Column Rolf: Supersatellites

Sommige mensen denken dat het woord “super” zomaar onderdeel geworden is van de term supersatellite, misschien als promotiestuntje ofzo. Maar niets is minder waar. Het heeft deze naam als indicatie van de grote waarde die dergelijke events kunnen hebben voor de goede, slimme en calculerende spelers. Althans, dat is de interpretatie die ik er graag aan geef.

Ik zal er niet omheen draaien: De meeste spelers snappen werkelijk geen drol van hoe een supersatellite dient te worden gespeeld. En dat terwijl het toch heel simpel is. Je speelt om bij de laatste 5, 10, misschien wel 50 spelers te komen – afhankelijk van het aantal uitgereikte tickets voor het betreffende (gewoonlijk Main) Event. Het maakt dus niets uit of je die laatste 50 spelers haalt als massive chipleader of als Rolf-like short stack. De prijs is immers exact hetzelfde: het ticket.

In de loop der jaren heb ik een prachtige erelijst opgebouwd met de supersatellites, zozeer dat ik door de jaren heen een success rate heb van ongeveer 1 op 4. Wetende dat gewoonlijk maximaal 1 op 6 spelers een ticket krijgen, en in sommige gevallen zelfs maar 1 op 20, is dit een zeer mooi rendement. En al helemaal omdat, in geval van standaard live supersatellites met unlimited rebuys + add-on, ik slechts bij hoge uitzondering een rebuy maak – simpelweg om de kosten zo laag mogelijk te houden. Ondanks dat ik niet heel vaak in de positie ben om live supersatellites te spelen, heb ik er (zo uit het blote hoofd) mijn deelnames aan de EPT Praag, de Caribbean Poker Classic en recentelijk ook nog de EPT Grand Final in Monte Carlo aan te danken.

Bubble boy voor de WSOP

Twee weken geleden was ik bovendien zeer dicht bij een ticket voor het aankomende WSOP Main Event. In een toernooi waar 10 tickets werden uitgereikt, was ik met 22 spelers over zelfs chipleader! Dit gaat eigenlijk volledig in tegen mijn principes in supersatellites, waar ik vrijwel zonder uitzondering mij in shortstacked toestand door het toernooi heen manoeuvreer. Maar in dit geval had ik eenmaal azen preflop en in een ander geval de nut flush op de flop, twee keer de stone cold nuts dus – en in beide gevallen achtten mijn opponenten de stats “VPIP 9%, PFR 8%” geen enkele belemmering om hun hele stack in te zetten en mij mogelijk te betrappen op een blufje.

Ondanks de voor mijn begrippen uitzonderlijk grote stack won ik geen ticket. Ik had berekend hoeveel chips ik ongeveer nodig zou hebben rond de bubble, en volledig in lijn met correcte supersatellite strategie bekeek ik in welke situaties en tegen welke personen ik risicoloos moest kunnen pushen. Maar toen er een vriendelijke heer direct links kwam zitten die vrolijk een midden-positie shove callde met A7o voor liefst 16 big blinds, wist ik al direct dat het shoven-met-niks erg moeilijk zou worden met deze persoon direct achter mij. Ik maakte de fout dit toch één keer te doen, en bracht hierdoor mijzelf in de problemen. In een small blind / big blind confrontatie waar mijn opponent nog 15 big blinds had en ikzelf al 90 minuten lang geen hand had gespeeld, besloot ik toch eenmaal te pushen met weinig, ervan uitgaand dat zo’n zes plekken van het ticket verwijderd mijn buurman een super-nit als ik toch niet al te licht all-in zou callen. Echter, mijn opponent insta-callde met bagger-de-luxe die hem uiteindelijk ook de pot gaf… en plotseling was ikzelf weer enigszins in gevaar.

