De Week met Rolf & Gerthein – Week 30

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ook hun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander.

Eerdere afleveringen: klik hier

Week 30

Boersma >>> Slotboom

Ha die Rolf,

Je weet dat ik me niet bezighoud met de aantallen reacties die onze mailwisseling genereert – hoewel er ontegenzeglijk diverse argumenten aan te dragen zijn om dat wél te doen – maar het verrast me niettemin dat de teller bij jouw vorige stuk is blijven steken op slechts zeven (als ik jouw eigen bijdrages even niet meereken). Dit omdat je toch een paar uitspraken doet die minimaal even controversieel zijn als die van een maandje of wat geleden, toen je begon over de al dan niet winstgevendheid van die ene pokerspeler wier naam ik even kwijt ben…

De dis aan het adres van onze jongens in het oranje, die laat ik maar schieten. Het ligt kennelijk besloten in de Nederlandse volksaard dat er, meteen na het laatste fluitsignaal, gezeurd en gezanikt moet worden dat het misschien allemaal toch niet zo heel goed was… of beter gezegd: dat het eigenlijk allemaal slecht, lelijk en ondermaats was. Zoals ik je twee weken geleden al berichtte was ik geen groot voorstander van het Hebben-we-toch-gewonnen?-feestje in Amsterdam, maar liever dat dan dat elke oelewapper die ooit meer dan drie keer een bal heeft hooggehouden het beter meent te weten dan een groep die het tot de halve finale geschopt heeft, voor het eerst sinds de jaren van disco dancing, wijde pijpen en Paul McCartney & Wings. Het respect voor experts, voor mensen die het daadwerkelijk beter weten, is sowieso aan het eroderen. Mensen die geen verstand van politiek hadden bleven vroeger lekker thuis, nu menen ze gewoon te moeten gaan stemmen – waardoor er met de beste wil van de wereld geen fatsoenlijke coalitie te vormen is. Of erger nog: ze vinden het zelfs nodig om hun politieke visie per twitter wereldkundig te maken! Dat het allemaal de schuld van Wouter Bos is, bijvoorbeeld. Enfin, ik houd op, voordat ik echt als een bejaarde begin te klinken (te laat!).

Ronduit schandalig is echter het feit dat je één van de beste films afkomstig van een Nederlandse regisseur in een bijzinnetje van tafel veegt. Begrijp me niet verkeerd: ik was verheugd om door jou vergeleken te worden met de grote Paul Verhoeven (die ik overigens in noodgevallen niet onaardig kan imiteren, niewaar?) en eveneens blij te zien dat je deze aanstaande Zomergast (22 augustus, ik hou ‘m vrij!) op waarde weet te schatten. Maar om nou misschien wel zijn beste film (mogelijk ex aequo met RoboCop) in één adem te noemen met zijn slechtste, gaat meer dan een beetje te ver. En nee, ik ga het hier niet opnemen voor Showgirls*, dat lijkt me meer een klusje voor zelfverklaard lekkere-wijven-kenner Pitboss. Het gaat me om het meesterlijke Starship Troopers.

Het is simpelweg onbegrijpelijk hoe vaak deze film wordt weggezet als domme actiefilm, terwijl de satirische laag ongeveer zo subtiel is als een klauwhamer tegen het voorhoofd. Buiten het oevre van Leni Riefenstahl zie je zelden zoveel fascistisch beeldwerk – Gestapo-jassen en uniformen, soldaten in lange, aaneengesloten rijen die hun eed laten schallen als uit één mond, wervingsspotjes in Hitler-jugendstil. Dat de zogenaamde helden meer weg hebben van (al dan niet reality-)soapsterren met hun Colgate-glimlachjes en geairbrushte jukbeenderen, maakt de dubbele bodem alleen maar wranger: kennelijk is het niet zo’n grote stap van het Herrenvolk naar onze kapitalistische verheerlijking van Rijk en Gaaf.

