De Verhalen van Kale – La gente esta muy loca (2)

*VLAM!* Ik schrok me wezenloos van het volle licht dat plots de kamer in scheen. Geschrokken keek ik op mijn telefoon. Half één. Onmogelijk. Toch was het echt zo: met een grote grijns had de P. zojuist het gordijn open geknald. Bizar, daar mijn trouwe metgezel doorgaans voor drieën met geen stok wakker te krijgen is. Pokerspelers en hun slaapritme, het blijft een eigenaardig iets. Ik draaide mij in ieder geval weer om. Opdonderen.

Een half uur later besloot ik toch met mijn lege maag en lichte nadorst een etage naar boven te lopen om daar de voorraadschuur van Tijs te plunderen. Tijs, bekend onder zijn bijnaam ‘KingTijs’, was een Everest Poker qualifier die in hetzelfde hotel als ons sliep. Online had ik wel eens met hem gespeeld en schatte hem, mede gezien zijn fishy bijnaam, in als een puistenkoppie van een jaar of 19. Qua uiterlijk een type Riekus zeg maar, maar dan irritanter en nasaler. Met van die vieze puisten. En maagd. Enzo. Bleek het opeens een superchille dertiger te zijn. Goeie read Kaal.

Tijs was de beroerdste niet en voorzag mij van een heerlijk stokbroodje en vitaminerijk appeltje. Kort daarna begaven we ons naar het casino, waar wij de loting onder ogen kregen. Uiteraard zaten wij bij elkaar aan tafel, in wat duidelijk de zwaarste tafel van het toernooi was. Helemaal toen kameraad Koen er na twee handen ook nog eens bijgeplaatst werd. Hij nam de plek van een van de Nedergappies in, dezelfde dude die ik de avond daarvoor nog de profetische woorden vertelde dat wij Nederlanders op dag twee altijd alles opbliezen. Hij kreeg er letterlijk in de eerste hand van de dag in tegen boeren, ontving geen hulp en kon weer naar huis. Zo was de eerste ‘blow-up’ een feit en gingen we met 45 man op vijf tafels verder.

Dia dos
Als dank voor het ontbijtje dat Tijs voor me geregeld had beloofde ik elke button op zijn big blind te openen. Hij dacht dat ik een geintje maakte, maar moest na vijf orbits constateren dat dat toch niet zo was. In het level 1000/2000 was het wederom raak nadat ik heer-tien offsuit naar een achteloze 4200 opende. De zwakke speler in de SB speelde aan, waarna KingTijs vanuit de BB squeezede naar 11.800. Ik telde mijn stack uit en zag dat ik om en nabij de 55k speelde. Een prima shovestack gezien de situatie en stacksizes, fold-equity en equity tegen zijn eventuele calling range, gelul vooraf en jawel, daarrrrrrr issie dan, mijn live-read!. Voor de vorm tankte ik nog een seconde of vijftien voordat ik alles erin klapte. Tijs callde direct met . Ai.

Het moge duidelijk zijn dat ik er vanuit ging dat Tijs van het kaliber was die een goede squeezespot zou lezen en aan zou kunnen grijpen. Gesprekken naderhand bevestigden echter dat ik mijn fold equity tamelijk overschatte en dat hij hier “altijd een goeie” had. Meh. Tijdens de all-in keek ik een beetje schaapachtig om mij heen. Ik zag Tijs echter hoofdschuddend naar de koning op de flop kijken. Hallo stapel!

Met mijn stack van zo’n 120k kon ik wat actie ondernemen. In dezelfde orbit nog opende ik vier keer op rij zonder actie terug te krijgen. Een ronde later was het wel raak nadat Tijs 22 blinden met over mijn raise heenkletterde. Voor dramatisch effect slowrollde ik hem een beetje, alvorens ik met callde. Een gerechtigheidsdrietje verscheen op de flop, waardoor ik naar een gemiddelde stack terugviel en Tijs een groot deel van zijn muntjes terugkreeg. Niet veel later echter wonnen zowel Koen als ik een grote flip, waardoor wij er alledrie opeens goed voorstonden. Waren de profetische woorden dan onzin?

