De Week met Rolf & Gerthein – Week 5

Iedere week bespreken Rolf Slotboom & Gerthein Boersma op informele wijze niet alleen de pokerwereld, maar ookhun eigen beslommeringen.Op droogkomische, satirische en soms zelfs roddelachtige wijze delen zij iedere week hun opvattingen met PokerCity, door de lezer een blik te gunnen op hun ongecensureerde mailverkeer.

Elke woensdag verschijnt zo’n mail online, en de week erop de reactie van de ander. 

Eerdere afleveringen: klik hier

Week 5

Boersma >>> Slotboom

Mijnheer Slotboom,

Sapperjuuuuuuuuu, dat was me even een epistel dat je daar op me afvuurde. Anders giet je even je hele ziel en zaligheid in mail-vorm – een anatomie van een midlife crisis waar een bataljon gedrags- en relatietherapeuten op kan promoveren! En dan probeer je dat nog te verkopen als ‘Speciale Dubbele Aflevering’ ook… heb je [email protected] ook meteen je dubbele gage gefactureerd, soms? Je weet wat de Duitsers zeggen: In der Beschränkung zeigt sich der Meister! Of, zoals de Engelsen het uitdrukken: less is more. Inderdaad is de Engelse uitdrukking een stuk korter (en dus beter, want, zoals ze het dus zelf eigenlijk al een klein beetje zeggen: less is more. Maar ik dwaal af.)

Dat je mij vervolgens met de schuinsmarcherende op-één-na* beste golfer ter wereld vergelijkt is andermaal een klok-horen-luiden verwijt dat ik verre van mij werp. Het klopt dat ik wat met Ancilla heen en weer ge’sm(oe)st heb over jouw Hollywood Homegame in Amsterdam-Noord, maar dat dit ‘achterbaks’ zou zijn impliceert een meldingsplicht aan jouw adres die met recht bespottelijk genoemd mag worden. Immers: als ik, alvorens het meest bevallige teamlid van Holland Poker (na Nicky) een tekstberichtje te mogen sturen, eerst toestemming moet vragen aan elke pokerspeler die ooit een blauwtje bij haar liep… tja, dan is mijn belbundel natuurlijk allang leeg voordat ik aan het bericht in kwestie toekom. Overigens is de inhoud van deze berichtenuitwisseling dermate onschuldig dat ik even overwogen heb ze hier verbatim over te tikken… maar nee, dat één van ons hier z’n hele hebben en houwen op tafel smijt lijkt me al meer dan voldoende. Liever vat ik een en ander (onder het inmiddels wel heel bekende motto less is more) kort samen in de zinsnedes: “Ga jij?” – “Kweenie, jij?”

Dan Utrecht. Ook daar raakten wij beiden, tezamen met de heer Roeg, lifereporter extroardinaire Mariosi en kersvers PokerCity hoofdredacteur Pieter Salet, verwikkeld in een homegame – ditmaal in onze hotellobby/bar, alwaar het er een stukje heftiger aan toeging dan in jouw stulp. Hoofdschuldige was Mark Streur, die eerder die week nog tweede werd in het €400 bountytoernooi en zijn daar gewonnen centen hier aan tafel maar wat graag inzette in menig verwoede poging om het verschijnsel ‘pot control’ een gewelddadige dood te doen sterven. Roeg wist hier optimaal van te profiteren, evenals Salet die zich ontpopte als übernit in de beste Slotboom-traditie. Zoals je zelf zei: “Ik zeg het je eerlijk: ik had niet gedacht dat ik hier de één-na-grootste nit aan tafel zou zijn!”

Over het waarheidsgehalte van die uitspraak is overigens the jury still out, want denk niet dat we niet doorhadden dat ook jij weer zat te nitten als een oude… eh… nit. Met jouw ‘strategie’ -constant lullen, met veel misbaar folden, een big deal maken van de weinige handjes die je wel speelt – mag je dan de gemiddelde HCSOP-donk in de luren leggen, geen van de aanwezigen (inclusief de allervriendelijkste jongeman die ons van borrels & bittergarni voorzag) stonk hierin. We weten jouw (licht verontwaardigd gebrachte kreet) “Ik speel los hoor, voor mijn doen!” inmiddels redelijk op waarde te schatten: dit wil ongeveer zoveel zeggen als “Ik speel handen”.

