De Week met Rolf & Gerthein – Week 32

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ook hun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander.

Eerdere afleveringen: klik hier

Week 32

Boersma >>> Slotboom

Beste kerel,

Je doet niet eens je best meer om het te verhullen, hè? Al mijn kleinere en grotere sneren ten spijt – die ik voorgaande keren afvuurde als je weer eens een geheel eigen verhaal begon af te steken in plaats van daadwerkelijk te reageren op mijn stuk – kom je vorige week doodleuk met een pure Rolf Slotboom column, zonder zelfs maar de moeite te nemen om die enigszins elegant in brief-vorm te gieten. Gewoon in het speciale Word-documentje duiken waarin de stukjes staan voor momenten waarop Rolf geen tijd heeft, introotje-uitrootje erbij, koppie-pasta en basta.

Ik snap het wel hoor. Als je elke week een column over de pokerwereld uit moet hoesten moet er wel eens een hoekje worden afgesneden. Heck, ik schrijf eens in de twee weken een stukkie en ook ik moest me al eens verlagen tot die ‘best-of-clipshow’ in week #24. Bovendien is het aantal variaties op “De Nederlandse pokeraar drinkt teveel biertjes! Sportmentaliteit!” bepaald niet zo oneindig als je het soms doet lijken. Dus: alle begrip en het zij je vergeven… maar het geeft mij wel mooi een excuus om zelf ook de trukendoos weer even open te trekken.

Zie, ik was de afgelopen week in Praag voor de Unibet Open, en had de heren van PokerCity beloofd om daar – kosteloos! – een fraai verslag over te typen. Echter, door een staaltje writer’s block (en andere omstandigheden waar ik niemand mee zal vervelen), dreigde de deadline van dat stuk samen te vallen met de deadline van De Week Met. Dus dacht ik: waarom schuif ik ze niet in elkaar voor een extra lang, extra spannend extravaganza dat zijn weerga niet kent? Het gaat op z’n minst enigszins over poker; dat mag in deze cyclus ook wel weer eens een keer.

En misschien steek je er nog wat van op ook, want deze UO leerde ik diverse wijze lessen over poker, Praag en Het Leven. Neem er nota van, zodat u zich niet aan dezelfde steen stoot.

Les #1:Unibet Opens beginnen altijd op donderdag, nooit op woensdag. Ik kom aan op dinsdag, in de totaal op niets gebaseerde veronderstelling dat het toernooi op woensdag begint. Joeri Scheerhoorn en een PokerCollege-buddy van hem (net als Nicky Roeg ben ik slecht in Namen – ja, die opmerking werkt op meerdere lagen!) hebben dezelfde vlucht, maar omdat zij daar wél expres voor gekozen hebben, maken ze graag gebruik van hun goed recht om me uit te lachen. Het blijkt namelijk dat ’te vroeg komen’ op meerdere manieren kan worden opgevat. Who knew?

Les #2: Praag is, ook buiten het Hilton, een hele mooie stad.Mede door het bovenstaande heb ik net iets meer van het Tsjechische capitool kunnen zien dan vorig jaar. Natuurlijk loop ik eerst eventjes alle hotspots uit More Than Just A Game af: de plek waar Pieter de Korver een lekker stukje ham heeft gegeten, de plek waar Joep van den Bijgaart een stukje houten speelgoed heeft gekocht voor de kinderen van Peter Dalhuijsen… As seen on TV! Ik verwacht dat men binnenkort een ‘map to the stars’ uitgeeft van deze must-see-locaties.

Les #3: Supersatellites met veel Nederlanders zijn zowel -EV als +EV. Ik speel het plaatselijke supersatellite event omdat a) het gewoon cash geld oplevert in plaats van een ticket (die ik al heb), b) ik zo de roest een beetje van m’n live spel af kan schudden en c) ik er toch ben. Een behoorlijk deel van de Nederlandse equipe doet mee, dus dat ik bij Stefan Swillens aan tafel zit is eigenlijk niet zo heel toevallig. In feite een bad beat – die plaats had ook ingenomen kunnen worden door een lokale dead spot die het woord flush niet kan spellen – maar aan de andere kant ook wel gezellig.

