De Verhalen van Kale – Koppigheid

Koppigheid. Het is het blijven rematchen tegen een zekere ’tobiaspeters’ in Wordfeud, terwijl je weet dat je consequent ‘zloty’, ‘dyne’, ‘quidam’ en ‘ecru’ met driedubbele woordwaarde voor je kiezen gaat krijgen. Toch blijf ik maar stug doorgaan. “Tientje per keer, Kale?” Een verhaal over trots, halsstarrigheid en Frank de Boer.

Ondanks dat ’tobiaspeters’ (zijn echte naam laat ik om privacyredenen liever achterwege) mij steevast inmaakt ben ik gelukkig niet de enige die soms een scrabblebord voor zijn kop heeft. Zo vraag ik mij af wat er met Ajax-coach Frank de Boer van de zomer gebeurd is. Begonnen als een frisse coach die eindelijk een keertje niet resultaatgericht dacht, is de trainer na de vakantie iemand geworden die zijn koppigheid niet opzij kan zetten.

Voetbal
Niet voetballiefhebbers moet ik helaas slecht nieuws te berde (handig Wordfeud-woord) brengen. Een van de voordelen van schrijven voor PokerCity is dat onze -Chief Executive Officer, Pitboss, een voetballiefhebber en Ajacied pur sang is. Voetbalreferenties leveren dan ook altijd een extra sneetje brood op. Vandaar vandaag wat meer voetbalanalogieën, met hier en daar een snufje poker om het legitiem te houden. Wie daar bezwaar tegen heeft adviseer ik dezelfde wijze woorden die Rutger ‘Zodiac’ de Boer zich halverwege de nacht van zijn WCOOP-overwinning toesprak: “Als ik dit had geweten: unreg pre”.

De Oostenrijkse schrijfster Marie von Ebner-Eschenbach schreef ooit: ‘De wilskracht van de zwakken heet koppigheid.’ In een opportunistische wereld als het voetbal, waar vaak de wil van één man (de trainer) wet is en erg resultaatgericht gedacht wordt, is de vaste lijn van de Ajax-coach (één verdedigende, twee aanvallende middenvelders no matter what) een zegen. Net als een goede pokerspeler heeft Frank een visie, waar hij ongeacht de resultaten niet van af wil wijken. Echter, net als in mijn duels tegen ’tobiaspeters’ weigert Frank in te zien dat sommige dingen gewoon niet gaan werken. Een mooi voorbeeld van Frankies trots is die snoezige linkshalf van Ajax, Christian Eriksen.

Doen
Ik weet niet wat jullie op 19-jarige leeftijd deden, maar ik stond met een Smirnoff Ice te stuiteren op Mark Normans ‘Overkill’, terwijl ik de aanwezige dames middels strenge criteria in de vier hokjes ‘zou ik wel doen’, ‘joahh, zou ik ook wel doen’, ‘jup, zou ik zeker doen’ en ‘ik zeg: doen’ onderverdeelde. Verwachten we dan echt dat Eriksen op zijn 19e al sublieme steekpassjes geeft, ballen achteloos in de bovenhoek jast, drie man gniffelend onderuit schoffelt, ondertussen de scheidsrechter subtiel bewerkt én ook nog eens netjes zijn moeder met Kerst belt? Hij heeft amper de baard in zijn keel.

Zo’n lieverd als Chris, die na het voetbal gezellig bij zijn oma een sinas en een gevulde koek komt halen, moet natuurlijk ondersteund worden door spelers die volgroeid zijn en de boel voor hem aanvegen. Theo ‘sjok sjok’ Janssen en Siem ‘wie niet weg is is gesiem’ de Jong zijn dat duidelijk niet. Gevolg is een kwetsbaar Ajax in de omschakeling, waar elke tegenstander nu dankbaar gebruik van maakt. Franks koppigheid om niet in te grijpen heeft ervoor gezorgd dat de Amsterdammers nu aangeschoten wild zijn, wat gezien de lijn van vorig seizoen eeuwig zonde is.

Halsstarrig
Niet alleen voetbaltrainers hebben er last van, in mijn nieuwe hoedanigheid als verslaggever spreek ik ook wel eens halsstarrige pokerspelers. Spelers die zo overtuigd van hun eigen spel en visie zijn, dat zij vergeten dat de nummer één eigenschap van een pokerspeler aanpassingsvermogen is. Zij zien wel die bad beat op de river, maar missen bijvoorbeeld dat hun sizing op de turn of snelheid van raisen preflop van invloed geweest kan zijn. Een eigen visie hebben en daarvan overtuigd zijn is prijzenswaardig, maar wanneer iets echt niet werkt, grijp dan in.

Uiteraard zou ik, gezien mijn eigen advies, mijn Wordfeud-partijen tegen mijn nemesis dus moeten neerleggen. Gevalletje trekken aan een dood paard. Het trillen van de smartphone valt echter niet te negeren. In tegenstelling tot tien jaar geleden roept het verstand nu juist “niet doen”. Toch wint de koppigheid het, obviously. Eén druk later verschijnt pontificaal in beeld:

’tobiaspeters’ played SEQUOIA for 132 points.

Zou Frank eigenlijk ook scrabbelen?

– KaleGozer –