De Week met Rolf & Gerthein – Week 4

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ookhun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander. 

Eerdere afleveringen: klik hier

Week 4

Slotboom >>> Boersma

Hey man,

Voor één enkele keer heeft Pitboss gelijk: Genoeg gezeverd nou over dat hele Avatar. Ik zeg het eerlijk: Van de 10 keer ben ik het echt 9 keer volstrekt oneens met de beste man. Maar goed, hij is natuurlijk wel mijn broodheer, en de sponsorcontracten liggen in deze tijden van recessie natuurlijk ook niet voor het oprapen. Vanaf nu dus geen analyses meer van films in deze rubriek. En bovendien is het bij nader inzien ook eigenlijk best een kutfilm – alleen dan nu een kutfilm die je kijkt met een brilletje op. Alsof met dat brilletje op al die uitgemolken clichés niet meer opvallen!

De homegame!

Ik ben blij dat je het zo leuk vond de vorige keer in mijn homegame, man, ondanks de kinderlijk lage stakes en jouw toch behoorlijk bedroevende spel dat op generlei wijze gelijke tred houdt met jouw verbale vuurwerk. Maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat je daar niet helemaal voor mij zat – en dit stelt mij diep teleur, waarde vriend. Immers, op de dag zelf kwam je uit het niets opeens met een lulverhaal dat je niet kon komen omdat je “zoveel werk op de plank had liggen”. Maar vlak nadat Ancilla mij had bevestigd dat ze kwam, wist jij ineens op wonderlijke wijze je werkzaamheden zo te herschikken dat je toevallig toch nog een plaatsje vrij had. En later hoorde ik uit vrij betrouwbare bron dat je al een weeklang dit bevallige Holland Poker Teamlid sms’jes had zitten te sturen of ze ook zou komen! Beste Gertheim: Iets zegt mij dat hier sprake is van een gevalletje van “dubbele agenda” in de allerbeste Tiger Woods traditie. Achterbaks, maar ook best enigszins begrijpelijk hoor… dat dan weer wel.

Dom Classics & aanverwante (liefdes) zaken

Leuk trouwens dat onze – door jou zo treffend als “Payoff wizard pur sang” omschreven – relnicht Jacco H. bij de Dom Classics inderdaad zijn talenten volledig tentoon heeft weten te spreiden. Weliswaar wist hij met een geschatte 96.8764% van alle chips bij het begin van de finaletafel alsnog niet verder te komen dan slechts een beschamende vierde plek. Maar het is niettemin nog altijd een stuk minder beschamend dan de vier kansloze no-cashes die ikzelf tot nu toe heb bewerkstelligd! Hopen maar dat het in de twee dure NLH toernooien later deze week wel goed zal gaan, want ook in de €300+30 PLO / PLH mix was het van mijn kant dunne stront. En dat was toch met afstand mijn grootste kans om hier een event te gaan schepen! Mijn doel van deze week was natuurlijk om precies dít toernooi in te koppen. (Al was het alleen maar om mijn in 2009 ingezette Utrechtse winning streak in stand te kunnen houden.) Maar nu moet ik mij in arren moede dan maar gaan richten op een ander toernooitje – het Main Event ofzo.

Weet alleen nog niet precies aan wie ik de bloemen ga geven als ik win. Toen ik nog met Elvi was deed ik altijd iets liefs: Als ik dan een toernooi speelde of een finaletafel had gehaald, dan belde of sms’te ik nooit om te vertellen hoe het ging. Goed of slecht, ik belde nooit over poker. Maar als ik dan het toernooi gewonnen had (ja, echt hoor – dat is heus wel eens gebeurd!), dan reed ik langs haar huis en legde ik het bos bloemen bij haar voor de deur. De volgende ochtend als ze was opgestaan om naar haar werk te gaan, lagen ze dan voor de deur op haar te wachten. Lief, he?

Gesproken over de liefde: Ik moet eerlijk zeggen dat ik deze week ook wel een beetje verdrietig ben, hoor. Zoals je misschien weet ga ik al een paar maanden om met een echt heel erg leuk meisje: intelligent, knap, frêle. Onschuldig, dromerig, maar toch ook sexy. (Of, misschien wel: Juist sexy.) Ik had natuurlijk al maanden tevoren gepland de gehele Dom Classics bij haar door te brengen of op zijn minst haar veel te zien. Maar enigszins abrupt, en eigenlijk ook wel tot mijn verrassing, heeft ze er toch voor gekozen om nog één keer te vechten voor haar bestaande relatie. Als begripvolle jongeman probeer ik haar standpunt in deze zaak zo veel mogelijk te respecteren, niet in de laatste plaats omdat het zeker ook is ingegeven vanuit een pure en liefhebbende gedachte naar eigenlijk alle betrokken partijen. Maar gemakkelijk was het niet om iedere nacht te gaan slapen in het Park Plaza, in het volle besef dat het meisje-dat-ik-liefheb-maar-die-ik-had-beloofd-enige-ruimte-te-geven op letterlijk een steenworp afstand woont… waarschijnlijk (hopelijk!) mij net zo missend als ik haar. Klinkt best triest & ook een beetje melancholisch, vind je niet Gerthein. Of is een self-proclaimed Rationele Scepticus danwel Sceptische Rationeel als jij hiervoor juist volledig ongevoelig… terwijl het volgens mij juist dit soort gevoelens zijn die het leven pas echt waardevol maken?

