De Verhalen van Kale – Stress op de werkvloer

“VERDOMME EPSKAMP!” De dikgedrukte letters priemen door mijn beeldscherm heen. PokerCity hoofdredacteur Salet is echter niet te vermurwen. De klok tikt. Rolf is weg en de columnplek nog steeds niet ingevuld. Terwijl de stress op de werkvloer toeneemt dwalen mijn gedachten af naar vroeger, naar mijn blauwe maandag als nette, nine-to-five, corporate slave.

Ik was nog maar net 19 of mijn carrièreaspiraties konden in de ijskast toen ik besloot te stoppen met mijn economiestudie. Eigenlijk was de intentie om een half jaartje te gaan freewheelen, alvorens ik mij op een nieuwe studie zou gaan richten. Bovendien had ik net het schattige paarden-zijn-lief-hihi-meisje Maaike aan de haak geslagen. Alles koek en ei, zou je denken? Nou, er was één probleem. Haar ouders.

Voordat ik toestemming zou krijgen Maaike eens flink van stal te halen moest ik door de ballotagecommissie van paps en mams. Uiteraard resulteerde dat in een waar kruisverhoor. Niemand was immers goed genoeg om hun kleine engeltje te mogen bezoedelen. Al snel kwam natuurlijk de vraag: “en wat doe jij dan voor de kost, jongeman?”. Euhmm… nou eh…. mja… ghehe…. waren zo ongeveer de enige woorden die ik wist te stamelen. De afloop laat zich raden: deze hengst kon onverrichter zake huiswaarts keren.

Echt werk
Aldus stond ik de volgende dag blauwbekkend van de kou voor de deur bij Randstad. “Wil je in ploegendienst werken?” vroeg de intercedente mij. Natuurlijk! Ik ben een teamplayerrrr, zo brulde ik direct, waarna ik even later besefte dat “ploegendienst” toch iets heel anders inhield dan een gezellig breiclubje op zondagmiddag. Gelukkig kwam er verlossing middels de prachtig klinkende functie ‘Commerciëel Ondersteuner Particulieren’ bij de ABN*Amro, die ik rap daarna binnen wist te koppen. De baan liep voor vijf maanden. Maaike liep overigens na twee weken al weg. Kutwijf.

Anyway, als de next best thing hees ik mijzelf netjes elke dag in pak om mensen het ABN-equivalent van de Pennie Rekening aan te smeren. Voor mij was het een schok, want ik kan jullie verzekeren: tien jaar geleden was ik net zo lui als nu. Plots ging de wekker elke dag om zeven uur, maar na een moeizame start groeide ik er toch in. Het was een hele ervaring, waar ik ongetwijfeld nu nóg van aan het bijkomen ben. Echt werk. Gelukkig was daar tijdens mijn tweede studie opeens Part[Po]ker.

♥ Oh oh Part[Po]ker ♥

Ome Rolf
Dankzij Party en consorten hoefde ik tijdens en na mijn studie niet van negen tot vijf aan de slag. Toch besefte ik dat ik niet eeuwig wilde blijven flippen for a living. Na een open sollicitatie gaven Pitboss, Pieter ‘Prins Flip’ Salet en Mark ‘Kracht Tonen’ Roovers mij de kans iets aan die luiheid te doen. Wat voor mij echter de doorslag gaf aan de slag te gaan, was de aanwezigheid van the Legendary Rolf Slotboom. Ik zal het maar eerlijk bekennen: ik ben een fanboy. Ik weet nog heel goed dat ik als klein kind bij mijn opa ademloos op schoot zat te luisteren, terwijl hij mij zachtjes flop-komt verhalen over Ome Rolf toefluisterde. True story.

De eerste keer durfde ik amper het aura van de beste man te betreden, maar nadat het ijs gebroken was, leerde ik Rolf steeds beter kennen. Al snel ontdekte ik dat we veelal hetzelfde gevoel voor humor hadden, waarbij onze pas de deux tijdens het Turkse theekransje in Valkenburg het hoogtepunt vormde.  Daarnaast leerde ik wat er allemaal bij kwam kijken bij being Rolf.