Les #4: Als je zeker weet dat je tegenstander ‘playing the board’ is, moet je niet betten. Aldus een lokale betweter die aanschuift in de supersatellite en die ik nog kende van de fiet-shirt-tafel van vorig jaar. Het betreft hier een waterhond wier ronde hoofd een opvallende gelijkenis vertoond met de knar van Youp van ’t Hek. Een vergelijking die overigens nog treffender zou zijn als de echte Youp bekend had gestaan om zijn ongelooflijk slechte preflop calls. Dit is bovendien een man van het type semi-expert, die met veel bombarie en een een kijk-eens-hoe-goed-ik-ben blik in z’n ogen Aas-hoog omdraait, nadat z’n tegenstander muckt op zijn river hero-call… maar die ondertussen geen twee zinnen over poker aan elkaar kan rijgen zonder daarbij iets olie-koeke-doms te zeggen. Waaronder dus deze wijze les, nadat hij een hand uitcheckt waarin hij playing the board is en zijn tegenstander dat ook blijkt te zijn: “Yeah, thought so. That’s why I didn’t bet.” Weer wat geleerd!

Les #5: Een reseat is heel iets anders dan een exit, ook voor de zittenblijvers. Over mijn exit uit de satellite is weinig interessants te melden. Ik raak short en verlies dan nog eens een veredelde flip van een nog shortere speler zodat ik echt crippled ben. UTG+1 vind ik Vrouw-Acht, een hand waarmee ik het er UTG in zou moeten gooien (omdat ik op de big blind committed zal zijn en dus UTG elke bovengemiddelde hand moet spelen), maar UTG+1 net niet. Na mijn fold wordt echter plotseling de UTG-speler van tafel gehaald voor een reseat, zodat ik de volgende hand wél op de big blind zit en dus, met de benefit-of-hindsight, die Q8 toch gespeeld had moeten hebben. Als ik aan de dealer vraag of dan de regel niet eigenlijk zou moeten zijn dat er tijdelijk geen blind is (immers, is reseating niet vergelijkbaar met eliminatie?), word ik door de beste man uitgelachen. Erg veel maakt het natuurlijk niet uit (mijn stapeltje was hoe dan ook schrijnend klein, het geld was nog lang niet in zicht en uitgelachen worden, tja, dat ben ik inmiddels ook wel gewend), maar in de categorie semi-bad beat verhalen is het in elk geval weer eens wat anders dan “Flopt die gozer zó two pair met lullige ! Heb je het ooit zo zout gegeten?!”.

Les #6: Egi Adriaans moet meedoen aan elke Unibet Open. Niet alleen dat, maar ik stel voor dat de marketingjongens van Unibet een poster produceren met de lachende kop van deze Nederbelg (rechts) erop, en daaronder alleen in vijf talen de tekst ‘Ik Doe Mee’. Gegarandeerd nooit meer onverkochte seats! Toen ’s mans tafelloting mij ter ore kwam, heb ik hemel en aarde gepoogd te bewegen om de seat naast hem – links of rechts maakt niet uit – te bemachtigen. Helaas speelde de man pas op dag 1B en val ik, qua standing in de pokerwereld, ergens tussen Frank van der Weck en de persoon die Marcel Lüskes onderbroeken strijkt, dus dit is niet gelukt. Maar zonder dol, zonder gekheid: de ware reden dat we Egi er altijd bij moeten hebben is natuurlijk omdat het hier een aartssympathieke tuinkabouter betreft, waar eenieder mee kan lachen. Zo hield hij gedurende de hele week vol dat hij een volle neef was de eveneens aanwezige Marion Adriaans – en dat is natuurlijk helemaal niet zo! Schateren dus.

