Column Rolf: Wederom naar de woestijn

Het is een jaarlijks fenomeen: de trektocht van pokerende Nederlanders richting de verzengende hitte op de zandvlakten van Nevada. De laatste jaren beloond met prachtige (limit) bracelets voor twee van de grootste spelers die ons land rijk is, Rob Hollink & Marc Naalden.

Maar in alle eerlijkheid zijn onze overall prestaties op de WSOP door de jaren heen toch wel te beoordelen als ietwat magertjes, kijkend althans vanuit ons grote potentieel in zowel kwalitatieve als kwantitatieve zin. In schooltermen zou mijn beoordeling niet veel verder komen dan een 6 min, misschien! Dit jaar zijn onze prestaties, in ieder geval tot op dit moment (dinsdag 29 juni), zelfs nog veel slechter. Met uitzondering van oude krijger Rob Hollink – opnieuw twee finaletafels! – is het feitelijk kommer en kwel, en dus vooral onder het grote contingent aan jeugdige spelers. Weliswaar spelen ze vrijwel zonder uitzondering aan tafels met kneuzen, morons & hillbilly’s (bronnen: Twitter & Facebook, alhoewel in alle eerlijkheid enigszins geparafraseerd), maar uit de resultaten blijkt dit vooralsnog niet. Hopelijk komt er nog enige verandering in de afsluitende events, maar tot nu toe is het simpelweg dunne of halfdunne stront – althans vanuit een zeer groot gedeelte van het Nederlandse kamp.

“Speel je zelf niet mee?” is een nogal vaak aan mij gestelde vraag de laatste paar weken. Het antwoord is drieledig:

1. Neen – alle ‘gewone’ toernooien niet. Voor dit soort buitenlandse events niet gesponsord zijn, houdt eigenlijk automatisch in dat de side events van de WSOP op de lange termijn niet meer rendabel zijn. Veel kosten aan buy-ins, vlucht & verblijf, waarbij alle prijzengelden wel (dik!) worden belast, maar onkosten niet worden vergoed. Tenzij je een Bionische Man bent die zich ver verheven voelt boven de anderen, is dit simpelweg geen +EV propositie. En deze Bionische Man – wel, die ben ik helaas niet.
2. Neen. Ik heb nu al enkele malen het WSOP circus meegemaakt, of puur en alleen Vegas met haar verzengende hitte. (Voor een beknopt verslag van mijn escapades, belevenissen & prestaties in de jaren 1999-2008, zie mijn vorig jaar verschenen column “Vijf maal Vegas”.) En om wederom zeven weken genieten van het heerlijke Nederlandse zomerweer in te ruilen voor een keiharde pokerstrijd vergezeld van een belachelijke hitte buiten & vreemde airco-kou aan de tafels en in de hotels… tja, dat zag / zie ik gewoon niet zitten.
3. Ja hoor – ik ga wel degelijk! Net als vorig jaar speel ik namelijk wederom het Main Event. (Voor een uitgebreid “hand voor hand” verslag van mijn Main Event van vorig jaar: deel 1 en deel 2 van mijn column.)

Wat is dan precies het doel van deze trip, denkt u misschien. Of, zoals een intelligent iemand zich mogelijk zou kunnen afvragen*: “Als side-toernooien belastingtechnisch niet meer interessant zijn voor serieuze pokeraars die de kosten voor de buy-ins zelf moeten ophoesten, wat maakt het Main Event dan ineens anders? Immers, dat verandert toch nauwelijks in positieve zin de EV voor dit toernooi, laat staan de reis- of verblijfskosten?”

