Column Rolf: Sapperjuu!

Het zijn creatieve geesten die komen met creatieve oplossingen. Geconfronteerd met de keuze voor mijn handle op PokerStars, kwam ik uit op een aparte naam: Sapperjuu. Een samenvoeging van het welbekende “Sakkerjuu” en het mogelijk nog bekendere “Sapperdeflap” van Clown Pipo. De betekenis van de term ligt in lijn met wijdverbreide uitroepen als Potverdikkie! en Asjemenou!… om onze welbespraakte reclame-leeuw Loeki maar eens te quoten.

Probeert u het maar eens. Er gebeurt iets onverwachts, iets vreemds of iets spectaculairs. En u roept dan luid uit: “Sapperjuu!” Precies, met enige nadruk uitgesproken, en met toenemende opwinding in de stem. Probeer het nog maar eens: “Sapperjuu!” Voelt lekker toch – of niet?

Nou ja, hoe lekker mijn nickname dan ook mag ‘bekken’, echt klinkende resultaten haalde ik er niet mee de laatste tijd. Een jaar niet spelen op PokerStars en een langdurige afwezigheid in mijn oude $25-50 pot-limit Omaha game, deed Sapperjuu zelfs enigszins in de vergetelheid belanden. Ik speelde onder deze naam alleen nog af en toe wat toernooitjes, en bij de afwezigheid van diepe finishes, laat staan klinkende overwinningen, wees een enkeling zelfs al op de schijnbaar matige statistieken van deze account. Want op sites als Official Poker Rankings en voorheen ook Sharkscope zou mijn ROI aan de matige kant zijn, zo werd geconcludeerd aan de hand van deze (statistisch gezien natuurlijk verre van significante) data.

Maar ja, het blijft toernooipoker hè. Ineens was daar mijn optreden bij het $200+15 pot-limit Omaha event van het Spring Championship of Online Poker (SCOOP) op PokerStars – en die deed alle statistieken ineens van licht in het rood naar zwaar in het groen springen. Ik deed hier namelijk wat ik nog bij geen enkel ander groot online toernooi ooit had gedaan… ik won!

En zoals zo vaak als bij belangrijke gebeurtenissen, speelde ook hier het toeval een grote rol. Ik had een avondje gereserveerd voor online poker, vooral om enkele kwalificaties te spelen voor live events. Omdat de SCOOP toevallig mijn favoriete spel aanbood op het moment dat ik achter de computer zat, besloot ik mij in te schrijven voor zowel de low- als de mid-versie van dit PLO toernooi. Ik zou dus zowel de lage als de medium buy-in spelen, die geheel in de traditie van de SCOOP tegelijkertijd zouden aanvangen. Eigenlijk een beetje tegen mijn gewoonte in had ik door mijn activiteiten op andere tafels niet echt opgelet wat nu de precieze structuur van het event was.

Groot was dan ook mijn verbazing toen de tafels opengingen – en bleek dat het om twee 6-max events ging! Had ik dat geweten, dan had ik me niet ingeschreven, omdat ik op dat moment al in drie full-ring toernooien zat en ik deze niet graag combineer met de hogere snelheid van shorthanded spel. Toen de tafels opengingen, raakte ik toch vooral nerveus omdat ik gewoonlijk nooit meer dan vier full-ring games wil spelen – laat staan drie full ring games plus twee shorthanded games. Ik liet daarom de geplande rebuy in de PLO toernooien achterwege, omdat ik vond dat ik mijn investering zo minimaal mogelijk moest houden – aangezien ik waarschijnlijk niet mijn beste spel zou kunnen spelen.

Ten opzichte van de rest van het veld begon ik dus met een intrinsieke (lees: chip-) achterstand, maar ik werkte mij langzaam op. Zelfs in dit toch vrije dure toernooi was er nog een flink aantal spelers dat de klassieke beginnersfouten bij PLO maakte: overschatten van handen, te snel weggeven of ze de nut flush hebben of de blanco Aas, te veel betten in situaties waar ze alleen maar actie krijgen van betere handen, te vroeg Azen verraden, et cetera. Tegen deze spelers probeerde ik redelijk klassiek nut-peddling spel te spelen, gelardeerd met een enkele bluf – en dat ging vrij aardig.

Tegelijkertijd waren er ook goede en zelfs uitstekende spelers in het toernooi. Tegen hen maakte ik tot drie keer toe een uitstekend uitgevoerde delayed bluff. In één geval zelfs op een flush board waarbij de opponent tot twee keer toe bette, ik tot twee keer toe callde met niets en op de river na zijn obvious value-bet (waarschijnlijk van de Koning-hoge flush) hem van zijn hand af raisete. Deze tegenstander was goed genoeg om te beseffen dat dit precies het soort betpatroon is dat hoort bij het uitmelken van een geflopte nut flush, en daar maakte ik mooi gebruik – of, zo u wilt, misbruik – van.

Ook in een andere pot maakte ik een klassieke play uit mijn eigen PLO-boek. Uit positie callde ik een pot bet op de turn met een verborgen draw, wetende dat ik waarschijnlijk op mijn draws afbetaald zou krijgen, en tegelijkertijd zeer veel goede blufkaarten had – namelijk rivers die in de ogen van mijn opponent wel goed voor mij moesten zijn.

