De Homegame: Een familiepotje

Het dagelijkse pokernieuws wordt gedomineerd door toernooien en highstakes cashgames waarbij het om grof geld gaat, maar PokerCity bezoekt ook met veel plezier home games in den lande. Dit keer een sfeerverslag van een pokertoernooi in huiselijke kring, waarbij zo’n beetje de hele familie aanwezig was.

Een jaar of zes geleden pokerden wij nog wel met een klein groepje wekelijks in de kroeg, maar tegenwoordig spelen de meesten van ons geen poker meer. Ik was dan ook verheugd toen ik door een van die gasten werd uitgenodigd voor een pokertoernooi bij hem thuis.

Bij aankomst bleek van ons oude groepje helaas niemand aanwezig, wél had onze gastheer zijn complete familie uitgenodigd op deze zondagmiddag. Ooms, tantes, neven, nichten, opa’s en oma’s maar ook vrienden, kennissen en collega’s waren speciaal voor deze themamiddag opgetrommeld. Voor de kinderen was er een oppas. Ik werd hartelijk ontvangen en schudde wat handen.

Er was koffie, thee en vers gebak. De gastheer had ook aan alle details gedacht: er waren versieringen in de vorm van speelkaarten, voor de winnaar was een speciale trofee in het leven geroepen én de spelregels hingen aan de muur. Daarbij werden zelfs wat speltips en willekeurige kansberekeningen gegeven, die direct al tot verwarring leidde. Het aanwezige gezelschap bleek weinig kaas van het edele pokerspel te hebben gegeten, maar het enthousiasme was er niet minder om.

Het toernooi begon wat later, mede doordat iemand opgesloten zat op de wc. Toen het slot echt vast bleek te zitten werd zonder pardon de deur aan stukken geslagen. Onder luid applaus werd de toiletbezoeker bevrijd waarna het spel kon beginnen. De inleg was €10 en er waren drie tafels. We kregen 1.500 startstack en levels duurden vijftien minuten.

Vanaf het begin tot het einde van het toernooi werd er structureel uitsluitend gelimpt. Ik waagde af en toe een preflop raise, maar dat werd duidelijk niet gewaardeerd, een enkeling bestempelde het zelfs als “onsportief gedrag.” Iedereen speelde extreem eerlijk; wanneer er een flop gemist was werd er diep gezucht waarna er braaf gepast werd. Iedereen liet telkens zien welke kaarten ze hadden gefold en er werd structureel gekeken naar “wat er zou zijn gevallen.” Het tempo lag uiteraard heel laag, mede omdat er telkens onduidelijkheid was over wie er aan de beurt was en wie er nu gewonnen had.

Iedere uitgeschakelde speler kon rekenen op een applaus, daarnaast werd er veelvuldig geklapt wanneer tante Annie een pot won of wanneer opa Piet een handje had weten te maken. Vrijwel alle casinoregels en etiquette werden overtreden, maar geen haan die er naar kraaide. De snelle structuur en het langzame spel zorgde er voor dat de gemiddelde stack richting het einde rond de vijf big blinds kwam te liggen. Meerdere keren kwam het voor dat iemand verplicht all-in moest op de grote blind omdat ze zichzelf naar minder dan één blind hadden gefold, die regel vond men maar waardeloos.

Het was prachtig om te zien hoe iedereen het wel oprecht spannend vond en hoe er met elkaar werd mee geleefd. Zodra er een speler werd uitgeschakeld gingen er stemmen op om de speler in kwestie, “toch maar nog wat muntjes te geven.” Bovendien werden de meeste potjes gezellig uitgecheckt, waarbij er tot mijn verbazing regelmatig echte tophanden open gingen.

Het is lang geleden dat ik met zoveel plezier gepokerd heb en ik wou dat elk toernooi er zo aan toe ging, mede omdat ik eindelijk weer eens een game gevonden heb waar ik een edge heb! Hoewel ik al snel ontmaskerd werd als “broodkaarter”, hoop ik dat ik de volgende keer weer welkom ben.