Wat veel mensen namelijk niet zien zijn Rolfs werkeetiek en dissipline, twee woorden die ik niet eens correct kan spellen. Vandaar dat het plotselinge vertrek van onze voorman (wij kregen het anderhalve dag voor de column te horen) toch wel even slikken was. Los van het feit dat wij afscheid moesten nemen van een leuke en gewaardeerde collega was het werken in zijn schaduw (Rolf vormde immers vaak het middelpunt van de belangstelling) ook wel lekker. Het nam altijd wat druk weg.

Op zoek naar gastschrijvers
Een van de gevolgen van Rolfs vertrek is dat ons team nu elke zaterdag de voormalige columnplek van Rolf moet gaan invullen. Dit betekent dat er plots met meer regelmaat Flipsides en Verhalen van Kale geproduceerd moeten worden. Alhoewel het in theorie buitengewoon mooi klinkt, betekent dat in de praktijk vooral delegeren en uitbesteden. Na enige tijd besloot ik een gewaagd balletje op te gooien. Onderstaande conversatie is overigens van Skype, ook wel “De Werkvloer” genaamd.

* kalegozer: trouwens
* kalegozer: zullen we Zeus een keer als gastschrijver doen
* Mark Roovers: Zeus-Jan Post?
* Pieter Salet: Nee de oppergod

Lachen gieren brullen inderdaad, bij ons op De Werkvloer. Mocht Zeus Post overigens geen belletje doen rinkelen, dan begrijp ik dat volkomen. Hij staat vooral bekend als “dat dikke broertje van Freerk”, maar kan hij ook een beetje schrijven? Als een ware X-Factor jury kregen wij een passage uit Posts eerdere werk voor de kiezen:

“De pretentieuze kakkers – met hun supermarkt baantjes – hebben waarschijnlijk nog nooit een biljet van 500 gezien en zien nu opeens een willekeurige kerel met slordig haar en een non-stop glimlach een x aantal van deze dingen flashen. Ik geniet van de ongemakkelijke stilte en hoor een van de mantelpak-meisjes langzaam stamelen: “Ja eh, hier hebben we niet op terug hoor.”  In mijn hoofd galmen al de woorden: ”Hier heb je zeker niet op terug misplaatste hoer.”

Rolf zou zich omdraaien in zijn spreekwoordelijke graf. Binnenkort dus wellicht hier te bewonderen, deze man. Oh oh.

Deadline
Hoe dan ook, after all is said and done stond er dus voor het eerst in jaren niks klaar voor zaterdag 09:00. Dat is dus letterlijk voor het eerst in jaren. Zelfs toen Rolf op huwelijksreis ging had hij snel even twee columns vooruit geschreven, zodat de zaterdag ook tijdens zijn absentie gevuld was. Dat, beste mensen, is wat wij in de volksmond “hart voor de zaak” noemen. (Of natuurlijk “zielig voor mevrouw Boom”. Dat kunnen we nu namelijk stiekem zeggen. Hihi.)

Het lachen verging ons echter snel toen de leegte van aankomende zaterdag maar bleef opdoemen. De stress op de werkvloer nam met de dag toe, tot de hoofdredacteur besloot in te grijpen. Het brengt ons terug bij de inleiding van het verhaal.

Hoe dat afliep?

Nou…

* Pieter Salet: VERDOMME EPSKAMP, WAAR DAT BLIJFT STUKKIE WAT DAN?
* kalegozer: haha
* kalegozer: ik ben juist mn best aan t doen 🙂
* kalegozer: jij mag straks technisch pissen
* kalegozer: kun je dat?
* Pieter Salet: ik ben technisch goed onderlegd
* Mark Roovers: pff voel me zo beroerd
* Mark Roovers: gisteren ook al
* Mark Roovers: Vandaag even goed eten enzo
* Pieter Salet: je hebt al acht weken geen vitamine meer op man
* Mark Roovers: Klopt
* kalegozer: keertje zonlicht mark
* Mark Roovers: Hoera salaris!
* Mark Roovers: Ik kan weer eten kopen.

Maak je maar geen zorgen Rolf. We redden het wel.

Denk ik.

– KaleGozer –

Lees hier meer columns van Yori ‘KaleGozer’ Epskamp >>>