Column Rolf: Nieuwe Energie

Eigenlijk al enkele maanden doe ik het wat poker betreft vrij rustig aan. Ik beperk me tot enige live toernooitjes en een incidentele online sessie op zondag, en verder schrijf ik vrolijk wat columns of promoot ik mijn boeken. That’s it! Door mijn hoge percentage overwinningen live en mijn mooie zege online bij de SCOOP lijkt het of ik dit jaar heel wat toernooien heb gespeeld. Maar de waarheid is dat ik eigenlijk al sinds de lente mij vrijwel uitsluitend bezighoud met lekker relaxen, leuke tripjes en wat relationele aangelegenheden.

Dat is ook wel eens leuk, voor de verandering! Immers, ik ben waarschijnlijk iemand op wie de omschrijving “workaholic” wel enigszins van toepassing is. Want na jarenlang op zeer gedreven wijze mijn weg als pokerprof te hebben nagevolgd, heb ik vervolgens met eenzelfde toewijding mij gericht op mijn nieuwe functies als verslaggever, commentator en het waarschijnlijk belangrijkste van alles – mijn werkzaamheden als schrijver.

Met liefst vijf boeken op de plank en eigenlijk al jarenlang degelijke & consistente resultaten aan de al dan niet virtuele tafels, bereikte ik langzaamaan een fase dat ik het allemaal iets rustiger aan ging doen. De druk leek er wat af, en het spelen hoefde allemaal niet meer zo nodig. Middagjes lekker zonnen in mijn tuin, de bioscoop verkiezen boven een juicy partij, of mijn pokertripjes verlengen met wat extra dagen vakantie. Dit soort dingen kwamen vroeger niet eens in mij op, maar de laatste jaren zijn zij steeds meer tot een gewoonte geworden. Zelfs in zo sterke mate dat ik soms liever een nieuwe column schreef of iets op het forum plaatste dan dat ik weer de strijd aanging aan de tafels.

En levensgenieten is best mooi, hoor – het moet alleen niet de overhand krijgen. Immers, als middendertiger lijkt het mij ietwat vroeg om al bezadigd te zijn! Wetende dat juist mijn focus en mijn drive mij zo ver hebben gebracht in het poker, heeft het mij eigenlijk best verbaasd dat ik ondanks iets minder drive toch nog altijd uitstekende prestaties wist neer te zetten. Maar toen ik terugkwam uit Marokko dacht ik: tja Rolf, allemaal leuk & aardig al dat kalme gekabbel – het wordt tijd dat je weer eens ouderwets gaat buffelen.

En daar ben ik sinds zo’n twee weken terug dan ook inderdaad mee aangevangen, laten we zeggen als afsluiting van het jaar. Een eindejaarsrally als in de Gouden Jaren op Beursplein 5, of als een Federer die besluit om in de vijfde set toch maar weer dat extra tandje bij te zetten.

Ik poker weer!

Overdaad aan live toernooien in het verschiet

Als jullie dit stukje lezen, zit mogelijk mijn Dutch Open in Rotterdam er reeds op. (Ik hoop van niet natuurlijk – want dat zou betekenen dat ik de eerste dag heb overleefd.) Als eerste winnaar ooit heb ik zeer warme gevoelens bij dit toernooi. Alhoewel… de wijze waarop het nu al jarenlang heen en weer wordt geslingerd (met onnodige en soms zelfs onnozele wisselingen in plaats, buy-in & structuur) doet het glazuur van de tanden springen! Maar goed, daar heb ik de laatste jaren wel genoeg over gezegd, lijkt mij zo. En hoe men in mijn optiek met dit event had moeten omspringen mag dan ook wel als bekend worden verondersteld.

Vrij snel na dit officieuze Nederlandse Kampioenschap is het alweer tijd voor de Master Classics of Poker, waar ik de laatste jaren uitermate goed heb gepresteerd. Voor mij is dit standaard het hoogtepunt van het jaar, en vooral op mediagebied is de MCOP altijd een ontzettend hectische tijd. Dit jaar waarschijnlijk zelfs nog meer dan anders, omdat wij met PokerCity dagelijks een soort Poker Inside gaan brengen vanuit de koepelzaal – waarover later meer. En daarbij komt ook nog eens de release van mijn nieuwe boekje Pokerface II, een bundeling columns & verhalen met voorwoord van onze eigen Ancilla. Dus het zal dit keer wel eens buitengewoon lastig kunnen worden om mij 100% te focussen op wat eigenlijk ieder jaar weer mijn doel is bij de Master Classics: minimaal één finaletafel.

