Column Rolf: Plezant!

Cashen bij toernooien, finaletafels halen… het zijn noodzakelijke zaken voor de rondreizende toernooiprof. Direct na mijn toch wat teleurstellende Master Classics en mijn evenmin overtuigende EPT Vilamoura, sloeg ik mijn spreekwoordelijke tenten op in Namur, gelegen in het Franstalige gedeelte van België. Door velen van ons Nederlanders geafficheerd als smethuis danwel rovershol (of beide), is Namur voor mij door de jaren heen altijd een fijne plek geweest. Zo heb ik er buiten de tafels enige romantische momenten gekend op voor vele pokeraars verborgen gebleven, maar daarom niet minder mooie, plekjes als de wandelpromenade langs de Maas en de prachtige Citadelle – voorheen een belangrijke militaire verdedigingsgordel, tegenwoordig een uitgestrekte heuvel met spectaculair zicht over de stad.

Fijne plekken

Wanneer de zon schijnt zijn dit erg fijne plekken. Maar helaas is bij kou of regen dit allemaal een stuk minder zichtbaar, en valt het oog meer op de vervallen staat van de woningen, de penetrante (niet frisse) geur op vele plekken in de stad, en de onbeschoftheid / luiheid van een helaas iets te groot percentage van de bevolking.

Maar zoals gezegd – ik kom er graag! Slechts zeer zelden keer ik terug uit Namur zonder een goede cash, en het Belgisch Kampioenschap is natuurlijk helemaal een trekpleister. Ruim 800 deelnemers waarvan meer dan de helft dichtbij de kwalificatie ‘dead money’ komt… het is voor een steeds grotere groep sharks de reden om af te reizen naar België, en de €1500+200 buy-in op tafel te leggen.

Cashloos in Main Event

Ik was voor het tweede opeenvolgende jaar aanwezig bij dit Main Event – maar helaas kon ik niet cashen, laat staan dichtbij de eerste prijs van €400,000 geraken. Net als in eerdere toernooien zat het wat tegen: Grote handen die opliepen tegen nog grotere, enige ongelukkige outdraws, of geen afbetaling wanneer ik een flinke hit had. Ach, U kent het wel – de gebruikelijke klaagzang van de toernooiprof die net iets langer dan normaal de wind tegen heeft. En die in zo’n situatie net even dat gelukje mist om over de hump te komen, en die dus na de allereerste all-in ook meteen buiten staat.

Althans… bijna buiten staat. Want nadat ik mijn Waterloo had gevonden in het Main Event en in de casinozaal wat laatste handen wilde schudden voor vertrek, vertelde iemand mij: “Moet je kijken, er is nu net een €200+10 toernooi begonnen met echt heel diepe stacks. Wat een mooi event, zeg!” Dus ik direct naar de toernooidirecteur, met de simpele vraag: “Meneer, kan ik nog meedoen?” De brave borst antwoordde mij: “Nou nee Rolf, het toernooi zit al vol helaas, en we hebben een erg lange wachtlijst.” Waarop ik verduidelijkte: “Ja, dat snap ik – maar kan ik meedoen?” De heer keek nog één of twee seconden moeilijk, schraapte zijn keel, en enige minuten later zat ik in het toernooi.

Wel succes in het €200+10 toernooi

Het eindresultaat kent U. (Althans, dat neem ik aan.) Na een zeer rustig begin, had ik mij – als altijd nog ondergemiddeld – naar de eindfase van het toernooi gespeeld. In een veld met erg veel ‘bananen’ (om de beste Ed de Haas maar eens te quoten) zag ik veel mogelijkheden. Maar helaas had ik een zeer lastige plek aan tafel, gezeten direct rechts van chipleader Hans Forel – die dondersgoed wist dat als hij mij zou kunnen elimineren, dat dan voor hem de weg naar de titel vrij was. Mijn plan om in deze fase (vlak voor de bubble) extreem agressief te gaan rammen, moest daarom enigszins worden ingetoomd, vanwege het simpele feit dat Heinz mijn open raises licht zou reraisen, en mijn shoves licht zou callen.

