IN MEMORIAM – Ruben Blikslager

Het bericht van het overlijden van Ruben Blikslager deze week, kwam hard aan in de Nederlandse pokerwereld. De immer sympathieke en goedlachse Blikslager was een graag geziene gast bij vele pokertoernooien in het land. Wij van PokerCity zullen zijn lach enorm missen in de speelzalen. Robert Galant heeft een In Memoriam geschreven voor Ruben en we zijn vereerd deze te mogen plaatsen.

Bliksema: Op weg naar een avondje poker in het Utrechtse of het Amsterdamse kon je er altijd wel met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van op aan dat je die dekselse Ruben Blikslager tegen het brede lijf zou lopen. Ook bij de HC-Series was de goedlachse reus regelmatig van de partij. Zijn aanwezigheid kon ook niet onopgemerkt blijven, al was het alleen al, omdat het vaak niet heel lastig was zijn vrolijke en bulderende gelach van ver af te horen galmen door de pokerpit.

Het plotselinge overlijden van de welgemanierde en altijd correcte Blikslager heeft velen van ons in de pokerwereld niet onberoerd gelaten. De shock die woensdagavond door de vestiging Utrecht ging, was niet alleen voelbaar onder de vele aanwezige pokerspelers, maar ook onder het personeel van Holland Casino. Ruben was niet zomaar een gast. Zijn voorkomen, zijn aardige inborst en toch ook zijn eigenwijsheid maakten van hem een authentiek persoon voor wie je moeilijk geen sympathie kon opbrengen. Aan tafel had Ruben vaak het hoogste woord, en zo niet, dan liep het niet zoals hij dat wilde, of werd hij gecalld door slechte spelers met uiteraard ook slechte handen (“hoe kan hij me daar callen met slechts een paartje achten in de handen?!”) of hij had er gewoon een avondje geen zin in…

Het pokeren was voor Ruben, naast zijn spannende beveiligerswerk, de ideale uitlaatklep en hij voelde zich ook als een vis in het water tussen alle HC-regular cashgamespelers en de toernooispelers. Tussen het spelen door kon je er altijd van op aan even een praatje met hem te kunnen maken en dan merkte je ook dat Ruben niet alleen oog had voor het spelletje, maar zeker ook voor de mens achter de kaarten. Ruben kon goed luisteren, verwerken en je van repliek dienen, zoals ook mag worden verwacht van een professionele beveiliger die al vanaf de jaren ‘80 aan de deur stond om de veiligheid van zijn gasten te waarborgen.

Begonnen op het Leidseplein in het old skool Amsterdam, via Zandvoort/Hoofddorp, de laatste jaren werkzaam bij Club Rex in Hilversum. Rex was zijn vaste stekkie en hij genoot er met volle teugen van zijn werk professioneel uit te voeren. Op de vraag hoe oud & nieuw 2018 was verlopen, was het antwoord van Ruben kort, maar veelzeggend: al “zijn jongens” waren de nacht ongeschonden doorgekomen. Dat was wat voor Ruben het belangrijkste was. Vaak vertelde hij aan tafel hoe belangrijk het in zijn werk was om van elkaar op aan te kunnen en dat alle portiers van de overige tenten binnen no time paraat stonden als er in de straat iets gebeurde. Ruben wist niet beter dan dat hij van al die jongens op aan kon en dus kon je ook van hem op aan. Altijd en overal, ook midden in de nacht; een van de karakteristieke kenmerken van de mens Blikslager.

De mensen die Ruben wat meer persoonlijk kennen roemen zijn hartelijkheid, zijn liefde (voor zijn kinderen en alle overige dierbaren om hem heen), zijn (Surinaamse) kookkunsten en toch ook zijn eigenwijsheid. Zelden iemand mogen meemaken die zo standvastig achter zijn mening bleef staan als Ruben. Vaak wist hij goed te vertellen hoe je een bepaalde hand vooral wel of vooral niet moest spelen en daartegenin gaan was vragen om de meest intrigerende pokerdiscussies aan tafel, vaak eindigend in een bepaalde “laat hem maar lekker praten”-gezichtsuitdrukking en het stoïcijns verder spelen van de volgende hand.

Legendarisch in dit verband is de volgende anekdote: ondergetekende haalde het in zijn hoofd om aan een tafel met onder andere Ruben, René, Jan, Olaf, andere Jan en nog wat van die ouwe lui op te merken dat dat zij eigenlijk van die “old skool” pokerspelers waren. Nou dat werd mij vanzelfsprekend niet in dank afgenomen, waarbij Ruben uiteraard het hoogste woord had namens die old skool gasten met de nodige verwijzingen naar de laatste ranking enz. Alsof de duvel ermee speelde eindigde de FT net die ene avond met een stuk of wat van die “old skool” pokerspelers. Het behoeft natuurlijk geen verdere bespreking hoe de conversaties die avond verder verliepen, uiteraard afgewisseld met de ene na de andere flink schaterende lachsalvo van “onze Ruben” gevolgd door zijn “old skool matties”, die zich voor even weer helemaal ‘het mannetje’ voelden. De eerstvolgende keer heette Ruben me grijnzend van harte welkom met de vriendelijke woorden: “Goedenavond vriend, kom je weer old skool poker spelen vanavond?!”

Old skool of niet, door de jaren heen pakte onze Ruben ook mooie pokerresultaten mee, met als hoogtepunt zijn winst in het Main Event van de Enschede Poker Series. Na enkele verdienstelijke prestaties wist Ruben de kroon op zijn pokerwerk te zetten met een fraaie run tijdens dat Main Event. Zoals iedere speler, had ook Ruben die bevestiging even nodig, al verkondigde Ruben de dagen erna de ultieme Blikslager pokerwijsheid aan tafel: “Ook een blinde eekhoorn vindt wel eens een nootje!”.

De grote sterke, immer vriendelijke Ruben, die ook nog eens serieus goed een kaartje kon leggen aan de pokertafel, zal ons allen niet meer vermaken met zijn mooie anekdotes uit zijn rijke verleden, zijn oneindige gevoel voor humor en zijn warme persoonlijkheid. Zijn gouden hart, waarin voor veel mensen een speciaal plekje was, heeft hem nu al in de steek gelaten. Waar woorden niets meer zeggen, spreek het gevoel. De Utrechtse pokerpit zal nooit meer dezelfde zijn.