Nu zijn de Dutch Open & Master Classics natuurlijk vrij ‘normale’ events die ieder jaar wel weer terugkeren, met als enige uitzondering dat ze misschien iets meer dan voorheen op elkaar geplakt zijn. Maar dat vind ik eigenlijk wel lekker – en daarom heb ik besloten mijn toch al overvolle agenda voor deze periode nog wat extra te laten uitpuilen. In overleg met de door mij zeer geliefde forum-spamhoer Kenny Hallaert (die ook wel bekend staat als de Don Corleone van Namur, maar dit geheel terzijde) heb ik besloten om meteen na de MCOP ook het complete Belgisch Kampioenschap mee te pakken, inclusief alle side events dus. Let wel: Ik kan het Main Event pas aanvangen op de allerlaatste startdag 24 november, omdat ik pas de dag daarvoor terugkeer van een ander topevenement dat ik speel: de EPT Vilamoura.

Inderdaad. In weerwil van mijn eerdere beslissing om eigenlijk alle buitenlandse events maar te laten schieten, vind ik dat ik mij toch niet helemaal afzijdig hoef te houden alleen door het starre 29% belastingregime zonder aftrekposten. (Waardoor niet-gesponsord toernooipoker in het buitenland eigenlijk in één klap tot een nauwelijks nog winstgevend te spelen activiteit is gemaakt.) Je reinste graaizucht van de heren-die-zeggen-het-niet-leuker-te-kunnen-maken-en-die-eigenlijk-ook-geen-flauw-benul-hebben-van-wat-ze-nou-eigenlijk-zitten-te-doen-behalve-gewoon-het-uitsturen-van-blauwe-enveloppen-want-wie-weet-zijn-er-wel-wat-sukkeltjes-te-vinden-zoals-die-Rolf-met-de-staart-die-toch-wel-braaf-de-knip-trekken-omdat-ze-zich-nu-eenmaal-graag-aan-de-wet-wensen-te-houden. Maar omdat ik een flinke edge heb in het spelen van supersatellites met grote velden, leek het mij alsnog een goed idee om (via de good-old online kwalificatieweg, en tegen beperkte kosten) mij mogelijk in wat leuke internationale events te kunnen spelen. Niet in de laatste plaats natuurlijk omdat ik mijzelf ook wel weer eens in het buitenland wil laten zien.

Billenknijpen in de PCA en EPT Vilamoura supersatellites

De laatste twee weken was mijn patroon dus als volgt: Net als vroeger dag in, dag uit grinden in de online cash games volgens een zeer strak schema. Weliswaar veel kleinere games dan de $10-20 en $25-50 full ring games die ik vroeger shortstackte, maar met vier of vijf tafeltjes $2-4, $1-2 en zelfs $.5-1 plus wat kwalificatietoernooitjes of freerolls ernaast, toch een mooie manier om rustig te verdienen. En als kersen op de taart natuurlijk de supersatellites voor de EPT Vilamoura en de PCA. Op één dag leek ik kansrijk om mij voor allebei te kwalificeren, maar ik wist mij geen raad met een ruime chiplead in de PCA supersatellite met nog slechts een kwart van het veld over en zo’n 5% kwalificaties. (Een voor mij zeer ongewone chiplead, omdat mijn tactiek in supersatellites gewoonlijk toch vooral bestaat uit het mijzelf rustig & shortstacked door het toernooi werken.) Eerst had ik nog mazzel dat ik slechts het minimum verloor met een geflopte set heads up tegen de top paar van de preflop raiser. Mijn geplande check-raise op de turn werd beantwoord met pot control en een vrij kleine value-bet op de river van zijn geriverde backdoor flush – in een situatie waar een bluf of dunne value bet van top paar net zo logisch waren. Kortom, ik mocht niet mopperen dat ik nauwelijks had verloren in een hand die ik bereid was te spelen voor stacks! Nog steeds chipleader zelfs na die hand verloor ik vervolgens een chunk toen iemand mijn bet op de river all-in callde. Voor 4200 in een 4300 pot, op een board A5468 met drie ruiten, in een pot waar betting was geweest op iedere straat… callde mijn opponent all-in met slechts pocket negens! Ik had de situatie kennelijk zo belabberd geanalyseerd dat ik gezien mijn ultrastrakke image & goede chipstack dacht mijn opponent relatief eenvoudig van een hand als top paar te kunnen drukken – om dan vervolgens te worden gecalld door een veel slechtere hand!

