De Week met Rolf & Gerthein – Week 13

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ookhun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander.

Eerdere afleveringen: klik hier 

Week 13

 Slotboom >>> Boersma

Beste GH,

Ik zie dat ik de ongeluksweek heb toebedeeld gekregen: week 13. Mooi zo! Ik houd wel van zwemmen tegen de stroom in, en dus wil ik best Lady Luck een beetje tarten. Geef mij maar lekker de pech-week… geen enkel probleem.

Ik zit goed in mijn vel! Afgelopen zondag zou ik eigenlijk met Nicky meegaan naar een toernooi in Almere, maar ik besloot uiteindelijk anders. Heb het hele weekeinde ouderwets zitten buffelen op zowel Holland Poker als Stars, en gelukkig niet zonder resultaat. Belangrijkste wapenfeit: Op Holland Poker won ik de $500+35 World Series supersatellite. Er waren 108 deelnemers, voor in totaal vier $13,000 pakketten voor het WSOP Main Event. Ik begon furieus toen ik met een geflopte set zessen liefst twee spelers met een non-nut flush draw zo gek kreeg om op de flop alles erin te keilen. Al binnen een half uur had ik zo bijna drie keer mijn startstack! Vanaf dat moment had ik aardig wat speelruimte natuurlijk. Maar toen het er op aan kwam, moest ik alsnog een aantal keren flink geluk hebben om dat ticket uiteindelijk te winnen. (Of, zoals dat tegenwoordig schijnt te heten: te schepen.)

Het blijft me verbazen hoe mensen overal mij toch maar overmatig actie blijven geven. Zoals in die genoemde WSOP supersatellite hand: In een enkelvoudig geraiste pot, vijf spelers op de flop, donk-bet ik tegen de raiser in, met twee spelers ertussen. Hoe duidelijker kan ik annonceren dat ik een monster heb? Als je dan met een non-nut flush denkt hier een goede semi-bluf spot te hebben, zeker ook met een aas op de flop en de preflop raiser nog in je rug, tja dan heb je het niet zo goed begrepen.

Helemaal niet als je in ogenschouw neemt dat ik geen hand speel! Zo was er de 20,000 FPP supersatellite op Stars naar de EPT San Remo, een supersatellite waar ik mij (net als voor dat toernooi op Holland Poker) gewoon had gekwalificeerd. Immers, ons bin zuunig – en van het al te duur inkopen voor events ben ik nog altijd geen groot fan. Hoe dan ook, in die FPP supersatellite op Stars had ik na 2 uur en 20 minuten de prachtige stats VP$IP 7%, PFR 4% weten op te bouwen. Een echte Actie-Man, inderdaad! Niettemin: op mijn allereerste open raise vanaf de button (met , een lekker prut raisje met een vreemd bedrag) verdedigde de big blind met 44, om mijn wederom vreemde c-bet op de flop te check-raisen, om mijn reraise snel te callen, en om na een aas op de turn vervolgens alles maar erin te schuiven. Keurig 62 big blinds afgestapeld met een onderpaartje – en dat tegen de met afstand grootste Rock van de tafel! Maar in zijn comments in de chat bleek hij mij toch vooral een geweldige luckbox te vinden, en zichzelf een grote pechvogel.

Het blijft een wonderlijk fenomeen! Hoe tighter je speelt, des te meer actie je krijgt. Ik dacht vroeger in mijn game in Holland Casino dat dit puur was omdat een paar spelers mij niet zo mochten, en mij het succes (wat dat dan ook moge zijn) misgunden. Ik speelde soms letterlijk één hand op een avond, maar niettemin lukte het mij toch steeds om de voor iedereen volstrekt transparante hand (azen) toch vrolijk voor de flop all-in te krijgen. Het plezier mij te kunnen outdrawen of mij met een groot verlies naar huis te laten gaan leek bij sommige opponenten zwaarder te wegen dan het geld dat deze investeringen hen op termijn kostten. Althans, zo redeneerde ik. Want andere tightasses in onze game als Rushdie of Kees Raise (what’s in a name)… tja, zij probeerden wel net zo te doen en te praten als ik, maar zij kregen zelden zo belachelijk afbetaald als ik dat kreeg. Als zij met hun aasjes klaarzaten, vonden de actie-mannen één enkele raise wel volstaan, in plaats van het spervuur van raises dat gewoonlijk ontstond wanneer ik aan de start verscheen.

