Column Rolf: Wat een week!

Zoals ik vorige week al schreef: de eerste twee weken van november zijn voor mij altijd de drukste, en meest interessante tijd van het jaar. En, volledig volgens verwachting: 2011 was geen uitzondering.

Zelf spelen

Vanzelfsprekend had ik de hoop om met een klinkend resultaat in één van de events mijn uiterst matige live toernooi-jaar 2011 van enige glans te voorzien. Maar omdat ik had beloofd voor PokerCity veel live reporting activiteiten te ontplooien, moest ik keuzes maken – en dat betekende slechts een beperkt aantal events. Al met al kwam ik niet verder dan het PLO toernooi, de Main Event supersatellite, en de Main Event zelf.

In het PLO toernooi kwam ik wel redelijk diep, maar was het niettemin allemaal nogal vlak. Ik was shortstacked als altijd en supertight als altijd, en had ook volledig naar standaard gebruik de kosten voor rebuy en add-on zo veel mogelijk beperkt. Maar de eerste keer dat ik van dat image wilde profiteren (met de mooie toernooihand T976ss in een situatie waar ik geloofwaardig AAxx kon representeren), was het ook meteen klaar.

Twee dagen later was daar de supersatellite voor het Main Event. Ik was zowaar een stuk actiever begonnen dan normaal, maar was vanzelfsprekend teruggeschakeld nadat de rebuyfase voorbij was. Niettemin kon ik een mooi reraise all-in spotje met A4o niet laten lopen tegen de tegen mij altijd uiterst vriendelijke Patrick Bueno. Ik wist dat hij tegen mij wel zou laten lopen, en als courtesy showde ik hem mijn onderste kaart (een aas, zo dacht ik) om na het de kaarten wegleggen in de muck hem te verzekeren dat ik AK had. Echter, ik was ietwat onzorgvuldig geweest – want de kaart die ik hem had geshowt was de 4, en niet de aas! Ik denk dat de Fransman zich enigszins in zijn zak gescheten voelde, omdat hij mogelijk dacht dat ik hem in de zeik had genomen. Een andere reden kon ik niet bedenken, toen hij tegen mijn 23bb all-in shove vanaf de button met KTo besloot te callen voor 21bb all-in met… A4o! Afschuwelijke tactiek natuurlijk in een supersatellite van zijn kant, al was ook mijn eigen shove hiermee uiterst discutabel geworden. Immers, ik had geshipt in de verwachting dat mijn opponent alles onder de TT en AK zou folden, maar nu callde hij mij met bagger-de-luxe omdat hij “gewoon voelde dat hij de beste hand had”.

Twee blanks later lag ik eruit, en kon ik alsnog eigenhandig de €5,000 buy-in voor het Main Event neertellen. Met niet echt de allerbeste tafelloting! Direct links van mij de on fire & overagressieve Ninh Nguyen, direct rechts mijn gabber Lex Veldhuis, en later verschenen ook nog Juha Helppi en Kenny Hallaert aan weerszijden. Ga er maar aan staan!

Wetende dat ik met Ninh links niet licht zou kunnen openen en met Lex rechts sowieso niet veel open raise spots zou hebben, besloot ik mijn tactiek rigoureus te veranderen t.o.v. hoe ik de Dutch Open had gespeeld. Ik opende vrijwel niets, maar wist met lichte, uncontested drie-bets (JTo, 65o) en een koude vier-bet (97o) tegen de agressieve spelers rechts mijn stack op peil te houden. En net toen ik het idee kreeg dat mijn opponenten mijn lichte drie- en vierbets begonnen te vermoeden, kreeg ik hulp van de kaarten. Twee uiterst creatief gespeelde KK handjes later had ik binnen drie uur mijn 30k stack vergroot naar liefst 44k – een voor mij ongekend goede start.

Langzamerhand begonnen ook de snide remarks aan tafel door mijn gabber Lex, die als vanouds geen woord tegen mij had gezegd, en ik niet tegen hem – maar die na winst van de genoemde potjes direct begon te annonceren aan de tafel wat er allemaal wel niet mis met mij zou zijn als persoon, en hoe slechte speler ik wel niet was. Kortom: een betere indicatie dat ik prima zat te spelen was er niet!

Helaas leek het op het eind van de dag toch nog mis te gaan, toen Pierre Neuville met no pair / no draw zijn totale stack riskeerde om mij van mijn hand te zetten. Na met JT op een flop J8x zijn check-raise te hebben gecalld, en vervolgens ook zijn grote 8k bet na de turn 7, gooide ik na de river 6 tegen zijn 25k all-in bet uiteindelijk maar af – om vervolgens tot hilariteit van de tafel een K4o voorgeschoteld te krijgen voor een totale bluf. Gelukkig kreeg ik de hand daarna direct mijn chips terug met op , en bleef mijn straat overeind tegen Neuville’s top two + flush draw.

