Column Rolf: Snel Douchen

Tijdens de recente EPT Praag was het Main Event voor mij al binnen het uur voorbij. Tot verbazing van velen werd de Man-Die-Nooit-Vroeg-Bust nu al in level 1 uitgeschakeld, met stacks van liefst 200 big blinds diep. En dan nog niet eens omdat mijn azen werden gekraakt, maar nota bene na het callen van een all-in bet met KK ondanks een aas op de flop (!). Toen de opponent inderdaad dus gewoon de aas had die hij representeerde, kon ik snel douchen – en dat terwijl ik toch bekend sta als de persoon die eigenlijk nooit risico’s neemt zo vroeg in het toernooi. Met andere woorden: Wat ging er mis, Rolf?

Gezeten aan een 10-handed tafel met lage blinds, zag alles er prima uit wat betreft de tafelindeling. Een jonge Roemeen direct links van mij was erg actief & optimistisch van aard, en dichtbij wat ik zou omschrijven als een ‘maniak’ met weinig spelinzicht. (Wel in het bezit van een prachtige vriendin trouwens met een werkelijk geweldig figuurtje – maar dit geheel terzijde.) In slechts 40 minuten spel had hij al 3 flinke reraises uit positie gecallt (met QQ, AJ en AQ), had hij al één mislukte three-barrel bluf gemaakt, en bovendien al twee keer op flops met kleine kaarten ingezet tegen de preflop raiser. (Beide keren won hij zonder showdown.) Met andere woorden, we hadden hier te maken met een echte Actie Man, die ook mijzelf al eens uit de pot had gedrukt – door mij heads up op een flop 963 middels een reuzen-raise van mijn AK af te zetten. Mijn plan was duidelijk: Ik moest proberen deze meneer flink te laten afbetalen in een pot waar ik een monster had – maar aangezien hij 9 van de 10 potjes positie op mij had, wist ik dat dit nog niet zo makkelijk zou worden.

Toen vond ik KK op de button, met mijn stack nu 9,450 (van de 10,000 waarmee we begonnen waren). Na drie limpers voor 50, maakte ik een standaard raise naar 275, die in de ogen van de anderen niet per se een big hand hoefde te zijn – ik zou simpelweg kunnen “isoleren met positie”, aangezien het op deze tafel gebruikelijk was dat limpers werden geraist door de cutoff of de button. Mijn Roemeense vriend in de small blind maakte snel 1,000 (en was daarbij nog zeer dicht bij een string raise omdat hij bijna vergat zijn verhoging te annonceren). Precies wat ik wilde natuurlijk met mijn tophand, en nadat de drie limpers foldden was het aan mij om het optimale uit deze situatie te halen.

De wijze waarop mijn opponent had gereraist, in combinatie met zijn overactieve spel tot op dat moment, deden mij geen moment twijfelen dat mijn KK hier de beste hand was. Maar wat waren nu mijn opties – hoe kon ik deze hand het beste uitspelen?

1. Flatcallen. Vooral tegen wat overagressieve maar goede Scandinaviërs, die vaak met bagger reraisen uit de small blind tegen wat zij zien als ‘steal raises’ vanaf de button, zou dit een zeer goede optie zijn. Immers, omdat zij mogelijk een zwakke kaart hebben die tegen een 4-bet moeten folden, nodig je ze uit om op de flop en mogelijk ook de turn gewoon hun eventuele bluf door te zetten. En zouden ze bij toeval top paar / redelijke kicker hitten, wel dan zou gezien hun overagressie, en het feit dat dit een heads up situatie is waarin ik ook nog eens de button heb, dit een situatie zijn waar ik met mijn overpaar hen mogelijk zou kunnen “stacken”. Maar goed, mijn tegenstander hier was geen goede Scandinaviër, het was een zwakke Roemeen – en tegen hem vond ik deze flatcall een niet heel geschikte optie omdat ik dan preflop te veel value zou laten liggen.

2. Een ‘normale’ 4-bet tussen de 2,500 en 2,800 totaal. Mijn standaard play tegen een goede speler, uitgaande van de situatie waar (zoals hier) ik wel kan uitsluiten dat ik tegen AA zit. Aangezien ik positie heb, en ik weet dat goede spelers niet graag uit positie callen, zegt deze 4-bet niet eens heel veel over de kracht van mijn hand. Inderdaad zitten er wel veel tophanden (grote paren / AK) in mijn range, maar ook relatief veel kleine of medium suited connectors als 76 of 98 die proberen de opponent een hand als AJ / AQ te laten wegleggen, met aardig wat implied odds / bluffing rights indien die opponent toch callt. Voordeel van deze relatief kleine 4-bet is dat ik in de ogen van de opponent niet committed lijk, en dit zou hem mogelijk kunnen uitnodigen tot een shove. In dit concrete geval, tegen de Roemeen waar ik nu tegen zat, zou mijn doel van deze raise eigenlijk puur value zijn, met dien verstande dat in geval van een call en een aas op de flop, ik zeer omzichtig te werk zou gaan – mede gezien zijn historie van het OOP callen met mogelijk gedomineerde azen.

