Gastcolumn: De Twente Classics volgens Steve Wong

Een paar weken geleden belde ik, vanuit de States, een vriend in Nederland op om iets af te spreken in mei, wanneer ik weer in Nederland zou zijn. Ik vroeg Jan Roel of hij zin had om iets leuks te gaan doen in die periode en hij vertelde me over de Twente Classics en het Team Event aldaar, dat dan plaats zou vinden. Het leek me superleuk om daar een keertje aan mee te doen, dus we schreven ons in. Ik zou het Hold’em spel voor mijn rekening nemen, terwijl hij zijn kunsten mocht vertonen tijdens het Pot Limit Omaha gedeelte.

De toernooidirecteur in Enschede wist dat ik zou komen en we werden dan ook meer dan hartelijk ontvangen. Hoewel de zaal waar gepokerd kon worden een beetje aan de krappe kant was, was ik toch heel erg tevreden over deze ‘pokerpit’: eigen toiletten, niet tussen het gerinkel van de gokkasten, eigen bemande bar. Dit was heel erg prettig geregeld.

Het Team Event was heel erg leuk om te spelen. We speelden levels van een half uur, wat een beetje aan de korte kant zou zijn, ware het niet dat je elk level dubbel speelt: een half uur No Limit, een half uur Omaha. Dan is het best wel ruim. En: ik heb me heel erg vermaakt tijdens het toernooi. Ik heb echt waar voor mijn geld gekregen. Helaas werkten de kaarten niet altijd mee, aan het einde van dag 1 waren we erg shortstacked, maar omdat we geen hotelkamer hadden geboekt spraken Jan en ik af dat hij het er in het Omaha-level in zou trappen zodra hij een hand zou vinden. Dit omdat het weinig zin zou hebben om terug te komen op Dag 2 en meteen in het eerste level weer naar huis te moeten. Dat zou 4 uur rijden geweest zijn voor een paar handjes. Jan trapt vier random cards all-in tegen een obv AAxx, we floppen nog 2 paar, maar helaas pairt het board voor een counterfeit. Einde Team Event.

Ik wil benadrukken dat ik me echt heel erg vermaakt heb en hartelijk ontvangen ben. Ik kan zelfs zeggen dat ik zo behandeld werd, dat het bijna voelde ‘thuis’ (in The Bellagio) speelde. Om die reden besloot ik om ook maar een kaartje te kopen voor het Main Event en een hotel te regelen voor twee nachten.

Er was zelf gerekend op ongeveer 100 entries, wat er uiteindelijk 82 geworden zijn. Omdat het een driedaags event was, vroeg ik aan de Toernooi Directeur tot hoeveel spelers we zouden doorspelen. Er werd besloten om door te gaan tot aan 27, om de dag erna door te spelen tot de laatste 9, zodat op die dag de finale met 9 spelers begonnen kon worden.

Toen begonnen de eerste problemen. Op internet stond aangegeven dat er gespeeld zou worden in 90 minuten levels, dit bleken in de praktijk levels te worden van slechts 60 minuten. Dat is op zichzelf lang genoeg voor een toernooi met die buy-in, maar toch mag je die discrepantie best slordig noemen. Tevens stond op internet een heel andere blindstructuur dan waar uiteindelijk mee gespeeld werd, Wat wel netjes was, was dat er een level werd toegevoegd. De organisatie zag in dat de sprong van 50-100 naar 100-200 te groot was en dus werd er een level van 70-140 ingelast.

Wat ik ook erg fijn vond was de manier waarop het eten geregeld was: je moest je keuze aankruisen en op het moment dat het jouw beurt was om te gaan eten stond het al keurig klaar,waardoor je de break optimaal kon benutten in plaats van vooral bezig te zijn met wachten in een ellenlange rij.

Ik zat tegen het einde van Dag 1 niet echt lekker in mijn spel en zakte langzaam af naar het niveau shortstack, maar omdat we al zo dicht bij de laatste 27 waren besloot ik om maar even geen gekke dingen uit te halen. Bij de laatste 27 zouden we immers stoppen, chips tellen, sealen en redrawen voor de volgende dag. Tot mijn grote verbazing liep de brush toen we de laatste 27 hadden bereikt naar één van de drie tafels en vroeg hij aan de spelers: “Wat zullen we doen? Zullen we nog even doorgaan of zullen we stoppen?” Er werd besloten om door te spelen!

Daar was (en ben) ik het totaal niet mee eens. Ik had immers het laatste uur echt naar die laatste 27 toegespeeld in de hoop dat het morgen beter zou gaan. Rechts naast van me zat een zeer agressieve speler met behoorlijk wat chips. Als ik dus had geweten dat we niet zouden stoppen bij 27, had ik allang een keer een stand gemaakt, nu besloot ik te wachten op de redraw en mijn kansen aan de volgende tafel af te wachten.

Het was erg frustrerend om te zien dat, in een toernooi met toch nog een behoorlijke buy-in (€ 2.100), dit soort ad hoc beslissingen van de brush genomen kunnen worden die een heel grote impact hebben op de uitkomst. Dit zou in mijn ogen niet mogen: als je van te voren zegt dat je tot 27 man wilt spelen, moet dat ook gebeuren, want mensen passen daar hun strategie op aan. Dergelijke ingrijpende veranderingen in de structuur van een event kun je wel doen als het om een paar tientjes gaat in een toernooitje bij iemand thuis of iets dergelijks, maar niet als je serieus genomen wilt worden in het internationale circuit.

Al met al heb ik me heus wel vermaakt, maar de leiding moet naar mijn mening leren inzien dat hun beslissingen behoorlijke gevolgen kunnen hebben voor de spelers!

Steve Wong is een internationaal vermaarde pokerpro, die door zijn diepe cashes in onder meer de WPT en WSOP op de vijfde plek staat van de All Time Money List van Nederlandse toernooispelers. In 2006 verhuisde hij naar Las Vegas om zijn leven als full-time livepro invulling te geven. In 2008 tekende Wong een sponsorcontract bij Full Tilt.

Bovenstaande is ‘crossposted’ op PokerInfo.nl.

aanjtilt