De Week met Rolf & Gerthein – Week 10

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ookhun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander. In deze tiende week komen beide heren aan het woord!

Eerdere afleveringen: klik hier

Week 10

Slotboom >>> Boersma

Beste brave borst*,

Ik heb begrepen dat deze aflevering half-half wordt. Dus, om te voorkomen dat onze Dave uit Edam zijn woordenteller er weer bij moet pakken: laten we maar snel beginnen dan!

Derhalve zijn mijn obligatoire & repetitieve complimentjes aan jouw adres extra beknopt dit keer. Ik zal me beperken tot slechts deze: Mooi hoe je de eerste voorzichtige kritiek aan jouw adres op zeer luchtige en natuurlijke wijze wist af te wimpelen, Gerthein, zonder ook maar in enige mate serieus in te gaan op de jou toegebrachte prikjes / plaagstootjes. Misschien moet ik dat ook maar eens op deze wijze gaan doen, in plaats van te komen met wederom een of andere lijvige verdedigingsrede. (Die de lezers van PokerCity nu al zo vaak van mijn hand hebben gezien.) Zoals men op Twitter pleegt te zeggen: #nooitteoudomteleren!**

Quote 1: Als de Rolf van vandaag terug zou kunnen reizen naar die periode, om daar de plaats aan tafel van de Rolf van toen te kunnen innemen, zou hij het dan anders aanpakken? En zo ja, hoe?

Quote 2: Maar toch. Was het, gezien hun belabberde spel – naar ik aanneem vooral post-flop – niet beter geweest om je richtlijnen ietsje verder open te gooien?

Twee mooie en inhoudelijke vragen van jouw hand. Geheel in lijn met de kernzin uit de recente politieke debatten over de kwestie Uruzgan: “Zou je met de kennis & wetenschap van nu nog steeds dezelfde beslissingen hebben genomen? “ Het leuke is dat afgelopen zondag aan een zeer levendige €10-10 no-limit hold’em cash tafel in Venlo, mijn buurman Thijs Wessels een vrijwel identieke vraag stelde. Hij zei: “Rolf, je bent toch duidelijk één van de betere spelers hier aan tafel. Waarom blijf je dan toch zo übertight spelen?” (Geparafraseerd, hoor – en gebaseerd op het feit dat ik in de eerste vijf orbits geen enkel tientje vrijwillig in de pot had gegooid. Voor wie het niet gelooft: Thijs is my witness!) “Waarom niet je game ietsjes meer openen om zo extra gebruik te maken van je mogelijk goede reads of betere postflop beslissingen?”

Een zeer goede vraag, natuurlijk! Eentje die mij vaak is gesteld, soms als simpele vraag (zoals in dit geval), maar vaker nog als verwijt, als teken van minachting voor mijn spel, of om te proberen mij te triggeren tot het geven van meer actie. Het antwoord is dat ik mijn gehele carrière al ben uitgegaan van enkele nogal strikte principes:

1. Als ik mijzelf niet beschouw als de beste speler aan tafel, speel ik liever shortstack dan bigstack.

2. Speel ik shortstack, dan is supertight het devies. Pas in een bigstack situatie komen zaken als licht openen en positioneel drie-betten aan de orde.

3. Is de rake hoog, dan speel ik gewoonlijk extreem strak. Pas bij lage rake of time collectie ben ik bereid meer ‘marginale’ of zelfs ‘losse’ plays te maken.

4. Als de grootste zwakte van opponenten is dat ze te los-agressief openen, dan is preflop de meeste waarde te halen / de meeste winst te boeken.

5. Pas als ik mijn opponenten goed genoeg ken dat ik enkele zeer betrouwbare tells op ze heb, en ze spelen bovendien een grote stack, pas dan zal ik besluiten ook een grote stack te spelen waarbij mijn main focus zal zijn deze speler in positie te isoleren. Met als einddoel: Een flink aantal kleine potjes van hem te pikken op basis van initiatief / goede reads, en tegelijkertijd die sleutelpot voor te bereiden waar hij met een te marginale hand hopelijk gaat afstacken tegen mij.

6. Maar bij welke vorm van twijfel dan ook – back to basics. Ultratight en puur op basis van betere handselectie pokeren, al dan niet in combinatie met shortstack voordelen.