3. Een grotere, committed reraise tussen de 3,200 en 4,000. Het doel: Nog iets meer value proberen te halen uit de hand, en zorgen dat postflop spel een formaliteit wordt. (Zeg, net zoals mijn stelregel bij pot-limit Omaha: als ik in een heads up situatie met AAxx meer dan 35% van mijn stack er preflop in heb, dan volgt de overige 65% ook – eigenlijk ongeacht de flop, en of ik op de flop zelf zet of een bet van de ander moet callen.) Gezien mijn opponent zijn historie dat hij grote 3-bets uit positie callde, leek het mij dat hij ook tegen een flinke 4-bet niet zo snel zou folden. Bovendien, zeker gezien zijn historie om op kleine flops (die goed voor mij zouden zijn) tegen de preflop raiser in te gaan zetten, zat er veel value in een pittige reraise die mij committed zou maken, en die tegelijkertijd hem in de hand zou houden. Ik vond 3,200 hiervoor net te weinig (immers, dan zou in geval van een call er nog iets meer dan een 90% pot-bet over zijn, en dat vond ik een net te hoog percentage), en 4,000 weer net te veel (omdat dat mogelijk iets te duur voor hem zou zijn en ik hem mogelijk zou ‘wegjagen’). Ik koos uiteindelijk voor 3,475, een raise van 2,475 extra dus.

4. Een (bijna) all-in 4-bet. Niet de meest geschikte optie, omdat ik ten opzichte van optie 3 nu vrijwel alle handen zou laten passen tegen wie ik juist wilde aantreden (vooral de semi-big cards als QJ en KQ, in mindere mate ook de kleine of medium pocket pairs en de handen als AQ, AJ en AT). Wel een actie waarmee ik vrijwel zeker de pot zou beslissen, maar niet één waarmee ik het maximale uit de hand zou halen, gezien de exploiteerbare zwakheden van deze specifieke opponent.

Kortom, ik koos voor optie 3 waarbij ik mij (zoals zo vaak als ik tegen ‘macho’ spelers zit) ietwat zwak voordeed, in de hoop een shove uit te lokken van een marginale hand, of anders een soort stop’n’go waar mijn opponent mij van 2 unimproved big cards zou proberen af te zetten. Mijn opponent maakte ook inderdaad die stop’n’go – door eerst mijn 4-bet te callen, en vervolgens na de flop voor 5,950 zelf all-in te gaan. Tja, misschien inderdaad wel wat ik had voorbereid / opgezet – maar niet gezien de werkelijk afschuwelijke flop A98 rainbow. Afschuwelijk, omdat ik zat tegen een opponent die had aangetoond met handen als ace/rag reraises te callen, en extra afschuwelijk omdat dit een droog board is waar gezien zijn 3-bet range eigenlijk geen enkele semi-bluf hand te construeren was. Heel misschien dat hij hier JT of zelfs QJ zou pushen; heel misschien dat hij TT of JJ had en mij van QQ of KK probeerde af te zetten; heel misschien dat hij iets van midden paar of zelfs bottom paar had en dat hij dacht “als ik check heb ik de odds om te callen, dus zet ik zelf maar”, of heel misschien dat hij gewoon een pure bluf maakte met KQ ofzo. Maar de met afstand meest logische mogelijkheid van allemaal: Mijn opponent had hier gewoon zijn Ax gehit, en in plaats van de standaard check-to-the-raiser te maken om mij uit te nodigen all-in te pushen met eventuele zwakkere handen, zette hij hier gewoon zelf.

Na lang denken, en volledig beseffend dat ik de resterende 5,950 mogelijk zou callen met slechts een 2-outer, besloot ik dat gezien de 7,150 die al in de hoofdpot lag, en gezien het overactieve spel van mijn opponent tot nu toe, ik hier niet mocht folden. Maar de lichaamstaal van mijn opponent, en de Oost-Europese overact die ik kreeg nadat ik zei dat ik ‘slechts’ KK had en dat any ace hier goed was, had mij misschien toch moeten besluiten mijn verlies te nemen. Immers, na mijn fold zou ik gewoon nog 119 (!) big blinds overhebben, alle tijd dus om mijzelf rustig terug te werken in het toernooi. Echter, ik dit geval vond ik dat aangezien ik A had gezegd (de grotere 4-bet dan normaal, om mijzelf als committed te beschouwen), dat ik dan nu ook B moest zeggen, en me dus niet nu moest terugtrekken alleen omdat de opponent deed alsof hij de aas had gehit.

Toen ik dus inderdaad de call maakte, en na het zien van mijn opponent zijn bagger-AQ (en geen outdraw op turn of river) ik nog slechts één enkele chips van 25 overhad, voelde ik mij een enorme sukkel. Sterker, volgens sommigen was ik zelfs de eerste eliminatie in het hele toernooi! En hoewel mijn redeneringen misschien wel juist waren, en het natuurlijk vooral een geweldige fout was van de opponent om een gigantisch percentage van zijn stack preflop weg te callen, uit positie met een probleem hand als AQ – het nam niet weg dat ik na de flop een kleine 6,000 in de pot had gegooid met slechts two outs twice, bijna drawing dead dus. En misschien dus wel veel te veel risico had genomen in een fase van het toernooi dat dit eigenlijk nog helemaal niet nodig was.

Zeg, precies de kritiek die ik altijd heb op mijn Nederlandse collega’s, als ze weer eens onnodig zijn uitgeschakeld in de beginfase van een toernooi, nog voordat het feitelijk maar is begonnen. Want toen ik het strijdtoneel al moest verlaten, hadden de meeste toppers hun plekken nog niet eens ingenomen! Ik was de marathonloper die in de eerste kilometer al was gaan sprinten, en met een early bust als gevolg. Misschien allemaal best verklaarbaar hoor, en helemaal niet zo onlogisch – maar het maakte de pijn er niet minder om.

Iedere week verschijnt de column van Rolf Slotboom op PokerCity. Rolf is een van Nederlands beste pokerspelers en tevens een internationaal gewaardeerd schrijver van pokerboeken en artikelen.