Les #7: Rolf Slotboom imiteren in Praag: altijd goed. Dan doel ik, ten eerste, op het feit dat men het dit jaar nog steeds over dat Oscar-winnende filmpje had, dat we hier vorig jaar in een balorige bui in elkaar kletsten. In de glazen lift van het Hilton hing zelfs al een bordje met de tekst “This is the elevator in which the famous elevator scene of ‘Kijken Of We Kunnen Presteren, Jongen’ was filmed.”, wat niet meer dan terecht is. Omdat men in de pokerwereld niet graag complimentjes geeft zonder ze te verpakken in (doorgaans terechte) kritiek, was de meest gehoorde reactie toch vooral hoeveel beter dat filmpje was dan de onzin die ik dit jaar in Vegas had geproduceerd. “Niet onaardig, maar veel te lang!” was de consensus over die meer recente producties. Ik kon slechts tegenwerpen dat ik leerling ben van de More Than Just A Game school van pokervideo’s, de reeds genoemde Praagse ham-en-houten-speelgoed aflevering indachtig. Ik bedoel: ik kén de hoofdrolspelers in die aflevering enigszins, en zelfs ik kon ‘m niet uitzitten. Maar dat ligt niet aan mij: inmiddels heb ik uit betrouwbare bron vernomen dat dat zelfs niet lukt als je één van die hoofdrolspelers bént.

Les #8: Dobbelsteen had gelijk. In de eerste drie levels van het Main Event raap ik exact acht pocket pairs op en hit ik exact één set. Precies volgens de verhoudingen dus! Misschien binnenkort toch maar eens gaat Martingalen op de roulette…

Les #9: Rolf Slotboom imiteren in Praag: nog beter. Dan doel ik, ten tweede, op het feit dat van een beetje nitty spel nog nooit iemand slechter is geworden in een Unibet Open. Er komt altijd wel weer een donk langs die er UTG vijftien big blinds in sodeflikkert met . Je zou zo iemand kunnen omschrijven als een donk, een vis, een oen, een geestelijk minder valide stuk wrakhout… maar het is mooi wel zijn toernooi, dus als hij daar zin in heeft, moet hij dat vooral doen. En als ik het dan nodig vind om op te rapen, moet ik vooral callen. ‘Gerthein Boersma dubbelt door sterk spel’, aldus Webjoker in het PN Livereport. Wat een stand-up-comedian-in-schaapskleren is die man toch ook.

Enkele handen later doe ik exact wat God (lees: jij) verboden heeft, door op de cut-off eerst te raisen met en daarna de 3bettende big blind te confronteren met een welgemikte 4bet-shove. Redenering: hij is agressief, 3bet hier met de van Arthur van der Meeren bekende ‘wijde range aan handen’, mijn stack is nog dusdanig dat ik zat fold equity heb en mocht hij besluiten af te stacken met Aas-Koning of Aas-Vrouw, dan heb ik nog een flippie. Realiteit: de man heeft doodleuk Koningen en hoewel de windowcard de is verschijnt er ook een King op de flop en kan ik de rest de week spenderen aan de vraag of er geen betere spots waren gekomen om er een kleine 30 big blinds in te jenken (dat het antwoord overduidelijk ‘ja’ is, maakt het er niet minder pijnlijk op).

Les #10: Amateurs zijn de nieuwe pro’s. Dit inzicht is gerelateerd aan het vorige, maar ook op Dag 1B doet het opgeld. Terwijl het voltallige Team Unibet zichzelf alweer op onnavolgbare wijze uit het toernooi heeft gelevelled, zitten zogenaamde hobbyisten als Harald Dalderop en Joost Mengerink (die uiteindelijk zelfs de finaletafel haalt) nog gedecideerd aan hun stacks te werken. Nederlands kampioen Stieven Razab en online supergrinder Jochum Weenink redden het ook al niet, al is hier sprake van verzachtende omstandigheden: de eerste is naar verluidt vlak voor aanvang door een wesp in beide wangen gestoken en over de tweede gaat het gerucht dat hij die ochtend nog even z’n krantenwijk moest lopen.