Maar na een fortuinlijke pot waarin zich precies zo’n situatie voordeed (mijn shove met werd gecalld door zijn AJ, en ik won), was ik precies waar ik wilde. Ik had nu een bovengemiddelde stack, en evenveel chips als Heinz – dus licht callen was voor hem uit den boze nu dit voor hem ineens eliminatie zou kunnen betekenen. Vanaf dat moment ging ik dan ook als een maniak door het toernooi, en bouwde ik zonder cruciale showdowns een grote chiplead op. Ook heads up begon ik met een kleine voorsprong in chips, en met de blinds & antes nu vrij hoog, was mijn game plan even simpel als effectief: gewoon doorrammen. Heinz had dit niet direct door, en maakte nog twee keer de fout groot open te raisen om vervolgens te folden tegen mijn reraise all-in met bagger ( , daarna ). We kwamen al snel in het simpele patroon “Rolf raist iedere hand all-in, en Heinz foldt” – precies dus het patroon wat ik wilde.

Maar waar ik net iets minder blij mee was: Heinz won iedere showdown! Twee keer had ik hem all-in preflop in 40-60% match-ups (die hij allebei ook won), maar vervolgens won hij ook all-in met JT in een situatie waar hij was gedomineerd door mijn AT. Mijn Duitse opponent was hierdoor zo blij, dat hij in mijn gezicht een dansje ging maken – enige onderbuikgeluiden makend om het beeld van vreugde nog wat kracht bij te zetten. Het mocht duidelijk zijn: Deze heer wilde erg graag winnen van ondergetekende, en was niet alleen erg zuur bij verlies maar ook nog eens extreem ‘in your face’ bij winst.

Het publiek langs de kant vond het prachtig! Twee kemphanen die weinig middelen schuwden om de titel te pakken, waarbij voornamelijk van Duitse kant de grenzen van het fatsoen nog wel eens aanzienlijk werden overschreden. Maar goed, U kent mijn visie zo langzamerhand wel: Een prof moet zich door dit soort randzaken niet uit het spel laten halen. Het enige wat telt is aan de tafel je beste spel laten zien, en je door niets en niemand laten afleiden. En in alle eerlijkheid vond ik de emotionele capriolen van mijn opponent ook nog wel grappig ook. Het was namelijk een uiting van zijn extreme verlangen om die (in ieder geval aan de tafels) Rottige Rolf eens een lesje te leren – en dat kon ik natuurlijk niet anders zien dan als een compliment.

En uiteindelijk was dat ook wat hij deed: mij een lesje leren. In mijn enthousiasme vrijwel iedere hand te pushen, deed ik dit eenmaal te veel. Immers, toen hij voor de tweede keer openlimpte op de small blind / button, voelde ik dat hij een valletje had opgezet – maar niettemin besloot ik met mijn prachtige all-in te gaan. Hij insta-callde met AK, nog steeds voor zijn toernooileven. Ook deze keer kwam hij als overwinnaar uit de bus tegen mijn (gelukkig!) live cards, en toen hij de volgende preflop all-in nogmaals won, was het voor mij voorbij.

Een kleine €2,500 rijker wist ik dat ik voor deze week sowieso al ongeveer quitte had gespeeld ten opzichte van mijn buy-ins. Maar bij de afwezigheid van een goed resultaat in het Main Event, besloot ik mijzelf een nieuw doel te stellen. Laten we zeggen in typische Rolf-traditie, besloot ik een nieuw ‘record’ te creëren door twee finaletafels op rij proberen te halen. Natuurlijk geen echt record hoor, maar gewoon weer een voorbeeldje van de artificiële motivatietechniek waar ik zeer in geloof – in dit geval om te voorkomen dat ik mij zou overgeven aan het soort negativisme of defaitisme wat makkelijk kan ontstaan in een weinig inspirerende omgeving, of na falen in het hoofdtoernooi.

Back to back finals

Ik redde het! Ondanks een superslechte loting waar ik de gehele dag 1 van het €1000+50 toernooi aan de met afstand sterkste tafel zat, shortstackte ik mijzelf door naar dag 2. Weliswaar met één fortuinlijke all-in, waar ik met 88 op een T96 flop probeerde mijn tighte image te gebruiken om een ijzersterke Duitser van zijn waarschijnlijke overpaar af te drukken, om vervolgens te zien dat hij zijn AT genoeg vond om tegen mij over de top te komen! Geen goede read van mij dus, maar een 9 op de turn redde mij – en zo haalde ik de tweede dag met nog minder chips dan mijn gebruikelijke helft van average. 14 spelers waren over, waarvan 10 in the money – en met mijn kleine stack was er serieus werk aan de winkel.