Overigens heb ik goed van de gelegenheid gebruik kunnen maken om, voor mijn volgende Rolf-imitatie, een uitgebreide studie te maken van jouw rug. Want ofschoon je pal naast me zat, wende je je toch 99% van de tijd naar de dame ter linkerzijde. Dit was Marks vriendin Caitlin (naam mogelijk gefingeerd om haar anonimiteit te beschermen en omdat ik ‘m niet precies meer weet), een blonde schone van het type zoals Pitboss ze graag ziet en waarvan jij altijd beweert dat het je type niet is. Alweer een claim waarvan de juistheid ernstig moet worden betwijfeld, gezien het niet onaanzienlijke deel van je eeuwige woordendiarree dat je besloot exclusief tot haar te richten. En dat waar de sympathieke heer Streur zelf naast zat! Dat getuigt van lef, waarvoor respect. En ja, ik had alle tijd om dit schouwspel te bestuderen, omdat ik – evenals Mariosi, overigens – in ijltempo tot drie keer toe al mijn chips naar het midden wist te krijgen met de beste hand (een formulering die, zoals je weet, alleen maar gebezigd wordt door mensen die met verlies van tafel stappen).

Respect ook voor de uiterst laconieke wijze waarop je omgaat met het feit dat je, voor de tweede keer in drie jaar tijd, de DOM Classics verlaat met op je persoonlijke scoreboard een grote, ronde nul, een love game, nakkes nihil, rien du tout, zéro points, een goose-egg, laten we zeggen: de hatelijke monocle-stand. Nu zou ik me daar natuurlijk vrolijk over kunnen maken (bijvoorbeeld door, ik noem maar wat, een heel rijtje synoniemen voor ‘nul’ en ‘niets’ op te sommen) en kunnen roepen dat je evident voor geen reet kunt kaarten. Dat vind ik echter net even te makkelijk. Het is bovendien eenvoudigweg onwaar: zelfs de vele Rolf-haters die deze wereld rijk is, zullen niet kunnen ontkennen dat je doorgaans uitstekend weet hoe het edele pokerspel optimaal gespeeld dient te worden. En dat raakt dan weer aan het punt waarover we het in eerdere mails kort hadden: variantie. Is die, in live toernooipoker, niet vrijwel allesbepalend?

Natuurlijk: sommige spelers zijn dermate slecht dat ze bij voorbaat volstrekt kansloos zijn. En ook binnen de niet-kansloze groep zit genoeg niveau verschil dat je kunt spreken van grote en minder grote edges op lange termijn. De vraag is alleen: hoe lang is die lange termijn? In een gemiddeld HCSOP-toernooi, zelfs een Main Event, speelt de individuele speler een hoeveelheid handen die een online cashgame grinder er in een avondje, hooguit twee, doorheen jast. Speel je álle HCSOP-events (Main én Side) door het hele jaar heen, dan kom je misschien op het aantal handen dat diezelfde grinder in één maand ziet. En het is bekend: zelfs volumedraaiers als Lex Veldhuis, Julien Nuijten en Jorryt van Hoof draaien wel eens een maandlang break-even of zelfs verlies… terwijl hen ontegenzeglijk een grote edge op hun bread-and-butter games moet worden toegedicht.

