Enschede is niet hip. De naam klinkt al niet hip, en wie het stadje binnenrijdt ziet het meteen: het is ook niet hip.
Toch kom ik er graag. Op iedere editie van de Twente Classics in het Holland Casino Enschede ben ik present, met het tegenover gelegen Eden Dish Hotel als oerdegelijke uitvalsbasis. In 2006 boekte ik een gelukkige-maar-mooie overwinning bij het pot-limit Omaha toernooi, aan een finaletafel met o.a. Armijn Meijer, Peter Dalhuijsen en de nog aan de vooravond van zijn mega-rush staande Jin / ICallSoWhat. Ik deed dat na het winnen van een historische pot, door three-way met de second nut straat plus second nut flush draw totaal drawing dead te zijn tegen één speler met de nut straat en een ander met de nut flush draw… en toch de pot te winnen.
Ook vorig jaar behaalde ik een finaletafel. Na een hele dag onbeantwoord flirten met een leuke dame genaamd Sabrina, kwam ik erachter dat zij en de vrouw van een voetballer was, en gewoonweg geen interesse had in een pokerschraper als ondergetekende, en bovendien zonder enig gewetensbezwaar mij van de finaletafel knikkerde. Kortom: Ik vertrok op meerdere gebieden met de spreekwoordelijke staart tussen de benen, met enig prijzengeld en wat vriendelijke blikken van het personeel als kleine pleisters op de wonde.
Gepokt en gemazeld door dit staalharde gedrag van de andere sekse, had ik voor dit jaar een absolute troefkaart uit de hoge hoed getrokken. In het Team Event van 2008 had ik met de sterke Rein Zijda een partner die weliswaar uitstekend pokert maar naar eigen zeggen “nooit een showdown wint” – en derhalve leek het mij tijd om voor deze editie het over een andere boeg te gooien. En met behulp van mijn sponsor Holland Poker was die troefkaart al snel gevonden: ik ging pokeren met Nederlands meest begeerde Playmate Ancilla Tilia.
De dame in kwestie wordt door mij weliswaar ‘opgeleid’ tot toernooiprofessional in een serie leuke, licht ironische maar toch ook serieuze filmpjes, voor het grote publiek betrof het hier toch vooral een promotiestunt. Immers, Ancilla zou het vooral van haar borstomvang moeten hebben. De omvang van haar pokerkwaliteiten zou daartegen slechts schril afsteken – zo oordeelden althans de welbekende stuurlui aan wal.
Echter, aan de groene tafel bleek zij een koele tante – die niet met zich liet sollen door de veel meer ervaren oppositie. Ondanks een ijzersterke no-limit hold’em tafel met spelers die misschien wel tonnen per jaar binnenslepen in de online partijen, hield de voormalig sidekick van Giel Beelen zich meer dan uitstekend staande. Sterker, het was eigenlijk vooral door een enigszins Kamikaze-actie van ondergetekende in het pot-limit Omaha gedeelte, dat wij uiteindelijk strandden op een vijfde plaats voor zo’n €3300 totaal. Zeer verdienstelijk, dat wel. Want met een mooie finaletafel en een goede cash in het eerste echte live toernooi dat Ancilla ooit speelde, werd menig zuurpruim danwel azijnpisser de mond gesnoerd.
De zon leek derhalve voor mij te schijnen in Enschede, ook in letterlijke zin – en daar maakte ik gebruik van door iedere dag heerlijk te lunchen op de gezellige terrasjes in de binnenstad. Genietend van een luxueuze suite nam ik het er van, en zo vertoonde ik enige gelijkenis met de jonge, geld rondstrooiende en niet-echt-meer-hongerige pokeraars die ik gewoonlijk verfoei. Immers, ik gaf de voorkeur aan leuke etentjes en uitstapjes op het moment dat ik ook had kunnen pokeren – en dat ging natuurlijk lijnrecht in tegen de regels van discipline die ik mijzelf altijd opleg.
Was dat de reden dat ik in de resterende toernooien niet mijn doelstelling van de tweede finaletafel kon behalen? Tja, we zullen het nooit weten. Feit was dat ik zonder de bijdragen van mijn succesvolle teamgenoot (die direct na onze uitschakeling op plek 5 al vertrok naar Engeland voor een grote show, en derhalve geen getuige meer was van mijn geploeter aan de tafels gedurende de rest van de week) geen enkele Euro meer wist bijeen te schrapen. De drie toernooien die ik nog speelde, het €300, het €500 en het €2000 Main Event leverden allen geen droog brood op. Weliswaar was ik in de meeste gevallen niet heel fortuinlijk, maar ik leek ook iets minder gretig dan normaal. En zo was de uiteindelijke oogst van een weekje poker in Twente flink wat plezier en zeer gezellige etentjes, maar met slechts 1 cash in 4 toernooien speltechnisch net iets minder resultaat dan ik ‘normaal’ vind.
Maar zoals gezegd: Ik kom altijd graag naar Enschede – zelfs als mijn prestaties niet meer zijn dan slechts ‘acceptabel’. De mensen zijn er van nature zeer vriendelijk, zowel binnen als buiten het casino. Bovendien gonsde door de stad het gevoel van trots over de spectaculaire prestaties van de plaatselijke FC. Want na een uitmuntend Eredivisieseizoen waar Twente op goede en evenwichtige wijze beslag had weten te leggen op een Champions League plaats, kon men op de laatste dag van de Twente Series of Poker het seizoen bekronen. De hele week borrelde de stad van enthousiasme over de te spelen bekerfinale tegen Heerenveen. Men trok uiteindelijk aan het kortste eind tegen de Friezen, maar de grootmoedige wijze waarop men omging met deze nipte nederlaag was van grote klasse.
Ook in het HC Enschede is de sfeer gewoonlijk zeer positief, en dit is met inbegrip van het personeel. De brushes en dealers kenmerken zich door een hoge mate van enthousiasme en welwillendheid, die zich kan meten met de positieve uitstraling van de Master Classics in Amsterdam, en de Dom & Summer Classics in Utrecht. Met dien verstande dat er op het gebied van regelgeving er nog iets meer consistentie moet komen. En met als misschien wel belangrijkste waarschuwing dat men werkelijk nooit meer het systeem moet toepassen van gelijk aantal chips voor de verschillende buy-in toernooien. Want als men dezelfde 10,000 chips blijft uitgeven voor zowel de €300 als de €2000 toernooien, nou dan is er geen rocket scientist voor nodig om te zien dat we een enigszins fraudegevoelig event aan het spelen zijn. Laat ik het zo zeggen: Als dergelijke structuren de regel worden bij HC, nou dan wordt binnenkort ieder toernooi gewonnen door de Men the Masters van het land… en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
Al met al was het een rare, wisselend bewolkte week waar ik één keer cashte, één keer bubbelde, en twee keer vrij ongelukkig mijn Waterloo vond. Niet heel bijzondere prestaties dus… die ik verwacht komende week in Scheveningen ruimschoots te kunnen overtreffen, bij de North Sea Poker Classic.
Elke week beschrijft Rolf Slotboom, Team captain van Team Holland Poker, zijn leven als pokerspeler en alle ervaringen, kennis en anekdotes die daarbij horen. Heb je zelf vragen of interessante pokerhandjes die je graag besproken ziet worden, stuur deze dan op naar [email protected]
