De Week met Rolf & Gerthein – Week 49

Beste matchmaker,

Dank voor deze extra zelfbevestigende voorspelling uit jouw koker – danwel “inverse Catch-22”, zoals Wikipedia dit schijnt te noemen. http://nl.wikipedia.org/wiki/Pygmalion-effect Weer wat geleerd! En in alle eerlijkheid: dat kan ik ook best gebruiken, hoor. Gezien het feit dat ik een chick heb gevraagd die flink jonger is dan ik, maar die niettemin op intelligentieniveau alleszins met mij kan wedijveren, is het van eminent belang continu mijn kennis bij te spijkeren. Immers, bij de afwezigheid van de ontwapenende charme die zij bezit én zonder de encyclopedische (om niet te zeggen: bizarre / angstaanjagende) feitenkennis van jou, moet ik mij hier staande houden zoals ik altijd heb gepokerd: zwemmend tegen de stroom in, en overlevend door toch vooral keihard te werken. Het zal je misschien verbazen – maar deze vermeend prima donna kent zijn plaats. 🙂

Ook ik hoop dat er nog voor het eind van het jaar een mooie cash gaat volgen – maar dit zal dan toch echt in mijn laatste live toernooi van het jaar moeten gebeuren, hoor. Niet (zoals jij geloof ik dacht) in Venlo, maar in Wenen. Want hoewel ik niet graag meer buitenlandse pokertrips maak, en al helemaal niet als er tegelijkertijd in Nederland een belastingvrij toernooi wordt georganiseerd, voor één keertje besloot ik mijzelf eens te verwennen met een mooi reisje naar mijn oude woonplaats.

Alles onder zeer nette voorwaarden, met de accommodatie betaald en een organisatie die er alles aan doet om het de gasten naar de zin te maken, heb ik het hier prima naar mijn zin. Hoewel vaak snijdend koud, is Wenen een uiterst mooie & romantische plek in de wintermaanden. Vooral de kerstmarktjes en de binnenstad zijn dan fijne plekken om te vertoeven – al dan niet met enige vloeibare verwarming van de eeuwenoude favoriet hier: Glühwein. Dat was feitelijk ook de reden waarom ik hier al twee dagen eerder was gekomen: gaan naar alle plekjes waar ik vroeger kwam, eten in de restaurantjes waar ik vroeger at, en natuurlijk het hoogtepunt van iedere trip: langsgaan bij het huis waar mijn voormalige vriendin en ik vroeger hebben gewoond, vlakbij de Westbahnhof en de Mariahilfer Straße, en direct aan de prachtige Maria von Siege Platz. (Incl. kerk.)

Maar plannen zijn er om te wijzigen! En sinds ik hier ben, voel ik gek genoeg geen enkele behoefte om juist die dingen te doen die mij eerst zo aantrokken toen ik tot deze trip besloot. Deze morgen besefte ik ook de reden hiervoor. Altijd als ik hier terugkwam op mijn oude plek, vond ik het fijn om de mooie momenten van vroeger te herbeleven. Maar nu ik besloten heb om zo’n belangrijk nieuw hoofdstuk te schrijven, is de hang naar mijn verleden hier (dat zo onlosmakelijk verbonden is met iemand anders) direct een stuk minder. Ik zie mijn vroegere jaren in Wenen nog steeds als superfijn hoor, a) omdat ze mij als persoon veel rijker hebben gemaakt, en b) omdat hier mijn pokercarrière is gevormd. Immers, zonder mijn tijd eerst als croupier en later als beginnend prof had ik nooit kunnen bereiken wat mij nu is gelukt. Maar het kunstmatige teruggaan naar de oude plekjes om alle mooie gedachten levend te houden, dat kan en wil ik nu niet meer. Niet zozeer omdat dit niet gepast zou zijn nu ik bijna op het altaar sta – maar eerder omdat ik het tijd geworden vind mij nu toch vooral te focussen op de toekomst.

Ik word daarbij geholpen door het feit dat het casino waar de finale van de Drei-Länder Tour wordt gespeeld (het Montesino) volstrekt nieuw is – althans voor mij. (Het is nu ongeveer twee jaar open, en mijn laatste bezoek aan Wenen stamt nog van voor die tijd.) Ook het aangrenzende budget designhotel “RoomZ” waar alle Nederlanders verblijven is pas zeer recentelijk gebouwd. Met een groot winkelcentrum & entertainmentcomplex in de buurt, en prachtige live cash games precies zoals ik die wil (full-ring, lage blindendruk, losse tegenstanders die moeite hebben met passen), is er dus maar weinig reden om andere dingen te doen dan lekker in de buurt te eten, te drinken en te pokeren.

