Interview: De terugkeer van Julien Nuijten, deel 1

Julien Nuijten is de afgelopen jaren dé rijzende ster aan het firmament van de Nederlandse pokerscene geweest. In razend tempo werkte de voormalig kampioen Magic: The Gathering zich op tot de hoogste tafels op Everest. Verhuizen naar Dublin, de highstakes toppers Abel Meijberg en Jorryt van Hoof achterna, leek een logische volgende stap. Niet slecht voor iemand die in pokermekka Las Vegas nog niet eens mag kaarten, omdat hij nog geen 21 is.

En toen… werd het eventjes stil rond Nuijten. Hij was al nooit een toernooispeler – op dat ene topsucces in Brazilië na – en dus kwamen we hem al niet tegen in de EPT- en HCSOP-circuits. Maar ook aan de online cashtafels schoof hij, na zijn terugkeer uit Dublin, steeds minder vaak aan. En toen dook hij ineens op in HC Amsterdam, waar hij inmiddels vaste gast is aan de Omaha-cashtafel. Een mooie aanleiding om eens bij hem langs te gaan om bij te praten. 

Vandaag deel 1 van een tweeluik. In dit deel praat Julien over de reden van zijn terugkeer, zijn leven in Dublin en de relativiteit van het poker.

Julien Nuijten woont tegenwoordig in de Kerkstraat in Amsterdam, op een steenworp afstand van het Leidseplein en dus van het Holland Casino. Het appartement bevindt zich boven een gay bar (“het enige nadeel,” aldus Julien). De bel is makkelijk te vinden: ‘Ship it, HOLLA!’ luidt het labeltje. Julien deelt het huis met zijn twee beste vrienden: pokerpro Thomas en beginnende pokeraar Niels. We gaan aan de keukentafel zitten en ik val maar meteen met de deur in huis:

Waarom ben je weggegaan uit Dublin?

Nou ja, het ligt niet per sé aan de stad. De stad is prima! (Thomas en Niels zitten in de woonkamer en wijzen op zichzelf) Er zitten nu mensen naar zichzelf te wijzen omdat zij zogenaamd de reden zijn, maar… nou ja, dat hoort er ook wel bij. Kijk, als je gaat studeren in zo’n stad dan heb je binnen een maand ofzo daar een heel nieuw leven opgebouwd, heb je een hele nieuwe vriendengroep. Maar met poker ligt dat lastiger, en online poker zeker: het is gewoon een eenzaam wereldje en je moet echt zelf op zoek gaan naar nieuwe contacten. Dat gaat niet zo heel makkelijk, ik heb er wel mensen leren kennen, maar het houdt toch op een gegeven moment op. En ik kwam vaak terug naar Amsterdam en mijn vrienden kwamen vanuit Amsterdam daarheen, en op een gegeven moment keek ik daar steeds meer naar uit en werd het steeds saaier als er niemand was, of als ik niet in Amsterdam was. Kijk, de reden dat ik naar Dublin ging was natuurlijk financieel en daar heb ik ook wel de vruchten van kunnen plukken, maar uiteindelijk dacht ik: dat is het me niet meer waard.

Je zat daar met onder andere Abel en Jorryt, die zijn nu allebei naar Malta. Dat heb je niet overwogen, om daar heen te gaan?

Nou, nee. Malta klinkt misschien aantrekkelijker dan Dublin en dat is het in sommige opzichten ook; je kunt lekker op het strand hangen, wat misschien fijner is dan een donkere – maar wel culturele! – stad als Dublin. Jorryt en Abel hebben die keuze ook gemaakt omdat je daar gewoon lekkerder kan relaxen; mensen worden nu eenmaal vrolijker van mooi weer. Maar zoals ik zeg: de stad zelf was niet de reden dat ik ben teruggegaan. Die reden was dat mijn leven nog steeds hier in Amsterdam was. Dus voorlopig blijf ik hier!

En nu speel je in je eigen kamer, terwijl je in Dublin in een soort kantoorsetting zat.

Ja, op een gegeven moment kwam dat tot stand daar. We woonden daar allemaal vijf minuten van elkaar af – Jorryt, Abel, Joep en ik – en we zagen elkaar dus heel veel, maar niet om te pokeren. Dat zou je misschien verwachten, dat goeie spelers die dichtbij elkaar wonen dat deden, maar dat was in eerste instantie niet zo. Dus zo ontstond het idee om daar een vaste plek voor in te richten.

Dat moet wel een andere ervaring geweest zijn.

Ja, dat voelde wel anders, je had telkens het idee: ik ga nu pokeren, ik ga ergens heen om te spelen. Nu heb ik hier mijn poker set-up gewoon in mijn slaapkamer. Dan ben je klaar met je sessie en dan plof je op de bank. Dan heb je niet echt het gevoel dat je hebt ‘gewerkt’ of zo. Een ander groot verschil is: als je daar ‘op kantoor’ klaar was met je sessie, dan waren er nog twee of drie andere gasten die nog aan het knallen waren. Dat motiveerde je om zelf ook weer bezig te gaan.

En je kon af en toe meekijken en van elkaar leren, neem ik aan?

Absoluut. Zo speel je samen meer sessies en leer je sneller. Daarvoor had ik, ook in Nederland, wel sessies gespeeld met Abel via Skype en zo, dus zijn stijl en ideeën kende ik al redelijk goed. Maar Jorryt die speelde altijd al wat hoger dan wij… en vooral ook heel anders. Hij is ontzettend creatief. En hij is vooral ook heel erg bezig met zijn state of mind. Als hij een half uurtje slecht speelt, dan is hij zich daar direct van bewust, en dan zet ie zijn tafels even tien minuten uit, neemt ie afstand, ging hij bij ons kijken. Hij pakt het heel professioneel aan.