Deze in de ogen van sommigen misschien rigide regels voor live cash spel hebben mij door de jaren heen echt uitstekende resultaten gebracht. Het misschien wel belangrijkste: Door zo ongelooflijk strikt hieraan vast te houden, heb ik mogelijk niet altijd mijn winsten tot in den volle weten te maximaliseren. Maar ik heb wel ervoor gezorgd dat ik altijd (lees: altijd) live cash heb gespeeld in een +EV situatie, met een door mijn opponenten vrijwel niet te exploiteren tactiek. (Immers, als ik mijn cash tafel gewoon niet goed / net niet los genoeg vond, dan stond ik simpelweg op.) En ik ben dan ook nooit in de bekende valkuil gevallen om mijn eigen beslissingen of postflop spel te gaan overschatten, waardoor een combinatie van hoge rake en te vaak in de pot zitten met een slechte hand juist zou leiden tot break-even of zelfs -EV spel. Zeg, in lijn met de Italiaanse voetballers die gewoon altijd zeven man achter de bal houden, puur uit principe – in weerwil van de Nederlandse visie dat ‘iets offensiever toch wel mag’.

Komt nog bij dat zeker in de beginfase van een carrière tight ook echt right is. Het geeft je namelijk het misschien wel belangrijkste instrument om je gehele pokercarrière heen te kunnen overleven: een ijzeren discipline. Pas als je het pokerspel ook nog prachtig vindt als je urenlang moet folden omdat de juiste spot om een move te maken gewoon nog niet is langsgekomen, pas dan heb je de juiste mindset om tot in lengte van dagen gretig & succesvol te blijven.

Het antwoord op jouw vraag dus ietwat korter samengevat: Nee Gerthein – ik zou niets veranderd hebben. 🙂

Over succesvol gesproken: Zo succesvol ben ik dit jaar nog niet! Want in tegenstelling tot mijn vliegende live toernooistart van 2009, staat de teller voor 2010 nog steeds op het vrij bedroevende aantal van 0 cashes – en dat na liefst 11 HC toernooien. Een voor mijn begrippen ongekende dry spell. Maar net zo min als dat ik na het winnen van al die toernooien vorig jaar ineens dacht dat ik echt zo goed was, besef ik nu prima dat mijn resultaten eventjes aan de onderkant van mijn verwachtingswaarde zitten. Op toernooigebied dan, want de live cash games (en dan met name de no-limit hold’em cash games, dus niet alleen PLO) lopen dit jaar juist als een zonnetje. Kortom: Als een ware stoïcijn probeer ik mij niet door het huidige misfortuin in de toernooien te laten beïnvloeden, en gewoon kritisch te blijven kijken naar de vele punten waar mijn spel nog enige verbetering behoeft. Immers, een periode van wat mindere resultaten wordt inderdaad vaak grotendeels veroorzaakt door swings. Maar om aan te nemen dat het alleen maar komt door swings of pure variantie, dat is meteen weer het andere uiterste – en dat doe ik dan ook niet.

Nou ja, volgende week weer iets uitgebreider, man – voordat Dave zijn calculator echt op tilt slaat. Dan misschien nog wel even iets over die afschuwelijke overval in Berlijn, iets over de prachtige titel van Anthon-Pieter Wink in Boedapest, over de hot run van ViP Days winnaar Bas Michielsen die klaarblijkelijk wel weet hoe hij een K4 vanuit vroege positie winstgevend moet spelen, of over een aantal wonderlijke fouten die in Venlo werden gemaakt door brushes & organisatie – bij zowel de toernooien als de cash games.

Maar goed, dat dus allemaal mogelijk volgende keer, mijn waarde vriend. Fijne vakantie!

– Rolf

* Nee, niet Hugo Borst. Helaas! (Want hapt hij toe, tja dan is hij natuurlijk ineens mijn beste vriend voor deze mailwisseling. Dat snapt gij wel!)