En mijn eerste avond hier, Gerthein. Ik kan je zeggen: dat was er echt eentje in de allerbeste Rolf traditie! Ik speelde aan een ten-handed pot-limit Omaha tafel, met slechts één blind van €2. (Wat de organisatie er overigens niet van weerhield deze tafel prominent in de “high-limit area” te plaatsen, op een moment dat er precies 21 tafels open waren. Je vraagt je af hoe klein die andere games dan moeten zijn geweest?…) Ik weet uit ervaring dat in Wenen het allemaal geen fuck uitmaakt. Ook als er helemaal geen blinds zouden zijn, was de game alsnog superlos! In een game met minimum buy-in €100 en geen maximum, haalde ik mijn tot in de perfectie ontwikkelde tactiek van vroeger uit de kast: beginnen met het minimum, gebruik maken van het te losse spel bij de meeste opponenten en het te los-agressieve spel van een enkeling, en wanneer mijn stack zodanig is dat er geen shortstackvoordelen meer zijn extra bijkopen zodat ik de tafel kan coveren. Kind kan de was doen!

Het eindresultaat na ruim negen uur pokeren was zoals het eigenlijk altijd is als ik hier ben: iets wat het midden houdt tussen een bescheiden en een goede winst. Maar ik moest er wel hard voor vechten dit keer – en voor wie niet beter zou weten, leek het alsof we hier een 100% gokspel aan het spelen waren. Nadat ik mijn stack van €100 had opgebouwd tot €280, verloor ik een volkomen bizarre, drie-way pot. Met op de flop kreeg ik het voor elkaar om in een slechts geminraiste pot voor de flop, met mijn top set + boer hoog flush draw de complete stack, 140BB dus, er op de flop in te krijgen tegen twee tegenstanders – in een situatie waar geen van beiden een hogere flush draw had! Veel meer edge kun je niet krijgen in PLO, maar een 7 op de river gaf een overactieve Aziaat die ik van vroeger nog ken niets minder dan carré. Het feit dat hij hier met een pure één-outer een voor deze game giga-pot pakte, deerde hem niet in het minst. Hij sloeg met zijn vuist op de tafel en stak vervolgens zijn armen in de lucht, alsof hij net een briljante Zlatan Ibrahimovich achtige solo tegen NAC had vervolmaakt.

(Sowieso dient iedereen die hier in Wenen gaat pokeren er rekening mee te houden dat needlen van de opponent, klagen over het eigen misfortuin en vooral het tot in de perfectie uitvoeren van de slowroll behoren tot het standaardrepertoire van de regulars. Kortom: Hollanders die zich, laten we zeggen Lex-style, nog wel eens willen opwinden over vermeend gebrek aan etiquette door de winnaar van een pot, kunnen zich maar beter niet naar het Oostenrijkse begeven. Gebaseerd op de mijns inziens vrij significante correlatie “10 uur spel, zeker 20 pure slowrolls gezien, uitgevoerd door minimaal 5 verschillende spelers” is de slowroll duidelijk een geliefd onderdeel geworden van het takenpakket van de Weense wannabe-grinder. Ik heb er zelfs een volledig kloppende formule op losgelaten: hoe langer het duurt dat de kaarten opengaan, des te sterker de hand. 100% foolproof! Maar goed – dit alles volledig terzijde.)