Met goed en voor mijn doen zeer los-agressief spel (bestaande uit minimum preflop raises en kleine c-bets) pikte ik veel potjes op, zonder echt in gevaar te komen. Er kwam nog even wat Ego bij kijken toen Lex Veldhuis bij mij aan mijn tafel kwam zitten, precies op de dag dat hij luidkeels had verkondigd wat een droppert ik wel niet zou zijn. Maar hij had de pech dat ik positie op hem had met een redelijke stack en de intentie om zeer licht terug te spelen, waardoor hij min of meer gedwongen werd om te wachten op echte handjes. Later kwamen er ook erkende pot-limit Omaha toppers als EDWARDHOPPER bij, maar ondanks dit alles wist ik mij stap voor stap op te werken – en met nog zo’n negen spelers over was ik zelfs de chipleader.

Rond de bubble voor de finaletafel van zes spelers kregen we een tamelijk interessante situatie. Op de ene (four-handed) tafel met veelal average stacks probeerden de spelers vooral te overleven en geen grote risico’s te nemen. Want zij wisten dat aan de andere (three-handed) tafel niet alleen de twee allergrootste stacks waren (waaronder dus ikzelf), maar ook de allerkleinste: de in dit toernooi nogal tighte Eric ‘Rizen’ Lynch, die steeds bivakkeerde tussen de 5 en 15 big blinds. Maar ondanks de zeer grote payjump van plaats 7 naar 6 (van $6.000 naar $11.000) en de short stack van Eric, ging ik tot twee keer toe een reuzenpot aan met de enige speler in het toernooi die mij kon breken, puur omdat ik voor de winst wilde gaan. In beide gevallen gebruikte ik de lijn ‘uitbetten tegen de preflop raiser middels een kleine en verdacht uitziende donk bet, om dan na zijn standaard raise eroverheen te komen met een pot-sized reraise’ – en in beide gevallen won ik daar de pot. Maar omdat Rizen de ene na de andere all-in overleefde (zelfs vier keer op rij als lichte tot zware underdog) bleef het nog lang spannend en vooral zenuwslopend.

Toen we eenmaal de finale hadden bereikt en de tafel weer vol (6-handed dus) was, nam ik mijn voet iets van het pedaal, om pas bij vier spelers weer vol gas te geven. Voor het eerst in het toernooi was het geld toen ook iets minder diep geworden, waardoor er veel waarde zat in extreme agressie. Met drie spelers over leek ik mijzelf in de vingers te snijden door mogelijk iets te snel Rizen te willen uitschakelen. Hij was weliswaar de kleinste stack van de drie, maar hij had toch nog ruim 20% van de chips en kon dus serieus schade doen. Met een overspeelde T996ss, gereraised voor de flop en gecalled tegen zijn over de top all-in bet, hielp ik hem enigszins goedkoop aan de chiplead – en nu was ik zelf ineens short. Nadat ik de nummer drie de kooltjes uit het vuur had laten halen en hij volgens plan in het mes van de slimme Eric liep, was ik daar waar ik wilde zijn: heads-up met een tegenstander die mij respecteerde en die net iets te veel kleine potjes opgaf. Enig nadeel: het ontbrak mij nogal aan ammunitie, aan chips, aan doekoe.

Gebruikmakend van het feit dat ik toch al vrij lang mijzelf had rustig gehouden, besloot ik als een gek te gaan beuken. Werkelijk als een waanzinnige ging ik tekeer in mijn pogingen tophanden te representeren. Ik moest wel – want ik lag 4 tegen 1 achter in chips!

Maar uiteindelijk kreeg ik het dan toch voor elkaar. Tot twee keer toe lag mijn geld wel erg optimistisch en marginaal in de pot. Maar gelukkig voor mij hadden deze giga-potten allebei eindbestemming Sapperjuu. Weliswaar was ik in beide gevallen op de beslissingsmomenten geen underdog geweest, maar het feit dat ik zulke reusachtige potten wist te winnen met typische ‘Hold’em-handen’ – tja, daar mocht ik niet over mopperen.

En dat deed ik dan ook maar niet. Met zeer sterk spel over het gehele toernooi en met aardig wat fortuin in de heads-up, had ik mijn eerste grote online toernooioverwinning uit het vuur gesleept. Ik had 848 spelers geklopt, waaronder enkele erkende wereldtoppers, en dat in een toernooi dat op zijn minst ‘prestigieus’ mocht worden genoemd.

Wie na afloop getuige was geweest van die volledig uitgeputte jongeman die eerst een dansje rond zijn stoel deed en vervolgens in het wilde weg wat random kreten riep als “Sapperdesapper!” en “Nondejuu!”, die zou ongetwijfeld vast een plekje in het gesticht voor mij hebben gereserveerd. Ik bedoel: Het is niet de meest normale manier van doen om half tien ’s ochtends, terwijl de meeste mensen op dat tijdstip gewoon aan hun standaard werkdag gaan beginnen.

Met de vermoeidheid in mijn ogen zag ik MSN volstromen met steunbetuigingen en ook op de diverse fora werd ik met lof overladen. Voor heel eventjes was ik de gelukkigste man op aarde. En dat na een lange en zeer slopende, maar vanuit mijn optiek toch vooral historische nacht.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]