Column Rolf: Vijf maal Vegas

Pokerspelers en Las Vegas – het is een natuurlijke combinatie. Iedereen die wat voorstelt in het poker, of iets wil voorstellen in het poker, heeft de City of Sin wel eens met een bezoekje vereerd. Ikzelf ben geen uitzondering. Sterker, ik sta nu voor mijn vijfde trip – en in elf jaar als pokerprof, lijkt mij dit een keurig gemiddelde.

Vegas I (1999): Romantische vakantie!

Ik was slechts een jaar professioneel pokeraar, en ook pas een jaar samen met mijn toenmalige vriendin (die het uiteindelijk liefst elf jaar met mij wist vol te houden – wat toch alleszins als een grootse prestatie mag worden gezien!), toen wij besloten onze eerste grote reis samen te gaan maken. Een prachtige road trip langs de West Coast van de USA, via LA en San Francisco naar Vegas, om uiteindelijk af te sluiten met twee weken Hawaï op het goddelijke eiland Maui. Financieel gezien een eigenlijk volstrekt onverantwoordelijke reis, omdat ik bijna de helft van mijn bankroll spendeerde aan deze trip, en hij bovendien werd gevolgd door mijn eerste (en tot nu toe enige) downswing uit mijn carrière. Kortom, de altijd zo precieze en verantwoordelijke modelprof die ik pretendeerde te zijn, had een feitelijk veel te groot risico genomen, die volledig haaks stond op mijn zorgvuldige wijze van bankrollopbouw & voorzichtig grinden.

Niettemin bleek deze trip een schot in de roos. Zonder enig plan, en zonder ons verdiept te hebben in wat wij gingen doen, werd de reis een combinatie van avontuur, romantiek & spannende belevenissen. De eerste keer Vegas paste naadloos in dit rijtje. Aanrijden door de woestijn in het holst van de nacht om dan aan de horizon de lichtjes van het bombastische gokpaleis te ontwaren… dit is een zeer mooie ervaring, kan ik U verzekeren. Al op de eerste dag bezocht ik de prestigieuze Bellagio dat toen net was afgebouwd, en genoten wij van de imponerende fonteinshow die zich in de loop der jaren heeft ontwikkeld tot een toeristische trekpleister. Puur toeval leerde dat op dat moment de WSOP bezig was. Dus bezochten wij de shabby, te kleine en vooral erg als vergane glorie aanvoelende Binion’s Horseshoe, en verbaasden ons dat een wereldkampioenschap van het door ons zo geliefde pokerspel in dit kakkerlakkenhol kon plaatsvinden.

Slechts enkele dagen duurde ons verblijf in Vegas op weg naar nieuwe oorden, maar onze sessie $3-6 limit hold’em in de Mirage zie ik nog altijd als een hoogtepunt. Sterker, ruim tien jaar en vele vakanties naar allerlei exotische oorden verder, staat deze ietwat roekeloze, nauwelijks geplande en mogelijk onverantwoorde trip naar Amerika nog steeds met stip op nummer 1.

Vegas II (2007): Serieus grinden naar mijn eerste WSOP cashes

Het duurde liefst acht jaar voordat ik voor de tweede keer in mijn leven de verzengende hitte van de woestijn van Nevada zou opzoeken. Als uitvloeisel van mijn finaletafel bij het 2006 Master Classics Main Event, had ik gratis een ticket gekregen door het Main Event van de aankomende World Series. Geheel in lijn met mijn alles-of-niets danwel zwart-wit visie, besloot ik dat als ik dan toch ging, ik maar beter meteen de hele WSOP kon blijven.

Extreem gefocust, en mijzelf volledig afsluitend van welke verlokkingen dan ook, bedreef ik zeven weken lang pure topsport, waarbij ik probeerde vooral ook mentaal mijn tegenstanders te kunnen outperformen. Dat ik daarbij enigszins kwetsbaar was, bleek wel uit het volgende verhaal. Na één van de zeer infrequente avondjes dat ik mijzelf ook maar enigszins had laten gaan, een tamelijk onschuldig avondje uit met een vriendelijke dame (maar dan wel met net iets te veel alcohol dan mij lief is), had ik in al mijn post-alcoholische creativiteit een speelplan uitgedacht voor het toernooi de volgende middag – een plan dat mijns inziens vrijwel onfeilbaar was. Voor de $5,000 6-max no-limit hold’em besloot ik dat ik vanaf de allereerste hand de chiplead wilde hebben, en om dit te bewerkstelligen bedacht ik het geweldige plan om blind te raisen op de eerste hand, en als ik dan in mijn rug gecallt of gereraist zou worden, mijn opponent simpelweg all-in te check-raisen op de flop. Immers, geen mens zou toch in de eerste hand zijn hele stack willen riskeren, zo redeneerde ik, en in 6-max zijn bovendien slechts weinig handen goed genoeg om meteen in limiet 1 all the way te gaan. Eindresultaat: Nog voordat drie van de zes spelers nog maar hun plek hadden ingenomen lag ondergetekende er al uit, nadat mijn prachtige J6 was gekraakt door de toch zeer magere KK van de tegenstander.

Gelukkig bleek ik in de meeste evenementen wel erg solide – en met vier cashes inclusief het Main Event, in een totaal van 19 events, sloot ik mijn eerste WSOP naar tevredenheid af.