Ook online heb ik een leuk arsenaal trucjes om vooral mijn Franse opponenten emotioneel betrokken te krijgen. Net iets langer wachten met een betje, het kiezen van een extra irritante bet size… bij Fransen zijn dit soort kleine dingen vaak al genoeg om ze volledig van de kook te krijgen. Zo ook de man die de pot met zijn vieren verloren had tegen mij. Twee orbits later – ik had sindsdien geen hand meer gespeeld! – open raiste ik vanaf de button met , en hij maakte insta een dikke reraise. Met mijn stats intussen al het flink lossere VP$IP 8%, PFR 5%, voelde ik direct dat het hier ging om een amechtige poging mij van mijn hand te drukken – mogelijk zelfs met totale air. Ik beantwoordde dit door een creatieve vier-bet met een lekker vreemd bedrag, die de tegenstander callde (een beetje als de vorige keer eigenlijk), om vervolgens op een flop JJ4 wederom zelf all-in te zetten. Ik insta-callde met mijn aas hoog / no kicker tegen zijn goddelijke 85 offsuit, en was zo dichtbij een drie keer gemiddelde stack. Maar een acht op de turn gaf de pot van bijna twee keer gemiddeld aan mijn Franse opponent, die in de chat duidelijk maakte dat met hem niet te messen viel, en dat mijn los-agressieve spel maar eens flink moest worden afgestraft. The Power of Perception!

En nu zul je wel zeggen: ach, dit was waarschijnlijk gewoon een totale donk die dat soort moves de hele tijd maakte. Maar niets was minder waar: De man had gewoon zeer beschaafde (hoewel verre van optimale) stats 24-8, en met uitzondering van de potjes tegen mij was hij nog geen enkele keer echt out of line geweest.

Apart dus hoe ik eigenlijk overal (of het nu live of online, toernooien of cash is) wel excessive action weet te genereren. Leuk natuurlijk als ik de nuts heb – maar een stuk moeilijker als ik één van mijn zeldzame moves aan het maken ben. Dat gebeurde bijvoorbeeld in de al genoemde supersatellite voor de WSOP, waar ik besloot een schijnbaar goede speler all-in te reraisen voor liefst 34 big blinds. Er waren nog slechts 13 spelers over; hij en ik stonden ongeveer gelijk in chips op plek drie. Vijf of zes spelers waren vrij short, en buiten de vier pakketten waren er voor de plekken 5 t/m 9 ook nog wat geldprijzen te winnen. Zeker gezien het feit dat mijn opponent een speler leek die wel wist hoe hij een supersatellite moest spelen, kon ik hem hier ongestraft all-in zetten, dacht ik, omdat hij gezien zijn skillvoorsprong op enkele anderen hier natuurlijk nooit all-in zou willen callen voor zijn toernooileven. Immers, hij zou veel liever nu passen om dan in de toekomst kleine potjes te blijven pikken & de situatie te spelen tegen opponenten van iets mindere klasse, en met veel minder risico. Kortom, alles tot QQ zou voor hem een duidelijke muck zijn, zo leek mij. Maar nee hoor: Met slechts een AQ offsuit callde hij voor zijn leven! Ik kwam daar gigantisch goed weg door hem met mijn 98 offsuit te kloppen, en werd daarmee beloond voor mijn feitelijk zeer slechte read / inschatting. En niet veel later gebeurde iets gelijksoortigs. Met zes spelers over (en dus vier tickets) raise ik als chipleader all-in vanaf de cutoff. Omdat de button een bijna gemiddelde stack had met twee shorties in zijn rug, zou de man zelfs QQ hier moeten wegleggen, zo redeneerde ik. Zeker omdat ook hij duidelijk wel wist hoe de eindfase een supersatellite gespeeld zou moeten worden: veel pushen, weinig callen, en met stack sizes die veel belangrijker zijn dan de precieze kwaliteit van je starthand. Maar wederom zat ik mis: Met slechts AJ offsuit callde de brave borst voor zijn toernooileven, zich kennelijk niet beseffend dat all-in callen met een hand die tegen mijn range maximaal 60% heeft (en dus 40% kans op uitschakeling) in dit geval echt een blunder van de eerste orde was.