Les #11: Commentaar geven bij de livestream is lachen (om niet te huilen). Vooral bij de eerste levels zijn alle drogend behang/groeiend gras vergelijkingen van toepassing – af en toe onderbroken door Tatjana Pasalic, die aan willekeurige spelers plichtmatige vragen stelt van het kaliber “What’s your favorite hand?” (Team Unibetter Paul V. had zich reeds voorgenomen om te antwoorden dat dit doorgaans zijn linker is, maar dat hij als blessuregevoelige vrijgezel ook wel eens is aangewezen op zijn rechter; ik denk niet dat die de final cut haalt). De video’s met deze Kroatische schone worden sowieso steeds schaamtelozer; dit keer zaten er wat slow-motion zwembadshots in die zelfs door het cabaretduo Dalhuijsen & Tholen niet meer te parodiëren zijn (het zou me overigens niet verbazen als de kijkcijfers van de stream beduidend hoger zouden uitpakken wanneer ze dat filmpje gewoon op oneindige ‘repeat’ hadden gezet).

Ondersteund door eerst de Tsjechische en daarna de Deense countrymanagers van Unibet, mag ik in elk geval babbelen op het moment dat er Nederlandse spelers (respectievelijk Pieter de Korver, Tim van de Riet, Barrie Pieterz, en Mosjin el Yakoubi) aan tafel zitten, die op dat moment bovendien uitstekend spelen en hun chipstapels zien groeien – in het wereldje wordt dat effect inmiddels al ’the Boersma Bump’ genoemd. De opnames worden met strakke hand geleid door een kleine Pool genaamd Irek, die je altijd aankijkt alsof je met je flauwe grapjes en matige timing zijn potentieel Emmy-winnende registratie aan het verklooien bent. “Irek isn’t really a people person, is he?” laat mijn Deense medepresentator zich met enig understatement ontvallen. “Irek was never really about the people,” reageer ik, “Irek was always just about the oil.” Hij snapte ‘m niet.

Les #12: Ain’t No Party Like A Unibet Party ‘Cause A Unibet Party Don’t Stop.De eerste avond werd hoofdzakelijk doorgebracht in een cocktailbar (mogelijk omdat Daniël van Kalkeren het nog steeds hilarisch vindt als één van z’n teamgenoten Sex on the Beach bestelt), de tweede in de hotelbar (waarbij Bart Hoogeboom een poging deed Paul Valkenburg onder tafel te lullen – SPOILER: dit lukte niet -, Maikel van Leeuwens articulatie met elk biertje achteruit ging maar de kwaliteit van zijn snedige opmerkingen allerminst en Frank op de Woerd ons bijpraatte over alle pokerroddels die helaas niet voor herhaling vatbaar zijn). Maar het hoogtepunt was natuurlijk het officiële feestje op zaterdag, voorafgegaan door het etentje-met-de-Nederlanders dat ook dit keer weer uitstekend verzorgt was door Unibet-Nataly. Het betrof hier een geweldige Braziliaanse vreetschuur, waar men in een klein uurtje zulke ongekende hoeveelheden vlees op tafel zette dat ik bijna een belletje richting Wakker Dier had gepleegd. Vooral Huub Verdonschot liet zich deze kiloknallers dermate goed smaken dat ik vermoed dat hij die tien Bossche Bollen wél echt had weggekregen (oeps, verklap ik nu iets?).

De party in de hippe Duplex mocht er ook wezen: met tafels voor gratis drank kun je sowieso al niet echt misgaan, en dankzij de dansvloer boven en de balkons buiten was er voor elk wat wils. Dan neem je het risico voor lief dat Tatjana Pasalic je op een onbewaakt ogenblik voor de camera trekt (Nee, viespeuk, niet letterlijk! Helaas!) voor alweer een gratuit gesprekje. Een hachelijk moment ontstond toen zowel ik als Paul Valkenburg als Peter Dal bij de bar stonden, want als er op dat moment precies daar een bom was ontploft, wie had er dan nog sarcastische stukjes over de Vaderlandse pokerwereld moeten pennen? Achteraf onverantwoord natuurlijk; de Koninklijke familie reist ook altijd apart.