Bij het begin van dag 2 was er geen redraw for seats, en zo kon ik mijn ultrastrakke image van de dag ervoor uitstekend uitbuiten. De eerste pot schoof ik all-in en won ik uncontested, en ook de tweede pot reraiste ik all-in – om wederom uncontested te winnen. Toen ik meteen daarna schoof met 33 en verdubbelde tegen de AQ van een sterke Duitser links van mij, was ik plotseling licht bovengemiddeld. Ik had aldus een vliegende start van dag 2, en zag ineens mogelijkheden om iets verder te komen dan slechts een tweede cash / finale.

Er was maar één echt probleem: een jonge Duitser aan tafel die ijzersterk speelde, veel opende en ook zeer licht vierbette op reraises. Maar toen hij een flinke pot verloor en daarmee zijn chiplead weggegeven had, besloot ik dat het tijd was om voor de kill te gaan nu hij niet meer genoeg chips had om heel licht mij af te callen. Dus bij de eerste de beste raise die hij maakte reraiste ik all-in vanuit de small blind, zonder ook maar mijn kaarten gezien te hebben. Toen hij foldde had ik nu net iets meer chips dan hij, en ik hoopte op een mooie hand op de button om nogmaals hem onder druk te kunnen zetten. Ik vond en reraiste de standaard open raise van dezelfde speler – dit keer niet all-in, maar gewoon 2.6 keer zijn initiële raise. Met nog vrij veel geld behind, en dit al de tweede pot op rij dat ik hem reraiste, wist ik dat hij in deze spot licht zou shoven. En inderdaad, hij ging direct all-in! Ik maakte een toch nog vrij zware call met mijn bovengemiddelde stack van zo’n 36 big blinds met mijn AQ. Zwaar, niet in de laatste plaats omdat er één speler aan tafel echt shortstacked was, en ik dus sowieso zou kunnen opschuiven op de payout ladder ook als ik nu geen actie zou maken. Maar ik zag dit als de move die ik moest maken, omdat indien ik deze gevaarlijke Duitser zou kunnen uitschakelen, ik feitelijk nog maar weinig obstakels meer zag richting een eventuele zege.

Ik won ook inderdaad die cruciale pot tegen zijn AJo – maar ik kon alsnog mijn grote chiplead niet verzilveren. Meteen na de dinner break verloor ik een gigapot tegen de nummer twee in chips die mijn open raise vanuit zijn big blind reraiste. Gezien mijn tightness, en omdat ik dacht dat mijn opponent niet zijn stack zou willen riskeren met alle kleinere stacks om hem heen, plus gezien de kans dat ook hij niet per se een echte hand hoefde te hebben, kwam ik over de top met slechts 97 offsuit. Mijn opponent insta-callde met AQ! Wederom een foute read van mijn kant dus, maar evengoed zou ik met een beetje fortuin in deze hand het toernooi feitelijk kunnen beslissen. Immers, bij winst zou ik liefst 55% van het totaal aantal chips in play hebben – en dat met zes spelers over!

Maar ik kwam niet weg met mijn ietwat optimistische move. Ik verloor niet alleen de pot, mijn strakke image was ook nog gekraakt, en ik was ineens teruggezakt naar slechts 60% average. Ik vocht als een leeuw om met behulp van enige creatieve moves terug te komen in het toernooi, incl. een gelukte limp-reraise met slechts KTo. Maar ik verloor vervolgens met 44 tegen AK een cruciale flip en was toen echt short. Zo short, dat any ace in de small blind genoeg was voor een push – maar tegen de big slick van Abdelhakim Zoufri big blind was ik geen partij.

Niettemin had ik natuurlijk geen klachten. Mooie tweede in het €200 toernooi, en nu dan ook nog iets meer dan €6500 voor mijn vijfde plek bij het €1000 toernooi. Twee finales dus in slechts drie toernooien. En dat betekende vanzelfsprekend dat ik met een fijn gevoel Namur verliet. Van mij dus geen verhalen over de (inderdaad schandalige!) ingreep van een brush bij een supersatellite, door met 13 spelers over en 12 te vergeven plekken een Nederlandse man fijntjes te melden dat als hij nog eens een keer AQ zou wegleggen, dat hij dan uit het toernooi zou worden gezet. (!) Of over de stank op vele plekken, de onbeschoftheid van vooral enkele Franstaligen, en het nogal criminele gedrag van een kleine maar significante meerderheid van de bezoekers.

Van mij niets hierover. Voor mij was Namur gewoon weer hetzelfde als wat het de voorgaande keren ook al was geweest: een fijn, plezant en vooral lucratief uitstapje naar de door mij zeer geliefde Zuiderburen.

aanjtwit