Maar goed – ik kan het dus nog, beste Gerthein! Na iets van 10 of 11 supersatellites zonder resultaat haalde ik er eindelijk weer eens eentje binnen. (En niet onbelangrijk: Ook nog eens op de site van mijn sponsor.) Erg fijn, omdat ik mijzelf best wel zie als een soort specialist op dit gebied, met meestentijds een zeer grote edge. Gelukkig heb ik dit nu eindelijk weer eens waar kunnen maken – alhoewel wel met een stuk meer geluk dan mij lief is. Het betekent in ieder geval dat ik nu definitief naar Vegas ga. Immers, ik kan nu gaan voor het mooie streven om ook mijn vierde opeenvolgende WSOP Main Event cash binnen te halen – en dat zou best wel wat zijn natuurlijk. Maar het blijft niet bij poker alleen, want we gaan daar ook weer allerlei filmpjes opnemen. Zo zal jij waarschijnlijk wel weer enige al-dan-niet-gelukte persiflages te berde brengen, en gaan Nicky & ik vanzelfsprekend een paar nieuwe afleveringen van “Poker Inside” presenteren. Leuk!

Over Poker Inside gesproken: Bij de allerlaatste met Marcel Lüske (als het goed is deze week online) was het wel even peentjes zweten voor ons allemaal, he. Zaten we daar vier man sterk in VakZuid (jij, ik, Nicky en de cameraman), de hele opnameruimte klaar, de tafel en alle camera’s gereed – maar nog geen spoor van de hoofdpersoon in kwestie. Echt, gezien het feit dat hij rechtstreeks uit Italië was gekomen maar nog even langs huis was geweest, en gezien het feit dat hij zijn telefoon niet opnam, dacht ik: De beste man ligt gewoon te slapen! Had een lekkere blamage voor ons geweest: Eerst heel stoer aankondigen dat we een echt geweldige gast aan tafel krijgen… en dan zitten de kijkers vervolgens opgescheept met enig gebrabbel van pakweg Nicky, Rolf & Gerthein. Toch niet helemaal hetzelfde!

Gelukkig bleek de werkelijkheid minder erg dan ik vreesde, en zat Marcel gewoon in een iets uitgelopen gesprek met zijn advocaat. En waarom precies dat gesprek is uitgelopen – wel, dat lijkt mij wel duidelijk. Onze Flying Dutchman zit duidelijk niet om stof verlegen! Of, zoals de beste Sidebet Nicky het pas nog omschreef: “We hebben de 6 uur en 40 minuten tape* van een pratende Marcel keurig weten terug te brengen tot 1 uur 20”… nog altijd de met afstand langste uitzending die we ooit hebben gemaakt. (Sterker: Volgens onze Pitboss ook gewoon veel te lang.) En of het een beetje leuk er uitziet allemaal… tja dat weet ik niet, omdat alleen Nicky & de cameraman betrokken zijn bij het editing proces. Ik zie de uitzendingen altijd pas als ze online komen, een enkele sneak preview daargelaten – en daar was dit keer helaas geen sprake van. Maar ongeacht of de uitzending al dan niet van topkwaliteit zou zijn: het feit dat we met eerst Rob Hollink en nu Marcel Lüske de twee grootste spelers van Nederland in ons programma hebben gehad, dat zie ik vanzelfsprekend als een grote eer.

Een zeker net zo grote eer als dat ik met jou keer op keer dit soort teksten mag uitwisselen! En zoals je ziet: deze week dus zelfs zonder ook maar enige schimpscheut – zelfs geen onderhuidse. (Wat volgens velen toch mijn absolute specialiteit is.)

Nou ja: Volgende week beter dan maar! **

– Rolf

* Onzin, natuurlijk hoor. De totale lengte van de opnames bedroeg slechts 6 uur 36.

** Ben de messen alvast aan het slijpen – puur en alleen omdat het er wel weer tijd voor wordt. 😉

Eerdere afleveringen: klik hier