Terwijl mijn tegenstander nog aan het glimmen was door zijn nieuw verworven rijkdom en de in ontvangst genomen high-fives van zijn medelanders, ging ik weer verder pieren met mijn minimum stackje van €100. En toen ik die twee uur later had vergroot tot €385, maakte ikzelf een knoepert van een fout die mij mijn stack kostte. Ik had na een paar limpers op de button mijn standaard minimale raise naar €4 gemaakt (geheel in lijn met de door mij in Secrets of Professional Pot-Limit Omaha beschreven “Vienna” tactiek), waarna de small blind pot reraiste. Eén caller, en ondanks dat ik het geld net iets te diep vond, reraiste ik pot naar €84 met AAT9 single-suited. Ik deed dit omdat deze opponent big cards nogal overspeelde (hij had eerder op de avond mijn azen double-suited gekraakt met de werkelijk afschuwelijke AKQJ no suits, zelf pot geraist en daarna de pot reraise gecalld) en het gevaar van mijn hand te vroeg weggeven tegen deze speler wat minder belangrijk was zowel preflop als postflop zou hij hier niet zo snel op de juiste wijze gebruik van maken. Hij callde, en checkte snel op de flop JJ8. Omdat hij daarvoor al had zitten murmelen over dat ik waarschijnlijk wederom azen had (die ik ook had, in dit geval zelfs met een open-ender) dacht ik dat het gezien het paar op de flop misschien handiger was 1 keer terug te checken. Dit zou hem misschien doen besluiten om een blufje te wagen op de turn, of misschien met KK of QQ mij af te betalen gezien de mogelijke twijfel over mijn hand nu ik mijn ‘automatische’ c-bet niet had geplaatst. En als hij Jxxx of zelfs JJxx zou hebben – wel, dan kreeg hij sowieso mijn gehele stack. Want met een stack to pot ratio van ruim minder dan twee, had ik mij preflop natuurlijk al volledig gecommitteerd.

Echter, mijn check op de flop bleek een grote vergissing! De turn was een Q, en ineens vuurde mijn opponent “Pot” voor €192. Ik had nu zelf een straat gemaakt, en verwachtte eigenlijk dat mijn opponent ofwel een geslowplayde J had (die nu was verslagen), danwel gewoon een bluf maakte om mij van mijn ‘obvious’ AA af te zetten op dit gevaarlijke board. Ik ging all-in voor slechts €109 extra, en toen mijn opponent bijna een minuut in de tank ging had ik nog even de ijdele hoop dat mijn slimme flop check mij waarschijnlijk flink wat extra duiten had opgeleverd. Maar toen uiteindelijk de call werd gemaakt, toonde mijn opponent vrolijk QQ42 single-suited voor top full, met als begeleidende tekst: “Nou, als je op de flop ook maar een tientje had gezet, was ik weggeweest hoor!” Poker in Wenen… het vereist een sterke maag. 🙂

Gelukkig bleef ik rustig, en vocht ik mij nog steeds via mijn min buy-in tactiek terug naar een mooie stack. Hoewel daar wel een eveneens zeer bizarre pot voor nodig was. Met slechts KTT7 single-suited had ik gelimpt in de cutoff na vier limpers, waarop de hete (net flinke pot verloren, en als gevolg shortstacked) button raiste naar €12 – minder dan de pot dus. Liefst vijf spelers callden deze raise, en met potentieel flink wat dood geld in de pot besloot ik tot een ietwat optimistische limp-reraise pot met mijn uiterst marginale hand. Eindresultaat: vier spelers bleven in de pot, waarvan drie all-in, en op het board KJ44A bleek mijn KT voldoende: twee paar, koningen met vieren, tien kicker. Ship it!

Vanaf dat moment, na het winnen van die €400+ pot, was het tijd over te gaan op de big stack tactiek. En na op een ATT flop met AAxx actie te hebben gekregen van liefst twee spelers (eentje donk bette tegen mij in, ik raiste, een derde speler coldcallde), wist ik dat ik hen beide drawing dead had. De vierde aas op de turn schrikte een opponent met JTxx alsnog niet af (ik bette gewoon door, alhoewel klein, en hij callde) en na de river J kreeg ik prima afbetaald van zijn natuurlijk volledig kansloze underfull. Zo eindigde ik een dagje klassiek nut peddlen met een nette winst – en wist ik weer precies waarom ik eigenlijk al die tijd in Wenen heb gewoond. 🙂

Nou ja goed, Gerthein – tot zover dan dit kleine reisverslag van mijn hand. Alle PokerCity vrienden, reporters, posters & lurkers wens ik een heel goede tijd in Venlo. Jammer dat ik er niet ben; maar goed, dan zit er tenminste ook eens iemand anders aan de feature table! 😉 Voor mij is nu het moment gekomen om naar het Montesino te stappen – want daar begint over precies een uur van nu, dinsdag om 17:00, de supersatellite voor het 3LT Main Event van morgen. (Voor de lezers: Van vandaag.) Eens kijken of ik mij daar weer op aloude Rolf-wijze in de prijzen kan weten te folden. 🙂

Tot volgende week!

– Rolf 

 Eerdere afleveringen: klik hier