Enfin, ik heb horen zeggen dat een en ander eindigde in de stripclub (u kunt nu uw klok gelijk zetten)… maar aangezien ik wat klachten heb gekregen over de implicaties uit het Vegas-filmpje waarin ik de What Happens-regel zou hebben geschonden, houd ik verder wijselijk m’n mond. Overigens nog mijn hartelijke dank aan Marion Adriaans en Webjoker voor het mij willens en wetens niet redden – ondanks smekende blikken mijnerzijds – van een uitermate saaie Fransoos die z’n gehele pokergeschiedenis (inclusief elke bad beat die hij ooit gehad had) over me uitstortte. Als ze wel hadden ingegrepen had ik immers nooit geweten dat hij met Azen verloren had van Aas-Koning in Madrid in 2008. Boer op de river, nou vraag ik je.

Les #13: Je moet pocket zessen op Unibet spelen alsof het Azen zijn. Aldus Egi Adriaans, bij wie het was opgevallen dat dit specifieke paartje, in zijn ervaring, toch wel erg vaak een setje opleverde. Al gauw in 75% tot 80% van de gevallen! Doe er je voordeel mee, zou ik zeggen. Na een gefaalde poging hem duidelijk te maken dat dit toch echt nonsens was, kon ik hem dan tenminste nog aan zijn verstand peuteren dat het voor Unibet live toernooien waarschijnlijk niet gold, aangezien mijn persoon vorig jaar in deze zelfde stad nog lelijk bubbelde met deze pocket zesjes. Egi keek me daarop aan of ie water zag branden. Vroeger zou ik dan geneigd zijn geweest om die uitspraak verder toe te lichten, maar inmiddels ben ik erachter dat hij gewoon altijd zo kijkt. Enfin, ik zat op het moment van dit gesprekje toch maar mooi, dankzij Egi, gratis hapjes en drankjes te nuttigen in de Executive Lounge van het Hilton, en daar mag die man ook wel eens voor gewaardeerd worden. Bij thuiskomst stond m’n MSN alweer te knipperen. Egi: “mister boersma, de winnende hand op de upo was????” Even opgezocht; dus. Dat kan geen toeval zijn.

Nou, dat was het dan wel weer. Rest mij nog Nataly en Anne-Jaap nogmaals hartelijk te danken voor een uitstekend verzorgd weekje (en die laatste nog eens extra, voor zijn positieve bijdrage aan het imago van kale mannen in de pokerwereld. De Vin Diesel van het poker!).

En… eh, oh ja, Rolf. Leuk dat je meegelezen hebt. Volgende keer meer over journalistiek in het poker? Ik heb al een keer eerder aangekaart dat je hier best verder in kunt gaan: dubieuze geldstromen, belastingontduiking waar Al Capone nog voor zou terugdeinzen, et cetera… Schrijf er eens een nietsontziend exposé over, iemand moet het doet. Nu weet ik al wat je gaat tegenwerpen: Dat ik dat alleen maar vraag omdat ik gewoon graag zie dat je weer aangevallen, beschimpt en beledigd wordt door een recordaantal reaguurders. En dat klopt. Maar dat zien heel veel mensen graag, en dat is een markt die wij – en wij alleen! – kunnen exploiteren.

Tot volgende week, m’n beste!

– Gerthein

PS. Ik hoorde in Praag een beetje een gekke hand over een cashgame in HC Venlo. Een qua reputatie behoorlijk goede pokerspeler raiset preflop, Harald Dalderop (die deze hand alleen ter sprake bracht omdat ie van de aanwezige spelers wilde horen of zijn eigen spel in deze hand goed was) callt in positie. Men zit ruim 50 BB diep. Flop komt rainbow. Initial raiser bet uit, Dalderop, die Boer-Tien speelt, raiset, naar eigen zeggen “om te kijken waar ik sta”. Hierop open-foldt de initial raiser . Consensus van de aanwezige spelers: een gevalletje ‘omfglol’. Thoughts?

Eerdere edities: klik hier