Gastcolumn Tim’s Talk: De andere kant van de medaille

Vandaag op PokerCity een gastcolumn van één van de vrolijkste gasten uit de Nederlandse pokerwereld, Tim ‘FysioTim’ Hendriks. Zijn enthousiasme is aanstekelijk en zijn optimisme lijkt oneindig. Toch is het niet alles goud wat er blinkt in de pokerwereld, weet ook ‘FysioTim’.

Nou Tim! Met zo’n titel als ‘de andere kant van de medaille’, komt er natuurlijk weer een heel filosofisch stuk in deze column hoor ik jullie denken. Wees gerust: dat gaat hartstikke meevallen. Al sta ik niet voor mijzelf in als het om filosofische momenten gaat.

Februari, je was een bitch. En dan niet eens een lekkere. Nee, je was er eentje in de categorie: make-up eraf halen met een plamuurmes en ‘s ochtends huilend wakker worden wanneer haar make-up een afdruk a la The Joker uit Batman achterlaat op je schoongewassen kussensloop. Kortom, het kon beter. Al heb ik genoeg toffe dingen meegemaakt in deze maand, want saaie momenten die zijn natuurlijk uiterst schaars in mijn hoofd. En als er al saaie momenten waren, dan zijn het vaak welkome afwisselingen in mijn hyperactieve, bewust veeleisende levensstijl. Toch die filosofie weer, kan het niet laten.

Maar waarom dan deze titel? Nou, deels omdat het buiten al wekenlang regent (wellicht drie uurtjes), omdat het carnaval is (die muziek en sfeer bezorgen mij een hel op aarde) en omdat ik niet kan liegen. Natuurlijk, als pokerspeler moet je af en toe liegen – of bluffen beter gezegd. Maar ik ben zowat de slechtste leugenaar van het universum. Nee, de titel van deze column heeft juist alles te maken met waarheid. Een realistische kijk achter de schermen. Ik kan mijn columns en sociale media wel platgooien met berichten over gewonnen toernooitjes, de sensatie, de flair, prestige en beleving maar de realiteit is natuurlijk anders en bestaat nooit voor 100% uit genieten.

Dit verrekte (leuke) kaartspel dat mij al bijna tien jaar bezig houdt, gaat onlosmakelijk gepaard met langdurige periodes zonder resultaten. Al zou je de sterren van de hemel spelen en foutloos manoeuvreren, dan nog komt het voor dat je tien tegen één voorstaat in een situatie. Alles lijkt goed te gaan, de tegenstander heeft nog maar twee kaarten (4%) die hem kunnen laten winnen en BAM, daar valt die kaart. Je maag draait om en even voelt het alsof lady luck je snoeihard in de ballen heeft getrapt zonder aankondiging. Hoe durft ze! Gelukkig is dit effect niet daadwerkelijk zo voelbaar als ik het omschrijf, want dan was ik allang onvruchtbaar geworden van al die bad beats.

Als ik op weer zo’n avond door de regenachtige straten van Heerlen loop na het zoveelste toernooi dat finaal in vlammen op ging, besef ik pas echt hoe de ware wereld van het poker uitziet. Terwijl ik een vadsige cheeseburger of durum döner haal om al malend naar huis te slenteren flitsen de beelden van de Nederlandse pokertop voor mijn netvlies langs. Zij hebben toch ook periodes gehad waarin niks goed liep? Zij zullen toch ook vaak bakken met geld in de fik hebben zien vliegen als ze weer uit een duur toernooi zijn geknikkerd?

Maar dan nog zul je het nooit aan ze zien. In talloze interviews lijken deze symbolen, deze pokergladiatoren onaantastbaar voor de negatieve kant van poker. Het lijkt wel alsof ze blijven winnen,  het geld nooit op gaat en niemand van deze groep überhaupt ooit verliesgevend is geweest. De enige Nederlandse topspeler die ik ooit goudeerlijk heb zien zijn over zijn pokerresultaten per jaar, dat is eindbaas Govert Metaal. Hem respecteer ik enorm en hij is zover ik weet een van de weinigen die open en eerlijk is over de negatieve periodes. Respect!

Voor mij gaat het nu nog maar om negen toernooitjes op rij die de mist in gingen. Negen. Een getal van niks, geen vuiltje aan de lucht. Daar waar ik van de profs hoor dat zelfs vijftig of honderd toernooien op rij verliezen doodnormaal is, dan moet ik mezelf eigenlijk schamen dat ik nu al af en toe klaag. Het is verdomme nog geen maand geleden dat ik nog in de prijzen viel bij de Utrecht Poker Series, dus waar klaag ik nou helemaal over?

Pokerspelers klagen natuurlijk altijd. Als ze een beetje winnen praten ze al snel van ‘er had eigenlijk meer in gezeten’. Of: ‘Tja, als hand x niet zus of zo gebeurde had ik er nu veel beter voor gestaan’. Ik heb mezelf hier in het verleden ook wel schuldig aan gemaakt en weet zeker dat ik dit in de toekomst weer zal doen. Het zit gewoon bij de Nederlandse spelers in het bloed – wellicht bij alle pokerspelers – om een beetje te klagen. We willen immers allemaal de beste zijn, of in ieder geval winstgevend. Al is het voor sommigen alleen maar zodat hun ouders of vrienden ze niet meer uitlachen om weer een mislukte poging. Om ook eens met wat flappen naar huis te komen. Want wees eerlijk, geld verdienen met een spelletje spelen is toch hartstikke mooi?

Wil je meer lezen van FysioTim? Check dan zijn eigen blog via deze link. De columns die verschijnen op PokerCity zijn op persoonlijke titel geschreven en dienen niet gezien te worden als de mening van PokerCity. Wij bieden pokeraars een platform om hun mening te uiten. Ook een pokercolumn schrijven? Stuur dan via het forum een PM naar ‘Prins Flip’ of stuur hem een bericht via Twitter of Facebook.