De verhalen van Kale – Passionele nachten

Het gemêleerde gezelschap is ondertussen driftig bezig met het bouwen van straten en dorpen. Het bekende spel van Klaus Teuber vormt het decor van de avond. Een pensionado, die bij zijn veertig jaar jongere tafelgenoten veel respect geniet, is de gastheer en schenkt zijn bezoekers nog een bacootje in. Verderop whatsappen enkele opgeschoten knullen er lustig op los. En last but not least heeft een kalende jongeman directe positie op onze blondine en haalt zijn beproefd: “wat was je telefoonnummer ook alweer?” van stal. “Subtiel hoor meneer, die heb ik nou echt nog nóóit gehoord”, antwoord ze gevat. Toch dwaalt haar blik weer af naar de tafel. Ze lijkt zich af te vragen wat deze mensen bezielt.

Het antwoord? That’s just how we roll. Ondanks dat de sfeer zeer gezellig is, zijn we nu eenmaal fanatiek met spellen. Het verklaart wellicht waarom ik eerst als Magic-speler en nu als pokerspeler zo fanatiek bezig ben. En alhoewel het voor mij inmiddels gemeengoed is en ik een goede vijf jaar dit freewheelende leven leid is het soms wat confronterend als de argeloze buitenwacht een kijkje in je keuken neemt.

Wanneer ons blonde huppelmutsje bijvoorbeeld de primaire inkomstenbron van dit illustere gezelschap achterhaalt, vraagt ze zich af in welke slechte B-film ze beland is. Confuus hoort ze termen als ‘floaten’ en ‘isoleren’ in contexten aan waarvan ze niet eens wist dat ze bestonden. Ook het verschil tussen de jongste (22) en oudste (66), die in niet-familiaire kring op een random dinsdagavond een spelletje Kolonisten spelen, bevreemdt haar. Om het maar even kort te zeggen: ze deelt onze passie niet.

Passie
Mooi woord eigenlijk, passie. Alhoewel het een positieve bijklank heeft leert een klein etymologisch onderzoekje ons dat het van het Latijnse woord passio afkomstig is, dat staat voor lijden. De film The Passion of the Christ bijvoorbeeld is twee uur lang onafgebroken pijn lijden, zowel voor de illustere hoofdrolspeler als de argeloze kijker. Toch zou lijden alleen het woord tekort doen. Het kan eveneens als hartstochtelijke liefde opgevat worden. De scheidslijn tussen liefde en lijden is wat dat betreft flinterdun, wat door de vele Feyenoord-fans die ons land rijk is jaar in jaar uit vakkundig gedemonstreerd wordt. Passie kan hen zeker niet ontzegd worden.

Ik merkte dit gevoel voor het eerst bij het spel Magic the Gathering. Net als voor een aantal andere pokerspelers vormde het spel ook voor mij een opstapje naar succesvolle pokeravonturen. Toen ik negen jaar geleden in sweet home Blaricum ontdekte dat die stoffige meubelstoffeerzaak naast The Red Sun op vrijdagavond Magic deed was ik al snel geïntrigeerd. Niet veel later zat ik tot diep in de nacht online te spelen, lijsten met gespeelde kaarten te bekijken, uren mijn eigen stapel kaartjes aan te passen en ging ik heel Nederland en een deel van Europa af om aan toernooien mee te doen. Soms vormde dit wel een probleem met mijn andere passionele activiteiten die meer streetcred hadden, zoals voetballen, bier drinken en strakke billetjes in cyaankleurige giechelbroekjes observeren, maar uiteindelijk merkte ik dat ik het spelletje niet alleen verdomd leuk vond, maar er ook nog eens aanleg voor had.

Dat hiermee de basis voor mijn pokerspel gelegd werd, had ik toentertijd natuurlijk niet kunnen vermoeden. In Magic leer je namelijk omgaan met onvolledige informatie, je tegenstander op een range van kaarten zetten en het spotten van tells, juist de eigenschappen die in poker zo belangrijk zijn. Aangejaagd door de successen van vele andere Magicers stapte ook ik over naar poker en probeerde mijn homegame-vrienden, waar we zieke 5-card draw games om stuivers deden, te overtuigen dat Hold’em toch echt een stuk toffer dan het échte poker 5-card draw was. Inmiddels zijn we vijf jaar verder en sta ik soms nog steeds versteld van wat het spel mij allemaal gebracht heeft.

Redacteur
Toch merkte ik tijdens mijn tijd als pokerspeler-and-nothing-else dat er soms iets miste. Dit gevoel kwam tijdens het Team Toernooi in Enschede weer bovendrijven. Nadat het toernooi er voor mij na 28 minuten [link] op zat, besloot ik het team van PokerCity te gaan helpen met de live reporting. Niet onbekend met het fenomeen nam ik een blocnote in mijn hand om chipcounts te noteren, waarna ik al snel de microfoon te pas en te onpas onder iemands neus zat te duwen. Ook tijdens het updaten merkte ik: Hey, dit is leuk.

Als een ware Thaise schone bood ik mij daarom schaamteloos bij PokerCity-eindbaas Pitboss aan. De beste man kon mijn love you long time moeilijk weigeren, waardoor ik plots onder de fijnbesnaarde vleugels van Pieter Salet en de wat robuuster gebouwde Mark Roovers mijn journalistieke kriebels verder mag ontwikkelen. De frontpage-artikelen van de afgelopen twee weken vormen wat dat betreft een goede voorbode van hetgeen dat komen gaat. Ook de bonusregeling van Salet was een snapcall. “Epskamp, als jij nou met Roovers het thuisfront gaat vormen, dan gaat de rest in Las Vegas in de PokerCity-limousine champagne drinken.” Wat dat betreft voel ik me net weer een bleue stagiair van 18.

Freewheelen
Het is inmiddels vier uur ’s nachts. Ik neem een laatste slok van mijn bacootje en werp de dobbelstenen. Ik rol een miracle tien, mijn enige out om te winnen. “Boem! Dat zijn twee schapen, drie erts, een lapje, een zakje, twee vissen en een strootje van mijn beurt omdat ik de boer ben!” Mijn blik gaat triomfantelijk de kamer rond. Ik kijk minachtend naar de whatsapp-knul met zijn omgekeerde petje, high-five ons lieftallige blondje en deel een snoeiharde bonkers aan de gastheer uit. Vooruit, nog héél even freewheelen dan.

– KaleGozer –