Is jouw play wat minder fancy, dan?

Ik weet niet of ik het zo zou formuleren, maar: ik doe wat nodig is om te winnen. Mijn enige drijfveer is om zoveel mogelijk uit mijn handen te halen. En soms moet je daar gewoon heel nitty voor spelen, of heel basaal abc-poker. Als ik met vijf idioten aan tafel zit, dan is het helemaal niet gunstig om allerlei rare river check-raise bluffs te maken of wat dan ook. Zit je met goeie spelers, dan heb je dat soort creatieve, onvoorspelbare plays soms wél nodig om toch te blijven winnen. Het hangt helemaal van de situatie af.

Toen je begon met poker werkte je je heel snel op naar de 5-10 tafels op Everest.

Ja, na een maand of vijf. Ik heb mazzel gehad dat ik in het begin goed heb gerund. Anders had het veel langer geduurd voor ik de bankroll had voor die stakes.

Is het nog steeds je bread & butter game?

Nou, eigenlijk heb ik dit jaar niet zo heel veel poker gespeeld. Bezig met de verhuizing, maar ook weinig zin. Ik ben op vakantie geweest en bezig geweest met wat ik wil gaan doen. Ik ga ook weer studeren in september, sociologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik blijf ook nog wel pokeren, maar bread & butter… ja, zo zie ik het niet zozeer. Ik heb gelukkig genoeg verdiend met poker dat ik voorlopig wel goed zit. Dus ik hoef niet te spelen om mijn huur te kunnen betalen. Poker is ook echt iets waar je alleen geld mee gaat verdienen als je gemotiveerd bent. Ik ga mezelf niet opleggen om te spelen als ik daar geen zin in heb.

Zie je jezelf überhaupt nog wel als pokerspeler dan?

Haha, weet ik veel! Ik ga wel bijvoorbeeld mijn keuze om naar EPT’s te gaan laten afhangen van de vraag of ik daar tijd voor heb of dat ik die in mijn studie moet steken. Dus in die zin zou ik student zijn, op de eerste plek. Maar ik stop niet met poker. Ik doe een beetje van beide, ik poker wanneer ik zin heb.

Je hoort dat vaak van jonge spelers. Ze kijken over dat poker heen, zien het zichzelf niet de rest van hun leven doen.

Klopt. Wat het voor mij is: toen ik begon met poker, had ik nog niet zoveel geld. Dan zie je wat je ermee kunt verdienen en dat is heel aanlokkelijk. Op dat moment is het moeilijk voor te stellen dat, als jou dat ook gaat lukken, je daarmee op zou willen houden. Maar je moet wel beseffen dat het al snel relatief wordt. Om een getal te noemen: stel, je kan je eerste ton uitcashen. Als je 5-10 speelt dan lukt dat op een gegeven moment gewoon. Dan heb je geen geldzorgen meer, je kan alle leuke dingen doen die je wilt… hoeveel meerwaarde heeft een tweede ton dan? Ik bedoel: het is nog steeds hartstikke veel geld en je kunt er veel mee doen, maar die eerste ton heeft veel meer directe invloed op je leven.

Poker is dus voor jou echt een middel tot een doel en niet een doel op zich?

Als je eenmaal in die positie zit, kun je aan andere dingen denken. En dan kom je tot de conclusie: misschien hoef ik niet alleen maar meer geld te verdienen, maar kan ik dit geld gebruiken om iets te doen wat ik echt leuk vindt… in plaats van dat poker, wat toch wel saai wordt als je zeg maar meer dan een miljoen handen gespeeld hebt. Alleen, het tegenargument is dan: je bent toch eigenlijk een dief van je eigen portemonnee als je niet gaat pokeren? Maar dan denk ik: als ik over vijf jaar weer geld nodig heb, dan kan ik me er altijd opnieuw op toeleggen en weer gaan spelen. Misschien is online poker dan lastiger te verslaan, maar misschien juist niet: er zijn nieuwe markten die aangeboord kunnen worden, zoals China, de Amerikanen die weer terugkomen. Ik bedoel: vijf jaar geleden was het ook hartstikke lucratief.

Toch is het pittiger worden van de games wel de trend. Of heb je dat zelf niet zo ervaren in de twee-en-een-half jaar dat je speelt?

Jawel, absoluut. Als ik kijk naar mijn eigen spel, toen ik ruim twee jaar terug 5-10 speelde – ik heb wel eens handen teruggekeken in PokerTracker – dan zie je dat ik toen echt fundamentele fouten maakte. De spelers om je heen verbeteren omdat iedereen meer ervaring krijgt en spelers ook beter opgeleid worden door sites als CardRunners, maar: je wordt zelf ook veel beter. Als ik twee-en-een-half jaar geleden zo speelde als nu, dan had ik toen meer geld verdiend, maar ik verdien nu niet minder dan toen.

Okee, dat hoor je eigenlijk niet zo vaak. Veel spelers zeggen: ik ben beter geworden, de tegenstanders zijn ook beter geworden, maar het grote verschil is dat de fouten die nu gemaakt worden meer zitten in te nitterig, te tight spel. Nog steeds exploiteerbaar, maar wel minder juicy.

Ja, dat klopt wel. Er zit in principe minder potentie in, dat is waar. Maar wat je nu ziet is dat spelers gaan switchen. Cashgames zijn nu niet meer zo nieuw, maar je ziet wel dat de online toernooien nu steeds groter en duurder worden. En dat komt echt niet omdat het allemaal goeie spelers zijn, die daar bij komen.

Aanstaande maandag: het tweede deel van dit interview, waarin Julien ingaat op zijn afkeer van toernooien, zijn plannen in Las Vegas, de variantie in poker én Magic en natuurlijk die nu al legendarische Omaha-game in Amsterdam.