Enfin, je merkt: ik heb er in mijn filmwetenschappelijke tijd eens een paragraafje of wat aan gewijd! Maar voordat de reeds genoemde heer Pitboss weer (terecht) gaat klagen dat dit toch geen filmrubriek is (weet je nog toen we over Avatar zaten te bakkeleien? Lijkt alweer lang geleden!) zal ik volstaan met het feit dat Starship Troopers ook zonder dit alles uitstekend te verteren is op het niveau van excellent gemaakte actiefilm die qua special effects zijn tijd zo ver vooruit was, dat hij er anno nu nog stukken beter uitziet dan menig film die ik dit jaar in de bioscoop zag. Two thumbs up, vier van de vier sterren, warm aanbevolen. Tja, jij steekt niet onder stoelen of banken dat je eigenlijk liever sportjournalist** was geweest… dan moet je het mij gunnen dat ik hier af en toe een filmbespreking van maak.

Als ik het weer eens veel te weinig over poker heb, dan komt dat omdat ik nog altijd schrikbarend weinig speel. Maar! Daar wil ik wel verandering in brengen. Ik ben voornemens om eens wat meer voorheen-illegale-maar-nu-legale livegames te gaan doen, vooral omdat die toch vaak meer potentie hebben om leuk column-materiaal op te leveren dan wat geklik achter een scherm. Dan hoef ik het in de nabije toekomst tenminste niet over films, politiek en voetbal te hebben.

Alleen: ik weet nog niet precies hoe ik dat ga aanpakken, dat poker-gebeuren. Tips zijn welkom; van jou én van de lezers – goede cashgame locaties, goede toernooien voor niet al te hoge buy-ins, misschien zelfs een gouden procentenaanbod (shhh, ik kan het toch proberen?), men weet de PM-box van Spekkoper te vinden. En wie weet… straks treffen we elkaar zelfs nog eens aan tafel tijdens een HCSOP-event (de kans is niet groot, maar ik sla toch alvast wat oordopjes in).

Waarmee we zijn aanbeland bij de ontboezeming in je vorige schrijven: dat je in de loop der jaren wat aan status ingeboet hebt. Respect daarvoor, ook omdat je daarmee niet klaagt niet over je huidige leven of minachtend doet over je huidige sponsor. Toch drong bij mij een wat meer algemene vraag zich op: hoe zie jij jezelf in de pokerwereld over, pak ‘m beet, vijf jaar? Ben je dik tevreden als je nog jarenlang op deze voet door kan gaan – en acht je dat realistisch, indachtig een mogelijke pokercrunch waar we al dan niet middenin zitten? Of heb je een ander meerjarenplan in je achterhoofd? Of misschien zelfs het idee dat het op zeker moment ook wel weer een keer welletjes moet zijn met dat gepoker (een mentaliteit die ik bij vele professionele spelers, van jong tot oud, bespeur, ook al zijn de termijnen die zij formuleren verschillend)?

Enfin, vóór Dave uit Edam ons er weer van beticht terug te vallen in de rollen van interviewend journalist en antwoordend professional, zal ik deze ondervraging staken. Rest mij nog te zeggen dat je te allen tijde van harte welkom bent in het Leidsche, zolang je maar niet over Piet Paaltjens begint…

Met groet!

 – Gerthein

* Een film die ik trouwens met gemak had overtroffen als ik tegelijk met Ancilla in Vegas was geweest. Een gemiste kans voor haar sponsor én filmliefhebbers, dus!

** Want geef toe, daar kwam ook jouw Wilfred Genee-vergelijking onbewust uit voort. Immers, zeg eerlijk: in werkelijkheid noemt niemand mij in welke wandelgang dan ook zo, of wel? Het was gewoon een quasi-grappige vergelijking die in je opborrelde en als je daarvoor ten onrechte moet beweren dat ik dikwijls op Genee-esque wijze lach om mijn eigen grapjes, nou, dan moet dat maar. Misschien kun je volgende keer iets met Wilfreds haardos doen… het feit dat ik vrijwel kaal ben mag immers geen enkele belemmering vormen voor het trekken van die hilarische vergelijking! 

Eerdere edities: klik hier