Column Rolf: Misinterpretaties

Als schrijver van strategieboeken ben ik eraan gewend geraakt dat het lezerspubliek de aangeleverde informatie soms fout interpreteert. Het is een misschien niet erg leuk deel van het schrijverschap – maar het is er ook onlosmakelijk mee verbonden. Soms ligt de fout bij jou als zender van de informatie, bijvoorbeeld omdat je jouw boodschap niet duidelijk genoeg hebt weten te verwoorden. Maar vaak ook ligt de fout bij de ontvangers, die zonder de tekst echt goed te hebben bestudeerd er toch conclusies aan menen te moeten verbinden. Onjuiste conclusies dus!

Een duidelijk voorbeeld van (wat ik tenminste zie als) onjuiste interpretatie, waren de zeer uitgesproken reacties rondom mijn eerste PLO boek, het in 2006 verschenen Secrets of Professional Pot-Limit Omaha. Hoewel ik erg veel complimenten ontving vanwege de kwaliteit en de relevantie van het werk, was er ook een kleine maar significante groep mensen die de nadruk op geheel andere zaken wenste te leggen. De belangrijkste misvattingen: Dat het een puur shortstack-boek zou zijn, en dat ikzelf alleen maar zou shortstacken. Hardnekkige misverstanden, die tot op de dag van vandaag voortduren bij deze selecte groep mensen. Want hoewel ik inderdaad vaak shortstack, en mijzelf ook erg goed vind als shortstack speler, is in het boek juist zeer veel zeer informatie te vinden over deep-stacked strategy. Waarschijnlijk veel gedetailleerder en van hogere kwaliteit dan welke info dan ook die er tot dat moment op de markt was verschenen – maar bij de analyses van zowel pers als publiek sneeuwde dit nogal eens onder.

Lang niet onlogisch hoor, gezien de waarde & de impact van het controversiële shortstack gedeelte. Een sectie die bovendien niet voor niets zo lijvig is! Immers, ik heb met een destijds nogal vernieuwend systeem van minimale inkoop en een zeer strakke move-in-early speelwijze erg veel geld weten te verdienen in pot-limit Omaha. En tot pakweg een jaar of twee geleden was het ook nog eens de eenvoudigste manier om multitafelend een dik belegde boterham te verdienen! Maar dat betekende geenszins dat ik dus ook automatisch shortstacken zou prefereren boven big-stack play. Immers, in de optimale situatie speelt iedereen juist zeer diep, zonder enig maximum op de buy-ins en met iedereen meer dan 100BB. Maar aangezien sites dit zelf niet willen (het poker wordt dan te skillful naar hun smaak, waardoor het geld van de zwakkere spelers te snel verdwijnt richting de profs – met als gevolg minder spel en dus minder rake voor de site), hebben zij besloten tot het invoeren van een cap op de maximale buy-in en een relatief lage minimale inkoop. In deze situatie is big-stack play om meerdere redenen een stuk minder attractief dan shortstacken, en dat heb ik in het boek dan ook uitgebreid beschreven. Maar dat maakt mij natuurlijk niet ineens tot een groot liefhebber of pure promotor van shortstacken – ondanks dat ik her en der zo wel ben omschreven. Zoals gezegd: Allemaal misschien niet zo heel onlogisch, hoor. Maar het misschien wel belangrijkste detail werd simpelweg vergeten: dat ik dit hele systeem mede had opgezet als reactie op de beperkingen die de sites en casino’s zelf hadden opgelegd, beperkingen die voor een belangrijk gedeelte de merits van big stack play (zoals wij dat vroeger gewend waren te spelen in de cash games) onderuit hadden gehaald.

Ook wat strategie betreft zijn mijn adviezen of aanbevelingen nogal eens op onjuiste wijze geïnterpreteerd. Zo is het toch verre van eenvoudige Secrets of Professional Pot-Limit Omaha weleens badinerend omschreven als “tja, 240 pagina’s over wachten op azen en het er dan inschuiven”. En ook aan de tafels zelf zag ik vaak mensen die overduidelijk probeerden mijn shortstack adviezen uit dit boek succesvol toe te passen – maar dit op onjuiste wijze deden. Zo vergaten ze te zoeken naar de juiste plaats aan tafel (rechts van de maniak, en dus niet links), postten ze op het verkeerde moment, overschatten ze KKxx of AKQJ handen tegen strakke raisers, of maakten ze te weinig gebruik van de limp-reraise tactiek of het creëren van dood geld. Allemaal lastige of controversiële issues die ik juist in dit boek zo tot in detail had geanalyseerd!

In alle (misschien niet zo) bescheidenheid durf ik te stellen dat dit boek het PLO landschap destijds op indringende wijze heeft veranderd. Juist omdat er zo veel concepten in stonden die tot dan toe slechts bij een zeer selecte groep spelers bekend waren, kwam er een influx van een zeer grote groep veelal jonge spelers die het spel nieuw leven inbliezen. Die dus niet zozeer uit eigen ervaring, maar puur op basis van de in het boek geleverde informatie probeerden mijn shortstack tactiek in de praktijk te brengen. Met de vele misinterpretaties die daarbij hoorden – dus zeker niet in alle opzichten betekende deze ontwikkeling een verslechtering voor de regulars. Maar dat de online cash games er ineens heel anders uitzagen dan voor het verschijnen van dit boek… tja, dat leed geen twijfel.