** Voor intimi: Een klassiek geval van hashtag humor. (Bron: Ancilla T.)

Beste gladde borst*,

Inderdaad, met het oog op mijn ski-vakantie van volgende week gaan we ditmaal voor een dubbele aflevering, die er meteen voor zorgt dat jij voortaan de oneven weken voor je rekening neemt. Dat sluit meteen beter aan op je reguliere column, die immers aanstaande zaterdag alweer verschijnt (hoewel dat qua gat ertussen maar één dag scheelt natuurlijk, maar toch). Maar ik zie dat je je in de eerste paragraaf geformuleerde voornemen om het kort te houden toch met voeten getreden hebt. Niet erg, want mijn inspiratiepeil is nog niet geheel hersteld na het kalken van mijn stukje over Boedapest (critici zouden kunnen beweren: daarvóór al niet). Dus terzake!

Ook ik zal de complimenten over en weer laten voor wat ze zijn, al moet ik vermelden dat het prettig is te weten dat Thijs Wessels – toch niet de minste! – er een soortgelijke denkwijze op nahoudt als ik. Je antwoord op zijn en mijn vraag is helder. Zo helder zelfs, dat ik de verleiding moet weerstaan om ‘m te compileren in een handige flowchart, of zelfs een Rolf Slotboom Speelstijl Generator™.

Toch kan ik hier niet helemaal genoegen mee nemen. Immers, hoewel jij ogenschijnlijk weinig veranderingen doorgemaakt hebt – zelfde speelstijl, zelfde haarstijl, zelfde praatjes aan tafel – geldt dat niet voor je omgeving. We kunnen het erover eens zijn dat er tegenwoordig behoorlijk anders gepokerd wordt dan vroeger. En ook jij moet je spel daar simpelweg aan aangepast hebben – nog los van het feit dat jouw kennis ervan ook niet stilgestaan heeft.

Ik geef doe: indirect heb je al uitgelegd waarom je je spel niet veel hebt hoeven aan te passen, door de jaren heen. Gebruikmakend van een zuiver rijtje ‘Als-dan’-, ‘Nee, tenzij’- en ‘Ja, mits’-vuistregels, heb je immers al een behoorlijk aanpassingsvermogen in je stijl ingebouwd. Mogelijk neem je in dit virtuele schakelschema tegenwoordig wat vaker de ene ‘afslag’ dan de andere, maar zolang de afwegingen nog steeds geldig zijn, kun je je principes behouden. Niettemin: neem eens een stap terug en vertel iets meer over hoe die veranderingen je spel in de praktijk beïnvloed hebben. Zelfs als je algemene stijl tight is gebleven, kan ik me niet voorstellen dat er bepaalde nuances aan toegevoegd zijn. Gerelateerd daaraan: wat is het belangrijkste nieuwe spelinzicht dat jijzelf in de afgelopen twee, drie jaar aan je arsenaal hebt toegevoegd?

Enfin: genoeg om over door te filosoferen, lijkt me zo. En ja, dan hebben we het nog niet eens over Berlijn gehad. Typisch zo’n onderwerp dat de poker-leek ertoe leidt om allerlei klok-horen-luiden vragen te stellen aan hun favoriete ‘pokerkenner’. In combinatie met mijn reisje naar Boedapest is dat helemaal fraai: als ik een euro zou krijgen voor elke keer dat me een variant op de vraag “Wacht eens… Jij was dit weekend toch naar een pokertoernooi…?” gesteld was, dan had ik een bankroll van Anthon-Pieter-achtige proporties vergaard.

Tot over twee weken, m’n waarde! **

* Dit feit is natuurlijk overbekend bij de kijkers van Poker Inside. Enne: ik neem het je niet kwalijk hoor, dat je mij zo zou inruilen voor Borst (en hem, jou kennende, achter de schermen al stiekem aan het polsen bent). Als ik de kans krijg, correspondeer ik ook liever met de Huge-o Borst van Team Holland Poker – en dan doel ik natuurlijk (want Uitermate Flauwe Woordgrappen ‘R Us) op hashtag-humor-specialiste Ancilla T. Ik ben uitermate benieuwd naar haar visie op de lichte 3bet!

** Mits ik mijn wintersportvakantie overleef, natuurlijk. Want als het al geen coinflip was om als een Eddy the Eagle van een besneeuwde heuvel af te sodemieteren, dan is de reis heen en terug altijd al een nagelbijter. Ik herinner me een buschaffeur die zelfs in de meest nauwe bergweggetjes niet van afremmen wilde weten. Het was zeg maar net Speed 2, maar dan met een bus in plaats van een boot.

Eerdere afleveringen: klik hier