De Week met Rolf & Gerthein – Week 47

Beste Nico,

Preken voor eigen parochie is best amusant! Geeft me altijd zo’n typisch SBS6 gevoel. (“De 25 Meest Hilarische Momenten Aller Tijden… met op plek 1, 2 en 4 Guido Weijers!”… volstrekt toevallig de enige komiek waarvan SBS de rechten bezit.) Een toch ietwat gekleurde, en vooral nogal schrale visie op onze historische werkelijkheid, dunkt mij. Maar goed, wanneer u als kijker dit voor lief neemt – dan schijnt er volgens de makers helemaal niets mis mee te zijn. U vraagt, wij draaien!

Waardering dan ook voor je creativiteit beste Nico, dat je zelfs enig oorzakelijk verband wenste te suggereren tussen het aanschuiven van onze gasten in Poker Inside, en het vervolgens leveren van klinkende prestaties / boeken van aansprekende successen. Natuurlijk kan met een stuk meer gemak het omgekeerde verband worden verondersteld: namelijk eerst a) boek je enig succes aan de pokertafels, dan neemt b) de kans significant toe dat je vervolgens in Poker Inside wordt uitgenodigd. Lijkt mij eerlijk gezegd een iets logischer veronderstelling, zeker gezien de niet te verwaarlozen stoet pokeraars die na verschijnen in onze show werkelijk geen pepernoot meer hebben geraakt. Maar goed: uit marketingtechnisch oogpunt zal dit verband waarschijnlijk iets minder graag worden uitgedragen. 😉

Ook hoofdstuk twee uit het Handboek Navelstaren paste je vorige week zonder enige gêne toe, door jouw eigen bijdragen in onze dagelijkse Poker Inside schaamteloos te scharen onder het kopje “Het beste van de MCOP”. En ik dacht nog wel dat ik hier de poldernarcist was! In al mijn ruimhartigheid moet ik erkennen dat je bij onze Master Classics uitzendingen inderdaad exceptioneel op dreef was: je was een werkelijk geweldige toevoeging aan het programma. Maar ik ken jou helaas al iets langer dan vandaag. En ik ben mij ten volle bewust dat te veel complimenten geven aan jou gelijkstaat aan het binnenhalen van het Paard van Troje. Eén keer een aardig woord is nog wel OK, want dat doet je glimmen. (Onder het motto: “Zie je wel, is er toch nog iemand die mijn kwaliteiten herkent!”) Maar na het tweede compliment begint de ellende al. Dan wil je plotseling een prominente plaats in de uitzending, of wil je i.p.v. één keer spreken ineens twee keer aan bod komen. En, het ergste: Na drie of vier uitgedeelde veren volgt de welbekende Pavlov-reactie, en wordt meneer per direct arrogant of lui. Ik weet het van deze wekelijkse mailwisseling: elke editie met enige positieve feedback werd steevast gevolgd door een te laat ingeleverd en / of gemakzuchtig geschreven vervolgstuk. Maar ook bij Poker Inside Live wist je het te presteren iedere dag steeds vijf minuten later te verschijnen dan de dag ervoor, plus dan nog als bonus een minuutje extra vertraging voor ieder ontvangen compliment. Je kon er de klok op gelijk zetten… en dan deden we dan ook! In alle eerlijkheid waren we bij PokerCity opgelucht dat deze Master Classics week erop zat – want anders hadden we onze succesvolle huisdichter alleen nog kunnen bewonderen in een eventueel in te lassen speciale avonduitzending.

Niettegenstaande al deze welgemeende waarschuwingen… ik ga je toch uitgebreid complimenteren! En wel met je vooruitziende blik. Want waar je het vandaan haalde, beste man, ik weet het niet. Maar volledig uit het niets, en tot verbijstering van de sympathieke presentator recht voor je, begon je voor het oog van de Poker Inside camera te ratelen over hoe verliefd ik zou zijn op mijn lieftallige Rebecca, en dat het ‘gonsde van de geruchten’ dat ik haar spoedig ten huwelijk zou vragen. Terwijl ik daar nog werkelijk geen seconde over had gedacht! Nee, sterker – terwijl noch Rebecca noch ikzelf met jou ook maar enig woord had gewisseld over de eventuele kracht van onze gevoelens. Toen ik haar die avond de uitzending liet zien, hoopte ik dat ze iets zou mompelen als “Nico Zeiksnor? Ken ik niet. Hij lijkt wel een beetje op dat vreemde mannetje van de PokerCity reporting, vind je niet? Je weet wel, die kale, schichtige gast die steeds vanachter zijn laptop zo stiekem zit te gluren naar lekkere wijven.”* Maar gesproken had je dus niet met ons… en jezelf eventjes keurig voorstellen aan mijn meisje was er al helemaal niet bij.

Toen ik de avond na die uitzending thuiskwam informeerde ik Rebecca direct over de Poker Inside van die dag – en dat jij daarin zo’n aparte bijdrage had met een heel verhaal dat wij misschien wel zouden gaan trouwen! Ik verwachtte verontwaardiging in de trant van “Wie denkt die kale hond** wel dat hij is, dat hij dit alles zomaar meent te kunnen zeggen?” Echter, gedurende jouw eindeloze monoloog knipperde ze niet eenmaal met haar ogen, en verontwaardiging over de boodschap uitte ze evenmin. En toen ik diezelfde week bovendien twee of drie kleine hintjes van haar kant meende op te vangen die suggereerden dat ze ooit, in de verre toekomst, heel misschien wel eens mevrouw Slotboom zou willen zijn, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. Volkomen onvoorbereid, en naar verluidt op totaal onromantische wijze vroeg ik om haar hand. Vanzelfsprekend moest ik nog wel even vol door het stof. (Lees: op de knieën nogmaals het volledige verzoek uitspreken.) Maar toen ik deze opdracht schijnbaar naar tevredenheid had vervuld, kreeg ik al snel het gehoopte jawoord – en was ik voor eventjes de gelukkigste man op aarde.

Dank dus aan jou beste Gerthein voor het in gang zetten van deze selffulfilling prophecy. Dat is hogelijk gewaardeerd, kan ik je melden!

Temidden van al deze spannende ontwikkelingen, laat ik het poker in deze Week 47 maar enigszins voor wat het is. Tijdens de MCOP was dit sowieso prut – dus nogmaals hierop terugkomen lijkt mij niet al te zinvol. Op het moment dat dit stuk online komt, ben ik aan het ploeteren in de supersatellite voor het BSOP Main Event. Sowieso geef ik de gehele week acte de présence in Breda, onder het door mij recentelijk met verve gehuldigde principe “Het leven is goed in het Brabantse Land”. Hopelijk weet ik daar enige potten te breken! Nu dus niet alleen om mijn uiterst fletse toernooi-jaar 2010 te elfder ure nog van enige glans te kunnen voorzien. Maar toch vooral voor een mooie toef op de nu dus niet meer zo spreekwoordelijke taart.

Ik zou zeggen, mijn beste Nico: Wish me luck! En indien je nog enige creativiteit, danwel voorspellende gaven in je hebt: een volgende – vanzelfsprekend positieve! – selffulfilling prophecy van jouw kant… die zou ik gaarne willen ontvangen.

Voor zowel aan als buiten de pokertafels, ditmaal.

– Rolf

* Maar genuanceerd als mijn chick is, zal ik haar niet snel op een dergelijke opmerking betrappen. (Bummer!)

** Kale Hond! Jammer genoeg zei ze ook dit niet. Nou ja… dan doe ik het maar. 🙂

 

 

Eerdere afleveringen: klik hier