Tegen deze persoon zeg ik: Op zich niet zo heel veel, inderdaad. Maar er zijn een paar belangrijke factoren waardoor ik dit Main Event juist wel de moeite waard vind:

• Er is wel degelijk een verschil in EV tussen het hoofdtoernooi en de (vooral iets duurdere) side events. Sterker: er is een aanzienlijk verschil! Waar alle $5k+ events op de Series toch voor een groot gedeelte bestaan uit profs en zeer goede amateurs, daar kenmerkt het $10k Main Event zich door een iets lager niveau. Vooral de eerste paar dagen kom je deze groep van pakweg 400 tot 800 profspelers / topamateurs slechts in beperkte mate tegen, en is de categorie “minder sterke”, all the way down to “uiterst zwakke” spelers zelfs uiterst ruim vertegenwoordigd. Gecombineerd met de goede structuur van dit Main Event, derhalve een prima mogelijkheid om met relatief weinig risico en in vrij eenvoudige spots je stack op te bouwen – in ieder geval richting een money finish.
• Waar je voor alle andere events gewoon cash moet inkopen voor de volledige buy-in of live satellites ter plekke dient te spelen, daar kun je voor het WSOP Main Event via relatief softe / betaalbare online satellites proberen kwalificatie af te dwingen. En ik kan jullie uit ervaring melden: Een $10,000 toernooi speelt echt een stuk makkelijker indien je bent gesponsord of voor een relatief bescheiden bedrag bent gekwalificeerd, dan wanneer je daadwerkelijk die $10k aan de kassa hebt moeten aftikken!
• Het geld! Waar bij de ‘gewone’ WSOP toernooien de prijzengelden voor de winnaar variëren tussen zo’n 1 en 7 dollar-ton, daar gaat het bij het Main Event om echt levensveranderende bedragen: met cijfers van zes nullen dus – in plaats van ‘slechts’ vijf. Iets meer reden dus om een klein risicootje te nemen, lijkt mij, aangezien de upside gigantisch kan zijn.
• De eer! (1) Om in 2010 een bracelet te winnen in een ‘gewoon’ side event – tja, dit is nog steeds best bijzonder, hoor. Maar na de titels van Rob Hollink in 2008 en Marc Naalden in 2009 is hier niet meer de eerste, of zelfs maar de tweede, Nederlandse bracelet te winnen – er derhalve is geschiedenis schrijven op dit gebied nauwelijks nog mogelijk. Dit terwijl een finaletafel in het Main Event zowel nationaal als internationaal gigantische roem zou opleveren, waarschijnlijk nog meer dan het winnen van een side toernooi.
• De eer! (2) Omdat ik tot nu toe alle drie mijn Main Events ook daadwerkelijk heb weten te cashen, zou het een prachtig record zijn om deze 3-uit-3 (weliswaar gedeeld met de zeer consistente Thierry van den Berg) ook daadwerkelijk uit te bouwen naar 4-uit-4. Wat natuurlijk ook meteen inhoudt dat als ik dit jaar niet het geld zou weten te halen, ik ook meteen een stuk minder motivatie zal hebben om in 2011 wederom af te reizen. Immers, om dan nog de oversteek te maken voor een of ander ‘record’ van 4 cashes in 5 events… tja, daarvoor zullen de persen niet gaan rollen, waarschijnlijk. 😉

Al met al heb ik besloten om, net als vorig jaar, mijzelf niet te veel druk op te leggen voor dit Main Event. Dat zou ook dom zijn, wetende dat de kans zeer dik boven de 70% ligt dat ik zonder enig prijzengeld zal terugkeren. En als ik mijn vakantie automatisch als een mislukking zou beschouwen indien ik niet weet te cashen, nou dan zou ik minimaal 7 van de 10 keer de terugvlucht moeten nemen met een rotgevoel. En dat lijkt mij nu ook weer niet de bedoeling!

Kortom: ik kom in de eerste plaats naar Vegas om te genieten van een plezierige vakantie met mijn nieuwe vriendin. (Die nog nooit in Amerika is geweest, en die ongetwijfeld plezier zal beleven aan de leuke shows, mooie clubs, goede restaurants en vooral aan de grootsheid die de City of Sin te bieden heeft.) En vanzelfsprekend zal ik daarnaast proberen om – eigenlijk zoals ik dit altijd wel doe – aan de tafels met maximale focus te spelen, om zo mijn spreekwoordelijke huid zo duur mogelijk te verkopen.

En of dit nu gaat lukken of niet – u zult hierover uitgebreid over kunnen lezen hier op PokerCity.

Wish me luck!

* U ziet: zoals ik reeds vorige week in mijn “De week met Rolf & Gerthein” stukje onthulde. Interviews met mijzelf… daar draai ik mijn hand niet voor om. 😉

Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]