Een tweede PLO boek dat van zeer grote invloed is geweest: het vorig jaar verschenen “Advanced Pot-Limit Omaha Volume I: Small Ball & Short-Handed Play” van Jeff Hwang. Zeer gedetailleerd en hand voor hand beschrijft Hwang belangrijke concepten in shorthanded poker. Een kwalitatief redelijk hoogstaand boek, met uitstekend uitgelegde adviezen.

Niettemin worden veel van deze adviezen in de praktijk maar zeer matig toegepast! Zo beschrijft Hwang in zijn boek dat heads up tegen geannonceerde azen en met het geld niet al te diep, het van belang is om niet te liberaal te passen indien de flop geen aas geeft. Een enkel paar met kickers of met een gutshot kan vaak al genoeg zijn om te callen, uitgaande van een bet van de opponent die all-in is voor ongeveer de pot of net iets minder. Uitgaande van unimproved AA bij de tegenstander is het van belang hier minder tight te folden dan sommige spelers doen – dat is geparafraseerd zijn advies.

Echter, het gevolg van dit advies is geweest: een werkelijk radicale verandering van hoe het PLO spel tegenwoordig wordt gespeeld, en dan vooral op de wat lagere limieten. Waar ik vroeger in mijn shortstack-tactiek veelal de pot uncontested won op de flop als ik iets van 40% van mijn stack preflop erin had en dan de resterende 60% op de flop (meestal met een unimproved AA of een andere premium hand), daar word ik tegenwoordig zeer licht gecallt in deze spot. Opponenten insta-callen tegenwoordig met allerlei soorten bagger, denkend dat dit ‘automatische’ beslissingen zijn waar folden gewoon out of the question is. Maar ze maken hierbij de volgende denkfouten:

1. Hwang’s adviezen gingen uit van een heads up situatie na de flop. In een situatie waar meerdere spelers de flop hebben gehaald, of erger nog waar je bent gesandwicht tussen de flop all-in better met een derde of zelfs vierde persoon in je rug, dient aanmerkelijk tighter te worden gespeeld – omdat je niet slechts één persoon moet verslaan, maar meerdere.
2. Als Hwang het erover had dat je de geannonceerde azen soms kunt callen met slechts één enkel paartje, dan doelde hij op een paar met drie kickers, en dus niet op een hand met een pocket paar. Kortom, tegen geannonceerde azen zou je een all-in pot bet op een flop J82 rainbow gewoonlijk wel kunnen callen met iets als 8754 (37.4% equity, ruim meer dan de benodigde 33.3%), maar niet met 8775 (28.3%) – en al helemaal niet met iets als 7754 (16.2%). Maar niettemin zijn dit calls die in deze spots tegenwoordig automatisch lijken te worden gemaakt – zelfs door toch vrij behoorlijke spelers op de serieuze limieten.
3. Als je iemand zet op een premium pair, waarschijnlijk AAxx, dan moet je dit scenario natuurlijk niet te rooskleurig inschatten. (Of, om het eens met een niet-poker term te omschrijven: Dan moet je jezelf hierbij niet rijk rekenen.) Op flops als KQ3 in een gereraiste pot, zie ik tegenstanders fluitend een potbet of zelfs nog meer auto-callen met een hand als 6543, onder het motto “ach, tegen zijn kale azen heb ik hier toch al snel de juiste odds”. Maar deze bottom pair met slechts 31.7% equity wel heel erg aan de krappe kant. (Gezien de pot bet van de opponent, en door de rake & het mogelijke kleine beetje extra money behind van de opponent, zou je eigenlijk iets meer dan 33.3% nodig hebben om break-even te spelen.) Misschien nog wel belangrijker: de opponent hier puur en alleen op AAxx zetten is wel een heel simplistische redenering, en een erg nauwe hand range. Immers, gezien de textuur van de flop met de twee hoge plaatjes is het verre van ondenkbaar dat de opponent hier gewoon een set heeft geflopt, of inderdaad de verwachte azen maar dan met een tussenpin erbij of zelfs met een kleine wrap. En om tegen deze handen dan ten strijde te trekken met slechts bottom pair en wat remote extras… tja, dat is wel erg optimistisch. En natuurlijk erg –EV!

Kortom: doordat mensen de aanbevelingen van Hwang verkeerd hebben geïnterpreteerd (of toepassen in geheel andere situaties & onder andere voorwaarden dan door de auteur beschreven), is het PLO spel het afgelopen jaar gigantisch veranderd. Niet alleen dus het 6-max spel waar Hwang het over had, maar ook de full-ring games die ikzelf nog altijd het liefste speel. En dus kun je tegenwoordig superlosse calls verwachten van handen die pakweg twee jaar terug nog een auto-muck waren.

Niet dus omdat de adviezen van de auteur in kwestie onjuist zouden zijn – maar puur omdat veel lezers kennelijk niet in staat waren deze informatie op juiste wijze te verwerken.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit