Column Rolf: Top Tien

Ik ben gek van mathematiek. Cijfertjes, ranglijsten, berekeningen – ik ben er dol op. Al toen ik begon als pokerprof werd ik uitgelachen als ik bloedserieus met mijn zelfgemaakte week-, maand- en jaargrafiekjes kwam opdraven om de ontwikkeling van mijn resultaten te analyseren. Let we: deze grafiekjes waren dus gewoon met de hand gemaakt, want we praten hier over het (in ieder geval voor mij) pre-computer tijdperk.

Het leukste type analyse vind ik om aan de hand van lange-termijn gegevens te bekijken of iemand onder- of bovengemiddeld presteert. Als ik zie dat een voetbalclub voor veel geld een spits op leeftijd aantrekt die nog nooit op structurele basis de netten heeft laten bollen, moet ik altijd lachen. Zeg, zoals toen Ajax iets van 5 of 6 miljoen uittrok voor Angelos Charisteas, op dat moment bankzitter bij Werder Bremen en al jarenlang een erkend twijfelaar. De man heeft er nu twaalf seizoenen profvoetbal opzitten, en heeft nog nooit meer dan negen treffers in een seizoen weten te fabriceren – en dat nota bene als centrumspits. En toch is er steeds wel weer een club die hem ondanks deze statistieken een nieuwe kans geeft! Of dan zie ik mensen vol vertrouwen praten over een speler als Leonardo. Mooie, kwikzilverachtige aanvaller, die nu al negen jaar in Nederland speelt – echter, met uitzondering van een halfjaartje bij NAC heeft hij nog nooit meer dan twee (!) doelpunten in een seizoen gemaakt. Ik zou zeggen tegen alle potentieel geïnteresseerde clubs: Veel plezier met deze fantastische aankoop!

Statistieken. Sommigen gruwelen ervan, anderen zweren erbij. Het zal geen verbazing wekken dat ik tot de laatste categorie behoor. Een in-potentie-topkeeper als Maarten Stekelenburg, die bij een grote club als Ajax structureel meer dan 1.20 doelpunten per wedstrijd tegen krijgt. Tja, dan denk ik automatisch: Het zal toch niet alleen maar aan de zwakke verdediging liggen, of wel?

Zo bekijk ik het ook bij poker. Hoewel hier de variantie natuurlijk erg hoog is en toernooiresultaten toch vooral worden bepaald door incidentele successen, vind ik het altijd erg interessant te zien hoe goed of slecht mensen presteren ten opzichte van hun reputatie, of ten opzichte van hun geschatte totaal aan buy-ins.

Dit proces wordt flink bemoeilijkt omdat het hier altijd om schattingen gaat. Met uitzondering van jezelf is het vrijwel ondoenlijk met enige stelligheid te zeggen hoeveel iemand gewonnen of verloren heeft door de jaren heen. Want hoeveel was het totaal aan de buy-ins precies, en moet je rekening houden of iemand al dan niet gesponsord of gebacked is? Eigenlijk het enige wat je kunt doen is inschatten of iemand ten opzichte van het aantal toernooien dat hij speelt hoger of lager in de ranking staat dan je zou verwachten – en zelfs dan nog bepaal je die inschatting op basis van behaalde resultaten, en niet op waar het eigenlijk echt om gaat: de kwaliteit van iemands spel.

Niettegenstaande al deze words of caution baseer ik meer dan andere spelers mijn mening op basis van deze objectieve resultaten. Misschien ook omdat het in mijn eigen straatje past, hoor. Zo werd ik in mijn vaste Holland Casino cashgame jarenlang door mijn opponenten beoordeeld als “OK, misschien dan wel de speler met de beste resultaten, maar toch zeker niet de beste speler”. Ik heb dit altijd onzin gevonden – in mijn optiek was de speler met structureel de beste resultaten dus ook automatisch de beste speler. Ik geloof niet zozeer in de Nederlandse mentaliteit waar voetballanden als Duitsland en Italië altijd extra kritisch worden beoordeeld op basis van dingen die ze niet zouden kunnen, in plaats van gewoon hun resultaten als objectieve richtlijn te nemen voor kwaliteit. Een ploeg die structureel beter presteert dan op basis van objectieve kwaliteit logisch zou zijn, of waar het totaal meer is dan de som der delen, moet op juiste waarde geschat worden, vind ik. En dat gebeurt niet voldoende als het team wordt vergeleken met bijvoorbeeld het Nederlands Elftal, waarbij wij dan zeggen “tja, op vrijwel iedere positie hebben wij een betere speler, en dus is ook ons team beter” – want zo werkt het dus niet.

In de Dutch all-time money list heb ik mij na mijn degelijke cash in het WSOP Main Event weer teruggewerkt in de top 10. Een lijst die ik al sinds 2007 als motivatie gebruik om continue te blijven presteren, en waarin vele interessante dingen te zien zijn. Kijk bijvoorbeeld naar de ongekend hoge posities van bewezen profs die echter slechts zelden toernooien spelen – mannen als Abel Meijberg, Sijbrand Maal en Ed de Haas. Natuurlijk kun je pas na vele jaren data verzamelen echt definitieve uitspraken doen, en zeker de incidentele successen van Constant Rijkenberg, Pieter de Korver en Pieter Tielen hebben de ranglijst flink opgeschud.

Toen ik in 2008 voor T6 een sponsorcontract kreeg, had ik voor mijzelf als doel gesteld binnen drie jaar de nummer vier op de ranglijst te zijn – direct achter de op dat moment enige drie spelers met meer dan $1 miljoen aan prijzengeld, Marcel Lüske, Rob Hollink en Steve Wong. Echter, omdat dit sponsorcontract al na een maand of negen werd ontbonden en ik nu met Holland Poker op veel bescheidener schaal speel (lees: uitsluitend de binnenlandse Holland Casino toernooien, waar de prijzenpotten beduidend kleiner zijn), kan dit voornemen wel in de ijskast – en al helemaal na de spectaculaire uithalen van De Korver & Rijkenberg. Dat neemt niet weg dat ik mijn plaats binnen de top 10 met hand en tand wil verdedigen, zoals zo vaak tegen de stroom in natuurlijk.

Want onder mij staan echte volume players als Lex Veldhuis (15^e), Steven van Zadelhoff (17^e) en Michiel Brummelhuis (18^e), allemaal mannen met dikke sponsorcontracten of backing deals op zak, actief bij alle grote toernooien, en bovendien ook nog eens met speelstijlen die kunnen zorgen voor een enkele giga-cash. Om dergelijke spelers onder mij te houden door het spelen van wat bescheiden HC-toernooitjes en een enkel buitenlands uitstapje, tja dat zal niet makkelijk worden.

Wel hoop ik de komende maand enige marge te kunnen opbouwen. Ik ga in Augustus het kleine toernooiweekje in Namen spelen, en meteen daarna natuurlijk ook de Summer Classics in Utrecht. Ik hoop daar in ieder geval de huidige nummer 9 van de ranglijst Mark Boudewijn te kunnen passeren, en tegelijk mijn marge van zo’n anderhalve ton op de drie mannen die ik al heb genoemd enigszins intact te houden. Verder stijgen dan deze negende plaats zal ik niet, gezien de hoge kwaliteit direct boven mij: Thierry van den Berg, Noah Boeken en Marc Naalden. Om nog maar te zwijgen van Steve, Constant, Rob, Pieter & Marcel die allemaal liefst drie tot zeven keer het prijzengeld hebben gewonnen dat ik heb bij elkaar geschraapt ($561,875).

Veel pokeraars zeggen: “Speel puur je beste spel, en laat de resultaten voor zichzelf spreken.” Ik zie het anders. Ik geloof in keihard werken voor optimale resultaten, en wanneer op structurele basis die resultaten uitblijven is er simpelweg iets mis. Zeker voor een zeer solide en degelijke speler als ik is de variantie in toernooien een stuk kleiner dan voor de overagressieve play-to-win spelers, en derhalve zijn mijn resultaten wel degelijk een betrouwbare indicator voor de kwaliteit van mijn spel.

Daarom blijf ik keer op keer proberen om, met de statistieken in de hand, hoger op alle ranglijsten te blijven dan op basis van mijn objectieve kwaliteiten & tekortkomingen logisch zou zijn. Met als doel om zo op structurele basis beter te blijven presteren dan de buitenwereld van mij verwacht.

Zeg, eigenlijk precies zoals het mijn hele pokercarrière al is geweest.

Netherlands all-time money list (Hendon Mob): zie hier.

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]

aanjtwit