Ik mocht dag 2 terugkeren met 45k, maar aan een nieuwe tafel verspeelde ik onnodig chips tegen Daniel Reijmer na een niet goed afgelopen drie-bet. Door mijn tighte spel in combinatie met de zeer agressieve tafel kon ik mijn stack nooit boven de 45k uitkrijgen, maar ik maakte mij niettemin weinig zorgen – omdat ik wist dat als ik mijn stack maar boven de 20bb zou houden, ik in deze setting prima spots had voor de vier-bet all-in. In drie uur tijd deed ik dit met de monsters , en (alle keren tegen Daniel, alle keren gooide hij af), en ik drie-bette all-in met AK tegen Heinz Kamutzki (die hetzelfde deed, alleen na 6 minuten nadenken en een giga-show. Niet dat ik daar zelf volledig vies van ben, overigens – dus niets ten nadele van de Duitser in dezen.). Omdat ik verder geen goede starthanden kreeg en ik nauwelijks wilde open raisen aan deze uiterst agressieve tafel, bleef mijn stack hangen – en werd ik met de alsmaar stijgende blinds en antes steeds shorter. Uiteindelijk zou ik de 36^e plek voor een in the money finish niet halen, toen ik mijn 99 uit vroege positie pushte, en de ultra-tighte small blind AA opraapte. Verder dan een 62^e plek en het onfortuinlijke gevoel van close, but no cigar geraakte ik aldus niet.

Live commentaar

Tijd dus maar weer om fris & monster PokerCity’s commentary booth in te stappen! En dat was bepaald geen straf. We stonden front row op de eerste dagen, toen vlak voor het echte geld de Nederlanders als rijpe appelen vielen. We stonden er ook tijdens het Main Event, toen ditzelfde gebeurde vlak voor de finaletafel, en we op weg leken naar een geweldige deceptie. We stonden er eveneens bij de prachtige (hoewel enigszins fortuinlijke) overwinningen van Joep van den Bijgaart en marktkoopman Dennis Grishaver in de medium-sized toernooitjes. En vanzelfsprekend misten we ook niets van de highroller met de diepe run van Theo Lucius (incl. champagne voor zijn geflopte royal flush!) en de 8-bet all-in AA vs KK van Joeri van der Sman.

Dag in, dag uit stonden Pieter Salet, Mark Roovers, Yori Epskamp, Wesley Nobels & ik paraat voor frequente updates uit het veld. Dit keer zonder de dagelijkse Poker inside uitzendingen, omdat we ervoor kozen de interviews als integraal onderdeel van de live reporting te houden. En zo kon het dus dat u een hyperactieve, on a roll Nicky Roeg constant door het beeld zag schuiven, kon u zelf constateren dat ondergetekende nauwelijks kleiner en bovendien niet veel onknapper is dan het gelauwerde topmodel Mark van der Loo, was Peter Dalhuijsen scherp en witty als altijd, vond een historisch moment plaats met Noah Boeken & ik zij aan zij voor de PokerCity camera’s, en was het anekdote-tijd met Hugo Borst over zijn gepoort worden in een parkeergarage, in combinatie met een door een Marokkaan gestolen – én teruggegeven! – portemonnee. Al met al, prachtige beelden dus! Maar het hoogtepunt (danwel de hoogtepunten) van de reporting was natuurlijk het interview met ons voormalige Holland Poker teamlid Ancilla Tilia, die puur en alleen door haar aanwezigheid al enig haantjesgedrag bij de normaal-toch-zo-relaxte-en-zo-goed-coöpererende-reporters Rolf & HalfKaleGozer teweeg bracht. Voor een klein kwartiertje lieten wij de finaletafel eventjes volledig voor wat het was – en dat leek ons volkomen terecht. 🙂

Maar hét hoogtepunt op commentaargebied was natuurlijk de geweldige run van de laatste Nederlander in het Main Event, David Boyaciyan. Een relatieve amateur die zonder grote stack aan een star-studded final table begon, en derhalve volkomen kansloos leek – niet in de laatste plaats vanwege enkele tamelijk dubieuze moves van zijn kant. Maar wonder boven wonder, en tot grote vreugde van het casino, overleefde hij keer op keer. En de cruciale AK vs AQ hand (incl. het commentaar op de HC webcast van Frank op de Woerd & mij, met bij het zien van de holecards al direct geweldige opwinding, en toen de deceptie van de vrouw op de flop gevolgd door de geweldige ontlading / uitbarsting van vreugde na runner-runner straat op de river) behoort ook direct tot een absolute mijlpaal in de Master Classics geschiedenis.

Gelukkig vond deze hand vrijwel onverkort, en inclusief het ietwat hysterische / nogal chauvinistische geschreeuw van Frank & mij, haar weg naar de MCOP-documentaire op RTL7, een dag na afsluiting van deze uiterst succesvolle Master Classics 2011. Als slot dus op een prachtig & intens toernooi – met gelukkig ook de (Nederlandse) winnaars die wij ons wensten.