Profetische woorden geen onzin
Dat dus. Want leek het met een man of 30 zo mooi te gaan worden, zaten er bij de laatste 25 opeens nog maar twee Nederlanders in het toernooi. Koen was het eerste slachtoffer. Hij opende in de cutoff tegen Leip Wijffie in de big blind, eentje die überhaupt geen foldknop had, laat staan in die positie. Flop kwam en gaf een kleurkansje voor Koen. Hij c-bette 8000 en kreeg een minraise om z’n oren. Koen gooide zijn 60k erin en moest het opnemen tegen de met geflopte straat van LW. Twee blanks betekende een roemloze exit voor onze Everest Poker-man (Koen vindt het altijd fijn als ik zijn sponsor Everest Poker noem, vandaar dat ik het nog maar een keer zeg. Everest Poker.). Tijs ging er niet veel later af met tienen tegen koningen, waardoor Nederpoker-boy Petje en ik opeens als enigen bij de laatste 25 zaten.

Ik leek de chipleader van het toernooi te gaan worden nadat ik met tegen preflop all-in kwam. Een geflopte flush voor mijn tegenstander wierp mij echter ver terug. Als daarna ook nog eens vijven in een bluf omzetten mislukte bestond mijn eens zo trotse stack nog uit maar zes blinden. Geen comeback dit keer, de Summer Deep Stack Castellón eindigde voor mij op een teleurstellende 22e plek.

Vedette
De zondag werd daarmee dus een vrije dag. Uiteraard lag de P. nu wel weer tot een uur of drie te snurken, maar nadat ook hij wakker was werd het tijd voor een dagje strand. Met onze gloednieuwe bal daagden wij een aantal Spanjaarden uit voor een onvervalste Clásico. In de brandende zon wisten wij deze vier tegen vier partij met 2-0 te winnen door twee goals van ondergetekende. Beiden met links no less. Het zou tevens mijn laatste wapenfeit worden, want met de conditie waar een dood paard zich nog voor zou schamen moest ik na een kwartier de strijd staken. Je bent een vedette of je bent het niet.

’s Avonds besloten wij met z’n drieën (Tijs was inmiddels naar huis) nog een hapje te gaan eten toen wij opeens Petje en de zijnen tegenkwamen. Een triomfantelijke glimlach op zijn gezicht verraadde een uiterst goede prestatie, die ik desgevraagd in het midden laat. Met acht man sterk besloten wij het te gaan vieren met een exquise variëteit aan tapas (nou ja, hoofdzakelijk patatas bravas) en, uiteraard, eenvoudig pils. Voor Jeppe, professioneel pokermeubilair en nog-kalere-gozer, was dit echter beneden zijn stand. Hij móest en zou die Königin unter den Bieren, een Warsteiner, drinken. Probeert u zich voor te stellen: een tafel met zeven glazen, twee pitchertjes… én een speciaal gebrachte Warsteiner. Sindsdien heet Jeppe Stein. Dan weet u dat.

De dag erop moesten wij onze ‘rustig-aan’ mentaliteit bijna bekopen met een gemist vliegtuig. Onze opgespaarde run-good kwam gelukkig van pas, waardoor wij tien minuten voor het sluiten van de balie onze stoeltjes wisten te claimen. Na het aftikken van mijn traditionele verlies met Chinees Poker (is het dan toch een skillgame?!) zat de trip er alweer op. Eén ding is zeker: Spanjaarden zijn nog steeds muy loca, Nederlanders blazen altijd hun stack op en er ligt voor mij een carrière als pinchhitter in het verschiet.

Zocht Feyenoord niet nog iemand?

– KaleGozer –