Kortom: een speler die een weeklang, of zelfs een jaarlang, niet casht, kan simpelweg in een downswing zitten. En omgekeerd kun je van een speler die het ene toernooi na het andere op zijn naam schrijft hooguit zeggen dat hij duidelijk niet tot de (toch behoorlijk grote) groep ‘volstrekt kansloze spelers’ behoort. Maar of hij daadwerkelijk beter is dan andere leden van die groep, dat kun je puur op basis van live toernooi resultaten moeilijk concluderen. Zoals ons aller Pitboss het ooit wijselijk formuleerde: “Laat genoeg mensen twintig keer achter elkaar kop of munt gooien en er is altijd wel iemand die twintig keer kop gooit.” Is Scotty Nguyen (ik noem maar een willekeurige pias) een genie, of is hij toevalligerwijs de man van ’twintig keer kop’? Voeg hier aan toe dat spelers die beginnen in een downswing logischerwijs veel eerder uit het toernooicircuit verdwijnen dan spelers die al vrij snel een grote winst of twee te pakken hebben en je hebt een schoolvoorbeeld van selection bias die het aloude cliché “Als poker een geluksspel is, waarom duiken dan steevast dezelfde namen in de winnaarslijstjes op?” behoorlijk nuanceert.

Enfin, dit idee is natuurlijk niet nieuw: er wordt al jaren geroepen dat live toernooipoker altijd in zekere zin een crapshoot blijft waarbij grote verschillen in variantie het winnen van kleine verschillen in edge. Vooral dat zojuist al genoemde type volumedraaiende online cashgrinder wijst hier graag op. Ondanks laaide deze discussie ook op PokerCity weer op, na Paul Berendes overwinning in het DOM Classics Main Event (waar ik overigens totaal geen afbreuk aan wil doen; sterker: ik had de indruk dat hij beslist de beste speler aan de finaletafel was). Maar ondanks alle kanttekeningen en het groeiende besef dat variantie een enorme invloed heeft, blijft live toernooipoker dé plaats waar pokerhelden gecreëerd worden… en waar reputaties ook even snel weer getrasht worden, wanneer één van die helden al ‘zo lang niks wezenlijks presteert’.

Met alle respect voor het scherp geformuleerde Salomons oordeel dat je velde toen dit onderwerp de vorige keer ter sprake kwam: wat vind jij nou écht van deze kwestie? Je staat bekend als een zeer genuanceerd denkende pokerspeler, die zich niettemin toch vooral blijft profileren als live toernooispeler. Is dat slechts profilering? Ga ook jij voor die ene jackpot, omdat je weet dat (en hoe) je een win in een aansprekend toernooi optimaal te gelde kunt maken? Of denk je wel degelijk dat de lange termijn ook in live toernooipoker kort genoeg is om hier je edge voldoende uit te kunnen buiten, ondanks de onevenredige investering van tijd en geld die je ervoor moet doen?

Enfin, laat ik het hierbij houden (immers: In der Beschränkung zeigt sich der Meister). Ik had nog een stukje ingedachte ter filering van je geëmmer over mijn moeilijke taalgebruik, hetgeen beslist een partij taalvirtuoze pwnage met een hoofdletter Drs. P. was geworden. Maar dat kan ik achterwege laten, nu je jezelf op dit vlak tegelijkertijd belachelijk en onmogelijk hebt gemaakt door onlangs op deze site de term ‘ceteris parabus’ (sic) niet alleen in de mond te nemen, maar deze nog foutief te spellen ook. Ironischer dan alle misplaatste voorbeelden van ironie in Alanis Morissettes ironisch getitelde hit ‘Ironic’ bij elkaar? Signs point to yes.

Vale, amicus!

-Gerthein

* Op-één-na, ja. De heersende opinie is dat Tiger Woods, ook al verkeert hij nu door omstandigheden in ruste, eenvoudigweg dé beste golfer ter wereld is. Maar daarmee gaat de voltallige sportmedia mijns inziens net even te snel voorbij aan de sympathieke Koreaanse dictator Kim Yong Il. Ik vraag je: heeft Woods ooit achttien holes afgesloten met een score van 38 onder par, daarbij maar liefst vijf hole in ones noterend? Kim Yong (‘Illie’ voor intimi) deed het al tijdens zijn eerste tripje naar de golfbaan. Helaas bestaat daar geen beeldmateriaal van… gelukkig kunnen we terugvallen op de ooggetuigeverslagen van een grote groep aanwezigen, die immers geen enkele reden hebben om hierover te liegen. Toch?

Eerdere afleveringen: klik hier