Vegas III (2007): Onderdeel van TV reality roadshow

Niet lang na deze trip volgde ook mijn derde bezoekje aan Vegas. Ditmaal was ik er kort, als onderdeel (en eindpunt) van de reality poker roadshow Vegas Voyage. Tien jonge kandidaten reisden onder leiding van Lange Frans door Amerika, om aan de hand van Fear Factor achtige tests en speciaal gecreëerde pokerpartijen te bekijken wie er een sponsorcontract voor Everest in de wacht zou slepen. Een leuke en spannende trip, maar ook eentje met flink wat haken en ogen. Zo probeerde Simpel Media, de concurrent van Blue Circle die het programma produceerde, middels enkele schandalige dreigbrieven mij nog tijdens het programma terug te halen uit Vegas vanwege vermeend contractbreuk. Gelukkig ben ik vrij goed in het herkennen van losse flodders, onrechtmatigheden of het gebruik van excessieve machtsmiddelen, en wist ik nog tijdens mijn opnames vanuit Vegas deze vrij obvious bluf te counteren. Door met een topadvocaat de tegenaanval in te zetten en zo met gelijke munt terug te betalen, bleken de harde aantijgingen aan mijn adres toch vooral holle praat en selectieve verontwaardiging.

Dat nam niet weg dat ik door mijn kwetsbare positie (als eenling in Vegas te midden van twee strijdende partijen – waarvan er eentje vrij actief bezig was mij een oor aan te naaien) toch wel enige druk voelde. En ook bij het programma zelf liep niet alles vlekkeloos. Zo bleef de geplande echte climax van het programma uit, omdat de grote casino’s weigerden ons er de Grote Finale te laten schieten – waardoor wij gedwongen waren uit te wijken naar een relatief bescheiden café / saloon downtown. Maar al met al was het toch een zeer geslaagde trip, en ik vond het leuk zo’n actieve rol te kunnen spelen in een licht, reality-achtig programma dat vrij ver stond van het serieuze poker waar ik mij gewoonlijk mee wenste te afficheren. Dat we uiteindelijk niet werden beloond met heel goede kijkcijfers en er ook veel – soms terechte – kritiek was op de kwaliteit van het getoonde, deed aan dit goede gevoel niets af.

Vegas IV (2008): Meer serieus poker – en meer cashes

Mijn vierde stop in Vegas duurde wederom zeven weken – en net als bij mijn eerste WSOP ging ik ook nu zeer serieus en secuur te werk. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat ik via mijn toenmalige sponsor T6 kon beschikken over een aanzienlijk budget om te spelen. En opnieuw stelde ik niet teleur. Lang leek ik zelfs op weg het all-time cashes record tijdens één enkele WSOP te breken (dat toen stond op slechts 8, en ik had na 14 events al 5 cashes op mijn naam), maar dit haalde ik uiteindelijk niet. Weliswaar bereikte ik geen enkele finaletafel, maar met 7 cashes – wederom inclusief het Main Event – had ik wederom naar tevredenheid gepresteerd. Weliswaar ook nu ondanks flink wat kopzorgen, gezien de aanhoudend negatieve, en naar later bleek ook niet onterechte, aantijgingen aan het adres van mijn sponsor. Lang niet altijd was ik er zeker van of ik wel daadwerkelijk mijn buy-ins voor de events zou krijgen, en ook de vele vragen over de vermeend slechte financiële status van mijn sponsor hielpen natuurlijk niet mee om te kunnen spelen met een vrij en onbevangen gevoel.

Maar gefocust als altijd liet ik mij niet afleiden, en richtte ik mij puur en alleen op één ding: presteren. Ik wist dat er een grote kans was dat dit mogelijk mijn laatste jaar op de WSOP zou zijn dat ik met een dergelijk budget kon opereren, en dus kon ik het mij niet veroorloven deze kans te verprutsen. Gelukkig wist ik mij voldoende in de kijker te spelen met wederom zeer consistente prestaties – de enkele azijnpissers aan de zijlijn ten spijt die deze degelijke resultaten poogden af te doen als simpel ‘in the money folden’.

Vegas V (2009): ?

Tja – en dan volgt over zo’n twee weken mijn vijfde en voorlopig laatste stop. In tegenstelling tot voorgaande jaren nu slechts één enkel event, maar hopelijk met vooral erg veel plezier. Dit keer dus niet zozeer een serieuze pokertrip, maar meer een leuke reis met lekker eten (Naked Fish!), gezellig winkelen, nog een keer een helikoptervlucht over de Grand Canyon, en mogelijk een enkele leuke avond in de vele hippe clubs die Vegas rijk is.

Maar dit alles nog steeds wel met het uiteindelijke doel iets goeds te kunnen neerzetten in het Main Event. Want als ik daar wederom zou weten te cashen, nou dan heb ik 3 uit 3 gescoord – en dat nota bene in 3 opeenvolgende jaren. Bij mijn weten is er nog nooit een Nederlander geweest die dit gepresteerd heeft – en alleen al om deze reden kijk ik uit naar deze trip.

Want ondanks alle lichtjes, alle glamour en alle fantastische shows… wanneer de prestaties aan de tafels uitblijven, is Vegas toch meteen een stuk minder leuk.