochtend hoefde te wachten op de reports – nee, ze waren gewoonlijk al beschikbaar slechts zo’n uur na de sluitingstijd van het casino.*

Echter, langzaam maar zeker begon het fenomeen “live reporting” zijn intrede te doen – en zelfs mijn veel snellere updates dan voorheen begonnen toch wel enigszins ouderwets aan te voelen. Hoewel HC mij als sole reporter wilde houden en dus de (commerciële) poker nieuwssites buiten de deur hield, voelde ik mij als nieuwsbron langzaamaan iets minder relevant worden. Dus toen in 2006 bekend werd dat de Master Classics op TV zouden worden uitgezonden, gaf ik direct aan bij HC dat ik graag de commentator wilde zijn – om zo het uithangbord van HC te blijven wat betreft de verslaggeving, en ook natuurlijk om mijn eigen journalistieke carrière een nieuwe impuls te geven.

Toen dat uiteindelijk niet werd wat ik wilde, wist ik direct: mijn journalistieke rol is nu wel uitgespeeld. Ik had mijn kaarten erop gezet om de pokerverslaggever van Nederland te worden, maar op het moment suprême stond ik gewoon naast de zijlijn. Uit loyaliteit naar het HC toe besloot ik alsnog de dagelijkse reports van de Master Classics 2006 voor mijn rekening te nemen, met uitzondering van het €5,000 Main Event. Daarvoor had ik Anthon-Pieter Wink voorgedragen als mijn vervanger, zodat ikzelf in dat event mijn boosheid & frustratie kon wegspelen. Met andere woorden: Ik was weer terug in actie, en waar ik feitelijk ook thuishoorde – namelijk aan de pokertafels zelf.

Terug in de spotlights

Zijnde een superstrakke cash game grinder, zat ik nu plotseling als een maniak te beuken in het met afstand grootste toernooi dat ik ooit had gespeeld. Mede gezien de uitzendingen op RTL7 meteen de avond na de actie, was er een fantastische buzz in het casino – iedereen wist dat we hier geschiedenis aan het schrijven waren. Na mijn dramatische suckouts tegen mannen als Menno & Thierry, maar eigenlijk tegen iedereen wel (ik had vrijwel altijd de slechtste hand als het geld erin ging), leek ik op weg naar een historische titel. Echter, na mijn al even dramatische verliespot tegen de enige persoon die mij had gecoverd (met A?K? tegen A?K?; kortom voor een pot waarin op het moment dat het geld erin ging ik een verwaarloosbare 1.82% aan winstkansen had, we liefst 97.09% van de tijd een ‘logische’ split pot hadden, en mijn opponent Alex Jalali mij dus slechts 1.09% van de tijd zou kloppen!), lag ik er alsnog uit als vijfde. Kortom: ik had niet de titel die ik zo graag wilde, maar wel alsnog het grootste prijzengeld dat ik ooit had behaald. En bovendien had ik mijn naam als toernooispeler gevestigd – en ook dat was wel iets waard natuurlijk.

Vorig jaar kwam dan het jaar dat ik moest bevestigen dat ik geen one-hit wonder was. Met uiteindelijk drie diepe finishes, waaronder twee finaletafels, had ik duidelijk boven mijn verwachtingen gepresteerd – en niet onbelangrijk: ik had dat gedaan met zeer goed & gefocust spel. Echter, in het toernooi dat ik graag wilde winnen (het PLO toernooi, waarvan ik reeds voor het begin van het toernooi aankondigde dat ik hem op mijn naam zou schrijven) nam ik mogelijk net iets teveel risico aan de finaletafel, waardoor ik mijn goede chip positie verspeelde.

Al met al is het teleurstellend voor mezelf dat ik nog steeds geen Master Classics titel op mijn naam heb. Anderzijds heb ik met liefst 5 finaletafels in zo’n 20 gespeelde toernooien een tot nu toe gigantische erelijst – veel beter natuurlijk dan waar ik gezien mijn kwaliteiten recht op zou hebben. Echter, dit neemt niet weg dat ik ook dit jaar mijn uiterste best zal doen om binnen te halen wat mijns inziens nog ontbreekt: dat kleine, witte bordje met mijn naam erop – als bewijs van een daadwerkelijk gewonnen Master Classics event.

Wish me luck!

* Al mijn dagelijkse reports (Engelstalig) die ik ooit heb geschreven zijn nog gewoon terug te vinden in de “Tournament Reports” sectie op mijn site www.rolfslotboom.com. Ook kunt U daar mijn uitgebreide verhaal “The Master Classics Over The Years” lezen, dat in 2006 verscheen in CardPlayer Europe (toen ik daarvan nog hoofdredacteur was). Een erg interessante geschiedenis, niet in de laatste plaats door de verschillende verhalen die zowel spelers als directie daarin vertellen over de eerste winnaar ooit van het Main Event. Namelijk of dat “Karotti” Gerard Dresken zou zijn (wat ik altijd begrepen had van Gerard zelf en ook van de andere Nederlandse regulars), of juist de internationaal gelouterde Surinder Sunar. (Dat werd door Peter Voolstra beweerd, en later ook bevestigd tegen mij door Surinder zelf.) Het hele verhaal is te vinden in de “Cover Stories” sectie van mijn site.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.