Ik liet mijzelf langzaam uitblinden tot mijn standaard stack licht onder het gemiddelde, en toen mijn linkerbuurman zoveel chips had dat hij alleen nog maar hoefde te folden voor zijn ticket, vond ik het tijd om weer af en toe te gaan shoven met niks. Ik wist dat twee of drie uncontested shoves in de laatste, pakweg, 60 minuten van de supersatellite genoeg zouden moeten zijn voor mijn ticket – en gezien mijn feitelijk verbeterde positie nu de maniak in mijn rug geen ammunitie meer nodig had, schatte ik mijn kans op het halen van de laatste tien spelers op minimaal 80%.

Maar twee potten later lag ik er toch uit! Met 11 spelers over was ik in een zeer slechte situatie terecht gekomen: gezeten aan een tafel van vijf, met slechts één speler die minder chips had dan ik, en met dus de al genoemde maniak in mijn rug. En aan de andere tafel hielden de overige zes spelers elkaar keurig in leven middels de in supersatellites ‘correcte’ live-and-let-live strategie. Een verre van ideaal scenario voor mij dus! Dus toen ik in de big blind, met 9.6 big blinds behind, een button shove van 3.4 big blinds totaal te verwerken kreeg van de kleinste stack in het toernooi, besloot ik te callen met slechts Q5. Mijn redenen:

• Ik wist dat de button hier any two zou shoven.
• Ik kreeg ruim meer dan 2 tegen 1 op mijn geld.
• Als ik won was het afgelopen, en zou ik het ticket hebben..
• Zelfs als ik verloor dan had ik nog steeds voldoende kans om alsnog erdoor te komen.

Maar helaas verloor ik de hand. In de direct daarop volgende hand schoof ik vanuit de small blind met KQ all-in voor mijn resterende 7 big blinds, en tot mijn afgrijzen besloot de big blind een volledig onnodige hero call te maken met 96 offsuit. De flop kwam 875… en ik kon douchen. Ugh!

Analyse van veelgemaakte fouten

In dit toernooi redde ik het dus niet, eigenlijk vooral omdat ik weigerde te geloven dat mijn opponent links echt zo dom zou zijn om grote, volstrekt onnodige calls te maken met bagger. En dat maakte niet alleen zijn beslissingen verkeerd – het was natuurlijk vooral mijn eigen gebrek aan aanpassing dat mij de kop kostte. Want wat zijn nu precies de meest voorkomende fouten in supersatellites – en op welke wijze moet een goede speler zich hieraan aanpassen?

Eigenlijk vind ik supersatellites helemaal niet zo mooi of boeiend, omdat ze de neiging hebben destructief gedrag belonen. Het zijn gewoonlijk de foldmachines die hier excelleren, de schrandere schrapers die goed letten op het exacte moment van de limietverhoging en dat soort futiliteiten. Maar als het veld maar groot genoeg is en er voldoende tickets worden uitgereikt… tja, dan zijn ze gewoon te winstgevend om te laten lopen.

Eind goed, al goed

Na vijf mislukte pogingen, waaronder dus de al genoemde bubble-vanuit-chiplead, heb ik afgelopen zondag alsnog mijn WSOP Main Event ticket weten te shippen. Na een heel event lang ploeteren omdat ik al in level twee met slechts 30% van mijn beginstack overbleef, redde ik het uiteindelijk toch. Wederom door rustig te blijven, goed te manoeuvreren, en eigenlijk met maar één echte fortuinshand: Een 72 offsuit die ik vanuit de cutoff pushte voor 11 blinds all-in. Toen de button insta-callde voor 7.5 big blinds met AK zat ik als een dwaas tegen mijn scherm te roepen om “Héééél veel zevens en tweeën!” – en de virtuele dealer bleek gelukkig prima oren te hebben.

Dit betekent dus dat ik, in tegenstelling tot mijn eerdere beweringen, nu alsnog naar Vegas zal afreizen. In tegenstelling tot voorgaande jaren nu dus voor slechts één enkel toernooi, en niet meer de hele Series. Maar met de doelstelling nog wel hetzelfde als altijd, eigenlijk: proberen geschiedenis te schrijven.

Maar goed – daarover later meer.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]