Na een ongelukkig verloren all-in met pocket boeren wist ik aldus het PCA ticket niet binnen te slepen, ook niet bij poging twee de dag erop, maar voor de EPT Vilamoura kwalificeerde ik mij gelukkig wel. In een prachtige finale waren vijf tickets te vergeven. Omdat vrijwel iedere speler aan de finaletafel goed genoeg was om te weten dat het maken van grote calls uit den boze was, was er een geweldige strijd gaande met vrijwel uitsluitend preflop spel en nauwelijks showdowns. Met zeven spelers over was Thierry van den Berg chipleader met grote afstand, maar bijna twee uur later was ik ineens chipleader en was hij de kleinste stack – en waren dezelfde zeven spelers nog gewoon allemaal in de strijd! De blinds & antes stonden op feitelijk best bescheiden levels, maar omdat de strijd zo lang voortduurde zonder eliminaties, werd de blindendruk steeds hoger – en was mijn specialiteit van het in-de-money-folden nu dus niet aan de orde. Passen was simpelweg te duur nu mijn opponenten weigerden met elkaar de confrontatie aan te gaan.

Het was een roller coaster van het zuiverste water! Ik won voor 60% van mijn stack een bizarre pot met 99 tegen QQ, ondanks een Q op de flop – en runner runnerde mijzelf in die bizarre pot naar de chiplead. Maar toen ik met zeven man over het toernooi feitelijk leek te beslissen met JJ versus J7 (!), had ik Vrouwe Fortuna ineens tegen. Voor 70% van mijn stack riverde mijn tegenstander een straat, waardoor in plaats van dik-chipleader op de bubble ik nu nog slechts 6 of 7 big blinds overhad als shortstack, en met nog twee eliminaties te gaan. Daarbij kwam nog dat de gevaarlijke Thierry tot twee keer toe een all-in tegen mij overleefde (eerst met QT tegen mijn A7, en in de eindfase met 88 tegen mijn AQ), en al met al zat ik dus behoorlijk in de piepzak. Want met nog steeds dezelfde zeven spelers over als twee uur terug was ik nu ineens de short stack, na liefst tot driemaal toe een ander te hebben verdubbeld.

Maar met uncontested pushes op strategisch goede momenten zat ik zo weer op average, en met drie kleinere stacks links van mij kon ik nu zelf de first in vigorish in de eindfase gaan misbruiken – iets wat in de uren ervoor met de relatief lage blinden nog nadrukkelijk door de kleine stacks was gedaan. Nu beukte ik mijzelf op keurige wijze naar het ticket, net als Thierry en overigens ook nog een derde Nederlander. En zo hadden we met liefst drie landgenoten voor slechts vijf tickets onze Hollandse huid uitermate duur verkocht – zoals het hoort, eigenlijk.

Gecombineerd met alle cash games die ik speelde plus wat satellietjes voor satellieten on the side, waren het twee intense weken. Ik kreeg weer nieuwe energie, en heb dan ook de insteek dit drukke schema van online volume play de gehele winter te continueren. Waarom ook niet, nu de weermannen al hebben aangekondigd dat het dit jaar wel eens een extreem strenge winter zou kunnen worden!

First things first

Maar eerst dus nog de live events in Rotterdam, Amsterdam, Vilamoura & Namen. Kijken of ik daar kan presteren – om mijn veel te populaire alter-ego maar eens te parafraseren. Mijn doel: Het jaar 2009 afsluiten met een flinke cash in minstens één van deze vier aansprekende toernooien. Het jaar is al redelijk geslaagd natuurlijk, niet in de laatste plaats vanwege het voor mijn doen ongekend hoge aantal zeges. Maar nu is het wel eens tijd voor een klinkend resultaat bij een event dat er echt toe doet – laten we zeggen, als de al eerder genoemde kers op de taart.

Wish me luck!

aanjtwit