Geld naar het hoofd in de cash games

Nou ja, goed nieuws dan maar, en ook misschien iets meer in jouw straatje: in de cash games hier in Utrecht krijg ik tot op heden het geld echt naar mijn hoofd gesmeten! Ik zal twee wonderlijke potjes met jou delen – al is het alleen maar om te tonen dat het voor een übernit als ondergetekende echt niet altijd strijden, vechten of grinden is voor slechts een klein pukkeltje profit. Sterker, soms levert men gewoon pakken met geld af, gewoon nog met het strikje erom! Ik heb mij laten vertellen dat deze mailwisseling in de eerste plaats over poker gaat – dus hier dan maar twee handjes.

De eerste hand was er eentje uit de beste Rolf-traditie. Ik limp 22 op de button voor €5 en flop in een ongeraiste pot een set tweeën. Flop QT2. De losse UTG bet uit €20, ik raise naar €80, hij callt. Turn 2 voor carré, hij bet €120, ik insta-min-raise naar €240, hij callt. River 3, hij checkt, ik zet hem all-in voor zijn resterende €280 en na lang denken en iets over een kicker die mogelijk niet goed is, callt hij met Q4. Echt mooi voor mij dus: Ik had werkelijk 2 uur lang niet bewogen, was om maar even in jouw termen te spreken de Nut Peddler pur sang, en kreeg vervolgens gewoon 120BB naar mij toe geworpen in een situatie waar ik echt nooit zou bluffen. Om de beste Ed de Haas maar eens te quoten: Geil!

Maar een tweede pot diezelfde avond was feitelijk nog veel geiler. Wederom op de button call ik een EP raise naar €20 met twee callers ertussenin met het soort hand wat ik slechts zelden speel in cash games: suited connectors, . De flop komt , en ik heb dus een open-ended straight flush draw. Met andere woorden: Geen kattendrek! De preflop raiser is een zeer aardige kerel met wie ik wat illegale games in Rotterdam heb gespeeld, en hij c-bet €60 in de €115 pot. Leek mij niet het soort bet dat een overpaar zou maken, en ook een hogere flush draw zou waarschijnlijk groter betten op dit board, dus ik lees hem op een weak stab met een marginale hand dan wel top set die actie zoekt. Maar hoe dan ook, met mijn premium draw ga ik nergens heen en wil ik spelen voor stacks, dus nadat één ander persoon callt raise ik dik naar €330. Na lang denken gaat de flop bettor all-in voor €620, en ik insta-call. Ik ga roepen om schoppen-zeven of schoppen-vrouw “omdat de pot dan meteen klaar is”, en verzeker de dealer vervolgens dat “een gewone zeven of vrouw ook goed is hoor – want ook dan heb ik de nuts.” Duidelijker kon ik mijn niet aankondigen, leek mij. Echter, twee bricks later heb ik een unimproved tien-negen hoog, en echt een 99.99% zekerheid dat ik de pot verloren heb. Maar dan gooit de eerste die moet openen, mijn opponent, zijn kaarten dicht in de muck! De opponenten aan tafel roepen nog iets van: “Waarom gooi je nou weg?”, zich volledig beseffend dat deze persoon op de flop reraise all-in gespeeld heeft en dat de übernit Rolf voor één keer de river heeft gehaald met slechts een tien-hoog! Mijn opponent vraagt mij vervolgens “Oh, wat had je dan?”, waarop ik eerlijk antwoord: “Tja, de tien-negen van schoppen natuurlijk. Dat was toch wel duidelijk, of niet?” Waarop mijn opponent zegt dat hijzelf ook tien-negen had, en dus feitelijk een split pot zou hebben weggegooid. Wonderlijk, want:

1. Waarom zou hij in hemelsnaam op de flop over de top all-in spelen met slechts een kale open-ender, tegen een toch redelijke nit als ik die committed is, en die op zeker een goede made hand heeft, dan wel een premium draw?
2. Waarom zou hij die hand in hemelsnaam weggooien in de showdown als hij precies weet wat ik heb? Tenminste, vier tafels verderop op de punto banco of het Big Wheel wist men precies te vertellen dat ik de T9 van schoppen had… dus hij als opponent in deze pot zou dat dan toch zeker moeten weten.
3. De hand van mijn opponent lag dan wel in de muck, maar hij was nog zeker retrievable. De kaarten waren nog gewoon identificeerbaar, dus als hij echt hier een split pot had gehad, zou hij dan niet nog eventjes zijn kaarten uit de muck hebben gevist in de hoop er misschien nog een split pot uit te peuren? Ik bedoel: Officieel waren zijn kaarten dan misschien dood, maar het is lang niet ondenkbaar dat als de kaarten waren opengegaan en hij inderdaad ook T9 had, dat een brush dan zou hebben geoordeeld dat de pot gedeeld kon / moest worden. Lijkt me toch de moeite waard om dat in ieder geval te proberen, in een pot zo groot, en met schijnbaar dezelfde hand als Rolf de Ace.

Mogelijk dus dat hij slechts een verhaaltje vertelde, en dat hij misschien iets als of had – of nog slechter. Maar om eerlijk te zijn, leek deze persoon mij helemaal niet zo’n verhalenverteller; hij leek mij vooral een eerlijke gast. Een aardige vent die mij nog een dame warm had aanbevolen omdat die zijns inziens perfect bij mij zou passen (inderdaad een dame van wie ik al enig werk had gemaakt, alhoewel vooralsnog met enigszins wisselend resultaat), en een vrij degelijke speler bovendien. Nu won ik €1.400, een liefst 280BB pot dus, in een showdown met naar het schijnt de exact zelfde hand als mijn opponent. Ik zeg het eerlijk (tja, daar is dat nieuwe stopwoordje weer…): Veel wonderlijker potten dan deze heb ik in mijn carrière toch niet gespeeld!

Wat laatste woorden

Te midden van alle meer dan terechte complimenten voor jouw eloquentia, GH, heb ik trouwens nog wel één klein puntje van kritiek: Wil je in toekomstige columns alsjeblieft niet meer zo te koop lopen met die geweldige woordenschat van je? Zoals je weet, hebben de meeste bezoekers op ons forum al moeite genoeg om hun eigen naam goed te spellen, laat staan dat ze enige waardering kunnen opbrengen voor door jou gecoinde termen als ‘vousvoyeren’ of ‘pantheïstisch gereutel’. Tja beste drommel, als je er echt zeker van wilt zijn dat we het lezerspubliek van ons gaan vervreemden, moet je vooral met dat soort ongein aankomen! En belangrijker misschien wel: Ik lijk dan misschien soms wel een academicus of een studiebol-de-luxe, maar in werkelijkheid ben ik ook maar gewoon een jongen van de straat, hoor. (Van de Dappermarkt, wel te verstaan. Je weet wel: die plek waar je gulden altijd een daalder waard was!) Met andere woorden: Als je te vaak dat soort onbegrijpelijke shit te berde blijft brengen, snap ook ik er uiteindelijk geen reet meer van.

O ja, en dan echt nog een allerlaatste ding – namelijk het antwoord op jouw vraag over Pieter, Thijs en hun visies op toekomstige, mogelijke successen. Nou, volgens mij heb je gewoon op nogal simpele wijze gepoogd een schijnbare tegenstelling te creëren. (Iets wat bij mij op de in het Ghetto Amsterdam Noord gelegen middelbare school al vele jaren terug werd aangeduid met de welluidende naam paradox.) Immers, Thijs zegt gewoon wat hij rationeel gezien denkt over zijn verwachtingen. En Pieter vertelt wat hij hoopt of voelt. Namelijk dat hij titels wilt pakken, en dat als hem dat niet lukt hij gewoon teleurgesteld zou zijn – ondanks dat hij zich terdege beseft hij dat puur gekeken naar kansberekening waarschijnlijk een underdog is om dat te bewerkstelligen. Kortom: Ze formuleren het misschien iets anders, omdat ze vanuit een iets ander perspectief antwoorden – maar dat maakt natuurlijk niet hun meningen of visies ineens heel verschillend.

Tot volgende week!

– Rob (zoals de oma van Elvi mij steevast pleegde te noemen, zelfs nog na een jaar of zes of zeven samenzijn… en ook vrijwel altijd in de klassieke woordcombinatie “Ehh… ehh…. Rob”), dan wel

– Ralf (zoals ik steevast werd genoemd door een meisje waar ik al jaren op zat te hitten – aan haar gebrek aan interesse in mijn naam te zien, nogal duidelijk tevergeefs), dan wel

– Rofl (de geuzennaam die de online goegemeente mij nog wel eens pleegt te geven – waarbij opvallend vaak iemand naar voren komt die ook daadwerkelijk het brein meent te zijn achter deze geweldig inventieve woordgrap)

Eerdere afleveringen: klik hier